ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 845 เธอทำเรื่องที่ไม่ดีไม่ควรต่อคุณชายของพวกเราหรือเปล่า?
ผู้ชายคนนี้เขาไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อไปแล้ว
เขาเขียนตัวหนังสือตัวนี้เสร็จ ก็วางพู่กันลง ชื่นชมอยู่สักพัก ถึงได้ยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาแล้วถามต่อ：“งั้นที่เดอะวิวซีกับเรด พาวิเลี่ยนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง แผนการสำเร็จหรือยัง”
“สำเร็จแล้วครับ！”
คนที่อยู่ข้างนอกที่คุกเข่าอยู่ข้างเดียวได้ยินพูดถึงสิ่งนี้ขึ้นมา ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นมา
“มินตราคนนั้นยังไม่ถูกปล่อยออกมา ได้ยินว่า ม็อกโกส่งคำร้องขอเข้าร่วมกองกำลังปราบปรามผู้ก่อการร้ายระหว่างประเทศด้วยตัวเอง เรด พาวิเลี่ยนด้านโน้นกำลังกระจายคนรับใช้ออกไปแล้ว นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาต่อต้านไชยันต์”
“อืม ไม่เลว”
ได้ยินผลลัพธ์นี้ คนคนนี้พอใจเป็นอย่างมาก
ม็อกโกคนนี้ อยู่ในตระกูลเทวเทพ ความจริงแล้วก็ถือว่าเป็นมือดีคนหนึ่ง ตั้งแต่ไชยันต์เกษียณออกมาเป็นผู้ดูแลควบคุม คนตระกูลเทวเทพเหล่านั้น ไม่มีใครสักคนที่สามารถเทียบเท่าเขาได้
แม้แต่วุฒิพลที่ก่อนหน้านี้ มีความสามารถอยู่บ้าง แต่ว่าก็ไม่ได้มีความกล้าหาญและมีมันสมองที่เหมือนกับเขาคนนี้
ดังนั้น เมื่อคนคนนี้ถูกตัดออกไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากองกำลังของตระกูลเทวเทพก็ลดลงไปแล้วครึ่งหนึ่ง ต่อไปนี้ไอ้คนบ้าคนนั้น แล้วก็ไอ้แก่ไชยันต์นี้ ก็ง่ายมากขึ้น
คนคนนี้จิบชาจิบหนึ่ง แล้วก็หยิบพู่กันขึ้นมาต่อ
ใช้ชีวิตอันไร้ค่าสามชีวิต มาการแลกเปลี่ยนกับการทำลายตระกูลนี้ คุ้มค่าอย่างมาก！
——
เดอะวิวซี
ในตอนที่เส้นหมี่กลับมา ไชยันต์ได้ออกไปอีกครั้งแล้ว ในพระราชวังก็ไม่ได้สงบอย่างที่เคยเป็นมา ทุกคนต่างกำลังเป็นกังวลเรื่องของม็อกโกเรื่องนี้
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมา เดินตรงไปที่สวนดอกไม้ไปหาลูกๆ
“หม่ามี๊ คุณกลับมาแล้ว”
เด็กน้อยทั้งสามคนกำลังเล่นอยู่ด้านนอก หลังจากได้เห็นหม่ามี๊ ทันใดก็ล้อมเข้ามาอย่างดีใจ
เส้นหมี่ยิ้มออกมา เดินมาด้านหน้าของพวกเขาแล้วนั่งยองๆลง
“พวกหนูกำลังทำอะไรกันอยู่ ทำไมถึงได้เหงื่อโชกกันขนาดนี้”
เธอได้เห็นแล้วก็ประหลาดใจขึ้นมา ลูกน้อยทั้งสามของเธอเหงื่อออกเต็มไปหมด โดยเฉพาะลูกสาว แม้แต่ผมที่มัดเอาไว้เป็นก้อนกลมสองข้างยังเปียกหมดแล้ว
รินจังมองไปที่หม่ามี๊อย่างดีใจ：“พวกเรากำลังเล่นว่าว หม่ามี๊ หนูจะบอกคุณนะ เมื่อกี้แด๊ดดี้พาพวกเราเล่นว่าวด้วยแหละ”
“จริงเหรอ？”
ข้อความนี้ทำให้เธอคาดไม่ถึงเป็นอย่างมาก ทันใดเส้นหมี่มองไปที่ลูกสาวทั้งประหลาดใจและทั้งเซอร์ไพรส์
อิคคิวก็เข้ามากอดหม่ามี๊เอาไว้：“แน่นอนว่าจริง หม่ามี้ วันนี้แด๊ดดี้ยังเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนผมกับพี่ชายด้วยแหละ คุณไม่อยู่ พวกเรารู้สึกเบื่อมาก ก็เลยไปหาเขาแล้ว ใครจะไปรู้ว่าเขาตอบรับแล้ว”
ชินจังไม่พูดอะไรออกมา แต่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างสุขุมใบหน้าเล็กยากที่จะปกปิดความดีใจที่อยู่ภายในใจ
ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็แสบจมูกขึ้นมา เธอยื่นมือออกไปกอดลูกทั้งสามเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่น！
การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ไม่ง่ายเลยจริงๆ
ชายหนุ่มคนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะยอมรับแล้วว่าพวกเขาเป็นลูกของเขา แต่เพราะว่าบุคลิกนี้ของเขาไม่หลงเหลือความทรงจำเกี่ยวกับพวกเขา ช่วงเวลานี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาพ่อลูกจึงจืดจางลง
ฟ้าเบื้องบนยังรู้หลังจากพวกเด็กๆได้เห็นแด๊ดดี้เป็นแบบนี้ ในทุกๆวันเสียใจขนาดไหน
แต่ว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เขาสามารถเล่นเป็นเพื่อนพวกเขาได้แล้ว
เส้นหมี่กอดพวกเขาเอาไว้ ขอบตาแดงๆ ต่างเป็นน้ำตาของความดีใจ……
แต่เธอไม่รู้ว่า ในเวลานี้พอดี ทันใดไชยันต์พาคนกลับมาแล้ว
“คุณท่าน หมอคิตตี้เธอ……”
พึ่งจะกลับมาถึง พวกเขาที่กำลังเดินผ่านสวนดอกไม้ มองเห็นสี่คนแม่ลูกกอดกันกลม พ่อบ้านสินที่เดินตามหลังไชยันต์มา จึงหยุดลงอย่างกะทันหัน
ความจริงแล้วไชยันต์ไม่ทันได้มองเห็น
เขากำลังคิดเรื่องของม็อกโกอยู่ เมื่อสักครู่หลังจากที่เขาไปหาเขา เดิมทีคิดว่าเขาคงจะระเบิดออกมาทะเลาะกับเขาอย่างรุนแรง
แต่คิดไม่ถึงว่า เขาได้เห็นเขาแล้ว เขากลับเปิดปากออกมาแล้วยอมรับผิดออกมาอย่างกะทันหัน อีกทั้งยังรับรองกับเขา เขาจะไม่ไปแล้ว จะอยู่ที่บ้านตระกูลเทวเทพนี้อย่างสงบ
การเปลี่ยนแปลงนี้ รู้สึกว่าแปลกประหลาดอย่างมาก
ไชยันต์ขมวดคิ้วแน่น
“คุณว่าอะไรนะ”
“คุณดูด้านโน้นสิ……”ตาสินเห็นว่าเขายังไม่เห็น ในที่สุดก็ชี้นิ้วไปยังหญิงสาวกับเด็กๆที่กอดกันอย่างสนิทชิดเชื้อในสวนดอกไม้
ไชยันต์ถึงได้มองเห็นแล้ว
ทันใดนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็เบิกกว้างขึ้นมา ทันใดก็มืดอึมครึมขึ้นมาอย่างมาก
“เด็กสองคนนี้ ทำไมถึงได้สนิทกับเธอขนาดนี้ ผมเป็นทวดของพวกเขา พวกเขายังไม่กอดผมแบบนี้มาก่อน เธอที่เป็นคนนอกทำได้อย่างไรกัน”
คำพูดสั้นๆนี้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
พ่อบ้านสินก็รู้สึกว่าแปลกเกินกว่าปกติ
เพราะว่า เขาเห็นมากไปกว่านั้น เด็กทั้งสอง นอกจากจะสนิทสนมกับผู้หญิงคนนี้แล้ว เหมือนว่า ทุกครั้งที่พวกเขาเห็นเธอจะดีใจเป็นอย่างมาก
มองดูรอยยิ้มที่เธอกอดพวกเขาในตอนนี้ อ้อมกอดนั้นเหมือนกับว่าเป็นคนในครอบครัวอย่างไงอย่างนั้นเลย?
“คุณท่าน คุณไม่รู้สึกว่าหมอคนนี้แปลกเลยเหรอ”
“แปลกยังไง”
“คุณไม่รู้สึกเลยเหรอ เธอเหมือนว่าจะให้ความสนใจคุณชายหลานน้อยทั้งสองท่านนี้ของตระกูลพวกเราเป็นพิเศษ แน่นอนว่าเป็นการลงทุนลงแรงของเธอ แต่ว่า เธอรู้ได้อย่างไรว่าขวัญเมืองจะพาพวกเขาออกไปข้างนอก ถ้าเธอทำอะไรไม่ดีกับพวกเขาล่ะ”
“……”
คำพูดนี้ ชายชราคนนี้ยืนอยู่ที่นั่นไม่ขยับเขยื้อนแล้ว
มีเพียงดวงตาทั้งสองข้าง ที่เหมือนกับเหยี่ยวจ้องเขม็งไปที่เส้นหมี่ อันตราย โหดเหี้ยม เฉียบคม……น่ากลัวเป็นอย่างมาก
“ไปสืบมาว่าหลายวันมานี้เธอไปที่ไหนมาทำอะไรมาบ้าง แล้วก็ยืนยันสถานะของเธอ ตอนที่คุณไพบูลย์ส่งมา เขาเป็นคนรับประกัน ก็เลยไม่ได้ตรวจสอบ คุณส่งคนไปตรวจสอบให้ชัดเจน ค้นดูข้อมูลของเธอทั้งหมดมาให้ผม！”
