ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 871 แสนรักมาแล้ว
จู่ๆเรื่องก็เกิดเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวง ปาเวซเองก็คาดไม่ถึงจริงๆ
เดิมทีเขาคิดจะใช้เส้นหมี่มากระตุ้นแสนรัก เอามากำจัดเขา แต่เขาคิดไม่ถึงว่า แสนรักไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไร กับเรื่องที่เส้นหมี่ตัวปลอมบาดเจ็บสาหัส
ในเมื่อไม่สะทกสะท้านอะไร ถ้างั้นแผนนี้ก็ไม่ได้ผลแน่อยู่แล้ว
บวกกับในตอนที่เขาจับเส้นหมี่ไว้ที่โรคาเวีย เขาได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ เขาก็ยิ่งอยากถอดทิ้งทุกอย่าง แล้วพาเธอไปไกลแสนไกล
น่าเสียดาย สุดท้ายเขาก็ดูถูกคนที่ชื่อแสนรักเกินไป
แสนรัก ที่จริงถ้าเป็นคนที่รู้จักเขาเมื่อก่อน ก็จะรู้ว่า คนคนนี้ไม่ใช่คนใจกว้างอะไรแต่แรกแล้ว ถ้าไม่ไปทำให้เขาโกรธก็ดีไป แต่ถ้าไปทำให้เขาโกรธ งั้นก็มีบทสรุปเพียงอย่างเดียว……
ตาย!
เพราะฉะนั้น การไม่ถือสาที่เขาเข้าใจ ในนาทีนั้น ความตายของเขาก็ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว
ปาเวซจ้องห้องโถงใหญ่นี้ไว้ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย สั่งให้ลูกน้องคอยอยู่ในที่ลับ เพียงคนคนนี้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น ก็ยิงมันให้ตายทันที!
บนอากาศ อบอวลไปด้วยจิตสังหารที่เข้มข้น
และคนที่อยู่ในห้องโถงใหญ่รอขึ้นเครื่อง เพราะการกระทำเมื่อครู่นี้ของไอ้บ้านี่ แม้ว่าทุกคนล้วนตื่นตระหนกกัน แต่กลับไม่มีใครกล้าก้าวไปช่วยเส้นหมี่ที่ถูกมัดไว้บนเก้าอี้
เส้นหมี่ฝืนกดความมืดมนลึกๆในดวงตาไว้
ตอนนี้เธอได้ดึงหน้ากากบนใบหน้าออกแล้ว เพียงแค่เธอคงความสงบไว้ ถ้างั้น ชายที่เย็นชาคนนั้น ต่อให้มาแล้ว เขาก็ไม่มีทางสนใจเธอแน่
เพราะว่า ตอนนี้เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่ง คนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา!
เส้นหมี่ฝืนอดทนความเจ็บปวดเสียใจในใจ แล้วสูดหายใจลึกๆ แม้แต่ดวงตาที่แดงก่ำคู่นี้ของเธอ ก็สงบนิ่งไป
เป็นไปตามคาด ขณะที่เธอเพิ่งเก็บอารมณ์ความรู้สึกเสร็จเรียบร้อย ด้วยความโกลาหลที่เกิดขึ้นตรงประตูห้องโถงนี้ ร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยก็ปรากฏตัวขึ้นตรงนั้น
“พระเจ้า คนคนนี้หล่อจังเลย!”
“นั่นสิ มีออร่ามากเลย เขาเป็นดาราหรือเปล่า?”
“…….”
ทันทีที่ปรากฏตัว เพราะหน้าตาที่โดดเด่นของคนคนนี้ และความหยิ่งผยองที่เย็นชานั้น ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นไม่น้อยเลย
เส้นหมี่เองก็รีบหันไปมอง
เมื่อพบว่าคนคนนี้คือคนที่ปาเวซพูดจริงๆ หัวใจของเธอก็เต้นแรง ดวงตาคู่นั้นจ้องไปยังร่างของเขาอย่างไม่รู้ตัว ราวกับถูกฝังรากไว้
ไม่สามารถละสายตาออกไปได้อีกเลย
ปาเวซบอกว่า เขามาที่นี่ เพื่อมาหาเธอ
เขาบอก คนคนนี้ไม่ได้ไม่แคร์ กลับกัน เขามองแผนร้ายของปาเวซออกแต่แรกแล้ว กำลังปั่นหัวเขา โจมตีทำลายล้างเขาแล้ว เขาก็มาที่นี่
นี่คือชายที่เธอรักอย่างสุดหัวใจ
เธอพอใจมากแล้วจริงๆ แม้จะยังไม่ได้ยินเขาเรียกเธอว่าที่รักอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะยังจำกันไม่ได้ แต่เธอก็พอใจมากแล้วจริงๆ
เส้นหมี่ละสายตาทิ้ง จงใจก้มหน้าลง ไม่ให้ใครเห็นผ้าที่อยู่ในปากเธอ
แต่ว่า เธอนั่งอยู่ตรงนั้น หลังจากได้ยินเสียงความโกลาหลจากตรงหน้าประตู เสียงฝีเท้าเดินที่มั่นคงและกระฉับกระเฉงของชายหนุ่ม กลับไม่ได้ไปไหนเลย ราวกับเดินตรงมาทางเธอทันที
เส้นหมี่ “……”
“เงยหน้าขึ้นมา!”
เมื่อรองเท้าหนังทำมือสีดำเงาวาวปรากฏขึ้นขึ้นในดวงตา เส้นหมี่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำเย็นชาที่คุ้นเคยของชายหนุ่มกำลังดังขึ้นที่เหนือหัวของตัวเอง
ทันใดนั้น หัวของเส้นหมี่ก็ว่างเปล่า
เธอเงยหน้าขึ้นมาแทบจะทันที จากนั้น ก็จ้องคนคนนี้ด้วยความตกใจอย่างมาก
นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน……?!!
ดวงตาของแสนรักเองก็หรี่ลง
ภาพนี้ แม้ว่าเขาจะคาดการณ์ไว้แต่แรกแล้ว แต่เมื่อเขาได้เห็นจริงๆ เขาก็ยังรู้สึกว่าหัวใจตรงอกซ้ายเต้นแรงมาก ร่างสูงใหญ่ก็ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นราวกับถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง
ใบหน้านิ่งไปราวกับถูกแช่แข็ง
ดวงตาสีดำที่ดึงดูดคน กลับมีบางสิ่งปะทุอยู่ลึกๆ!
“เธอ……”
“ทำไมเขาถึงมาตรงหน้าผู้หญิงคนนี้ล่ะ? เขารู้จักผู้หญิงคนนี้หรือ? เขาจะช่วยเธอหรือ?”
ในขณะที่บรรยากาศที่นี่ราวกับถูกแช่แข็ง ทั้งสองคนก็จ้องมองกันและกัน ทันใดนั้น ฝูงคนที่รายล้อมเข้ามา เมื่อเห็นภาพนี้ ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูดประโยคนั้นขึ้นมา
เมื่อสิ้นเสียง ทันใดนั้น เส้นหมี่ก็ดึงสติกลับมาได้
นั่นสิ เธอกำลังทำอะไรอยู่?
เธอลืมไปแล้วหรือว่าตอนนี้มันสถานการณ์ยังไง?
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ได้สติกลับมา แล้วกวาดตาไปรอบๆทันที เมื่อรู้สึกตัวว่าไอ้บ้านั่นยังไม่ได้ลงมือ เธอก็อดกลั้นความหวาดกลัวในใจ รีบบังคับให้ตัวเองเปลี่ยนสีหน้าเย็นชาทันที
จากนั้น ก็หันหน้าไปมองที่อื่น
ในชีวิตนี้สิ่งที่เขาเกลียดที่สุด ก็คือคนอื่นไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
แล้วเธอจะสลัดเขาไม่หลุดเลยหรือไง เป็นแค่คนแปลกหน้า เขาจะต้องไม่สนใจเธออีกแน่ แล้วจากไปด้วยความโกรธ
เส้นหมี่กำหมัดแน่น
“ปัง…..”
และในขณะนี้ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นในห้องโถงใหญ่รอขึ้นเครื่องจริงๆ
พริบตานั้น ไม่เพียงแค่เส้นหมี่ แม้แต่คนที่อยู่ในห้องโถงใหญ่รอขึ้นเครื่องเองก็วุ่นวายขึ้นทันที พวกเขากรีดร้อง เพียงไม่กี่วินาที ก็กุมขมับแล้วนั่งลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัวกันหมด
เส้นหมี่เองก็หน้าซีดราวกับไม่มีเลือด
เธอรีบหันหน้ามา แล้วมองไปยังชายที่อยู่ตรงหน้าที่ยังไม่เดินไปไหน ดวงตากระวนกระวายแล้วตะโกน “อืออืออือ……”
