สุดท้ายแล้วม็อกโกก็ไม่ได้ช่วยให้เส้นหมี่กลับเข้าไปที่เดอะวิวซีอีกครั้ง
เพราะว่า หลังจากที่เขาไปที่เดอะวิวซีแล้ว ได้รู้ว่าแสนรักได้ถูกส่งให้ไปฝึกฝนที่ค่ายทหาร เป็นเวลาสามเดือน！
“สามเดือน?คุณปู่ของคุณบ้าไปแล้วหรือเปล่า ทำไมถึงได้ส่งเขาไปอยู่ที่นั่นนานขนาดนั้น เขาไม่ใช่ทหารสักหน่อย ทำไมต้องทำการฝึกฝนด้วยระบบปิดนานขนาดนั้น”
เส้นหมี่ได้รับข่าวนี้แล้ว ทั้งโกรธทั้งโมโห ถามออกมาอย่างสงสัย
ม็อกโกเองก็รู้สึกว่าเข้าใจได้ยากมาก
แต่ว่า นี่เป็นการตัดสินใจของคุณปู่ของเขา เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีวิธีเปลี่ยนแปลง
“เป็นไปได้ว่าเพื่อให้ออกกำลังให้ร่างกายแข็งแรง เขาป่วยเป็นเวลานาน ความสามารถทางด้านร่างกายก็ยังไม่ทันฟื้นฟู คุณวางใจเถอะ ถ้าไปอยู่ที่ค่ายทหารจริงๆ เขาปลอดภัยอย่างแน่นอน การฝึกฝนแบบระบบปิดนั้น คนธรรมดาทั่วไปไม่ได้เห็นเขาหรอก”
“งั้นเหรอ?”
เส้นหมี่เชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง
ม็อกโกพยักหน้า：“ใช่แล้ว รวมถึงผมด้วย ดังนั้น คุณคิดว่าต่อไปจะวางแผนยังไงดี”
เส้นหมี่：“……”
เธอจะสามารถวางแผนอะไรได้?
เธอมาถึงที่นี่ ก็เพื่อเขา ตอนนี้พวกเด็กๆก็มากันหมดแล้ว เธอคงไม่สามารถไปจากที่นี่ได้
“ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ งั้นฉันก็จะไปหาศาสตราจารย์ไพบูลย์ก่อน ดีที่สุดคือสามารถทำงานที่โรงพยาบาลด้านโน้นได้ ไม่งั้นก็รอแสนรักกลับมา ถ้ากลับไปที่เดอะวิวซีอีก คิดว่าคุณปู่ของคุณก็จะสงสัยขึ้นมาแล้ว”
“อืม สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ควรจะต้องระวังเอาไว้”
ม็อกโกก็เห็นด้วยกับความคิดของเธอ
ตอนนี้ ม็อกโกช่วยหาสถานที่ใหม่ให้สองแม่ลูกพักอยู่ หลังจากนั้นเส้นหมี่ก็ติดต่อไปหาไพบูลย์ แล้วก็ไปทำงานที่โรงพยาบาลใหญ่ต่อ
ส่วนลูกชายสองคนนั้น อยู่ที่เดอะวิวซี เธอไม่ต้องเป็นกังวล
เป็นที่รักของไชยันต์นั้นไม่ธรรมดา เขาไม่มีทางให้พวกเขาทั้งสองคนเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน
แต่ว่ารินจังสิ
เส้นหมี่เพราะว่าตัวเองต้องไปทำงาน เด็กน้อยไม่มีคนดูแล ตอนแรกคิดว่าจะส่งเธอไปหาแสงดาวที่เมืองA เพราะว่าที่นั่นถึงจะปลอดภัย
แต่ว่าหลังจากนั้นเจ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่อยากจากพวกพี่ชายไป มาคิดดูอีกทีเธอไปอยู่ตั้งไกลเพียงคนเดียว เธอเองก็รู้สึกผิดต่อเธอ
สุดท้ายแล้ว เธอจึงให้ม็อกโกเป็นคนวางแผนจัดการ ช่วงนี้ให้เธอไปเรียนที่โรงเรียนประถมแถวนี้ก่อน
“ลูกรัก ตอนนี้แด๊ดดี้ถูกส่งไปฝึกฝน สามเดือนถึงจะออกมา งั้นลูกรักคงต้องลำบากอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ หลังจากนั้นสามเดือน รอให้แด๊ดดี้ออกมา ค่อยไปหาพวกพี่ชายดีไหม”
“แล้วแด๊ดดี้จะมารับพวกเราไหมคะ”
เด็กหญิงตัวน้อยๆร่างนุ่มนิ่มค่อนข้างเชื่อฟัง เธอฟังข้อเสนอของหม่ามี๊ ไม่ได้ดื้ออะไร
แต่ว่า เธอมองไปที่หม่ามี๊เสียงเล็กเสียงน้อยถามออกมาหนึ่งประโยคเบาๆ
ทันใดเส้นหมี่ก็นึกถึงข้อความอันนั้นที่ตอบกลับมาอย่างเย็นชา ทันใดนั้น ไม่ง่ายเลยกว่าภายในใจของเธอจะสงบลงได้ แทงมาอีกครั้ง
“แน่นอน ทำไมแด๊ดดี้จะไม่มารับลูกรักของพวกเราล่ะ”
เธอพยายามยิ้มออกมา ปลอบใจลูกสาวไปหนึ่งประโยค
รินจังถึงได้ยิ้มออกมา หลังจากนั้น ก็เดินตามตามหม่ามี๊ไปโรงเรียน
สองวันให้หลัง เส้นหมี่ก็กลับมาทำงานที่โรงพยาบาลใหญ่ ถูกจัดให้มาอยู่ที่แผนกอายุรศาสตร์ ในตำแหน่งแพทย์ฝึกหัดคนหนึ่ง
“หมี่ ความจริงแล้วผมอยากจะให้คุณไปที่โรงพยาบาลแพทย์แผนจีน ความสามารถทางการแพทย์ของคุณ ผมได้ยินมาตั้งนานแล้ว ถ้าคุณไปที่แผนกแพทย์แผนจีน ต้องเป็นความโชคดีสำหรับผู้ป่วยในโรงพยาบาลของเรา”
“……”
“แต่ว่าคุณก็น่าจะรู้ไชยันต์คนนั้น ถ้ารู้ว่าคุณกลับโรงพยาบาลมาอีกครั้ง แล้วกลายเป็นหัวหน้าแพทย์แผนกแพทย์แผนจีน เขาต้องสงสัยขึ้นมาแน่ ไอ้คนนี้ ผมจะบอกคุณนะ ชั่วร้ายยิ่งกว่าสุนัขจิ้งจอก！”
ตอนที่ไพบูลย์ได้จัดการให้เธอมาอยู่ในตำแหน่งนี้ ทั้งกล่าวขอโทษออกมา ทั้งปวดใจและรู้สึกผิด
เส้นหมี่ได้ฟังแล้ว ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี
เธอจะกล่าวโทษเขาได้อย่างไรล่ะ?
เธอมาที่นี่ เขาสามารถช่วยเหลือเธอได้ เธอก็ขอบคุณเป็นอย่างมากแล้ว
เส้นหมี่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าตัวเองไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับสิ่งเหล่านั้น อีกทั้งยังแสดงความขอบคุณกับคนคนนี้อีกครั้ง หลังจากนั้นเธอก็ไปรายงานตัวที่แผนกอายุรกรรมแล้ว
เดิมทีคิดว่าจะอยู่ที่นี่สักพัก หลังจากนั้นสามเดือนก็คงจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่คิดไม่ถึงว่า เธอพึ่งจะมาทำงานที่นี่เป็นวันที่สอง แผนกอายุรกรรมด้านนี้ก็มีคนไข้คนสำคัญมากคนหนึ่งมา
สำคัญมากจนแผนกอายุรศาสตร์ทั้งแผนกต่างออกไปดู
“พวกคุณได้ยินหรือยัง คุณชายไวท์คนนั้นกลับมาอีกแล้ว”
“คนไหน?”
“ยังจะเป็นใครได้อีกล่ะ ก็ที่มาจากไวท์ พาเลซท่านนั้นไง ก่อนหน้าที่ไม่ใช่ว่าย้ายไปรักษาที่ประเทศMแล้วเหรอ แต่ได้ยินว่าก็ไม่ดีขึ้นมา หลังจากนั้นก็กลับมา พึ่งจะถูกส่งมาที่โรงพยาบาล กำลังผ่าตัดอยู่”
“เฮ้อ……”
เสียงถอนหายใจดังออกมา ทั้งหมอและพยาบาลที่อยู่ที่ต่างก็กำลังพูดถึงเรื่องนี้
เส้นหมี่ที่กำลังจัดเรียงประวัติคนไข้ ไม่ได้อยากจะไปสนใจ
จนถึง หลังจากนั้นหลายชั่วโมง การผ่าตัดก็ได้สิ้นสุดลง หน้าแผนกอายุรศาสตร์ที่รับผิดชอบเธอพึ่งออกมาจากห้องผ่าตัด กลับมาที่ห้องรักษาก็โยนเอกสารปึกหนึ่งมาให้เธอ
“คิตตี้ คนไข้คนนี้ต่อไปนี้คุณเข้าไปรับผิดชอบกับหมอนัทนะ”
“ห๋า?”
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นมา มองไปยังเอกสารเหล่านั้น
ในโรงพยาบาลจะเป็นแบบนี้ หลังจากที่คนไข้ผ่าตัดเสร็จแล้ว ก็จะถูกส่งไปที่ห้องพักผู้ป่วย ปกติแล้วจะมีแพทย์ประจำตัวหนึ่งท่าน แล้วก็แพทย์ผ่าตัดอีกหนึ่งท่าน แพทย์ผ่าตัดก็คือหัวหน้าแพทย์ในทีมผ่าตัด จะรับผิดชอบผู้ป่วยเป็นหลัก
แล้วแพทย์ประจำตัว ที่รับผิดชอบดูแลสถานการณ์ในห้องพักผู้ป่วย จะเป็นลูกน้องของแพทย์ผู้ผ่าตัด
