ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 872 เธอมีชู้หรือ?
เธอบอกให้เขาไสหัวไป!
ให้เขาไสหัวไปไกลๆเดี๋ยวนี้!
แต่ว่า ไอ้เลวนี่ไม่เชื่อฟัง เมื่อเห็นท่าทีกระวนกระวายของเธอแล้ว ไม่เพียงแค่ไม่เดินจากไป กลับเดินหน้ามาสองก้าวอีกด้วย
“อือ……”
เขายื่นมือดึงผ้าที่ถูกในปากของเธอออกมา
เส้นหมี่รู้สึกเหมือนปลาที่ขาดอากาศหายใจไปชั่วขณะ หลังจากสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปแล้ว เธอก็หายใจหอบขึ้นมา
แสนรัก “นี่คือเหตุผลที่เธอมีชู้หรือ?”
“อะไรนะ?”
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นมองเขาทื่อๆอีกครั้ง
กลับพบว่า เพียงชั่วพริบตา ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาใบนั้น สีหน้าแย่อย่างที่สุด มืดมนจนแทบจะมีฝนตกลงมาได้เลย
และขณะที่พบเธอเมื่อครู่นี้ เขากลับไม่แสดงสีหน้าใดๆเลย
มีชู้?!!
เส้นหมี่ตกใจราวกับถูกฟ้าผ่า!
“ฉัน……ฉันเปล่า!”
“เปล่าหรือ? วิ่งแจ้นไปอยู่ในบ้านของคนอื่นแล้วเนี่ยนะ ยังกล้าบอกว่าเปล่า? ผู้หญิงอย่างพวกเธอจะต้องขึ้นเตียงกับผู้ชายก่อน ถึงจะคิดว่านั่นคือการมีชู้หรือ?”
คิดไม่ถึงเลยแม้แต่นิด ตอนที่ชายคนนี้โน้มตัวไปแก้มัดเชือกให้เธอ กลับปริปากพูดประโยคที่เหมือนดั่งใบมีดกับเธอด้วยความโกรธ
เส้นหมี่งงไปหมด
นี่เธอฟังผิดไปหรือเปล่า? สิ่งที่เขาพูดมาเมื่อครู่นี้ เกิดขึ้นข้างใบหูของเธอจริงหรือ?
เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างระเบิดในหัวเธอยังไงอย่างงั้น เป็นเวลานาน ที่เธอยืนมองคนคนนี้ทื่อๆ การคิดวิเคราะห์หยุดชะงักลง ว่างเปล่าไปหมด
นี่ไม่ได้ฝันอยู่จริงๆใช่ไหม?
ไม่ช้า ในที่สุดเชือกก็ถูกแก้ออก ปาเวซเองก็ถูกนำตัวมา
“คุณแสนรัก อยู่ที่นี่หมดแล้วครับ เขาพาคนมาไม่เยอะ คาดว่าน่าจะหนีออกมาอย่างรีบร้อน บวกเขาด้วยก็มีสี่คน เมื่อกี้ที่ลงมือ พวกเราไม่ทันระวังฆ่าไปคนหนึ่ง ตอนนี้เหลือแค่สามคนครับ”
คนที่พาปาเวซมา เมื่อเห็นแสนรักแล้ว ก็อธิบายอย่างรู้สึกขอโทษ
แสนรักไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ
เขาโยนเชือกบนร่างของเส้นหมี่ทิ้งไป แล้วก็ยื่นนิ้วเรียวยาวยกคางของเธอขึ้น มองสำรวจบาดแผลบนใบหน้าของเธอ
ไม่รอช้า ก็พูดขึ้นอย่างเย็น “โยนให้ไวท์รอนละกัน บอกไปว่า ไม่ต้องขอบคุณ”
“……”
นี่มันปีศาจชัดๆ!
ตอนนี้ปาเวซกำลังถูกพ่อของตัวเองไล่ล่าอยู่ เขาสร้างเรื่องให้ไวท์ พาเลซใหญ่ขนาดนี้ ไวท์รอนไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ ทันทีที่จับเขาได้ เพื่อดับความโกรธของประชาชน เขาจะต้องตายแน่นอน
เพราะฉะนั้น เขาจับเขา
เขาจะเอาชีวิตของเขา
แต่ว่า เขาขี้เกียจจะลงมือเอง จึงเลือกให้พ่อของเขามาดับชีวิตเขาเอง
การจัดการแบบนี้ คือการฆ่าโดยไม่ต้องลงมือฆ่า
ปาเวซเสียสติไปจนหมดแล้ว เขาคลานขึ้นมาจากบนพื้น แล้วพุ่งตัวมาทางเขา “แสนรัก ฉันจะฆ่าแก!”
“ตุบ……”
คำรามไปเพียงแค่ประโยคเดียว
คนสวมชุดดำทางนี้ ก็ได้เตะไปที่เขาอย่างแรง
ทันใดนั้น หลังจากได้ยินเสียงดังขึ้น เขาก็กลับไปล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เมื่อร่างของเขากระตุกอย่างแรง เขาก็เอามือไปทาบที่หน้าอกของตัวเองแล้วอ้วกเลือดออกมา
อาการป่วยของเขา ไม่ใช่เรื่องโกหก
เส้นหมี่ออกแรงกำหมัดแน่น นาทีนี้ แม้ว่าจรรยาบรรณของแพทย์จะบอกกับเธอ ห้ามดีใจกับเรื่องทุกข์ร้อน
แต่ว่า เธอก็ยังรู้สึกสะใจมาก!
“ปาเวซ แกรู้ไหมทำไมแกถึงยังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้?”
“……”
“เพราะว่าฉันไม่อยากจะทำอะไรเพื่อตระกูลเทวเทพทั้งนั้น ปาเวซ แกไม่ควรมาหาเรื่องฉันเลย แกรู้ผลที่จะตามมาของการทำให้คนอย่างแสนรักโกรธหรือเปล่า?”
ทันใดนั้น ชายคนนี้ก็ย่อลงตัว แล้วจ้องปาเวซที่ยังคงขดอยู่บนพื้นราวกับปีศาจร้าย
ปาเวซขดตัว
“ไชยันต์ไม่ได้บอกพวกแกใช่ไหม? เหล่าคนตระกูลเทวเทพที่ตายไป เป็นฝีมือของฉันน่ะ? พิษของขุนรักษ์ ครอบครัวของวุฒิพลที่ล่มสลาย รวมไปถึงการตายอย่างปริศนาของตัวเขาเอง”
“……”
ราวกับมีอะไรบางอย่างไต่ขึ้นจากกระดูกของเขา เด็กหนุ่มที่ขดอยู่กับพื้น ในที่สุดก็รู้สึกถึงความหวาดกลัวที่ล้นหลาม
เขาจ้องเขา รู้สึกมืดไปหมด
นี่มันปีศาจที่แท้จริง!!
เส้นหมี่ยืนดูปาเวซถูกลากตัวไปต่อหน้าต่อตา ผ่านไปเป็นเวลานาน เธอยังคงเห็นว่าดวงตาแดงก่ำของเขาจ้องเธอเขม็งตลอดมา
เขายังจะจ้องเธอทำไม?
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจากตัวเขาเองทั้งนั้น!
เส้นหมี่ละสายตา พอเงยหน้าขึ้น กลับพบว่าสายตาไม่พอใจจากฝั่งตรงข้ามก็มองมาที่เธอเช่นกัน
เส้นหมี่ “……”
เธอรีบลุกขึ้นมา อยากจะพูดอะไรสักหน่อย
กลับพบว่า จู่ๆคนคนนี้ก็หันหลังเดินไปเลย เร็วจนเธอคว้าไว้ไม่ทัน
“เดี๋ยวนะ คุณเดินเร็วขนาดนั้นทำไม? รอฉันก่อน คุณยังไม่ได้บอกฉันเลย ว่ารู้ว่าเป็นฉันตั้งแต่เมื่อไร? แล้วก็ ฉันไม่ได้มีชู้จริงๆนะ”
เธออธิบายอย่างร้อนรน
แต่ว่า ชายคนนี้ไม่ได้ฟังเลย เหมือนว่าในที่สุดเขาจะหาช่องระบายอารมณ์พบแล้ว กักเก็บไว้เป็นเวลาหลายวัน เขาสนใจเธอสิแปลก
——
หลังจากไชยันต์ได้ข่าวที่ปาเวซถูกจับกลับมา ก็ตกใจอีกครั้ง
“จับได้ที่ไหน?”
“สนามบิน เห็นบอกว่า ตอนนั้นคุณชายเล็กก็อยู่ครับ”
รองผู้นำเดชาได้รับข่าวแล้ว ก็รีบพูดเสริมด้วยเหงื่อที่เต็มหน้าผาก
