ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 771 บางสิ่งที่พลุ่งพล่านออกมาจากความมืด
“ทำไม? แค่เธอต้มข้าวต้มเอง ก็คิดว่าตัวเองไม่ต้องไม่ทำแล้วงั้นหรือ?”
ทันใดนั้น ก็มีร่างของคนคนหนึ่งเข้ามาในห้องครัวราวกับภูตผี เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเธอ เธอก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูดประชด
ขวัญเมืองตกใจหน้าซีดขึ้นมาทันที
“เพล้ง”
ฝาหม้อดินที่อยู่ในมือหลุดจากมือไป กลายเป็นเสี่ยงๆในพริบตา
“คุณ…คุณป้า……”
“อย่ามาเรียกฉันว่าป้า ฉันไม่มีหลานสาวนอกคอกอย่างเธอ!!” เมื่อมินตราเห็นหลานสาวที่ทรยศหักหลังเธอ ก็ดุร้ายราวกับปีศาจ
เธอพุ่งตัวเข้ามา ก็เก็บกระเพาะปลาที่อยู่ในตะกร้าขึ้นมาแล้วโยนลงในหม้อข้าวต้ม แล้วเทเหล้าเส้าซิงตามลงไปครึ่งขวดใหญ่
“ไม่นะ……” ขวัญเมืองเห็นแล้ว ก็ฟูมฟายออกมาออกมาอย่างสิ้นหวัง
แต่ว่า ผู้หญิงที่บ้าจนคลั่งไปแล้วคนนี้ เธอห้ามไม่อยู่ ไม่ช้า เหล้าเส้าซิงและกระเพาะปลาก็รวมเข้าด้วยกันในหม้อข้าวต้มของเส้นหมี่
“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าอีกเดี๋ยวฉันไม่เห็นข้าวต้มนี่ถูกยกไปเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าเขาล่ะก็ คืนนี้ฉันจะประเคนแกให้ถึงเตียงของณรงค์!!”
ก่อนที่มินตราจะจากไป ยังไม่ลืมที่จะกล่าวเตือนหลานสาวอย่างโหดร้าย
ขวัญเมืองทรุดลงไปอย่างหมดแรง……
กระเพาะปลาตุ๋นเหล้าเส้าซิง จะเอามาผสมกันมั่วๆไม่ได้
เพราะว่า เพียงแค่มีบาดแผล หรือคนที่เป็นโรคเกาต์ จะทำให้เกิดกรดยูริคมากเกินไปได้ง่าย แล้วไปตกตะกอนที่เนื้อเยื่ออ่อน ทำให้ไม่สามารถเดินได้
บาดแผลของแสนรัก ตอนนี้ยังไม่สมานดี เพื่อให้บาดแผลสาหัสมากขึ้น ให้เขาดื่มสิ่งนี้ดีที่สุดแล้ว
ความสิ้นหวังที่ขวัญเมืองไม่เคยมีมาก่อน……
——
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เส้นหมี่ที่หาลูกสาวจนจบที่ด้านนอก เมื่อเห็นว่าเธอถูกคนใช้คนหนึ่งอุ้มไว้แล้วกำลังร้องไห้อย่างหนัก ก็รีบมาทันที”
“เป็นอะไรไปลูกรัก? เจ็บตรงไหน?”
“ขาค่ะ หม่ามี๊ ถลอกเลย……” เด็กน้อยพูดแล้ว ก็ร้องไห้เสียใจมากกว่าเดิม
เส้นหมี่รีบก้มหน้าดูที่ขาน้อยๆของเธอ
จริงๆเลย ไม่รู้ว่าไปเดินท่าไหน ขาอ้วนๆที่เข่าข้างขวาถลอกเลย ในตอนนี้มีเลือดสีแดงไหล เธอเห็นแล้วก็รู้สึกบีบหัวใจมาก
“เอาล่ะ ไม่ร้องแล้วนะ หม่ามี๊จะพาไปใส่ยาเดี๋ยวนี้”
เส้นหมี่โอ๋เธอ จากนั้น ก็อุ้มเธอขึ้นบันไดไป เตรียมจะกลับห้องเพื่อทำแผลให้เธอ
ที่ชั้นบน ม็อกโกกำลังพูดกับแสนรักอย่างไร้สาระอยู่ในห้องนอนชั้นสาม แน่นอนว่าความหมายโดยรวม ก็คืออยากบอกเขาว่า เดี๋ยวคนตระกูลเทวเทพจะมากันหมด ถ้าเขาไม่อยากลงไป ก็ไม่ต้องลงไป
แต่เมื่อแสนรักได้ยิน กลับหัวเราะอย่างเย็นช้า “ทำไมฉันจะไม่ลงไป? คิดว่าฉันจะกลัวพวกนั้นหรือ?”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
ม็อกโกรีบโบกมือปฏิเสธ “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันเพียงแต่……คิดว่านายไม่น่าจะชอบที่ที่มีผู้คนเยอะ แล้วก็……เลยพูดแบบนั้น”
คนคนนี้ หลังจากที่ม็อกโกได้ทำเรื่องละอายใจไปสองเรื่อง ก็มักไม่มีความกล้าเวลาคุยกับเขา
ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขามีสติหรือไม่มีสติก็ตาม
แสนรักไม่พูดใดๆต่อ
เขาอ่านหนังสือในมือต่อ ใบหน้าเย็นชา ท่าทีอึมครึม บรรยากาศในห้องนอน เย็นยะเยือกราวกับถูกแช่แข็ง
ม็อกโก “……”
“โฮ……เจ็บ หม่ามี๊ รินจังเจ็บจังเลย……”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้นมาจากชั้นล่าง
เมื่อม็อกโกได้ยิน ก็รีบออกมาจากห้องนอนทันที “ใช่เด็กนั่นหรือเปล่า? เป็นอะไรไป? ทำไมร้องไห้ล่ะ?”
แสนรักที่อยู่ด้านหลัง “……”
แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้แล้ว ดวงตาที่ดำที่จ้องหนังสืออย่างเย็นชามาตลอด ก็เลิกคิ้ว สายตาคู่นั้นก็มองออกมาด้านนอกทันที
และด้วยเหตุนี้ ม็อกโกก็ได้หายตัวไปแล้ว
เขาลงไปแล้ว
“คุณหมอสวยใส ลูกสาวของคุณร้องไห้หรือ? เธอเป็นอะไร?” ที่จริงม็อกโกก็เป็นคนหนักแน่น ยังไงก็เป็นคนที่นำทัพมาหลายปี ไม่มีทางที่จะเสียอาการได้
แต่ว่าในนาทีนี้ ชายคนที่อยู่บนชั้นบน กลับได้ยินความลนลานในน้ำเสียงของเขา
ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็อึมครึมไป
ชั้นล่าง เส้นหมี่ที่กำลังทำแผลให้ลูกสาว เมื่อเห็นม็อกโกจู่ๆก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าประตู ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
“คุณชายม็อกโก?”
“โฮ……คุณลุง รินจังได้รับบาดเจ็บ แง……เลือดไหลเลย”
เด็กน้อยทนไม่ได้หากมีคนมาดูเธอตอนที่เธอเศร้า เมื่อเห็นคุณลุงที่พาเธอไปเล่นเมื่อคืน ทันใดนั้น นิ้วอ้วนๆก็ชี้ไปยังขาน้อยๆที่ล้มเป็นแผลของตัวเอง น้ำตาไหลหนักกว่าเดิม
เมื่อม็อกโกเห็นดังนั้น ผู้ชายตัวสูงใหญ่ ก็เจ็บปวดใจเมื่อเห็นเด็กน้อยร้องไห้เสียใจทันที
“เอาแบบนี้ เอาล่ะ ไม่ร้องนะ ลุงจะอุ้มหนูไปเล่นที่ที่น่าสนุกมากที่หนึ่ง”
จากนั้นม็อกโกก็อุ้มยัยก้อนที่ทำแผลเสร็จแล้วออกไป
เส้นหมี่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย
เจ้าตัวเล็กนี่เก่งจริงๆเลยนะ แค่คืนเดียว ก็เอาผู้ใหญ่ที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนได้อยู่หมัดแบบนี้ ยอมแพ้เลยจริงๆ
เส้นหมี่เก็บของบนโต๊ะครู่หนึ่ง เดินออกมาจากห้องนอน
“คุณแสนรัก? นี่คุณจะไปไหนหรือ?”
เธอมองไปยังชายที่จู่ๆ ก็มาปรากฏตัวที่ประตูลิฟต์ชั้นสองด้วยความประหลาดใจ ถึงกับลืมทิ้งขยะในมือของเธอไปเลย
