ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 954 หมาป่าหางใหญ่ไร้ยางอาย
ในที่สุดเส้นหมี่ก็พาเด็กๆกลับเดอะวิวซี และเก็บตัวอยู่ในนั้นหนึ่งวันเต็มๆ
เรื่องงานศพที่เรด พาวิเลี่ยน เธอก็ให้ความสนใจเช่นกัน
ดังที่แสนรักกล่าว แต่เดิมเป็นงานศพที่ธรรมดามาก แต่ในท้ายที่สุด เนื่องจากมีคนจำนวนมากเกินไปที่ต้องการทำให้ตระกูลเทวเทพฉาวโฉ่ สื่อเกือบทั้งหมดจึงถ่ายทอดเหตุการณ์นี้ทั้งวัน
แต่สิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดก็คือการออกอากาศนั้นไชยันต์หัวหน้าตระกูลเทวเทพไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสื่อเลย
สิ่งที่น่าหงุดหงิดยิ่งกว่านั้นก็คือ มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงและบุคคลสำคัญจำนวนมาก รวมถึงนักข่าวมา แต่เมื่อพวกเขามาถึงเรด พาวิเลี่ยน พวกเขากลับถูกกักไว้ที่หน้าประตู
“ขออภัยทุกท่าน วันนี้เป็นงานศพภายในตระกูลเทวเทพของเรา เพราะพี่ชายและพี่สะใภ้ของเราจากไปพร้อมกับความรู้สึกผิด ประมุขของเราจึงบอกว่าในฐานะครอบครัวทหาร เราไม่ภูมิใจในสิ่งนี้ ดังนั้นในงานศพวันนี้ เขาต้องการทำให้ทุกอย่างให้เรียบง่าย ไม่ใช่เพื่อออกแถลงการณ์ จึงขอเชิญทุกคนกลับไป เขาจะไม่ให้ข่าวกับทุกคน”
พิมเจ้ายืนอยู่หน้ากล้อง สวมชุดกี่เพ้าสีดำที่มีดอกไม้สีขาวติดอยู่ที่หน้าอก เมื่อมองแวบแรก เธอก็เป็นนายหญิงที่สง่าผ่าเผยมาก
บัดซบ!
ไล่กันตรงๆ ไม่ให้ใครเข้าไปเลยหรอ
คนพวกนี้ระเบิดขึ้นทันที และก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่รีรอพร้อมพูดเหตุผลต่างๆนานา
แต่ในทันทีหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เรียบร้อยและสม่ำเสมอเดินเข้ามาข้างหลังพวกเขา ก่อนจะเห็นกองกำลังทหารนับร้อยคนปรากฏตัวขึ้น!
หลังจากที่พวกเขามาถึงที่นี่แล้ว หัวหน้าก็ออกคำสั่งให้คนเหล่านี้คุ้มกันเรด พาวิเลี่ยนจนแม้แต่แมลงวันก็บินเข้ามาไม่ได้
การกระทำนี้โหดเหี้ยมมาก!
คนเหล่านั้นแทบอาเจียนเป็นเลือด หลังจากนั้นไม่นาน การถ่ายทอดสดทางทีวีทั้งหมดก็ปิดลง
ทางฝั่งของสมรมณ์วัลย์ที่เดิมวางแผนที่จะดึงเส้นหมี่ลง หลังจากที่ได้เห็นฉากนี้ เธอก็โกรธมากจนพลิกโต๊ะทันที!
เส้นหมี่แกโหดเหี้ยมมาก! ฝากไว้ก่อนเถอะ!!!
——
หลังจากที่เรด พาวิเลี่ยนเงียบลง งานศพก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นในที่สุด
บนโทรศัพท์มือถือ เส้นหมี่ยังเห็นวิดีโอ และภาพถ่ายที่ส่งโดยพิมเจ้า
【เส้นหมี่: สมรมณ์วัลย์มีวัฒน์มาคนเดียวหรอ!】
【พิมเจ้า: ใช่ ฝั่งนั้น…ช่างไม่รู้ความจริงๆ】
เป็นครั้งแรกที่ลูกสะใภ้ของสายเลือดหลักตำหนิประพันธ์ออกมาหนึ่งประโยค
ใบหน้าของเส้นหมี่เปลี่ยนเป็นสีซีด
ตอนนี้เธอรู้เดิมพันของงานศพทั้งหมดแล้ว ฝั่งประพันธ์ส่งวัฒน์ไปเพียงคนเดียว ดังนั้นเธอจึงเข้าใจความหมายโดยธรรมชาติ
【เส้นหมี่: ดูเหมือนว่าฉันต้องทำอะไรบางอย่างให้พวกเขาดู】
【พิมเจ้า: เธอจะทำอะไร 】
【เส้นหมี่: … 】
หลังจากครุ่นคิดแล้ว เธอก็ไม่อยากพูดถึงมัน พลันสายตาของเธอก็มองย้อนกลับไปที่โถงไว้ทุกข์ในวิดีโออีกครั้ง
ก่อนจะเห็นร่างหนึ่งสวมผ้ากงจักรสีขาวนั่งคุกเข่าอยู่หน้าเตาอั้งโล่ปรากฏขึ้นในวีดีโอโดยเอาแต่เผาเงินกระดาษโดยไม่เงยหน้าขึ้นเลย
เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
【เส้นหมี่: ม็อกโก เขาโอเคไหม ฉันได้ยินมาว่าเขาทะเลาะกับแสนรักเมื่อเช้านี้】
【พิมเจ้า: อืม แต่หลังจากทะเลาะกัน เขาก็เงียบกว่าปกติมาก แต่น่าจะไม่เป็นไร ตอนนี้พ่อแม่ของเขาจากไปอย่างกะทันหัน เขาจะซึมก็ไม่มีอะไรผิดปกติ】
พิมเจ้าปลอบโยนเธอ
เส้นหมี่มองอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะยังกังวลอยู่เล็กน้อย แต่เพราะเธอไม่ได้อยู่ที่นั่น ในที่สุดเธอก็ไม่ถาม
เธออยากรู้จริงๆว่าคนๆนี้เริ่มเกลียดพวกเธอสองสามีภรรยาแล้วจริงๆใช่มั้ย
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว งานศพสามวันผ่านไปในพริบตา
สามวันต่อมา เรด พาวิเลี่ยนก็สงบลง
และในที่สุดไชยันต์ก็ออกจากโรงพยาบาล และกลับไปที่เดอะวิวซี
“ม็อกโกอยู่ที่ไหน สองวันนี้เขาไปทำอะไรมา” หลังจากกลับมาที่เดอะวิวซี สิ่งแรกที่ชายชราทำคือถามถึงผู้ช่วยของเขา ม็อกโกไปไหนมาสองวันนี้
เมื่อรองผู้นำเดชาได้ยินเรื่องนี้ จู่ๆเขาก็หน้าเสียเล็กน้อย
ม็อกโกสองวันนี้อยู่ที่ไหน
ที่จริงเขาไม่ได้อยู่ในเรด พาวิเลี่ยนเลยตั้งแต่งานศพจบลง มีเพียงคนรับใช้เก่าเพียงไม่กี่คนทำความสะอาดอยู่ที่นั่น เขาไม่ได้ปรากฏตัวมาสามวันแล้ว
“เขา…เขาอยู่ที่คฤหาสน์เทวเทพ”
“คฤหาสน์เทวเทพ”
ชายชรานั่งบนเก้าอี้ในห้องหนังสือจ้องมองไปที่เขา “ทำไมเขาถึงไปที่คฤหาสน์เทวเทพ เขาไม่มีบ้านเหรอ ไปโทรหาเขาบอกเขาให้กลับมาทันที และบอกว่าฉันอยากเจอเขา!”
เขาโกรธมาก
แต่อีกครั้งที่รองผู้นำเดชาทำให้เขาผิดหวัง
“ผมไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเขา คุณท่าน เขา…เปลี่ยนเบอร์โทรแล้ว ไม่บอกใครเลย ไม่มีใครหาเขาเจอ…”
“บัดซบ!”
ความโกรธของไชยันต์ลุกเป็นไฟ เหมือนดวงตาของเขาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที “ไอ้จอมก่อเรื่องนี่! ถ้าฉันไม่ตัดขามัน ฉันก็ไม่ใช่เทวเทพแล้ว!!”
จากนั้นเขาที่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลก็ใช้ไม้ยันเดินออกไปพลางปิดประตูเสียงดังทันที
เส้นหมี่และแสนรักอยู่ชั้นบนสุดในตึกของพวกเขา คนหนึ่งอ่านหนังสือเงียบๆคนเดียว ส่วนอีกคนนั่งทำบัญชีอยู่บนโต๊ะ
นี่คือวิธีที่พวกเขาอยู่ด้วยกันในทุกวันนี้
เรียบง่ายมาก
แต่ในขณะเดียวกันก็อบอุ่นและมีความสุขมากเช่นกัน
แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินการเคลื่อนไหวที่ชั้นล่าง
เส้นหมี่เงยหน้าขึ้นจากตัวเลขมากมาย “เกิดอะไรขึ้น”
แสนรักเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้ขยับตาแม้แต่น้อย เขามองไปที่คำในหนังสือและพูดเบาๆว่า “อย่าหาข้ออ้าง ถ้าคุณทำไม่เสร็จภายในบ่ายสามโมง ก็ย้ายขึ้นมานอนบนนี้”
“…”
