ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 989 จับกุม

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 989 จับกุม

“ผมซื้อมาจากนักสะสมที่สะสมชิ้นส่วนรถยนต์แบบนี้ตอนที่อยู่ยุโรปเหนือ”

“จริงเหรอ？”

“จริงครับ ที่บ้านผมมีอีกเยอะถ้าคุณชอบคุณเอาไปประกอบเองได้เลยนะ ชอบแบบไหนก็เลือกได้ตามใจคุณเลย

ลูกข้าราชการพูดเยินยอและสุภาพ

เยสเข้！

หล่อนถูกจับกุมแล้ว หล่อนโยนกระเป๋าในมือไปให้ชายคนนั้น และถอดรองเท้าส้นสูงต่อหน้าเขา

หล่อนถือรองเท้าคู่นั้นและขึ้นไปบนรถคันนั้น

เหตุการณ์นั้นสามารถทำให้คนตายได้เลย

ภายใต้แสงแดดอันเจิดจ้า เท้าที่เปลือยเปล่าของหญิงสาวและร่างกายที่ชั่วร้ายราวกับนางฟ้าที่ตกลงสู่โลกประกอบกับการแต่งหน้าโทนดาร์กของหล่อน แวบแรกที่เห็นหัวใจเต้นราวกับจะหยุดเต้นอย่างไรอย่างนั้น

ลูกข้าราชการถึงกับกลืนน้ำลาย

เมื่อคนในรถอเนกประสงค์สีดำที่อยู่ตรงข้ามถนนเห็นอย่างนั้น ชายที่จับพวงมาลัยก็เห็นเขาหดตัวลง

“กร๊อบ”

เสียงกระดูกลั่นจนน่ากลัว

ชายที่นั่งอยู่เบาะหลังรถพูดว่า：“พล……พลตรี……”

“ลงไป！”

เขาเป็นเหมือนน้ำแข็งที่ควบแน่นเป็นเวลาหลายพันปี อ้าปากพูดทีไรก็มีแต่สองคำนี้ที่พูดออกมา

คนที่นั่งอยู่ข้างหลังก็สะดุ้งตกใจกลัว

น่ากลัวจริงๆ！

แม้พลตรีคนนี้จะพาพวกเขาไปที่แนวหน้า และได้พบกับผู้ก่อการร้ายเหล่านั้น แต่ก็ไม่ทำให้เขาโมโหขนาดนั้น การแสดงนี้เหมือนจะกินคนทั้งคน

หนังศีรษะของสมาชิกทีมกองกำลังพิเศษชา

“ฮือ——”

เมื่อลงไปแล้ว รถอเนกประสงค์ก็เหยียบคันเร่งเลี้ยวไปทางโรงภาพยนตร์ไล่ตามรถฮัมเมอร์แต่งไป

พลตรีกำลังคิดจะทำอะไร?

คนนั้นคือผู้ต้องสงสัยในคดีลักลอบขนอาวุธขนาดใหญ่ในปัจจุบันใช่ไหม?

——

30นาทีต่อมา เขตพื้นที่บ้านพักครอบครัวในเมืองเอก

แสงดาวขับรถฮัมเมอร์คันนี้ เมื่อได้ยินวาริชที่อยู่ข้างพูดว่ามาถึงหน้าบ้านเขา

“คุณแสงดาวถึงแล้ว พวกเราลงไปดื่มน้ำชาหน่อยไหม?”

วาริชลูกข้าราชการรู้สึกมีความสุข

เพราะเขาลักพาตัวผู้หญิงคนนี้มาที่บ้านเขา และในขณะนั้นพ่อของเขาก็รอเขาอยู่ในบ้านแล้วแทบจะไม่ต้องคิดก็รู้

แต่เมื่อหล่อนมองไปรอบๆของวิลล่านั้นก็ไม่ได้รู้สึกสนใจและละสายตากลับมา

“ดื่มชาอะไร？โรงจอดรถของคุณอยู่ที่ไหน? พวกเรารีบเอารถไปจอดก่อน”

“ได้…ได้สิ โรงรถอยู่อาคารทางโน้น”

วาริชชี้ไปที่โรงรถอย่างผิดหวัง

เมื่อพูดจบ เท้าขาวและทาเล็บสีดำของผู้หญิงคนนั้นเหยียบคันเร่ง และรถก็ตรงไปที่นั่นทันที

วาริชคอแห้งไปชั่วขณะ

ตระกูลโชคสกุลเป็นครอบครัวที่น่านับถือในเมืองเอก พ่อของวาริชเป็นคนใหญ่คนโต นับได้ว่าเป็นรองบัญชาการเลยก็ว่าได้ แม่ของเขาสอนที่มหาวิทยาลัยและเป็นบุคคลระดับศาสตราจารย์ด้วย

ครอบครัวอย่างนี้ คงไม่ได้แย่ขนาดนั้น

ดังนั้น เมื่อแสงดาวตามวาริชไปที่โรงรถ เขาเปิดประตูและเห็นว่าวิลล่าทั้งหมดถูกรื้อถอนและกลายเป็นห้องโถงนิทรรศการชิ้นส่วนยานยนต์ขนาดใหญ่ ซึ่งน่าทึ่งมาก

“ฐานะทางบ้านคุณไม่เลวเลย”

แสงดาวเห็นแบบนี้แล้วก็แสดงสีหน้าเห็นด้วย

หล่อนจะไม่แปลกใจเลย เพราะเมื่อเทียบกับตระกูลหิรัญชาสิ่งของเล็กๆน้อยๆนี้เทียบอะไรไม่ได้อะไรเลย

เมื่อวาริชได้ยิน ยิ่งทำให้เขากำลังจมากขึ้น

“เป็นสิ่งที่ผมอยากซื้อเองทั้งหมด พ่อแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมสามารถพูดได้ว่าผมได้สะสมชิ้นส่วนดั้งเดิมทั้งหมดสำหรับรถยนต์ราคาแพงทุกประเภทในโลกนี้”

“จริงเหรอ？”

พอแสงดาวได้ยินก็รู้สึกมีความสุขขึ้นอีกครั้ง ตื่นเต้นมากจนไม่ได้สวมรองเท้าเข้าไป แล้ววิ่งไปแตะชิ้นส่วนพวกนั้นแล้วมองดู

วาริชถือรองเท้าส้นสูงราวกับเป็นผู้ติดตาม และเขาก็เดินตามอย่างมีความสุข

“ใช่ ผมก็เลยบอกคุณว่าคุณสามารถประกอบรถอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ”

“จริงๆแล้วฉันอยากประกอบรถแรงเลอร์”

“รถแรงเลอร์？”

“ใช่ ฉันอยากไปทะเลทรายและถิ่นทุรกันดาร พูดสั้นๆคือฉันต้องการรถที่พาฉันไปได้ทุกที่”

เมื่อผู้หญิงคนนี้พูดแบบนี้ เธอพับแขนเสื้อและมองดูชิ้นส่วนอันวิจิตรตระการตาในโรงรถ และในที่สุดก็มีความเศร้าอยู่ในดวงตา

ใช่ ไปทะเลทรายและถิ่นทุรกันดาร

มีเพียงแค่ทางเดียวคือออกไปจากที่นี่และไปที่ที่ไม่มีใครรู้จัก สองสามปีหล่อนก้อาจจะดีขึ้นแล้ว

“แท้จริงแล้วเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่มีปัญหาเลยผมมีชิ้นส่วนทั้งหมดอยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมพาไปดูแต่ก่อนไปดุคุณต้องสวมรองเท้าก่อน เดี๋ยวคุณอาจได้รับบาดเจ็บ”

ใบหน้าของวาริชแดงอีกแล้ว เขาโน้มตัวลงพร้อมกับรองเท้าส้นสูง เขาคุกเข่าต่อหน้าผู้หญิงคนนี้อย่างสุภาพบุรุษ

แสงดาว：“……”

ร่างกายหล่อนแข็งทื่อ ถึงได้รู้สึกตัวว่าลืมใส่รองเท้า

“ฉันทำเองได้”

“ไม่ไม่คุณแสงดาว ให้ผมทำดีกว่า ที่นี้ไม่ปลอดภัย และไม่มีที่นั่งด้วย คุณยืนอยู่เฉยๆเดี๋ยวผมช่วยคุณเอง”

หลังจากนั้นชายที่สวมแว่นตาคนนี้ก็ยื่นมือไปที่เท้าของหล่อน

แสงดาวก็ขยับหลบ