ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 958 จำไม่ได้ก็จำไม่ได้ไปเถอะ
โชคดีที่ในเวลานี้เหมือนว่ายังมีอีกคนหนึ่งกำลังเข้ามา
“ม็อกโก คุณเป็นอะไรไหม? แม่ง! ทำไมดวงตาคุณแดงแบบนี้ล่ะ? คุณถูกคนวางยา?!!”
หลังจากที่ผู้หญิงคนนี้มาถึงตรงหน้าของเขา และได้เห็นดวงตาสีแดงเข้มนั้นของเขาแล้ว และลักษณะท่าทางที่สติสัมปชัญญะผิดปกติแล้ว ก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง
ผู้หญิงสารเลวนี่!
เธอโมโหมาก จึงหันหลังกลับไปค้นหาตามตัวของผู้หญิงคนนั้นที่ถูกตัวเองเตะจนนอนสลบอยู่บนพื้น เพื่อดูว่ามียาแก้พิษหรือไม่
แต่ในเวลานี้ จู่ ๆ ก็มีมือใหญ่ที่แข็งแรงและยังร้อนรุ่มยื่นมาจับเธอไว้แน่น
“หา——”
“……”
ไม่มีเสียงใดๆ
ผู้ชายคนนี้ที่จับเธอไว้ในที่สุด เหมือนกับว่าในที่สุดเขาก็ค้นพบน้ำพุที่สามารถช่วยชีวิตตัวเองไว้ได้
เขาลากเธอเข้ามา หลังจากได้กลิ่นหอมผงโกโก้นั้นจากบนตัวเธอ ซึ่งราวกับว่าแฝงด้วยกลิ่นต้นซีดาร์อ่อนๆ เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจ แต่กลับใช้มือใหญ่ๆ คู่หนึ่งบีบรัดเธอไว้ในอ้อมแขนตัวเองอย่างดุเดือด
จากนั้น ริมฝีปากอันเร่าร้อนก็กลืนกินเสียงทั้งหมดที่เหลือของเธอเข้าไป
แม่ง….เอ๊ย!
สมองของเส้นหมี่ไม่ทำงานไปโดยปริยาย
——
ตอนที่เส้นหมี่ตื่นขึ้นมา โทรศัพท์มือถือของเธอมีคนโทรเข้ามาจนแทบจะระเบิดแล้ว
“ฮัลโหล?”
“แม่ง เส้นหมี่ ฉันมีอะไรกับม็อกโกแล้ว!!”
ทันทีที่โทรศัพท์เชื่อมต่อกันแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งในสายโทรศัพท์เหมือนกับว่าโดนอะไรบางอย่างทุบตี ปกติคนที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดิน ตอนนี้แม้แต่ประโยคสมบูรณ์ประโยคหนึ่งก็ไม่สามารถพูดออกมาได้
บอกข่าวฟ้าผ่าเปรี้ยงกลางวันแสกๆ นี้กับเธออย่างสั่นระรัว
เส้นหมี่ตกตะลึงไปหนึ่งวินาที
เธอยังไม่ตื่นใช่หรือไม่?
กำลังฝันอยู่?
เธอวางโทรศัพท์มือถือลงมา แล้ววางไว้ใต้หนังตาของตัวเองเพื่อดูให้ชัดเจนอยู่สักพัก……
“ฮัลโหล? เส้นหมี่ เธอกำลังทำอะไรอยู่? ฉันโทรศัพท์หาเธออยู่ เธออย่ามาแกล้งทำเป็นหูหนวก!” แสงดาวตะโกนผ่านทางโทรศัพท์มาอีกครั้ง จนเหมือนกับคนเป็นโรคประสาทแล้วเต็มที
เส้นหมี่จึงหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วลุกขึ้นมานั่ง
“ใช้ได้ใช้ได้ ในที่สุดก็ก้าวเข้าความเป็นจริงไปได้แล้วอีกหนึ่งห้าว กดไลค์ให้พี่เลย!”
เส้นหมี่ยกย่องขึ้นมาอย่างจริงใจ
ไม่ใช่เพราะอื่นใด ก็เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ทันทีที่เธอพูดจบลง ผู้หญิงบ้าคนนี้ก็คำรามขึ้นมาอีกครั้ง : “กดไล้ท์อะไร? แกบ้าหรือเปล่า ฉันถูกเขาข่มขืนตอนที่เขาถูกวางยา”
“หา? ข่ม….ข่มขืนเหรอ?”
“ใช่สิ เมื่อคืนนี้ตอนที่ฉันรู้ว่าเขา ฉันเห็นขวัญเมืองผู้หญิงเลวทรามนั่นวางยาเขาที่ในโรงแรม ฉันก็แม่งกระโดดถีบขาเดียวใส่หล่อน จากนั้น หล่อนไม่ได้ขึ้นเตียงกับผู้ชายคนนี้ กลับกลายเป็นฉันที่ถูกผู้ชายคนนี้จับ….ฟันแล้ว……”
พูดถึงประโยคสุดท้ายนี้ ผู้หญิงคนนี้รู้สึกน้อยใจเสียใจมาก แม้แต่ในน้ำเสียงก็มีความเจ็บปวดใจเล็กน้อย
เชอะ…….
เส้นหมี่ : “พี่ไม่อยากให้เขาฟันเหรอ? ก่อนหน้านี้เป้าหมายของพี่คือนอนกับเขาไม่ใช่เหรอ?”
แสงดาว : “……..”
ปลายสายของโทรศัพท์นี้สีหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว คิดอยากจะโต้แย้ง แต่คิดถึงเรื่องเหล่านั้นที่ตัวเองเคยทำไว้ สุดท้ายก็เลยปิดปากเงียบไป
ผู้หญิงบ้านี่ รู้อย่างนี้ไม่ควรโทรศัพท์หาเธอแต่แรก
เธอคิดด้วยความเขินอาย
“งั้นตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน? เขารู้ไหมว่าพวกพี่มีความสัมพันธ์กันแล้ว มีท่าทีเปลี่ยนไปหรือเปล่า? มีพูดอะไรกับพี่ไหม?”
“ไม่มีนะ”
ใบหน้าของแสงดาวยิ่งแดงขึ้น : “ฉันไม่กล้าให้เขารู้หรอก ฉันหนีไปเรียบร้อยแล้ว”
ยังจะหนี?!!
ทันใดนั้นเส้นหมี่หายใจแทบไม่ออก : “ดังนั้นตอนนี้ความหมายของพี่คือ หลังจากที่พวกพี่ขึ้นเตียงกันแล้ว พี่ตื่นขึ้นมาแล้วทิ้งเขาไว้ที่โรงแรมคนเดียว จากนั้นพี่ก็หนีไปแล้ว?”
“ใช่สิ ทำไมล่ะ?”
“พี่เป็นหมูหรือเปล่า? แล้วถ้าเขาตื่นขึ้น จะรู้ไหมว่าผู้หญิงคนไหนคือคนที่ฟัน? เขาจะจำว่าเป็นพี่? หรือนิษา? ฉันจะบอกพี่แสงดาวให้นะ หลังจากที่ผู้ชายคนหนึ่งโดนวางยา สติสัมปชัญญะเขาเลอะเลือน เขาตื่นขึ้นมา จะรู้แค่ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา แต่ถ้าหากฝ่ายหญิงไม่อยู่ข้างกายเขา เขาก็จำไม่ได้แน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
เส้นหมี่ทั้งโกรธทั้งโมโหพูดเตือนผู้หญิงคนนี้ฟัง
นี่ก็ไม่สามารถโทษเธอได้ เพราะเรื่องวางยาเรื่องนี้ เธอเคยมีประสบการณ์ผ่านมากับตัวเอง
ในตอนนั้น คิวคิวกับชินจังลูกรักทั้งสามของพวกเขา ก็เป็นเพราะในคืนแต่งงานของเธอคืนนั้น หลังจากที่ธนากรแอบวางยาแสนรักจึงได้ตั้งท้องพวกเขาสองสามคนนี้
และในเวลานั้น เมื่อไหร่ก็ตามที่แสนรักยังคงได้สติอยู่แม้เพียงน้อยนิด เขาก็คงไม่ขึ้นเตียงกับเธอ
สีหน้าของแสงดาวก็ขาวซีดลงไปในที่สุด!
เธอไม่เคยคิดถึงจุดนี้
เธอเข้าใจว่าถึงแม้เธอจะหนีไปแล้ว เขาก็ยังคงจำเธอได้ นั่นคือเรื่องที่ใกล้ชิดกันมากที่สุดระหว่างชายหญิง จะบอกลืมแล้วลืมได้อย่างไร?
แต่ตอนนี้ ผู้หญิงในโทรศัพท์คนนี้กลับบอกเธอว่า ผู้ชายที่ถูกวางยาจะจำไม่ได้
“พี่สาว?”
“……”
ราวกับว่าเวลาผ่านไปนานนับศตวรรษ ในโทรศัพท์ทางนี้ แสงดาวถึงจะกระตุกมุมปากเบาๆ : “จำไม่ได้ก็จำไม่ได้ไปเถอะ อย่างไรเสียฉันเองก็ไม่ใช่ครั้งแรก”
เส้นหมี่ : “……….”
ยังคิดอยากจะพูดอะไร แต่ในสายโทรศัพท์ ก็ได้ยินเพียงแค่เสียงสายไม่ว่างแล้ว……….
นี่มันคนบ้าอะไรกันเนี่ย?
เส้นหมี่โกรธมากจนกระทืบเท้า และนอนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอเปิดผ้าห่มแล้วกระโดดลงมาจากบนเตียง
“ที่รัก? ที่รัก?”
“คุณผู้หญิง คุณหาคุณชายเล็กอยู่ใช่ไหม? เขาถูกคุณท่านเรียกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ ได้ยินว่าหาตัวคุณชายม็อกโกเจอแล้ว”
น้าแจ๋วที่อยู่ชั้นล่างได้ยินเสียงเธอตะโกนเรียก ก็รีบวิ่งออกมาตอบรับเธอ
