ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 748 เอาอกเอาใจมาก แม้แต่เขายังรู้สึกว่าไม่มีความหมาย
อีกทั้งเขาพูดถึง“แก้แค้น”สองคำนี้ น้ำเสียงของเขาดูลำบากใจมาก ในแววตามีความโศกเศร้า แน่นอนว่าไม่ได้เสแสร้ง
แสนรักไม่ได้ส่งเสียงใดออกมาแล้ว
เขาไม่ได้แสดงมีสีหน้าอะไรออกมามองไปยังสระน้ำสระนี้ ใครก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่?
เส้นหมี่：“……”
ทันใดนั้น เธอก็มองเห็นเบ็ดคันนั้นที่อยู่ในสระน้ำขยับตัวแล้ว ในทันใด หลังจากนั้นดีใจขึ้นมา เธอรีบวิ่งเข้ามาอย่างดีใจ：“มีปลาแล้ว！คุณแสนรัก คุณดูสิ มีปลาแล้ว！”
เธอทั้งตะโกนทั้งกระโดด ดีใจเหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง
เดิมทีแสนรักไม่ดีใจ แต่มองมาที่เธอแล้ว หลังจากนั้นจึงหยิบคันเบ็ดขึ้นมา
“ฟื้ด——”
จริงๆด้วย ปลาตะเพียนตัวหนึ่งน่าจะประมาณสองกิโลกรัมติดเบ็ดแล้ว
“ว้าว！ ตัวใหญ่มาก！！”เส้นหมี่เหมือนถูกผลลัพธ์นี้ทำให้ติดใจเสียแล้ว เธอมองไปที่ปลาตัวนั้นอย่างตื่นเต้น ดีใจเหมือนกับว่าตัวเองตกได้อย่างนั้น
“คุณหมอสวยใสเมื่อก่อนไม่เคยตกปลามาก่อนเหรอ”
ไชกุได้เห็นแล้ว ก็ถูกเธอทำให้ดีใจขึ้นมาด้วย อดใจไม่ไหวที่จะถามออกมาหนึ่งประโยค
เส้นหมี่พยักหน้าทันที：“ไม่เคยค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นการตกปลาในระยะใกล้ขนาดนี้ มีความสุขมากเลยค่ะ”
เธอนั่งยองๆลงข้างๆปลาตัวนั้น ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาเหมือนกับดวงดาว เหมือนกับเด็กน้อยยังไงอย่างงั้น
เธอไม่เคยตกปลามาก่อนจริงๆ
ตอนเด็กๆ พ่อแม่เพื่อจะอบรมความสามารถให้กับเธอ เมื่อมีเวลาว่าง ถ้าไม่ใช่เรียนเปียโน ก็จะเป็นงานศิลปะอย่างใดอย่างหนึ่ง พอโตมาแล้ว เธอก็แต่งเข้าตระกูลหิรัญชามาอย่างกะทันหัน คลอดลูก ออกนอกประเทศไป ย่ิงไม่มีเวลาแล้ว
ที่แท้ การตกปลาเรื่องนี้สามารถทำให้มีความสุขได้ขนาดนี้เลยเหรอ
เธอมองดูอย่างไม่คลาดสายตา
แสนรัก：“……”
มองดูเธอที่เหมือนกับคนโง่คนหนึ่งนั่งยองๆอยู่ข้างๆปลา เขารู้สึกรังเกียจนิดหน่อยอยากบอกเธอว่ายืนไกลๆหน่อย อย่าทำให้บนร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นคาวของปลา
ทำให้เขาลำบากใจ
แต่เวลานี้ ไชกุที่อยู่ด้านข้างทันใดก็พูดออกมาหนึ่งประโยค：“คุณหมอสวยใสชื่นชอบการตกปลาขนาดนี้ ไม่งั้น คุณก็ลองดูไหม”
“จริงหรือคะ”
นี่มันหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ ผู้หญิงคนนี้ทันใดก็ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ข้างสระน้ำมีคนว่างสองคน ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสามคนแล้ว เพียงแต่ว่า สองคนก่อนหน้านี้ก็อยู่ว่างๆ แต่ว่าเมื่อเพิ่มอีกคนเข้ามา……
“คุณแสนรัก ฉันวางแบบนี้ปลาจะติดเบ็ดไหม”
“คุณแสนรัก ทำไมบนผืนน้ำไม่ขยับเลยล่ะ”
“คุณแสนรัก หรือว่าเหยื่อล่อของฉันมีปัญหา”
“คุณแสนรัก……”
“คุณหุบปากซะ！”
ในที่สุดแสนรักก็ทนไม่ไหวแล้ว กัดฟันด่าออกมาหนึ่งประโยค
หญิงสาวคนนี้ได้ยินแล้ว หลังจากนั้นจึงมองไปที่เขาอย่างน้อยใจ นั่งอยู่ข้างๆค้ำคางเอาไว้จ้องมองไปยังผืนน้ำไม่ถามแล้ว
เธอโง่หรือไง?
ถามอยู่นั่นแหละ ปลาถูกทำให้ตกใจหนีไปหมดแล้ว！
ไชกุที่อยู่ด้านข้างมองดูทั้งสองคนแล้ว กลับรู้สึกขำขึ้นมา……
ตกปลาครั้งนี้ เดิมทีเขาไม่ได้คาดหวังอะไร เขาเพื่อจะให้เขาอยู่ที่นี่นานอีกสักหน่อย อดใจไม่ไหวที่จะพูดเรื่องพ่อของเขา(ขุนนาย)ขึ้นมา
แต่ว่า เรื่องแบบนี้ หลังจากที่เขาเปลี่ยนไปเป็นอีกคน เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เป็นเขาที่พูดอยู่คนเดียว เขาฟังอยู่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
จนถึงตอนนี้ หญิงสาวคนนี้วิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน
ไชกุได้เห็นแล้วว่าทั้งๆที่เมื่อสักครู่ยังไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่เลย แต่เวลานี้ ชายหนุ่มคนนี้กลับเริ่มถือกาน้ำมาต้มน้ำด้วยตัวเอง ที่มุมปากของเขาแสดงความพอใจออกมาเป็นอย่างมาก
——
เส้นหมี่ตกอย่างบ้าคลั่ง！
เพราะว่า เธอตกอยู่อย่างนั้นจนพระอาทิตย์ตกดิน ยังตกปลาไม่ได้สักตัว！！
เชี้ย！
นี่มันรังแกกันชัดๆ?
ในที่สุดความอดทนสุดท้ายของเธอก็หมดลง หลังจากนั้น“วืด”ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ เอาเบ็ดคันนั้นทิ้งไปแล้ว
“ฉันไม่ตกแล้ว ปลาพวกนี้มันเลือกคน คุณดูสิ ตกอยู่ตั้งนาน ตัวหนึ่งก็ไม่มี”เธอรู้สึกโกรธเคืองขึ้นมาอย่างมากวิ่งมาที่ถังอีกอันที่อยู่ด้านข้างปลาเต็มแล้ว
แสนรักที่นั่งอยู่ที่นั่นทั้งวัน ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา：“คุณอยู่ที่นั่นพูดอะไรก็ไม่รู้ทั้งวันไม่หยุด ยังจะโทษปลาอีกเหรอ”
เส้นหมี่：“……”
คำพูดนี้ พูดอะไรต่อไปไม่ได้แล้ว
เธอพูดมากที่ไหน? เธอก็เพียงแค่ถามคำถามเขาแค่ไม่กี่คำถามเอง? มือใหม่ถามหน่อยไม่ได้หรือไง?
เธอไม่สนใจเขาแล้ว จึงเข้ามาดันตัวเขาเดินออกไป
แสนรัก：“ปลาล่ะ”
เส้นหมี่ไม่ได้หันกลับไปมองสักนิด：“จะเอากลับไปทำไม กลับไปก็ไม่มีใครทำให้คุณกินหรอก ปล่อยเถอะ มองไม่เห็นหรือไงว่าสระที่นี่ของพวกเขาเลี้ยงปลาอยู่”
หลังจากนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้สนใจปลาเหล่านี้อีก ดันเขาเดินออกไปเลย
แสนรักเหลือบไปมอง
ความจริงแล้ว เธอพูดไม่ผิดสักนิด ปลาพวกนี้ เลือกคน เพราะว่า เบ็ดของเขากับเบ็ดของเธอ เดิมทีไม่เหมือนกัน มีบางคน เพื่อจะให้เขาอยู่ต่อ ลงทุนลงแรงไปไม่น้อย
ริมฝีปากของแสนรักยิ้มเยาะออกมาอย่างเย็นชา โดยมีเธอดันตัวเองกลับไป
คืนนี้ หลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเย็นแล้ว ก็ออกจากเรด พาวิเลี่ยนไป
“แสนรัก คุณหมอสวยใสคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว ดูแลคุณอย่างละเอียด อีกทั้งเป็นนักเรียนของคุณไพบูลย์ ต่อไปนี้คุณอย่าชอบอารมณ์เสียใส่เธอนัก เข้าใจไหม”
ในตอนที่กำลังกลับไป ม็อกโกมองไปที่หญิงสาวที่กำลังยกวีลแชร์ขึ้นหลังรถแวบหนึ่ง เดินมาด้านหน้ามาหาแสนรักที่อยู่บนรถแล้วบอกกล่าวออกไปหนึ่งประโยค
แสนรักได้ยินแล้ว ที่อยู่ในรถมองออกไปอย่างเย็นชา
“ความสามารถของเธอไม่น้อยทีเดียว นี่พึ่งจะพบหน้ากันไม่กี่ครั้ง ก็ออกหน้ามาพูดแทนเธอแล้ว”
“นี่……”
ม็อกโกได้ยินเสียงนี้ ทันใดภายในใจก็คิดขึ้นมาได้
แย่แล้ว เขาไม่ควรพูดส่ิงเหล่านี้
