ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 736 ม็อกโกมาแล้ว

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 736 ม็อกโกมาแล้ว
โอ้ว้าว นี่เป็นสถานที่แบบไหนกันนี่?

เส้นหมี่มองดูอย่างตื่นตะลึง

“คุณชายเล็ก ที่นี่คือเดอะวิวซี คุณท่านบอกว่า ช่วงนี้ให้คุณพักอยู่ที่นี่ไปก่อน รักษาร่างกายให้หายดีแล้วค่อยว่ากัน”

เจ้าหน้าที่ที่ไปรับพวกเขามาก็ลงมาแล้ว มองเห็นแสนรักก็จ้องมองไปยังสภาพแวดล้อมใหม่นี้อย่างไม่พูดอะไรออกมา จึงรีบอธิบายออกมา

เดอะวิวซี？

แสนรักหรี่ตาลง

“ทำไมเหรอ รู้สึกว่าเขาร้างลูกนั้นกักขังผมเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้จึงได้เปลี่ยนมาเป็นที่ของเขา รู้สึกว่าแบบนี้จะควบคุมผมได้ง่ายขึ้นงั้นเหรอ”

“ไม่ใช่ไม่ใช่” ทันใดเจ้าหน้าที่ถูกคำพูดอันนี้ของเขาเสียดแทงเข้าอย่างสุดโต่งขึ้นมาอีก ตกใจจนเหงื่อตกแล้ว

“ไม่ใช่อย่างนั้นคุณชายเล็ก คุณเข้าใจผิดแล้ว คุณท่านไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นอย่างแน่นอน เขารู้สึกว่าถ้าให้คุณไปอยู่ที่เขาภูตาล่ะก็ คุณต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลบ่อยๆเกรงว่าจะไม่ค่อยสะดวก ดังนั้นจึงให้คุณมาอยู่ที่นี่”

“ใช่ คุณแสนรัก ฉันก็คิดว่าคุณปู่ของคุณไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอก คุณดูสิ รอบด้านก็ไม่ค่อยจะมีคนเลย ใช่ไหม”

เส้นหมี่เห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยจะดี จึงรีบพูดปรามเอาไว้

เธอรู้ดีลักษณะท่าทางของเขาแบบนี้ เพราะว่า บุคลิกนี้ของเขาต่างเต็มไปด้วยความเกลียดชังในเรื่องทุกเรื่องหรือคนทุกคน อีกทั้งก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไชยันต์อยากจะฆ่าเขา

ดังนั้น ในตอนนี้เขาถึงได้สุดโต่งเป็นอย่างมาก เป็นปกติมาก

โชคดี หลังจากที่เธอพูดปรามเอาไว้ แหนมแหลมๆที่อยู่เต็มร่างกายของชายหนุ่ม ก็ค่อยๆอ่อนลงแล้ว

หลังจากนั้น เจ้าหน้าที่จึงวางใจลงได้เดินเข้าไปในเดอะวิวซีนี้

กลับได้เห็นว่า หลังจากเข้ามา วิวทิวทัศน์ของสวนดอกไม้ในปราสาทแห่งนี้ทำให้คนตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก ถ้าจะพูดถึงคฤหาสน์ เธอก็พบเห็นมาไม่น้อย ตั้งแต่ตึกวังฬาหนึ่งที่เรืองรอง แล้วก็คฤหาสน์หิรัญชาที่มีประวัติศาสตร์เป็นร้อยปี ถ้าจะพูดถึงที่สไตล์คล้ายๆกันล่ะก็ ยังมีที่ประเทศYวิลล่าคริสของตระกูลคริส

แต่ว่า เดอะวิวซีนี้ หลังจากที่เธอเข้ามา มองเห็นเบื้องหน้า ก็ทำให้เธออุทานออกมาด้วยความตื่นตะลึง！

“คุณคะ บ้านของคุณท่านของพวกคุณยิ่งใหญ่จริงๆ มองดูแล้วไม่เหมือนกับบ้านสักนิด เหมือนพระราชวังเสียมากว่า”

“ฮ่าๆ หมอสวยใสช่างชอบล้อเล่นจังเลยนะครับ นี่เป็นบ้านของคุณท่านของพวกเราจริงๆ แต่ว่า เมื่อก่อนนั้นไม่ได้เป็นของคุณท่านของพวกเราหรอก แต่ไวท์ พาเลซได้นำมาใช้สำหรับต้อนรับเหล่าทหารที่มาจากที่อื่น”

“เป็นสถานที่สำหรับใช้ต้อนรับเหล่าทหารที่มาจากที่อื่น?”

เส้นหมี่ได้ยินแล้ว ทันใดก็สูดหายใจเข้าลึกๆทันที！

ไชยันต์คนนี้ เก่งกาจจริงๆ สามารถทำให้ทางการเอาสถานที่แบบนี้มอบให้กับเขาได้ เห็นได้ว่า เขาอยู่ในไวท์ พาเลซตำแหน่งไม่ธรรมดาทีเดียว

เส้นหมี่ดันเขาเข้ามาแล้ว

“คุณชายเล็กสวัสดีค่ะ！”

“คุณชายเล็กสวัสดีตอนเช้าครับ！”

ในห้องรับแขกของพระราชวังอันวิจิตรงดงาม ทันใดนั้นได้ปรากฏตัวคนรับใช้กับบอดี้การ์ดยืนเรียงเป็นสองแถว ทำให้เส้นหมี่ตกใจเป็นอย่างมาก

เย็นเอาไว้ พิธีการนี้ ยิ่งใหญ่กว่าตระกูลหิรัญชาเป็นอย่างมาก

“คุณชายเล็ก เหล่านี้เป็นคนรับใช้กับบอดี้การ์ดที่เตรียมเอาไว้สำหรับคุณ ในช่วงนี้ พวกเขาจะดูแลความเป็นอยู่ของคุณ รวมทั้งเรื่องจำเป็นในชีวิตประจำวันต่างๆ ถ้าคุณยังต้องการอะไรอีกละก็ สามารถโทรศัพท์หาผมได้เลย”

คนคนนี้เป็นคนรวดเร็วและก็อธิบายออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งเขียนเบอร์โทรศัพท์ส่งมา

แสนรักที่ใบหน้าเย็นชา ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ

เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว รีบรับกระดาษแผ่นเล็กแผ่นนี้มา：“ขอบคุณค่ะ ฉันรับแทนเขาเก็บเอาไว้ ถ้ามีเรื่องอะไรจะโทรหาคุณอย่างแน่นอนค่ะ”

คนคนนี้จึงหันหลังแล้วเดินออกไป

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในตอนที่เส้นหมี่ลากกระเป๋าเดินทางจากข้างนอกเข้ามา เธอได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่อยู่ในห้องรับแขก พูดกับคนสองคนที่มารอปรนนิบัติเขาว่า：“ออกไปซะ！”

“……”

ทำไมขวานผ่าซากขนาดนี้！

เส้นหมี่วางกระเป๋าเดินทางแล้วรีบเข้ามา：“พวกคุณไปทำอย่างอื่นก่อนเถอะค่ะ ฉันจัดการเอง”

หลังจากนั้นเธอจึงยกนมกับผลไม้ที่อยู่ในมือของคนใช้มา หลังจากนั้นก็ทิ้งลงถังขยะทั้งหมดต่อหน้าของเขา เธอรีบวิ่งไปยังโต๊ะอาหารด้านโน้น จัดมาใหม่อีกชุด

“ทานสิ ฉันทำมาใหม่แล้ว ใส่ถุงมือแล้วเรียบร้อย”

เธอเผยรอยยิ้มออกมาแล้วก้มลงเล็กน้อย ดวงตาสุกใสเปล่งประกาย โค้งขึ้นมาเหมือนพระจันทร์เสี้ยว ดุจน้ำพุที่เปล่งประกายขึ้นมาอย่างเจิดจรัส ผู้คนที่ได้พบเห็นต่างเกิดความหวั่นไหว

แสนรักเบนสายตาหนีไป

“ไม่ทาน”สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป อีกทั้งยังปฏิเสธออกมาอย่างเย็นชา

เส้นหมี่：“……”

ผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี：“ก็ได้ งั้นฉันไปทำงานอย่างอื่นก่อนนะ ในเมื่อสักครู่ท่านรองผู้บัญชาการท่านนั้นได้บอกกับฉันแล้วว่าให้คุณพักที่ไหน ฉันไปปูที่นอนให้คุณก่อนนะ”

หลังจากนั้นเธอนำจานผลไม้ที่อยู่ในมือวางลง แล้วก็ไปลากกระเป๋าเดินทางอันนั้นต่อ

ไม่นาน ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องรับแขกด้านล่าง รอให้เธอยกสิ่งของเหล่านั้นขึ้นไปยังชั้นบน มองไปรอบๆด้าน ในที่สุด เขาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หยิบแตงโมจากในจานมาหนึ่งชิ้น

คนรับใช้：“……”

บอดี้การ์ด：“……”

——

เดอะวิวซี มโหฬารจริงๆ

มโหฬารมากจนเส้นหมี่ที่แบกเอาเครื่องมือการรักษาไปยังอีกตึกหนึ่งหลังจากนั้นก็ทำการจัดห้องรักษา ตอนเธอลงมา ไม่มีคนรับใช้พาลงมา เธอกลับหลงทางเข้าแล้ว

“คุณกำลังทำอะไร”

มองเห็นเธอเดินวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ด้านหลัง ทันใดมีเสียงอันอบอุ่นของชายหนุ่มลอยมา จึงทำให้เธอตกใจ

“หืม?”เธอหันหน้ากลับมาทันที มองไปที่คนที่กำลังมองเธออยู่

กลับพบว่าเป็นชายหนุ่มที่อายุยังน้อยคนหนึ่ง

คิ้วและดวงตาได้รูป ร่างกายตั้งตรง ชายหนุ่มคนนี้ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่ได้รูปหล่อเทียบเท่ากับแสนรัก แต่ว่า ก็ดูดีทีเดียว อีกทั้งบนร่างกายของเขามีกลิ่นอายของความเด็ดเดี่ยวที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มี

นี่คือ……ทหาร?