ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 946 เขาจะพาพี่ชายกลับมา
สุดท้าย นิษา ก็กุมใบหน้าของตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วเดินจากไป และ พิมเจ้า ที่อยู่ด้านในตลอด หลังจากที่เห็นแล้วว่าปลอดภัยแล้ว ก็ถือโกศเถ้ากระดูกสองอันนั้นเดินออกมาจากข้างใน
“หมี่ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ครั้งหน้าอย่าทำแบบนี้อีก จำได้ไหม?”
หลังจากที่เธอออกมาแล้ว มองเห็นเส้นหมี่ที่ได้รับบาดเจ็บตรงหน้าผาก ก็รีบถามอย่างเป็นห่วงด้วยความร้อนใจ
เส้นหมี่ส่ายๆ หน้า เพื่อแสดงว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
“ที่รัก ทำไมคุณมาที่นี่ได้ล่ะ? โรงพยาบาลทางนั้นเรียบร้อยดีแล้วเหรอ?”
“อืม”
แสนรักส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็ให้องครักษ์สองนายเข้ามารับโกศกระดูกสองอันนี้ถือออกไป
อย่างไรสียพิมเจ้า ก็เป็นผู้อาวุโสของตระกูลเทวเทพ ตอนนี้ไชยันต์อยู่ที่โรงพยาบาล เรด พาวิเลี่ยนทางนั้น ม็อกโกเองก็ไม่อยู่ เธอจึงริเริ่มถามขึ้นมาหนึ่งประโยค : “รัก งั้นตอนนี้คุณจะจัดการอย่างไรกับงานศพนี้?”
“ส่งไปที่เรด พาวิเลี่ยนก่อน รอให้ม็อกโกกลับมา”
สุดท้ายแสนรักจึงทิ้งไว้แค่เพียงประโยคนี้
ถูกต้อง อันที่จริงสิ่งที่เข้าเป็นห่วงมากที่สุดก็คงเป็นม็อกโก เพราะว่า เขาก็เหมือนกับเส้นหมี่ ตอนที่มินตรากระโดดลงไป เขายืนอยู่ด้านข้างของเขา ก็เห็นสีหน้าท่าทางนั้นของเขาด้วยเหมือนกัน
แสนรักพาเส้นหมี่กลับไปที่เดอะวิวซีก่อน
ตกเย็น แสนรักหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาแสงดาว
【แสนรัก : เข้าไปแล้วยัง?】
【แสงดาว : ……..】
สักพัก ผู้หญิงที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์คนนี้ถึงจะตอบด้วยสีหน้าแดงก่ำ【แสงดาว : เข้าไปแล้ว….】
【แสนรัก : เห็นอะไรบ้าง? เขาเป็นยังไงบ้าง? ฟื้นหรือยัง?】
【แสงดาว : ฟื้นแล้ว แต่ไม่พูดอะไร คุณลุงคุณป้าของเขาแม่งแปลกคนจริงๆ เขาได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจหนักขนาดนี้แล้ว ยังจะพูดต่อหน้าเขาว่าการตายของพ่อแม่เขาเป็นสาเหตุมาจากพวกนาย】
ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็ส่งอิโมจิหน้าโกรธๆ รัวๆ มาในโทรศัพท์
ผู้ชายที่ถือโทรศัพท์อยู่เห็นแล้ว คิ้วที่ขมวดเคร่งขรึมอยู่ก่อนแล้วก็ยิ่งขมวดหนักขึ้นภายในทันที
แท้จริงแล้วสิ่งที่เขากังวลที่สุดก็คือสิ่งนี้
“ที่รัก คุณทำอะไรอยู่? คืนนี้คุณยังไปที่โรงพยาบาลไหมคะ?”
บังเอิญว่าเวลานี้ที่เส้นหมี่ขึ้นไปชั้นบน หลังจากที่เห็นเขายืนถือโทรศัพท์นิ่งโดยไม่พูดอะไรอยู่ในห้อง เธอเองก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย
แสนรักกดวางโทรศัพท์ลงอย่างเงียบๆ
“ไม่เป็นไร คืนนี้ไม่ไปที่โรงพยาบาลแล้ว ผมจะไปเรด พาวิเลี่ยน”
“หา?”
เส้นหมี่ตกใจไปชั่วครู่หนึ่ง
เขาจะไปเรด พาวิเลี่ยน?
เขาจะไปเฝ้าแทนม็อกโกเหรอ? แต่สองคนนั้น คนหนึ่งคือศัตรูที่ฆ่าของเขาตาย อีกคนหนึ่งก็เป็นคนสมรู้ร่วมคิด เขาจะไปเฝ้าวิญญาณนี้แทนม็อกโกก่อนชั่วคราวจริงๆ เหรอ?
เส้นหมี่ไม่เห็นด้วยอย่างมาก
“ที่รัก ไม่งั้น คุณอย่าไปเลยนะคะ ฉันไปเอง คุณไปโรงพยาบาลดีกว่า ส่วนลูกๆ ที่บ้านฉันให้ป้าพิมดูแลให้ ไม่เป็นไรหรอก”
หัวใจของเธอปวดร้าวมาก เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเขาและเสนอตัวเองเพื่อไปแทนเขาอย่างเข้าอกเข้าใจ
แต่คำพูดของเธอเพิ่งพูดจบ ผู้ชายคนนี้จู่ ๆ ก็ใช้สองนิ้วมือเรียวยาวยื่นมาจับที่คางของเธออย่างเบาๆ : “วันนี้ตอนที่คนพวกนั้นพุ่งเข้ามา ไม่กลัวเหรอ?”
“…….นิดหน่อย”
เส้นหมี่ที่ถูกเปลี่ยนหัวข้อคุยในทันที ก็พยักหน้าลงอย่างซื่อๆ
พอพูดจบ จู่ ๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชายที่อยู่เหนือศีรษะก็กดลงมา
จากนั้น ริมฝีปากบางๆ ทั้งสองซึ่งแฝงด้วยความอบอุ่นก็ค่อยๆ จูบเบาๆ ลงบนแผลบนหน้าผากของเธอ
เส้นหมี่ : “! ! ! !”
กะทันหันแบบนี้เลยเหรอ?
ดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์คู่นั้นของเธอเบิกกว้างขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาอันไม่มีคำว่าสิ้นสุดของผู้ชายตรงหน้า ยังมีลมหายใจกลิ่นอายของผู้ชายที่เข้มข้นนั้นออกมาจากทางจมูกและปากของเขา หัวใจที่อยู่ในหน้าอก
ก็เต้นเร็วมากเสียจนจะกระโจนพุ่งออกมาจากทางลำคอ
สองวันมานี้เขาเปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก
เป็นเพราะ….เมื่อวานที่พวกเขาอุ่นเตียงกันแล้ว?
“อยู่บ้านดูแลลูกๆ ดีๆ เรื่องข้างนอก ผมจัดการเอง โอเค?”
แสนรักจูบในตำแหน่งที่เขาอยากจะจูบเสร็จแล้ว ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยเธอ จากนั้น เย็นชาแต่กลับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่เคยมีมาก่อน
เส้นหมี่ก็อบอุ่นจนละลายไปจริงๆ ด้วย
เธอตกปากรับคำโดยที่ตัวเองแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ : “ได้ค่ะ ที่รัก”
จากนั้นจนกระทั่งเธอส่งผู้ชายคนนี้ออกไปแล้ว กลับมาถึงห้องนอนของพวกเด็กๆ คนทั้งคนก็ยังคงสับสนอยู่
หนูรินจัง : “หม่ามี๊เป็นอะไรไปคะ? วิญญาณหลุดออกจากร่างแล้วเหรอ?”
คิวคิว : “ขอแค่หม่ามี๊ซื่อบื้อเจอกับแด๊ดดี้ก็จะเป็นแบบนี้แหละ ใช่แล้ว พี่ชาย ผมมีความสงสัยนิดหน่อยว่าแด๊ดดี้เปลี่ยนเป็นคนเมื่อก่อนคนนั้นแล้ว พี่รู้สึกไหม”
“อืม!”
ชินจังที่กำลังเล่นทรานฟอร์มเมอร์อยู่ก็พยักหน้าตอบรับอย่างง่ายๆ
หนูรินจังเห็นแล้ว ทันใดนั้น ดวงตาลูกปัดแก้วคู่นั้นก็เบิกกว้างขึ้น!
พระเจ้า พวกพี่ชายทำไมเก่งมากขนาดนี้?
พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าแด๊ดดี้กลับไปเป็นแด๊ดดี้คนเก่าแล้ว หนูรินจังยังมองไม่ออกเลย
ในคืนนั้น ก็เป็นสี่คนแม่ลูกทที่อยู่ด้วยกันที่เดอะวิวซีที่กว้างใหญ่แห่งนี้ข้ามผ่านคืนนี้ไป และในคืนวันนี้ แสนรักเองก็นั่งเฝ้าอยู่ที่ห้องไว้อาลัยเรด พาวิเลี่ยนจนถึงรุ่งเช้าเหมือนกัน
อันที่จริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารออะไรอยู่ที่นี่?
แต่ที่เขารู้ เขาจำเป็นต้องทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้น อาจจะมีสิ่งของบางอย่างที่จะสูญเสียไปตลอดกาล
หลังจากฟ้าสาง เมื่อแสงสีทองแสงแรกของวันลอดสาดเข้ามาทางหน้าต่าง พิมเจ้า ที่เฝ้าอยู่ที่นี่เหมือนกัน จู่ ๆ ก็พบว่าด้านนอกมีเงาคนเคลื่อนไหวไปมาอยู่
“ม็อกโก? ในที่สุดเธอก็มา?!!”
เธอวิ่งออกมา มองเห็นชายหนุ่มคนนี้ที่ปรากฎตัวขึ้นที่หน้าประตูแต่เช้าตรู่ ก็ดีใจมากจนไม่รู้จะบอกยังไงดี
