ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 971 แด๊ดดี้หม่ามี๊ไปเดทอีกแล้วหรอ?
“โอเคค่ะ น้าแจ๋วไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องพวกนี้นะคะ เธอมีวิธีของเธอ”
“ห๊ะ?”
น้าแจ๋วมีท่าทีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
เพราะเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พิมเจ้าที่ปกติเป็นคนยอมคนตลอดตอนอยู่เดอะวิวซีจะมีความสามารถไปจัดการกับพวกผู้หญิงร้ายกาจของ สมรมณ์วัลย์ได้
แต่ความจริงก็คือบ่ายวันนี้ พิมเจ้าที่เอาสมุดบัญชีกับเช็คธนาคารไปด้วย สามารถจัดการเรื่องนี้ได้อย่างราบรื่นเรียบร้อยแล้วจริงๆ เดือนใจและบัวงามนั่น
แม้กระทั่งประพันธ์!
ล้วนเกลียดเธอเข้ากระดูก
แต่ว่าเธอยังคงทำสำเร็จอย่างสวยงาม
ถ้าหากเธอไม่บังเอิญเจอคนที่ฆ่าตอนที่กำลังออกไปข้างนอก วันนี้ก็คงจะเป็นวันที่ดีที่สุดของพิมเจ้าแล้ว!
“ฉันก็ว่าทำไมผู้หญิงต่ำทรามบ้านนอกอย่างเธอถึงได้คิดหาวิธีการทำทุกอย่างเพื่อที่จะปีนเข้าไปในเดอะวิวซีนะ? ที่แท้ก็คิดแบบนี้นี่เอง ความทะเยอทะยานไม่น้อยเลยนะ”
ผู้หญิงที่ขวางทางพิมเจ้าตรงประตูสวมเสื้อโค้ทคอปกสีน้ำสดใส ทรงผมเป็นทรงลอนเล็กๆที่ได้รับความนิยมมากที่สุดสำหรับผู้หญิงวัยกลางคนในตอนนี้ เธอแต่งหน้าอย่างประณีตงดงาม คิ้วและดวงตาดูดุดัน
หลังจากเห็นพิมเจ้า เธอก็ถือกระเป๋าราคาแพงมาขวางไว้
พิมเจ้าเห็น ร่องรอยความสุขบนใบหน้าก็หายไปหมดในทันใด!
“นี…นีรวรรณ? เธอออกมาแล้วเหรอ?”
“ใช่ ฉันออกมาแล้ว เป็นยังไงบ้าง? ดีใจไหมที่ได้เจอฉัน?”
นีรวรรณก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว สีหน้าที่จ้องมองไปที่พิมเจ้าก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้น…
—
เส้นหมี่ไม่ได้สนใจเรื่องนี้
หลังจากที่เธอเก็บของเสร็จทั้งหมดแล้ว ก็เตรียมตัวไปรับแสนรักโรงพยาบาล
นี่คือแพลนของเธอ จู่ๆเมื่อวานหลังจากเธอได้ข่าวว่าเขารักษาหายกลับมาฟื้นตัวแล้ว หลังจากที่เธอดีใจสุดขีด ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ดังนั้นเธอจึงนัดไพบูลย์ให้มาตรวจทุกอย่างอย่างละเอียดในวันนี้
และในตอนนี้เขาน่าจะตรวจเสร็จแล้ว
“ฮัลโหล? พี่คะ ทางฝั่งพี่เสร็จรึยังคะ?”
“เสร็จแล้ว”
น้ำเสียงเย็นชาทุ้มลึกของผู้ชายดังออกมาจากโทรศัพท์ น่าฟังราวกับเหล้าบ๊วยที่เพิ่งเปิดจุกออก คำพูดแค่เพียงสองคำก็ทำเอาเส้นหมี่เคลิ้มไปไกลทันที
“โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปรับคุณ”
เธอหยิบกุญแจรถออกบ้านอย่างมีความสุข วิ่งเหยาะๆออกไปราวกับกำลังอุ้มกระต่ายน้อยไว้ในอ้อมแขนตลอดทาง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกชายและลูกสาวที่อยู่ข้างหลังเธอกำลังหัวเราะ
“หม่ามี๊ไปเดทกับแด๊ดดี้อีกแล้วเหรอ?”
“ใช่แน่นอน”
จิ้งจอกน้อยอิคคิวตอบยืนยันน้องสาวอย่างไม่ลังเล
ชินจังกลับไม่พูดอะไร
แต่จากที่เขาเล่นเกมอย่างจดจ่อพร้อมทั้งปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว เขาก็ยอมรับ เพราะแค่เพียงใจไม่มีสิ่งรบกวนสมาธิ เขาจึงจะสามารถทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปกับการเล่นเกมได้
คิวคิวถูกเขาฆ่าจนเอาแต่กรีดร้อง!
ประมาณสี่สิบนาทีต่อมา ณ ห้องผู้อำนวยการ โรงพยาบาลศูนย์
ผู้อำนวยการไพบูลย์เป็นยังไงบ้างคะ? เขาไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคะ?” เส้นหมี่ถามคำถามทันทีที่มาถึงอย่างตึงเครียด
ไพบูลย์เหลือบมองเขาที่นั่งอยู่ในห้องทำงานเช่นกันอย่างเงียบๆ แต่ตอนนี้เขากำลังพลิกอ่านหนังสือเกี่ยวกับยาเล่มหนาบนโต๊ะ เขาสะดุ้งตัวสั่น
“ไม่เป็นอะไรนี่ เขาจะเป็นอะไรไปได้? หายดีหมดแล้ว”
“จริงนะ เยี่ยมไปเลย!”
เส้นหมี่ไม่ได้ใส่ใจสิ่งเหล่านี้ พอได้ยินเช่นนั้น ในที่สุดเธอก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก เธอมีความสุขมากๆ
ในที่สุดเขาก็หายเป็นปกติแล้ว
เส้นหมี่พาเขาออกจากห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงพยาบาล
“พี่คะ พวกเรา…”
“รอเดี๋ยวนะ นั่นอะไร…ได้ยินมาว่าพวกเธอกำลังจะกลับเมืองAแล้วหรอ? มีคนบอกว่าอยากเจอพวกเธอ พวกเธอจะไปเจอไหม?”
ทันใดนั้นไพบูลย์ก็ตามออกมาจากด้านใน จ้องมองแสนรักแล้วถาม
คน?
เส้นหมี่หันกลับมา “ใครกัน? ใครกันที่อยากเจอเขา?”
ไพบูลย์ลังเล “…ประพิศ”
เขาพูดชื่อพลางซ่อนหนังสือในมือที่เพิ่งมีคนพลิกอ่านไปไว้ข้างหลังอัตโนมัติ
ราวกับว่าเกรงว่าดีไม่ดีว่าคนตรงหน้าจะชิงหนังสือเล่มนี้ไป จากนั้นดีไม่ดีเขาจะเอามันไปทำเรื่องไม่ดีอะไรอีก!!
เส้นหมี่ชะงัก!
ประพิศ?
คิดไม่ถึงว่าเขาต้องการเจอ? นี่มันจังหวะอะไรกัน?
เธอมองชายที่อยู่ข้างๆทันที
แต่กลับพบว่าเขาคนๆนี้เฉยเมยมาก ราวกับว่าได้ยินเรื่องเรื่องหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ใบหน้าที่เคร่งขรึมอย่างเห็นได้ชัดของเขาเต็มไปด้วยความเฉยเมย
“ไม่เจอ”
“ห๊ะ? นายไม่ไปเจอเหรอ?” ไพบูลย์แสดงความผิดหวังออกมาในทันใด
มันช่างแปลกมาก ผู้ชายคนนี้ไปเกี่ยวข้องกับประพิศอีกตั้งแต่ตอนไหน? เขาเป็นแค่หมอคนหนึ่ง ทำไมถึงรู้สึกว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับใครก็ตามที่อยู่ที่นี่ก็ได้ทั้งนั้น?
เส้นหมี่เริ่มรู้สึกสงสัย
“ด็อกเตอร์ไพบูลย์ คุณก็รู้จักกับประพิศคนนี้ด้วยเหรอ? เขาต้องการพบสามีของฉัน แล้วทำไมต้องขอให้คุณเป็นคนส่งข่าวมา?”
“เอ่อคือ…”
จู่ๆไพบูลย์ก็ทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ
ความจริงแล้วเขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับประพิศ
เหตุผลที่เขาเป็นคนส่งข่าวก็เพราะหลังจากที่ประพิศถูกตรวจสอบวินัย ไม่สามารถเจอใครได้ ส่วนไพบูลย์ ในฐานะที่เป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลแห่งนี้ หากจำเป็นก็จะถูกไวท์ พาเลซเรียกให้ไปตรวจร่างกายของบางคนที่เป็นเคสพิเศษ
จากนั้นประพิศจึงขอให้เขามาบอกต่อ
“เอาเป็นว่าฉันคิดว่านายไปเจอสักหน่อยจะเป็นการดีกว่า อีกไม่นานเขาจะถูกส่งตัวไปสำนักงานอัยการสูงสุดแล้ว ถ้าโทษทางกฎหมายถูกกำหนดออกมาแล้ว คาดว่าชีวิตนี้คงจะออกมาไม่ได้อีกแล้ว”
