ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 808 โลภมากขึ้นเรื่อยๆ
“ปล่อย!”
“ไม่” เส้นหมี่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น เธอกอดแขนเขาแน่นและมองมาที่เขาอย่างไม่พอใจ “คุณแสนรัก คุณตั้งใจมาหาฉันหรือเปล่า”
“ไม่!”
ไม่พูดถึงเรื่องนี้ยังดีอยู่ แต่พอพูดถึง ดวงตาของผู้ชายคนนั้นก็มีความเย็นชามากกว่าเดิม
มาหาเธอ
เขาประสาทหลอนถึงจะมาหาเธอ เขาแค่มาส่งสาวน้อยคนนั้นต่างหาก!!
แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะไม่เชื่อเลย เธอมองมาที่เขาและยิ้มทันที “ฉันรู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่อตามหาฉัน คุณแสนรัก ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนที่คุณเห็นข้างบนจริงๆ แค่ตอนที่ฉันประสบอุบัติเหตุ เขาบังเอิญมาช่วยฉัน แล้วก็ช่วยฉันติดต่อหมอ”
“เกี่ยวอะไรกับผม”
“ใช่ ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ธุระของคุณ แต่ฉันจะทำให้ชัดเจนกับคุณ มิฉะนั้นคุณจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงไร้ยางอายอีกครั้ง”
เส้นหมี่หันไปมองเขา ดวงตาคู่สวยของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ไม่สามารถซ่อนได้
อันที่จริงเธอรู้มาตลอดว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างจะงุ่มง่าม หน้าตาดี นับถือตัวเองอย่างแรงกล้า สมัยก่อนเป็นแบบนี้ ดังนั้นยิ่งเขาไม่ยอมรับมันก็ยิ่งเป็นแบบนั้น
เส้นหมี่รู้สึกมีความสุขอย่างไม่เคยมีมาก่อน
และเธอก็เห็นว่าหลังจากฟังแล้ว ไม่รู้ว่าเขาได้ยินเธอพูดถึงอุบัติเหตุหรืออธิบายความสัมพันธ์ระหว่าง คณาธิปกับเธอ ในที่สุดสีหน้าของเขาก็ไม่น่าเกลียดนัก
“คุณเป็นผู้หญิงแบบไหน คุณมีความเกี่ยวข้องกับผมหรือเปล่า”
“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้คุณแสนรักไม่โกรธแล้วใช่มั้ยคะ ถ้าไม่โกรธ คุณช่วยพาฉันกลับด้วยได้ไหมค่ะ บังเอิญว่าวันนี้ฉันออกจากโรงพยาบาลแล้วยังไม่มีรถเลย”
เส้นหมี่ขออีกครั้งอย่างได้คืบจะเอาศอก
นี่คือการตัดสินใจที่เธอเพิ่งทำ
เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะมาญี่ปุ่น นับประสาอะไรจะคิดว่าเขาจะมาหาเธอ
ดังนั้นเธอตึงตัดสินใจ ไม่ว่าจุดประสงค์ของการเดินทางมาที่นี่ของเขาคืออะไร แต่เธอเห็นเขาแล้ว เธอจะไม่มีวันปล่อยเขาไปอีก เธอจะกอดเขาไว้ ไม่ว่าเธอจะเจอปัญหาอะไรในอนาคตก็ตาม
แต่ชายคนนั้นไม่ตอบสนอง
ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากที่เธอพูดคำเหล่านี้เสร็จ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็มืดลงอีกครั้ง และเขาก็จ้องมองเธออย่างเดียดฉันท์
เส้นหมี่ “…”
ไม่มีทาง
เธอเพิ่งตัดสินใจไปเอง เขาจะขับไล่เธอออกไปอีกแล้วหรอ
หัวใจของเส้นหมี่ทรุดลงอีกครั้ง ใบหน้าเล็กๆที่มองหน้าเขาซีดขาว รวมทั้งริมฝีปาก
“คุณแสนรัก…”
“บางทีผมก็อยากรู้จริงๆว่าเพราะผู้หญิงอย่างคุณ เด็กคนนั้นรอดมาถึงตอนนี้ได้ยังไง”
“หา”
เส้นหมี่เบิกตากว้างทันที!
เด็ก
โอ้!! ใช่ ลูกของเธอ รินจังของเธอยังไม่ลงมา!!
ในที่สุดเส้นหมี่ก็จำได้ และในทันใดนั้นเธอก็ปล่อยแขนของเขา “ฉันขอโทษ มันเป็นความประมาทของฉันเอง ฉันจะพาเด็กลงมาเดี๋ยวนี้ คุณแสนรัก คุณรอฉันที่นี่ได้ไหม”
เธอรีบไปรับลูกสาว แต่ก่อนที่เธอจะจากไป เธอก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับชายคนนั้น กังวลว่าเขาจะหนีไป จึงหันกลับมาขอด้วยความหวัง
แสนรักจ้องมาที่เธออย่างเย็นชา
เส้นหมี่ “…”
ช่างเถอะ ไปรับลูกมาก่อน
ในที่สุดเธอก็กลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อมารับเด็ก
ไม่กี่นาทีต่อมา เมื่อเธอกลับมาที่วอร์ด เธอก็เห็นว่าลูกสาวของเธอกำลังตามคณาธิปไปเก็บสัมภาระ และเธอก็เชื่อฟังมากจนรู้สึกผิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ขอโทษนะพี่ธิป ฉันแค่…”
“ไม่เป็นไร เขาอยู่ต่อหรือเปล่า”
คณาธิปเข้าใจดี เมื่อเขาเห็นเธอกลับมา เขาไม่ได้ตำหนิเธอเลยแม้แต่น้อย แต่ถามคำถามด้วยความเป็นห่วง
เส้นหมี่ก้มหน้าลง
คณาธิป “…”
ราวกับว่าเขาเข้าใจ เขายืนขึ้นเพื่อซ่อนความเศร้าโศกในดวงตาของเขา และบอกว่า “งั้นก็พาเธอลงไปเถอะ มิฉะนั้นเขาอาจจะใจร้อน”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ธิป”
เส้นหมี่รีบออกจากห้องผู้ป่วยพร้อมกับลูกสาวในอ้อมแขนของเธอ และรีบออกจากโรงพยาบาลอีกครั้งอย่างเร่งรีบ
โชคดีที่สิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขมากก็คือ เมื่อเธอออกมาพร้อมกับเด็ก เธอก็เห็นว่ารถคาเยนสีขาวยังคงจอดรออยู่ แม้ว่าชายคนนั้นจะเข้าไปแล้วก็ตาม
“หม่ามี๊คะ แด๊ดดี้ตั้งใจมาหาหม่ามี๊”
ในตอนนั้นรินจังที่ถูกอุ้มอยู่ก็กระซิบบอกเรื่องน่ายินดีกับเธอ
เส้นหมี่รู้สึกตื่นเต้นอีกครั้งในทันใด
“จริงเหรอ หนูรู้ได้ยังไง”
“เพราะว่าหนูเรียกหาหม่ามี๊ คุณท่านกมลภพเลยจะส่งคนมาส่งรินจังมาหาหม่ามี๊ แต่แด๊ดดี้ก็ไม่ยอมให้พวกเขามาส่ง จากนั้นเขาก็พารินจังมาด้วยตัวเอง”
เด็กหญิงตัวเล็กๆอธิบายให้หม่ามี๊ฟังด้วยเสียงน้ำนม
การมาเยือนญี่ปุ่นครั้งนี้ถือเป็นผลงานชิ้นเอกของเธออย่างแท้จริง
เพราะเธอได้ยินพี่ชายของเธอบอกกับเธอว่าหม่ามี๊ไม่เป็นไรแล้ว เธอเลยจงใจไปก่อกวน จุดประสงค์คือให้แด๊ดดี้มาส่งเธอไปหาหม่ามี๊ที่ญี่ปุ่น เพื่อที่ทั้งสองคนจะได้พบกันอีก
แล้วแด๊ดดี้ก็ตกลงจริงๆ
คนตัวเล็กคิดว่าตัวเองเก่งมาก
แต่หลังจากที่เส้นหมี่ได้ยิน สายตาจากเดิมที่เต็มไปด้วยความคาดหมายและความตื่นเต้นก็ดูเหมือนว่าจะเย็นลง
เขาไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวเอง
มันเป็นเพราะเด็กทั้งนั้น
เส้นหมี่ไม่อยากทำให้ตัวเองคิดมาก แต่เมื่อเธอได้ยินความจริงของเรื่องนี้ เธอก็มีช่องว่างขนาดใหญ่ในใจ อย่างน้อย เธอก็ไม่ได้รู้สึกหวานมากขนาดนั้นแล้ว
