ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 942 คุณฟื้นตัวหายเป็นปกติเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?
“อืม ได้ ใช่แล้ว ที่รัก คุณเองก็ไม่ต้องรู้สึกมีภาระทางจิตใจมากขนาดนั้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณเลย พี่ม็อกโกเขาเป็นคนมีเหตุผลคนหนึ่ง เขาไม่โทษคุณหรอก”
เส้นหมี่เองก็ปลอบใจผู้ชายคนนี้ด้วยหนึ่งประโยค
แน่นอนว่า เธอไม่ได้เอ่ยถึงสีหน้าของชายคนนั้นที่เธอพูดที่เธอเห็นในช่วงสุดท้ายนั้น
แสนรักพยักหน้า
จากนั้น ทั้งสองสามีภรรยาคนหนึ่งไปที่ห้องพักของไชยันต์ ส่วนอีกคนหนึ่งก็พา พิมเจ้า ไปด้วยเพื่อจัดการเรื่องของศพคู่สามีภรรยาไชกุ
ส่วนแสงดาวนั้น เธอก็ตรงมาที่ห้องพักผู้ป่วยของม็อกโก
ตระกูลหิรัญชาแก้แค้นทั้งหมดที่มีกับไวท์ พาเลซแล้ว อันที่จริงก็ถือเป็นเรื่องที่ดีเรื่องหนึ่ง นานมากขนาดนี้แล้ว ในที่สุดพวกเขาก็รอมาจนถึงวันนี้
แต่ ตอนนี้แสงดาวเธอนั่งอยู่ในห้องผู้ป่วยแห่งนี้ มองดูผู้ชายที่นอนหมดสติอยู่บนเตียง กลับไม่รู้สึกดีใจขึ้นมาเลยสักนิด ยังรู้สึกหนักอึ้ง เหมือนกับจะหายใจไม่ออก
“ก่อนตายแม่ของคุณได้พูดอะไรกับคุณไว้กันแน่?”
เธอนั่งลงตรงหน้าเตียงผู้ป่วยของเขา มองดูใบหน้าที่ซีดขาวของเขาแล้วถาม
คำพูดเหล่านั้น มีน้อยคนนักที่จะได้ยินอย่างชัดเจน
ตอนนั้นพวกเขาห่างกันไกลเกินไป อีกทั้ง ตอนนั้นมินตราเองก็จงใจกดเสียงลงต่ำ เหมือนกับว่าตั้งใจจะพูดให้เขาฟังแค่คนเดียว
ถ้าอย่างนั้น เธอพูดว่าอะไรกันแน่?
ทำไมระยะเวลาสั้นๆ หนึ่งประโยค? ผู้ชายคนหนึ่งที่คำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมเป็นหลัก หลังจากที่เห็นแม่ของเขากระโดดลงไปแล้ว สีหน้าท่าทางจึงเปลี่ยนเป็นน่ากลัวขนาดนั้น? และดูไม่คุ้นเคยมากอีกด้วย?
แสงดาวยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น
ระหว่างที่กำลังนั่งคิดอยู่นั้น จู่ ๆ มีคนผลักประตูห้องเข้ามา เป็นผู้หญิงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ยังพาคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาด้วยท่าทีโมโหดุดัน
“ขวัญเมือง? ใครให้เธอเข้ามา?”
แสงดาวรีบลุกขึ้นยืนทันที ตั้งคำถามกับผู้หญิงคนนี้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่มีทีท่ากลัวเธอเหมือนที่ผ่านมา ในเวลานี้ คือไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย!
“แสงดาว เธอดูให้ชัดเจนนะ ด้านหลังคือพ่อแม่ของฉัน นั่นคือลุงแท้ๆกับป้าสะใภ้แท้ของพี่ชายฉัน เธอถามว่าฉันมาทำอะไร? พ่อแม่พี่ชายฉันตายแล้วทั้งคู่ ฉันจะมาทำอะไรได้อีก?”
เธอย้อนถามขึ้นมาด้วยท่าทางแบบผู้ถือไพ่เหนือกว่า
คุณลุง? คุณป้าสะใภ้?
ความมั่นใจของแสงดาวลดลงไปในทันที
ใช่สิ เมื่อเปรียบเทียบเรื่องความสัมพันธ์เครือญาติ เธอแสงดาวไม่มีชื่อหรือตำแหน่งรอบกายของผู้ชายคนนี้เลย ไม่มีความมั่นใจอะไรที่จะไปสู้กับพวกเขาเลย!
“ไม่ว่าพวกเธอคิดจะทำอะไร เขาคือคนที่น้องชายฉันจัดการให้รักษาตัวที่นี่ พวกเธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องเขา” เธอทำได้แค่ยกชื่อน้องชายออกมา
“น้องชาย?”
แต่ผู้หญิงคนนี้กลับหัวเราะเยาะอีกครั้ง
“แสงดาว เกรงว่าเธอจะลืมไปแล้ว คุณอากับคุณอาเขยของฉันทั้งสองคนที่ต้องตายเพราะสาเหตุอะไร? นั่นก็คือน้องชายที่แสนดีของเธอไง แสงดาว”
“……”
“อ้อใช่แล้ว ลืมบอกเธอไป ตอนนี้ที่ฉันพาพ่อแม่ของฉันมาด้วย ที่จริงแล้วก็คือคุณอาของฉันกำชับไว้แล้วก่อนที่เธอจะมาที่นี่ เธอบอกแล้วว่า ถ้าหากเธอเป็นอะไรไปที่นี่ ก็จำเป็นต้องให้พวกเราตระกูลโชคศักดาพาลูกชายของเธอไป!”
ขวัญเมืองพูดไป ยกมือขึ้นหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา กดเปิดบันทึกเสียงช่วงหนึ่ง
สีหน้าของแสงดาวก็เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก
หล่อนยังมีไม้นี้อีก?
สุดท้ายแสงดาวก็ไม่ได้รั้งคนกลุ่มนี้ไว้
และรอจนกว่าแสนรักจะรู้เรื่องนี้ เวลาก็ผ่านไปแล้วสองชั่วโมง
ไชยันต์เองก็ทราบเรื่องแล้ว
“ทำไมพี่ไม่มาบอกผม?” ทันทีที่รู้เรื่องนี้ แสนรักก็ตำหนิพี่สาวคนนี้
แต่หลังจากที่ไชยันต์เห็นแล้ว ชายชราคนนี้ที่ดูเหมือนจะแก่ลงเป็นสิบปีเพียงชั่วข้ามคืน ส่ายมืออย่างอ่อนแรง แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ต้องไปตำหนิเธอ
“ให้เขาไปพักอยู่ที่บ่นตระกูลโชคศักดาก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้เรด พาวิเลี่ยนก็วุ่นวายเต็มที เขากลับไปแล้วก็เหมือนยิ่งตอกย้ำซ้ำเติมเขา
เขาพูดอย่างใจเย็นมาก
แต่ในความเป็นจริง ริมฝีปากที่ไม่มีแม้แต่สีเลือด ยังมีน้ำเสียงที่ต้องหยุดชะงักหลายครั้งตอนที่พูดออกมา สามารถเห็นได้ชัดเจนว่า เขาเองก็ถูกโจมตีไม่น้อยจากเรื่องนี้
ใช่สิ คนที่เป็นทหารขี่ม้าทำศึกมาทั้งชีวิตจนแก่ใกล้ตายแล้ว
แต่เพียงชั่วข้ามคืน รู้ข่าวว่าลูกชายคนเล็กถูกลูกชายคนโตฆ่าตาย จากนั้นลูกชายคนโตกับภรรยาก็เสียชีวิตทั้งคู่ในช่วงเวลาสั้นๆ
พูดตามตรง เขายังคงสามารถพูดได้อย่างมีสติสัมปชัญญะ แสนรักเองก็รู้สึกว่าโชคดีมากแล้ว
“รู้แล้ว งั้นท่านพักผ่อนเถอะ”
แสนรักยังคงเย็นชาเหมือนเดิม แต่ยากมากที่เขาจะพูดประโยคเป็นห่วงเป็นใยออกมา
ไชยันต์เงยหน้าขึ้นมองทันที ดวงตาแก่ๆ คู่หนึ่งที่ยังไม่ฟื้นคืนความสดใสจ้องมองดูเขา : “ไวท์ พาเลซทางนั้นเป็นยังไงบ้าง? ฉันได้ยินรองผู้นำเดชาพูดว่า หัวหน้าคณะรัฐมนตรียอมรับแล้วว่าตัวเองคือผู้บงการหลัก?”
“อืม เขากับไวท์รอนต่างก็ถูกสอบสวนแล้วทั้งคู่ ต่อจากนี้ รัฐสภาจะทำการฟ้องร้องพวกเขา หากไม่เกิดอะไรผิดพลาด ทั้งชีวิตนี้พวกเขาคงจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกต่อไปแล้ว”
“งั้นก็ดีเยี่ยมไปเลย!”
เมื่อชายชราคนนี้ฟังแล้ว หลังจากที่ได้เห็นอะไรบางอย่างสว่างวาวขึ้นในดวงตาแก่เหี่ยวคู่นั้น สีหน้าท่าทางของเขา ในที่สุดก็มีความสดชื่นขึ้นเล็กน้อย
นั่นคือศัตรูตัวฉกาจที่เขาจัดการโค่นล้มมานานหลายปี ในที่สุดก็ตกลงมาแล้ว ทำไมเขาจะไม่ดีใจล่ะ? อารมณ์ของชายชราดีขึ้นมากมาย
แต่ไม่นาน เขาคิดอะไรบางอย่างได้ จู่ ๆ สายตาก็จ้องมองมา
“ฉันยังฟัง รองผู้นำเดชา พูดว่า ตอนที่แกล้มพวกเขา ยังแทรกเข้าไปในระบบกล้องวงจรปิดของไวท์ พาเลซ แกทำได้ยังไงกันแน่? แก….ฟื้นตัวหายเป็นปกติแล้วใช่ไหม?”
