ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 918 แสนรัก โปรดให้อภัยฉัน
“มีปัญหา……ทางจิต?”
“ใช่ ตอนที่เขาถูกส่งเข้ามา ก็เป็นอย่างนั้นแล้ว แต่ว่าเพราะว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเขาเป็นคนใหญ่คนโต ผ.บ.ธีระทำได้เพียงรับชะตากรรมสอนเขา ผลปรากฏว่าเมื่อวาน……ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้ทำให้เขาโมโห เขาจึงเป็นบ้าขึ้นมาแล้วรัดคอเขาตายแล้ว！”
ทหารรักษาการณ์คนนี้น่าจะเป็นเพราะว่าเห็นว่าเส้นหมี่เป็น“ญาติ” พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ก็เลยพูดรายละเอียดออกมามากกว่าเดิม
เส้นหมี่ฟังจบแล้ว ทันใดนั้น ความหนาวเย็นระเบิดออกมาปกคลุมลงบนศีรษะของเธอแล้ว ร่างกายของเธอเอนไปเอนมา เกือบจะหัวทิ่มลงไปกับที่
ไม่ เป็นไปไม่ได้
เธอฟังผิดไปแล้วแน่เลย หรือเป็นไปได้ว่าเข้าใจผิดอีก คนที่ทหารรักษาการณ์คนนี้พูดถึงนั้น เดิมไม่ใช่คนที่เธอกำลังนึกถึงคนนั้น
เธอแสร้งบอกกับตัวเอง เพียงแค่เธอเข้าใจผิด！
แต่ว่า คนที่มีปัญหาทางจิต
แล้วก็คนที่เบื้องหลังของเขาเป็นคนใหญ่คนโต นอกจากเขาแล้ว ยังจะมีใครอีก?
เบื้องหน้าของเส้นหมี่เหมือนกับว่าได้มืดลงแล้ว เธอยืนอยู่ที่นั่น อยู่หลายวินาที วิวทิวทัศน์รอบด้านมองไม่เห็นแล้ว ในหู ยิ่งไม่ได้ยินใดอีกเลย
“คุณผู้หญิงท่านนี้? คุณผู้หญิง?”
“……”
เหมือนกับว่าเวลาผ่านไปอย่างเนิ่นนาน ในที่สุดเส้นหมี่ถึงได้มีสติกลับมาแล้ว：“ไม่ คุณพูดโกหก เขาไม่ได้เป็นบ้าสักหน่อย เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว！”
เธออธิบายออกมาเสียงแหลม ไม่ยอมรับว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นบ้าแล้ว
แต่ว่า ทหารคนนี้เหมือนต่อยเข้ามาที่ศีรษะเธอหนึ่งหมัด！
“ผมพูดโกหกหรือเปล่า? คุณไปดูที่โรงพยาบาลจิตเวชก็รู้แล้ว ตอนนี้เขาถูกขังเอาไว้ที่นั่นแล้ว ผมจะบอกคุณนะ เป็นเพราะว่าเบื้องหลังเขามีคนใหญ่คนโตอยู่ ไม่งั้น ก็คงถูกจัดการกับที่ไปนานแล้ว！”
ทหารรักษาการณ์คนนี้โมโหอย่างมาก
เพราะว่า เขามองดู“ญาติ”คนนี้ไม่เพียงไม่แสดงความไม่พอใจและเศร้าโศกต่อเรื่องนี้ กลับกัน เธอยังเหมือนกับว่าปกป้องคนบ้าคนนั้นเอาไว้เลย
เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า?
ยังปกป้องฆาตกรคนที่ทำร้ายคนในครอบครัวของเธอ?
ทหารรักษาการณ์ไม่อยากพูดอะไรกับเธออีกแล้ว
ทว่าเส้นหมี่ทางด้านนี้ ได้ยินประโยคสุดท้ายนั้นแล้ว ทั้งร่างของเธอสั่นเทาอย่างหนัก วินาทีต่อมา เธอเหมือนกับคนบ้ายังไงอย่างนั้น หันหลังกลับเดินออกไปอย่างเซไปเซมา
เธอไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง！
เมื่อวาน ทั้งๆที่เขายังดีกับเธออยู่เลย เขาทานอาหารเช้าแล้ว กลับยังยอมโกหกเพื่อปลอบเธอ ยังพาเธอไปที่โรงอาหาร เขายังมาส่งเธอออกมาด้วยตัวเอง เธอจูบเขาแล้ว เขาก็ไม่ได้โกรธอะไร
เขาที่เป็นแบบนี้ จะเป็นคนบ้าไปได้อย่างไร?
ไม่ เขาไม่บ้า!
ตั้งแต่แรกจนถึงสุดท้าย เขาต่างปกติ ถึงแม้ว่าจะมีการแบ่งบุคลิกแล้ว เขาไม่เคยทำเรื่องบ้าอะไรเลย
เส้นหมี่มุ่งหน้าไปอย่างรวดเร็ว เธอใช้ความเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ได้ยินมาว่าที่เมืองหลวงมีโรงพยาบาลจิตเวชที่มีชื่อเสียง อีกทั้งใช้เวลาที่เร็วที่สุดมาถึงที่นี่
แต่ปรากฏว่า สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงคือ เมื่อเธอมาถึงที่นี่แล้ว อีกทั้งหาคนที่เพียงข้ามคืนก็สร้างความปั่นป่วนทางการเมืองขึ้นมาเจอแล้ว
เขาถูกขังเอาไว้ในห้องพักผู้ป่วย มีชายร่างกายกำยำสี่ห้าคนถือปืนล้อมเอาไว้ เผยรอยยิ้มแล้วหยิบเข็มฉีดยาออกมาอันหนึ่ง แล้วปักเข้าไปที่คอของพยาบาลคนนั้นที่ถูกเขาล็อกเอาไว้อย่างรุนแรง
“！！！！”
วินาทีนั้นที่เลือดสดๆสีแดงที่ไหลออกมาจากหลอดเลือดแดงของพยาบาลคนนั้น
เส้นหมี่“ตึง”ล้มลงไปที่ด้านนอกแล้ว
เหมือนกับว่าความหวังทุกอย่างในที่สุดในวินาทีนั้นได้สลายไปแล้ว เหมือนกับว่าความเชื่อที่เธอเชื่อมั่นมาตั้งหลายปีในที่สุดก็ได้พังลงแล้ว เธอแบกรับเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว ในที่สุดก็ล้มลงไป
“ฮะ——”
“หมี่——”
“คุณผู้หญิง！！”
ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องต่างๆนานาที่อยู่ตรงทางเดินนี้ก็ดังขึ้นมาแล้ว
มีคนพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
และก็มีคนในห้องพักผู้ป่วยเงยหน้าขึ้นมาทันที มองมาทางนี้
แต่ว่า สิ่งเหล่านี้ หญิงสาวที่ล้มลงบนพื้นคนนี้กลับมองไม่เห็นอะไรแล้ว เธอมองเห็นเพียงเหนือศีรษะของตัวเองด้านโน้น เลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากปากของเธอ……
เธอยกมือขึ้นมา
กำลังออกจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุด ในขณะที่มีคนพุ่งเข้ามาด้านหน้าเธออย่างมืดมัว อีกทั้งอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้นทันที
ดวงตาทั้งสองข้างของเธอค่อยๆปิดลงแล้ว
เธอเหนื่อย……จริงๆ
ทั้งชีวิต ยาวนานจริงๆ แสนรัก ถ้าในปีนั้นเป็นความผิดพลาด ใช้เวลามาตั้งยี่สิบกว่าปียังไม่สามารถไถ่บาปได้หมด ไม่สามารถช่วยชีวิตคุณได้
งั้น แสนรัก โปรดให้อภัยฉัน ฉันพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว
——
หลังจากนั้นสามวัน
โรงพยาบาลเขตทหาร
ม็อกโกมาตามปกติ เขาถืออาหารที่ยังร้อนระอุอยู่เข้ามา ยังมีซุปที่ตุ๋นเสร็จแล้ว ส่งมาที่หอพักผู้ป่วยของแผนกอายุรศาสตร์โดยตรง
“แสงดาว เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”
มาถึงห้องพักผู้ป่วย ม็อกโกเปิดประตูเข้ามา มองเห็นหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย เธอปล่อยผมลงมา สวมเสื้อยืดสีขาวกับเสื้อยีนแขนยาว
บนใบหน้า แม้แต่เครื่องสำอางก็ปกปิดไม่มิดในความเหนื่อยล้า
แสงดาวได้ยินแล้ว เงยหน้าขึ้นมา：“คุณมาแล้ว? ยังไม่ฟื้น”
เธอมองมาที่เขาแวบหนึ่ง หลังจากนั้น แววตาก็มองไปที่หญิงสาวที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยที่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ในแววตา เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและเสียใจ
