ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 774 ภัยอันตรายที่มีอยู่รอบด้าน
เมื่อทรงกลดเห็นดังนั้น ก็ลุกขึ้นตาม “ใช่ อารอง แล้วยังมีม็อกกี้ของเราอีก เขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
เส้นหมี่ “……”
มองเห็นสายตาของชายที่อยู่ตรงข้ามเริ่มอึมครึม ดวงตาสีดำที่ประกายคู่นั้นปรากฏความโหดร้ายขึ้นมาในพริบตา!
หัวใจของเธอถูกบีบแน่นทั้งดวง!
“ยังมีหน้ามาถามอะไรแบบนี้อีกหรือ? แล้วทำไมแกไม่ลองถามพวกมันดูว่าก่อนตายทำอะไรไว้กับเขาบ้าง? พวกมันฆ่าแม่ของเขา แล้วยังฆ่าเมียของเขาอีก นั่นไม่ใช่ชีวิตหรือไง?”
“ผม……”
“อีกอย่าง ถ้าพูดถึงลูกชายของแกนะทรงกลด ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับแกเลย ก็เพราะลูกชายตัวดีของแก ทหารในค่ายของฉันตายไปตั้งมากมาย ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่ คนแรกที่ฉันจะจัดการคนแรกก็คือมัน!”
สายตาของไชยันต์หันขวับ แววตาดุร้ายและน่าสะพรึงกลัวราวกับเสือดาวจ้องเขม็งไปที่ทรงกลด
ทันใดนั้น ทรงกลดก็สะดุ้งแรง แล้วล้มลงไปนั่งบนเก้าอี้
นี่คือผู้นำตระกูลเทวเทพ!
เป็นทหารออกสู้รบมาทั้งชีวิต คนที่เคยนำทัพกองกำลังทหารนับพัน!
คนแบบนี้ ถ้าให้พูดง่ายๆ การที่เขาอยู่ที่นี่ ก็คือเทพของพวกเขา และก็เป็นผู้บัญชาการของพวกเขา ถ้าหากมีใครกล้ามาลองดีกับอำนาจของเขา มีเพียงทางเดียวคือตาย!
เส้นหมี่เองก็กลืนน้ำลาย
นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เธอได้เห็นแรงกดดันมหาศาลของตาเถ้าคนนี้
“เอาล่ะ ไชยันต์ อย่าโกรธไปเลย พวกเขาไม่รู้ประสาจริงๆ ทำผิดเองแท้ๆ แล้วยังจะไปกดดันคนอื่นอีก วางใจเถอะ พวกเราจะไม่ให้เกิดความวุ่นวายเรื่องนี้ขึ้นแน่นอน อย่าโกรธจนเสียสุขภาพสิ”
ในช่วงคับขัน ประพันธ์ยังรู้ทันเหตุการณ์
เขารีบยอมรับความผิดต่อน้องสาวก่อน หลังจากนั้น ก็รับประกันให้ต่อ เรื่องนี้ก็ถูกคลี่คลายลง
ไชยันต์ได้ยินดังนั้น ก็หึออกมาอย่างเย็นชา แล้วละสายตาทิ้ง
แสนรักไม่ได้พูดอะไรเลย เขามองดูแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาที่นิ่งสงบเหมือนน้ำ แต่แววตากลับเย็นชาลึกล้ำ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่?
“เอาล่ะๆ ในเมื่อทุกคนไม่มีอะไรแล้ว ก็ทานข้าวกันเถอะ พ่อครับ ผมจำได้ว่าพ่อชอบทานปลากระรอกนี่ครับ นี่ครับ ผมคีบให้นะ”
ไชกุเองก็เป็นคนฉลาด เมื่อเห็นแบบนั้น ก็รีบทำให้สถานการณ์ดีขึ้น
ตั้งแต่ตรงนี้ ความฉุนเฉียวบนโต๊ะอาหารก็หายวับไปแล้ว หลังจากนั้น ทุกคนก็เริ่มรับประทานอาหาร
เส้นหมี่ที่มองดูมาจนถึงตอนนี้ ก็โล่งใจไปอีกเปลาะ
เพราะว่า ในเมื่อสุดท้ายแล้วตาเถ้าจบเรื่องด้วยวิธีนี้ ถ้างั้นความปลอดภัยของชายคนนี้ก็ไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไรมากแล้ว เพราะไม่ว่าอย่างไร เขาก็พูดออกมาแล้ว
เส้นหมี่ออกไปหาลูกสาวด้านนอก
“รินจัง หนูอยู่ไหนคะ? จะถึงเวลาทานข้าวแล้วนะ”
“หม่ามี๊ หนูอยู่นี่ค่ะ กำลังเล่นกับน้องหนูอยู่”
เสียงเล็กๆที่นุ่มนวลของลูกสาวดังออกมาจากหลังสวนดอกไม้ ฟังแล้วดูมีความสุขไม่น้อยเลย
น้องหนู?
นั่นใครน่ะ?
เส้นหมี่คิดว่าคนคนนั้นคือคนใช้ ก็เดินเข้าไป พบว่า เมื่อเธอเห็นน้องหนูแล้ว พบว่าเป็นเด็กทารกที่เด็กกว่าลูกสาวของเธอเสียอีก
“นี่คือ……?”
“หม่ามี๊ เขาเป็นเด็กผู้ชายนะ ชื่อว่าปังปอนด์ ตอนนี้พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว”
เด็กน้อยที่ไร้เดียงสา หลังจากที่เห็นหม่ามี๊แล้ว ก็รีบแนะนำถึงเด็กทารกให้อย่างดีใจทันที แล้วยังบอกกับเธออย่างมีความสุข ว่าเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าตัวเล็กนี้แล้วด้วย
ปังปอนด์? นั่นมันคนในตระกูลเทวเทพไม่ใช่หรือ?
เส้นหมี่รีบอุ้มเด็กคนนี้ขึ้นมา “ไม่ได้นะ พวกเขากำลังทานข้าวกันแล้ว ไปกัน หม่ามี๊พาพวกหนูกลับไป”
จากนั้น เธอก็พาเด็กสองคนออกมาจากสวนดอกไม้เข้ามาด้านใน
และตอนนี้ในงานเลี้ยงตระกูล ด้วยการไกล่เกลี่ยของไชยันต์ แสนรักที่ไม่เคยยอมไว้หน้าใครหน้าไหนในตระกูลนี้ ในที่สุดก็ชูแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้านั้นขึ้นมา
“เอาล่ะ ฉันขอชนกับทุกคนแก้วหนึ่ง!”
ไชยันต์ที่เห็นภาพนี้ ก็อารมณ์ดีอย่างมาก
เมื่อเส้นหมี่เห็นดังนั้น ไม่ได้เดินเข้าไป แต่กลับพาเด็กยืนอยู่ข้างๆ
และในตอนนี้ ก็มีการเสิร์ฟเมนูตุ๋นออกมาจากห้องครัว จากจำนวนแล้ว คงจะเป็นคนละหนึ่งชาม เมื่อเส้นหมี่เห็นดังนั้น ก็นึกถึงข้าวต้มที่ตัวเองต้มขึ้นมา
“รินจัง หนูพาน้องรอหม่ามี๊อยู่ตรงนี้ก่อนนะ หม่ามี๊จะไปที่ห้องครัวสักหน่อย”
“ได้ค่ะ หม่ามี๊”
หนูรินจังตอบตกลงอย่างเชื่อฟังทันที
เส้นหมี่รีบมาที่ห้องครัวทันที
“คุณขวัญ กำลังยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ? ฉันอยากดูข้าวต้มของฉันหน่อย ว่าเป็นอย่างไรบ้าง?” เธอมองเห็นหญิงสาววัยรุ่นที่กำลังยุ่งอยู่ในครัว ก็รีบถามขึ้นมา
ขวัญเมืองได้ยินดังนั้น ก็รีบหันกลับมา
“หา? คุณหมอสวยใสเองหรือ ข้าวต้มของคุณ……” เธอแสดงสีหน้าขอโทษออกมา
“ขอโทษด้วยนะคะ คุณหมอสวยใส ข้าวต้มหม้อนั้น ฉันไม่ทันได้ระวังทำมันหกตอนกำลังยุ่ง แต่ว่าคุณวางใจได้เลย ฉันต้มหม้อใหม่ให้คุณแล้ว เป็นข้าวต้มรากดอกลิลลี่ ดีต่อกระเพาะมากเหมือนกันค่ะ”
เมื่อเธอพูดจบ ก็ยกหม้อแกงหวานที่ถูกอุ่นไว้ออกมา
เส้นหมี่ “……”
ข้าวต้มรากดอกลิลลี่ เกรงว่าแสนรักจะไม่ค่อยชอบทาน เขาเป็นคนที่ไม่ชอบทานของหวานเท่าไรแต่ว่า ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ทำเสร็จไปแล้ว งั้นก็ช่างเถอะ
“ค่ะ เลยต้องรบกวนคุณเลย” เส้นหมี่รับมา แล้วกล่าวขอบคุณกับผู้หญิงคนนี้ แล้วก็ตักถ้วยหนึ่งแล้วยกออกไป
ขวัญเมืองที่อยู่ในห้องครัวเห็นดังนั้น ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจยาวๆ
