ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 749 เด็กๆเกิดเรื่องแล้ว
เส้นหมี่ถูกไล่ออกมาอีกครั้ง
เธอขับรถพาคนคนนี้มาถึงเดอะวิวซี รถยังไม่ทันได้จอดสนิทเลย เขาก็ลงรถไปก่อนแล้ว นั่งวีลแชร์ของตัวเองเข้าไปก่อนแล้ว
รอให้จอดรถเสร็จแล้วเข้ามา ประตูใหญ่ได้ปิดลงแล้ว！
“คุณแสนรัก คุณแสนรัก ฉันยังไม่เข้าไปเลย ทำไมคุณปิดประตูลงแล้วล่ะ”ในตอนแรกเธอยังไม่เข้าใจ หลังจากเห็นประตูใหญ่ถูกปิดลง ยังอยู่ด้านนอกรีบร้อนตะโกนออกมา
แต่ว่า ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้สนใจเธอ
เขาไม่หันกลับไปมองสักนิด จึงให้คนเข็นเขาเข้าไปแล้ว
เส้นหมี่นิ่งไป จึงมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่หน้าประตู：“เกิดอะไรขึ้น คุณเปิดประตูหน่อย”
“ต้องขอโทษด้วยครับ คุณหมอสวยใส คุณชายบอกว่า ไม่อนุญาตให้คุณเข้าไป ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว”เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดออกมาอย่างนอบน้อม
เส้นหมี่งงไปหมดแล้ว！
นี่เป็นจังหวะแบบไหนกัน?
อยู่ดีๆ ทำไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปแล้ว? ยังบอกให้เธอไม่ต้องมาอีกแล้ว เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจอีก?
หรือว่า เป็นเพราะว่าเรื่องตกปลาเมื่อตอนบ่าย เธอไม่ได้ให้เขาเอาปลากลับมาด้วย？！！
เส้นหมี่อยากจะบ้าตาย！
แต่ว่า ไม่ว่าที่จะอยู่ด้านนอกตะโกนยังไง ประตูนี้ก็ไม่ได้เปิดออกอีก
บ้าไปแล้วจริงๆ ไอ้คนนี้ทำไมตอนนี้อารมณ์ร้ายอย่างนี้?
เส้นหมี่ไม่มีวิธีใดแล้ว ได้แต่หงุดหงิดแล้วกลับไปก่อน
เมื่อถึงห้องพัก ดลธีก็เห็นเธอกลับมาด้วยหน้าตาอมทุกข์อีกครั้ง ตากระตุกอย่างรุนแรง：“คุณผู้หญิง วันนี้เป็นอะไรอีกล่ะ ทะเลาะกับท่านประธานอีกแล้วเหรอ”
“เปล่า ฉันไม่ให้เขาเอาปลากลับ เขาโกรธแล้ว”
“อะไรนะ”
ดลธีอ้าปากค้าง ไม่กล้าเอาเรื่องปัญญาอ่อนแบบนี้มาโยงกับท่านประธานผู้มีปัญญาเป็นเลิศของเขา
BOSSใหญ่ของเขา ก็สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้?
“ช่างเถอะ ไอ้คนนั้นนับวันอารมณ์ยิ่งแปรปรวน เอะอะก็อารมณ์เสีย รอให้ถึงพรุ่งนี้ฉันจะไปตลาดซื้อมาให้ถังหนึ่ง ให้เขาท้องแตกตาย！”
เส้นหมี่พูดจบแล้ว จึงเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างขุ่นเคืองแล้ว
ดลธีตากระตุกขึ้นมาอีก
ภาพภาพนี้……น่าสงสารจนทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว
เส้นหมี่ไม่ได้เก็บเอาเรื่องนี้มาใส่ใจ แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่า ในตอนที่เธอวางแผนว่าพรุ่งนี้จะไปซื้อปลาที่ตลาดนั้น คืนนี้ เธอกลับได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งที่โทรมา
“คุณผู้หญิง ไม่ดีแล้ว เมื่อวานพวกเขาอยู่ที่บ้านได้ใช้ไอแพดแฮ็กเข้าไปในระบบของตระกูลเทวเทพ โจมตีคอมพิวเตอร์ของไชยันต์ เกือบจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว”
“อะไรนะ？！！”
เส้นหมี่ได้ยินข่าวนี้ ทันใดท่ามกลางความมืดอันหนาวเย็นลุกนั่งขึ้นมาบนเตียงทันที！
เจ้าเด็กสองคนนี้ กล้ามากขนาดนี้เลยเหรอ? ถึงได้กล้าแฮ็กเข้าไปในคอมพิวเตอร์ของตระกูลเทวเทพ ยังโจมตีคอมพิวเตอร์ของไชยันต์？！！
เส้นหมี่อยากจะบ้า ทันใดหยิบโทรศัพท์แล้วออกมาจากห้องนอน เธอกุมปากเอาไว้แล้วถามออกไปด้วยโทนเสียงต่ำ：“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมพวกเขาถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน”
“ไม่ค่อยแน่ใจ แต่เรื่องที่สามารถแน่ใจได้ พวกเขาวางแผนเอาไว้นานแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าก่อนที่ท่านประธานจะส่งพวกเขามา คิดเอาไว้แล้วว่าพวกเขาคงจะไม่อยู่นิ่ง ได้ทำระบบป้องกันเอาไว้อย่างเพียงพอ ไม่งั้นเกรงว่าเมื่อคืนวานตระกูลเทวเทพคงจะจับพวกเขาทั้งสองได้แล้ว”
คนที่โทรศัพท์มา ในสายโทรศัพท์พูดออกมาอย่างเหงื่อตก
เส้นหมี่แทบจะล้มพับ！
เธอรู้ว่าลูกชายทั้งสองคนนี้ฉลาดเป็นกรด อีกทั้งตั้งใจ ครั้งนี้ตอนที่ส่งเด็กๆมา ตั้งใจเอาพวกเขาไว้ที่เดิมโดยเฉพาะ
แต่คิดไม่ถึงว่า เจ้าเด็กสองคนนั้นกล้าถึงขนาดนี้ พวกเขาคิดอยากจะทำอะไร? คิดอยากจะให้ตระกูลเทวเทพรู้ว่ามีพวกเขาอยู่อย่างนั้นเหรอ?
พวกเขารู้หรือเปล่าตอนนี้แม้แต่พ่อของพวกเขาก็ยังเอาตัวเองให้รอดจากวิกฤตอันนี้ไปไม่ได้?
ถ้าให้ตระกูลเทวเทพรู้ว่ามีพวกเขาอยู่ งั้นก็ไม่ใช่ว่าตายอย่างเดียวเหรอ？！！
เส้นหมี่ทนอยู่ไม่ไหวแล้ว เธอวางสายลง ทันใดติดต่อดลธีให้มาทันที
“หัวหน้าธี ไม่ดีแล้ว อิคคิวกับชินจังพวกเขาทั้งสองที่อยู่ด้านโน้นเกิดเรื่องขึ้นแล้ว”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
ดลธีที่เข้ามาได้ยินข่าวนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปแล้ว
เส้นหมี่เอาเรื่องที่มัลดีฟส์ด้านโน้นโทรศัพท์มาอธิบายออกมาอย่างง่ายๆ หลังจากนั้น เธอเป็นกังวลอย่างมาก：“ฉันจำเป็นต้องกลับมัลดีฟส์สักครั้ง ไปหาเจ้าเด็กสองคนนั้น ไม่งั้น ฉันกลัวว่าพวกเขาจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ”
“ครับ”ดลธีก็เห็นด้วยกับความคิดนี้ แต่ว่า เธอจะไปเองเหรอ?
“ไม่เป็นไรหรอก ไป-กลับ น่าจะประมาณสามวันกว่าๆ ยังไงเสีย…..”
ทันใดเส้นหมี่ก็นึกถึงเรื่อง“ซื้อปลา”ขึ้นมา แล้วยิ้มออกมาอย่างขมขื่น：“ยังไงเสียเขาก็โกรธอยู่พอดี ไม่ยอมให้ฉันเข้าไป งั้นก็พอดี ให้เขาได้สงบสติอารมณ์สักสองวัน”
ดลธี：“……”
อ้าปากค้าง อยากพูดอะไรบางอย่าง
แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ได้เลือกที่จะเงียบดีกว่า หลังจากนั้น รอให้เธอเก็บของสักพัก ขับรถไปส่งเธอที่สนามบินกลางดึก
เพื่อปรามเด็กสองคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง จริงๆแล้ว เธอเป็นคนออกตัวเองดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆ
ในคืนวันนี้ เส้นหมี่ได้ออกจากเมืองหลวงไปกลางดึก
รุ่งเช้า ณ เดอะวิวซี
ในตอนที่แสนรักตื่นขึ้นมา ด้านทิศตะวันออกได้สาดส่องแสงสีทองขึ้นมาแล้ว ทะลุหมอกที่ปกคลุมอยู่บนผืนทะเล หลังจากนั้นสาดส่องเข้ามาในห้องนอนของเขา ห้องทั้งห้องสว่างขึ้นมาแล้ว
“คุณชาย คุณตื่นแล้ว ต้องการให้ฉันช่วยอะไรคุณหรือเปล่า”
สาวใช้ที่รออยู่ด้านนอกตลอด ได้ยินว่าด้านในมีเสียงอะไรบางอย่างแล้ว จึงรีบเคาะประตูทันที ถามออกไปอย่างระมัดระวัง
คุณชายคนนี้ พวกเขาไม่กล้าเข้าใกล้อย่างมักง่ายนัก พวกเขาต่างเห็นกับตาแล้วว่าเขากล้าต่อกรกับคุณท่าน คนแบบนี้ พวกเขาจะกล้าแตะต้องหรือ?
ยิ่งกว่านั้น เขาก็ไม่ให้พวกเขาแตะต้อง
