ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 810 ปากบอกไม่ แต่กายซื่อตรงมาก
“ไม่ คนนี้ดูอ่อนโยนมากเหมือนไม่เข้าใจอะไรเลย เทียบกับไชกุที่เป็นทหารเรือมาหลายปีคนนั้นไม่ได้เลย”
“พอแล้ว หยุดพูด”
พวกเขากำลังพูดคุยกันเป็นพูดภาษาญี่ปุ่นด้วยเสียงที่เบามาก
ดังนั้นถ้าไม่ใส่ใจก็จะไม่มีใครได้ยิน
แต่แสนรักได้ยิน
หากเขาเป็นคนที่อยู่ในหิรัญชากรุ๊ปมาก่อน จะรู้ว่าถ้าเข้าไปในห้องประชุม แม้แต่เสียงเพียงเล็กน้อยก็ไม่รอดสายตาเขาไปได้ถ้าเขาไม่อนุญาต
แน่นอนว่าคนที่รอถูกทิ้งไปแล้ว
ดังนั้นคนเหล่านี้จึงกล้ามาก
หลังจากที่แสนรักพลิกดูหน้าต่างๆเสร็จ เขาก็โยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะ เมื่อรองผู้นำเดชาเห็น เขาก็มองไปที่เขาทันที
“จองตั๋วแล้วเหรอ”
“เอ๋” รองผู้นำเดชาที่รอให้เขาพูดก็ตกตะลึงเมื่อได้ยินประโยคนี้ “คุณชายถามถึงอะไร…”
“ตั๋วเครื่องบิน!”
“อ้อ ครับ มีทั้งหมดสามคน คุณ หมอสวยใส และลูกสาวของเธอ” รองผู้นำเดชาเข้าใจ และรีบโอนข้อมูลการจองจากโทรศัพท์มือถือของเขาแสดงให้คุณชายดู
ในที่สุดชายผู้ไม่มีอารมณ์ก็พอใจ
เขามองคนเหล่านี้อย่างเรียบเฉย “ตรวจสอบความสัมพันธ์ทางการเงินที่พวกเขามีกับไชกุ”
รูม่านตาของรองผู้นำเดชาสั่น “คุณชาย คุณ…คุณพูดอะไร พันโทม็อกกี้หรอ!!”
“ใช่ ในช่องทางการส่งสินค้าอย่างเป็นทางการ คำสั่งซื้อสำหรับการจัดส่งแต่ละรายการจะมีเอกสารการอนุมัติที่ลงนามโดยศุลกากร และผู้รับสามารถเป็นนิติบุคคลของบริษัทขนส่งนี้เท่านั้น แต่คำสั่งซื้อเหล่านี้เป็นตราประทับส่วนตัวทั้งหมด กล่าวคือมันเป็นแค่การลักลอบขนสินค้าตลอดเวลา ใครอนุญาต ไชกุหรอ”
แสนรักพูดอย่างตรงไปตรงมา แม้กระทั่งในน้ำเสียงของเขาก็มีความรังเกียจ และความอดทนอย่างเห็นได้ชัด
เขาไม่มีอะไรทำแล้วหรอ เพื่อที่จะมาที่นี่ถึงยอมทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้!
รองผู้นำเดชาตะลึง “คุณชาย คุณหมายความว่ายังไง คุณกำลังพูดว่าพันโทม็อกกี้ลักลอบขนสินค้าหรอ”
“ฉันจะรู้ได้ยังไง ฉันให้นายไปสอบสวนไม่ใช่หรอ บางทีเขาอาจถูกคนอื่นหลอกก็ได้” เขายิ้มเยาะเย้ยอีกครั้ง ดวงตาทั้งสองเหมือนเหยี่ยวของเขาจ้องไปที่คนเหล่านั้น
คนเหล่านั้นรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ทันใดนั้น เมื่อเห็นการจ้องมองเช่นนั้น หลังจากที่ตัวสั่น พวกเขาก็ไม่สามารถควบคุมศีรษะได้ และไม่สามารถแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นได้
หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที ภายใต้ฝีมือของรองผู้นำเดชา ในที่สุดคนเหล่านี้คุกเข่าลงกับพื้นเหมือนสุนัข และอธิบายว่า “ใช่ เราหลอกลวงพันโทม็อกกี้จริงๆ เรากำลังลักลอบขนสินค้า”
“ไอ้ชาติหมา! แส่หาที่ตาย!”
เมื่อรองผู้นำเดชาได้ยินก็ใช้เท้าข้างเดียวเหยียบคนพวกนี้ลงกับพื้น
ในเวลานี้แสนรักได้ออกไปอย่างเย็นชาแล้ว
เรื่องเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ เขาไม่เคยทำมาก่อน คนฉลาดมองปราดเดียวก็รู้ว่าไชกุถูกคนอื่นหลอก
น่าเสียดายที่ในตระกูลเทวเทพไม่มีใครทำธุรกิจได้นอกจากคนนี้
แสนรักขับรถออกจากเอโดะ
เขาดูเวลา และตรงไปที่อิซากายะ เพื่อพาสองแม่ไปสนามบินด้วยกัน แต่ระหว่างทางกลับ เขาเริ่มไออย่างรุนแรงอีกครั้ง
ด้วยอาการไอนี้ เขาจึงต้องหยุด และหลังจากผ่านไปนานมาก เขาถึงสามารถสตาร์ทรถและขับต่อไปได้
“ตื๊ด…ตื๊ด…”
“ฮัลโหล”
“คุณชาย คุณอยู่ที่ไหน มีสายโทรมาจากสนามบินเมื่อกี้บอกว่าไม่เห็นคุณไป คุณยังอยู่ระหว่างทางหรอ ไม่สบายอีกแล้วหรือเปล่า”
รองผู้นำเดชาคนนี้ดูเหมือนจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา
ใบหน้าของแสนรักเย็นชาลง
เขาลังเลที่จะตอบคำถามนี้จริงๆ แต่เมื่อมองดูนาฬิกา สุดท้ายก็ทำได้เพียงทนความหงุดหงิดในใจแล้วสั่งด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไปจองโรงแรมก่อนแล้วส่งมาที่มือถือฉัน”
“ได้ครับ”
รองผู้นำเดชาวางสายแล้วรีบไปจองโรงแรมทันที
สองชั่วโมงต่อมา เมื่อเส้นหมี่ได้รับโทรศัพท์ เธอก็รีบออกจากอิซากายะไปยังโรงแรมห้าดาวชั้นนำในโตเกียวพร้อมกับลูกของเธอทันที เมื่อเธอผลักห้องเข้าไปก็เห็นเขาหลับสนิทไปแล้ว
“รองผู้นำเดชา เขา…”
“เขาป่วยครับหมอสวยใส ตอนนี้เขาสุขภาพไม่ดี เนื่องจากยาเหล่านั้นทำให้ปอดของเขาเสียหาย จึงมีแนวโน้มที่จะไอ และการไอจะทำให้มีไข้ต่ำ”
หลังจากที่รองผู้นำเดชาเข้ามา เขาก็เห็นคนที่นอนอยู่จึงพูดอย่างหนักแน่น
เสียงนั้นลดลง ทันทีที่เส้นหมี่ที่มากับเขาเห็นก็เบิกตากว้าง!
ปอดเสียหาย
ทำไม พวกเขาหาแครอทซึ่งเป็นอัจฉริยะด้านยามารักษาเขาในภายหลังแล้วไม่ใช่หรอ
ทำไมเขาถึงปล่อยให้ร่างกายของเขาทรมานเช่นนี้
เส้นหมี่ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอจ้องไปที่รองผู้นำเดชา และถามอย่างตื่นๆ “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ แครอทก็ไม่พบส่วนผสมใหม่ของยานี้หรือ”
“แครอท”
รองผู้นำเดชาคนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “คุณหมายถึงคุณแครอทหรอ เธอไม่ได้มาที่นี่ คุณชายต่อต้าน ไม่ยอมให้เธอมา ต่อมาไม่มีทางอื่นแล้วด็อกเตอร์ไพบูลจึงได้รักษาด้วยตัวเอง ซึ่งแก้พิษของเขาได้ แต่เวลานั้นได้ลากไปชั่วขณะหนึ่ง”
เส้นหมี่ “…”
ทันใดนั้นราวกับว่ามีใครบางคนใช้ไม้ตีหัวเธออย่างแรงจนส่งเสียง “ปัง” เธอสะดุดไปหลายก้าว
ไม่ไปหาแครอท
เขา… ไม่ได้มาหาเธอเหรอ !
ความรู้สึกผิดและความสำนึกผิดที่ท่วมท้นปกคลุมเธอ เธอส่ายหัว ยืนจ้องมองชายที่นอนอยู่ในผ้าห่มอย่างว่างเปล่า หัวใจของเธอเจ็บมากจนหายใจไม่ออก
บ่ายนี้เธอสงสัยอะไร
แม้ว่าเขาจะจำทุกอย่างระหว่างพวกเขาไม่ได้ แต่เขาก็ยังรู้ ไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมา
ทำไม
เป็นเพราะข้อความสุดท้ายที่เธอส่งไปหรือเปล่า
หรือเป็นเพราะในร่างกายของเขา ไม่ว่าเขาจะจำมันได้หรือไม่ บางอย่างเขาจะตอบสนองโดยไม่รู้ตัว ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร…
มันเหมือนรอยประทับลึกในกระดูก
