ไม่ผิดหรอก เขาไม่ได้มีเพียงมีอาการรักสะอาด ยังเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำอย่างมาก
แสนรักหลับตาลง
วินาทีนี้ เมื่อเขาเปิดเปลือกตาออกมาอีกครั้ง ในที่สุด เขาจึงหยิบมีดกับซ้อมขึ้นมา
ม็อกโกที่อยู่ด้านข้างมองอยู่ตลอด แต่ความจริงแล้ว ทุกอิริยาบถที่เส้นหมี่จัดการอาหารเช้าชุดนี้ เขามองอยู่ตลอด เหมือนกับเหยี่ยวยังไงอย่างงั้น
เธอค่อนข้างเข้าใจเขาจริงๆ
รักสะอาด ย้ำคิดย้ำทำ……
แม้แต่อาหารจีนที่เขาไม่ชอบทาน ชอบทานเพียงอาหารฝรั่ง เธอก็ยังรู้ แซนด์วิชยังต้องทาเนย
แววตาของม็อกโก ยิ่งมองลึกลงไปอีก
อาหารเช้าทานหมดแล้ว แสนรักถูกลุงที่รีบร้อนอยากจะทำความสนิทสนมกับเขาดันตัวออกไป บอกว่าลงไปเล่นหมากรุก แล้วก็พูดคุยขอคำแนะนำในการดูแลกิจการของตระกูลเทวเทพ
อันนี้ ถือว่าหาถูกคนจริงๆ
ต้องรู้ว่า คนคนนี้เมื่อก่อนนั้นเป็นประธานของบริษัทที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง
เส้นหมี่ได้เห็นพวกเขาทั้งสองเดินออกไป ตัวเองจึงอยู่ที่นี่แล้วเดินไปเก็บโต๊ะ
“คุณหมอสวยใส สิ่งเหล่านี้ให้สาวใช้จัดการเถอะ ผมมีสิ่งของบางอย่างอยากให้คุณเอาไปให้แสนรัก คุณมากับผมหน่อย”
ทันใดนั้น ม็อกโกก็เดินมา เรียกให้เธอไปกับเขา
เส้นหมี่ไม่ได้สงสัยอะไร จึงตอบรับทันที เดินออกไปกับเขาแล้ว
เกี่ยวกับคนคนนี้ ถึงแม้ว่าเส้นหมี่จะยังไม่สามารถให้อภัยได้กับสิ่งที่เขาทำได้ แต่ในตระกูลเทวเทพ ตอนนี้เขาเป็นคนเดียวที่จริงใจกับแสนรักจริงๆ ในตอนนี้เธอจึงปฏิบัติกับเขาอย่างยุติธรรม
กลับมองเห็น หลังจากที่เธอเดินตามเขามา พวกเขาจึงเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงสวนดอกไม้ด้านหลังของเรด พาวิเลี่ยนนี้ ค่อยๆเดินไปทางด้านหน้า
“คุณหมอสวยใสเป็นคนที่ไหนเหรอ ผมฟังสำเนียงที่คุณพูดค่อนข้างอ่อนโยนละเอียดอ่อน เหมือนกับเป็นคนทางภาคใต้”
“อ๋อ ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนจังหวัดสารวัน”
เส้นหมี่นึกไม่ถึงว่าเขาจะถามสิ่งนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ภายในใจตื่นเต้น จึงกระวนกระวายขึ้นมา จึงพูดตำแหน่งบ้านเกิดของตัวเองออกมา
จังหวัดสารวัน?
ถ้าเขาจำไม่ผิดละก็ น้องสะใภ้ของเขาคนนั้น เหมือนกับว่าบ้านเกิดของเธอก็อยู่ที่จังหวัดสารวัน
ม็อกโกยิ้มออกมา：“จังหวัดสารวันเป็นสถานที่ที่ดีที่หนึ่ง เมื่อก่อนตอนที่ผมออกไปปฏิบัติภารกิจ เคยไปที่นั่น ที่นั่นในน้ำมีปลาในนามีข้าว ผืนดินดีผู้คนมากความสามารถ เป็นสถานที่มีน้ำและดินอุดมสมบูรณ์”
“เฮอเฮอ งั้นหรือคะ”
“อืม ผมจำได้ว่าตอนนั้นยังได้ทานบะหมี่ที่ขึ้นชื่อของจังหวัดสารวันถ้วยหนึ่ง มีรสเปรี้ยวที่แสนกลมกล่อม อร่อยอย่างมาก”
ม็อกโกพูดไป ก็นึกถึงอาหารรสเลิศอันนี้ไปด้วย นัยน์ตาของเขาทั้งสองข้าง เหมือนกับว่าคิดถึงเป็นอย่างมาก
เส้นหมี่เห็นแล้ว ไม่ได้รู้สึกว่าน่าขำ
เมื่อก่อนตอนที่ได้ยินชื่อคนคนนี้ รู้เพียงว่าเขาเป็นคุณชายของตระกูลทหาร เธอนึกว่านิสัยของเขาจะเด็ดเดี่ยวและโหดเหี้ยม เป็นคนที่รู้จักเพียงการสู้รบกับการฆ่าเท่านั้น
แต่ตอนนี้มองดูแล้ว เป็นคนเรียบง่ายอีกทั้งยังอบอุ่นอย่างมาก เป็นสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงจริงๆ
“ใช่แล้ว อาหารอันนี้ไม่เลวทีเดียว ถ้าคุณชายม็อกโกอยากทานล่ะก็ ครั้งหน้าไปที่จังหวัดสารวัน คุณมาหาฉัน ฉันจะพาคุณไปทานเอง”
“ดีเลย”
ม็อกโกได้ยินแล้ว ก็ดีใจขึ้นมาอย่างมาก
เดินมาประมาณสิบกว่านาที ในที่สุด พวกเขาทั้งสองคนมายังตึกอีกตึกหนึ่ง ม็อกโกพาเธอเข้าไปแล้ว
เพราะว่าเป็นชายแปลกหน้า หลังจากที่ทั้งสองเข้ามา เส้นหมี่เห็นว่าเป็นห้องนอนห้องหนึ่ง เธอจึงไม่กล้าเดินเข้าไปแล้ว จึงยืนรออยู่ด้านนอก
อีกทั้งม็อกโก ก็ไม่ได้บังคับเธอ หลังจากเปิดประตูตัวเองก็เดินเข้าไปแล้ว
“ตึง——”
ทันใดนั้นมีเสียงดังออกมา！
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
เส้นหมี่ที่อยู่ด้านนอกได้ยินแล้ว ทันใดสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ไม่คิดอะไรมากแล้ว เธอรีบพุ่งเข้าไปทันที ：“คุณชายม็อกโก เกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณ……”
นัยน์แสนสวยทั้งสองข้างของเธอเบิกกว้างขึ้นมาแล้ว
เพราะว่า เธอมองเห็นม็อกโกที่กำลังเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกมา กระเป๋าเดินทางอันหนึ่งหล่นลงมาจากด้านบนลงมาบนพื้น อีกทั้งตอนนี้ เหนือศีรษะของเขาก็มีกระเป๋าอีกอันหนึ่งกำลังสั่น
“แม่ของผมนี่จริงๆเลย……”ม็อกโกไม่กล้าขยับ หน้าตาขุ่นเคืองแล้วบ่นออกมาหนึ่งประโยค
เส้นหมี่：“……”
รีบมองไปรอบด้านแวบหนึ่ง เธอมองเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลพอดี ทันใดจึงรีบยกมาแล้ว
“คุณรอสักครู่ ฉันช่วยคุณเอง”หลังจากนั้นเธอก็เอาเก้าอี้วางไว้ด้านข้างของเขา ปืนขึ้นไปแล้วเขย่งเท้าขึ้นจับกระเป๋าเอาไว้
ในเวลานี้ มีเพียงวิธีนี้แล้ว
ไม่งั้น เขาไม่เพียงเมื่อยมือ กระเป๋าเดินทางอันนี้ยังจะหล่นลงมาอีก
เส้นหมี่ออกแรงพยุงกระเป๋าอันนี้เอาไว้ กำลังจากจะพูดว่าหลังจากที่ชายหนุ่มปล่อยมือแล้ว ค่อยคิดหาวิธีเอากระเป๋าอันนี้ลงมา
แต่ว่า ที่ทำให้เธอไม่เข้าใจคือ เขาอยู่ในท่านี้ตั้งนาน ม็อกโกคนนี้ กลับยังยืนอยู่อย่างนั้นไม่ขยับ ดวงตาคู่นั้น มองมาที่เธออยู่นิ่งๆ
เขากำลังทำอะไร?
เส้นหมี่สังเกตเห็นแล้ว สายตาของเขามองมาที่ตำแหน่งหน้าอกของเธอ ทันใดนั้น ใบหน้าเล็กก็แดงขึ้นมา โมโหขึ้นมาแล้ว
“คุณชายม็อกโก”
“……”
เหมือนกับว่าอยู่ในศตวรรษที่ยาวนาน ม็อกโกที่ในสมองของเขาไม่เหลือสติสัมปชัญญะอยู่แล้ว ตอนนี้ถึงได้ค่อยๆเบนสายตากลับมา
ในที่สุดก็มองเห็นชัดเจนแล้ว ตำแหน่งใต้คางของเธอ มีผิวหนังสองแบบที่ไม่เหมือนกันจริงๆ
ยังมี เพราะว่าในตอนนี้เธอกำลังตื่นเต้น นอกจากใบหน้าลงมา จนถึงมือทั้งสองข้าง ผิวหนังกำลังอยู่ในลักษณะเกร็งตัวทั้งหมด แต่ว่าใบหน้าของเธอไม่ได้มีการขยับเขยื้อนเลย
เหมือนกับว่าเธอกำลังสวมหน้ากากอันหนึ่งเอาไว้ เหมือนจริงมาก！
แต่ว่า ไม่มีลักษณะของผิวหนังที่มีชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น
ในสมองของม็อกโก “วิ้ง”ขึ้นมา……
