“จริงเหรอคะ เป็นเกียรติของขวัญอย่างมาก งั้นวันนี้ให้ขวัญทำให้คุณสักมื้อไหมคะ คุณดูสิคะดิฉันเอาวัตถุดิบมาแล้ว มีปลาทะเลทางตอนเหนือ ยังมีปูม้ากับขาแพะดำจากภูเขาหิมะที่คุณชอบทานด้วยค่ะ”
ขวัญเมืองจึงนำสิ่งของเหล่านั้นเปิดออกทันที
ทุกคนค้นพบว่า ที่แท้สิ่งที่พวกเขาถือเขามาในเมื่อสักครู่ คือวัตถุดิบต่างๆที่เตรียมมาโดยเฉพาะ
มินตราคนนี้ เก่งมากจริงๆ เพื่อจะมัดใจพ่อสามีคนนี้ ได้เตรียมตัวอย่างเพียบพร้อม
แสนรักเหงื่อเต็มตัวหลังจากกลับมาจากสวนดอกไม้ด้านหลัง ในห้องรับแขกห้องนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่มีความสุข มีทั้งดื่มน้ำชา มีทั้งกำลังพูดคุยกัน มีทั้งที่ทำกับข้าวอยู่……
ไม่ครึกครื้นสักนิด
“ใครมาเหรอ”
เขาขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างรังเกียจ ถามออกมา
คนรับใช้ที่ส่งเขากลับมาจึงตอบออกมาว่า：“คุณผู้หญิงใหญ่พาคุณขวัญมาค่ะ กำลังทำอาหารให้คุณท่านอยู่ในครัว คุณชายจะเข้าไปไหมคะ”
“ไม่ไป！”
น้ำเสียงของเขาเย็นชาอย่างที่สุด หลังจากนั้นคำสองคำนี้ก็ออกมาจากริมฝีปากบาง เขาให้คนรับใช้เข็นเขาไปที่ลิฟต์ด้านโน้น
แต่มินตราคนนี้เป็นคนสายตาเฉียบแหลม
หรือพูดได้ว่า เธอยังมองหาเขาอยู่ตลอด ในที่สุดก็ได้เห็นเขาก็เข้ามา เธอรีบวางเมล็ดทานตะวันที่อยู่ในมือลงทันทีแล้วรีบวิ่งมา
“แสนรัก คุณกลับมาแล้วเหรอ นี่จะไปไหน ทำไมเหงื่อออกเต็มตัวไปหมดขนาดนี้”เธอวิ่งมาที่หน้าประตูลิฟต์ มองไปยังแสนรักที่ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ
ผู้หญิงคนนี้ มีบางครั้งเพื่อให้ได้ถึงจุดมุ่งหมาย ก็มีความหน้าด้านอยู่มาก
เธอลืมเรื่องที่เรด พาวิเลี่ยนไปหมดแล้วหรือ?
แสนรักไม่ได้มีปฏิกิริยาใด อีกทั้งเขาไม่หันมามองสักนิด ยื่นมือออกไปกดลิฟต์ทันที
มินตรา：“……”
เธอไม่เคยถูกใครมองข้ามขนาดนี้มาก่อน แค่เพียงวินาทีนั้น เธอโมโหขึ้นมาจนกัดฟันกรอดๆ
ไอ้คนนอกคอกคนนี้ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆ ถ้าไม่ใช่ว่าตาแก่อยู่ที่นั่น เธอก็คงไม่วิ่งเข้ามาทักทายเขาหรอกนะ? เขาฝันไปเถอะ?
เธอมองไปที่คนคนนี้ที่กำลังขึ้นชั้นบนไปอย่างเกลียดชัง ทำได้เพียงกลับมาอย่างเคียดแค้น
อีกทั้งในตอนที่เธอกลับมา ในห้องครัว มีดวงตาคู่หนึ่งมองมาที่นี่อยู่ตลอด มองเห็นคนที่นั่งอยู่บนวีลแชร์คนนั้นหลังตั้งตรงดูสง่า กลับไม่ไว้หน้าคุณป้าของเธอเลยสักนิด
ดวงตานี้ ก็แสดงความสงสัยออกมา
คนคนนี้ น่าสนใจจริงๆ……
ตอนเที่ยงสิบสองนาฬิกา
ในที่สุด ชั้นล่างก็เริ่มทานอาหารแล้ว
“ตาสิน คุณไปเรียกเขาสักหน่อเถอะ”
ไชยันต์ที่นั่งอยู่ที่โซฟาดื่มชาอย่างอารมณ์ดี หลังจากได้เห็นแล้ว จึงบอกกล่าวตาสินที่อยู่ด้านหลังไปหนึ่งประโยค
ตาสินยิ้มออกมา：“ได้ครับ ผมจะไปตอนนี้แหละ”
หลังจากนั้นเขาก็ไปเรียกคนแล้ว
ตาแก่คนนี้ ความจริงแล้วก็แค่ไม่อยากขายหน้า เมื่อสักครู่ในตอนที่มินตราเรียกเขา เกรงว่า เขาก็ได้เห็นแล้ว เพียงแค่ เพราะว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ได้ดีขึ้น
เขาก็จะไม่ยอมเปิดปาก
ตาสินทั้งรู้สึกว่าทั้งน่าโมโหและน่าขำ จึงเดินไปเคาะประตูแสนรัก
“คุณชายเล็ก ผมคือตาสิน ชั้นล่างทานข้าวแล้ว พวกเราไปทานด้วยกันไหมครับ”
“ไม่ต้องหรอก”
ในห้องนอน ยังคงเป็นน้ำเสียงที่แสนเย็นชา ปฏิเสธเขาออกมาอย่างไม่เกรงใจ
เด็กคนนี้……
ตาสินรู้สึกเหนื่อยใจ จึงทำได้เพียงผลักประตูเข้ามา：“คุณชายเล็ก คุณจะไม่ทานข้าวได้อย่างไรล่ะ ผมรู้ว่าคุณชอบความสงบ แต่ว่าคุณท่านตั้งใจมาหาคุณโดยเฉพาะ คุณไปทานข้าวเป็นเพื่อนเขาสักหน่อยเถอะ”
“ไม่ไป”
“คุณชายเล็ก ถึงคุณจะไม่เห็นแก่หน้าสงฆ์ ก็เห็นแก่หน้าเจ้าหน่อยเถอะ ปกติแล้วคุณชายม็อกโกก็ดีกับคุณไม่น้อย”
ตาสินจึงทำได้เพียงหยิบยกคนคนนี้ขึ้นมา
ไม่ผิดหรอก ในตระกูลเทวเทพ ถ้าจะสามารถเอามาพูดประนีประนอมกับคุณชายคนนี้ได้บ้างก็มีแค่คนคนนี้ ก็คือม็อกโก ไม่งั้น เมื่อวานเขาคงไม่ไปที่เรด พาวิเลี่ยนหรอก
สุดท้ายแสนรักก็ลงไปแล้ว
วินาทีนั้นที่ปรากฏตัวขึ้นมาในห้องรับแขก ขวัญเมืองที่กำลังยกอาหารเข้ามานิ่งไปสักพัก เธอมองไปยังใบหน้าคม และระหว่างคิ้วของเขายังมีกลิ่นอายของความหยิ่งทะนงที่แผ่ออกมา
เป็นเวลานาน ที่เธอยืนอยู่อย่างนั้นไม่ขยับ
นี่เป็นคนบ้าที่ตระกูลพวกเขาพูดถึงงั้นเหรอ?
ทำไมถึงได้ดูไม่เหมือนสักนิด? หน้าตาของเขา ลักษณะท่าทางของเขา รวมถึงการกระทำของเขา ไม่ได้เหมือนกับคนบ้าสักนิดเลย
ขวัญเมืองมองจนเกิดความหวั่นไหว
“แสนรัก ในที่สุดก็ลงมาแล้ว มาเร็ว รีบเข้ามา อาหารวันนี้ ต่างเป็นหลานสาวของฉันขวัญเป็นคนทำ รีบมาชิมเร็ว”
มินตราที่กำลังนั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหาร ทันใดเห็นว่าคนคนนี้ถูกเรียกลงมาได้จริงๆ ทันใด เธอก็เหมือนกับว่าลืมเรื่องที่บาดหมางในก่อนหน้านี้ไป รีบลุกขึ้นมาทักทายอย่างเป็นกันเองอีกครั้ง
แสนรักไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา
แต่ครั้งนี้ เขาเข้ามาที่ด้านข้างโต๊ะอาหารแล้วนั่งลง
ขวัญเมืองได้เห็นแล้ว ในที่สุดก็ได้สติกลับมา หลังจากนั้น รีบยกอาหารเข้ามาแล้ว：“ขอโทษด้วยนะคะ อาหารรสเลิศที่สุดมาแล้วค่ะ ขาแพะดำจากภูเขาหิมะ คุณปู่ ที่คุณชอบทานมากที่สุดค่ะ”
เธอยิ้มแย้มออกมาแล้วมาที่ด้านข้างของไชยันต์
และก็เป็นบริเวณที่ใกล้กับแสนรัก
หลังจากนั้น รอให้เธอเอาอาหารจานนี้วางลง ชายหนุ่มคนนี้เหมือนกับว่าถูกความเยือกเย็นปกคลุมเอาไว้ ไม่มีแม้ปฏิกิริยาอะไร อีกทั้งแม้แต่สายตาก็ไม่มองมาที่เธอสักนิด
ขวัญเมืองจึงนั่งลงข้างๆคุณป้าด้านโน้น
“มือกับเท้าของคุณ ฟื้นฟูเป็นยังไงบ้างแล้ว”ไชยันต์ทานเข้าไปสองคำก็ถามออกมา ก็ถือว่าเริ่มเปิดปากก่อนแล้ว
แสนรักที่ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา
ในขณะที่ตาสินคิดว่าเขาจะไม่สนใจแล้ว เขาก็ตอบกลับมาเบาๆว่า：“ไม่พิการหรอก”
