ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1008 แด๊ดดี้หม่ามี๊ไม่อยู่ถึงจะทำเรื่องไม่ดีได้
ดวงตาของคนในทีมจะแดงหมดแล้ว
เขาไม่สนควันหนาทึบที่พุ่งออกมาจากที่เกิดเหตุ รีบก้าวไปหนึ่งก้าว：“คุณขวัญ？คุณขวัญ？คุณอยู่ไหนครับ？”
“แค่กๆๆๆ……ครูฝึกบิ๊ก ฉัน……ฉันอยู่นี่ อยู่นี่ค่ะ ……”
ในความยุ่งเหยิง โชคดีที่ มีเสียงไอผู้หญิงที่คุ้นเคยดังเข้ามา และยังร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนกด้วย
สมาชิกในทีม ซึ่งก็คือคนที่เธอเรียกว่าครูฝึกบิ๊ก รีบวิ่งไปที่เสียงนั้นทันที
อย่างที่คิดไว้ พอมาถึงแล้ว ในห้องผู้ป่วยฉุกเฉินที่ถูกระเบิด ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังสั่นและนั่งกอดขาขดตัวอยู่ที่มุมห้อง บนร่างกายของเธอเห็นรอยเลือดเต็มไปหมด
“คุณขวัญ ไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่เป็นไรใช่ไหม？”
ครูฝึกบิ๊กรีบมาตรงหน้าเธอ แล้วตรวจดูอาการบาดเจ็บ
ยังดีที่ แม้ว่าจะเป็นแผลเลือดออก แต่ก็แค่แผลถลอก ไม่ได้บาดเจ็บหนัก ก็แค่ เธอตกใจกลัวมาก พอครูฝึกบิ๊กมาแล้ว ก็ทรุดลงไปทั้งตัวทันที
“พี่……ฮือฮือ……ฉันจะหาพี่……”
เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวด เหมือนเด็กที่ตกใจกลัว คว้าแขนของครูฝึกบิ๊กไว้ แล้วถามหาม็อกโก
ครูฝึกบิ๊ก：“……”
เขามองเธอ ในที่สุด ก็กัดฟันแล้วอุ้มเธอขึ้นมา
แป๊บเดียว หลังจากเขาพาเธอขึ้นรถออฟโรดด้านนอกแล้ว ก็ขับรถไปที่ค่ายประจำการ……
——
เมืองA
เพราะว่าตอนค่ำต้องเชิญคณาธิปและบรรดาญาติมิตรของหิรัญชากรุ๊ปมากินข้าว วันนี้เส้นหมี่จึงตั้งใจตื่นแต่เช้า เตรียมไปเลือกเมนูด้วยตนเองที่โรงแรม
หลังจากคนบางคนเห็น ใบหน้าหล่อเหลานั้นก็หมองหม่นตั้งแต่เช้าตรู่
“คุณใส่ใจเขาดีจริงๆ นะ”
“อ๋า？”เส้นหมี่ที่กำลังก้มหน้าเปลี่ยนรองเท้า ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที
“พี่ พี่พูดเหลวไหลอีกแล้ว ฉันทำแบบนั้นที่ไหนกัน？ที่ฉันทำแบบนี้ ก็เพราะพี่ไม่ใช่เหรอ？ถ้าเขาทิ้งหิรัญชากรุ๊ปแล้วไม่ทำอีก พี่ก็ต้องมาทำไม่ใช่เหรอ”
หญิงสาวเปลี่ยนรองเท้าเสร็จก็ยืนอยู่ตรงนั้น เธอเบะปาก ดูน้อยใจเล็กน้อย
แสนรัก：“……”
เกิดอะไรขึ้น？
ทั้งๆ ที่คนที่ไม่สบายใจคือเขา แต่ท่าทางตอนนี้ ดูเหมือนจะต้องเป็นเขาที่มาง้อเธอ ยัยนี่ฉลาดขึ้นแล้ว？รู้จักพลิกเบี้ยล่างให้กลายเป็นเบี้ยบนเป็นแล้ว？
ชายหนุ่มกัดฟันเล็กน้อย
แต่ความจริงก็คือ ตอนที่เธอมองตัวเองอย่างน่าสงสาร หัวใจของเขาก็อ่อนระทวยไปหมด
เขาเดินเข้าไป ยื่นมือโอบเธอมาไว้ในอ้อมแขนตัวเอง หลังจากจูบเธออย่างรุนแรงเพื่อเป็นการลงโทษ ก็ปล่อยเธอออก
“เอาล่ะ เดินทางปลอดภัยนะ วันนี้ผมมีธุระ ไม่อยู่บ้าน”
“หือ？”
เส้นหมี่โดนจูบอันเร่าร้อนครอบงำ จนมึนหัว ไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย
“พี่จะไปไหน？”
“นักคนหนึ่งเอาไว้ ศุลกากร”แสนรักพูดเบาๆ ไม่เปิดเผยอะไรมาก
ศุลกากร？
หรือว่าเรื่องโรงหลอมของตระกูลเทวเทพเหรอ？แต่โรงงานนี้ มันไปเกี่ยวข้องกับศุลกากรได้อย่างไร？หรือว่า มีอะไรที่ซับซ้อนกว่านั้น？
ด้านหลังเส้นหมี่มีเหงื่อไหลออกมา
แต่สุดท้าย เธอก็ไม่ได้ถามต่อ
เพราะ เธอรู้ว่าตระกูลเทวเทพ ไม่ใช่นักธุรกิจธรรมดาๆ ในการตลาด สิ่งที่พวกเขาเกี่ยวข้อง มักจะสมรู้ร่วมคิดกับผลประโยชน์ของราชการ
เส้นหมี่ออกจากบ้านไป
สิบนาทีต่อมา แสนรักก็ถือกุญแจรถแล้วลงไป
แต่ว่า ตอนที่เขาลงไป ผ่านชั้นสอง ก็ได้ยินเสียงดัง ที่ดังออกมาจากในห้องของชินจังลูกชายคนโตที่อยู่ใกล้ด้านนอกมากที่สุด
“เร็ว แด๊ดดี้ลงมาแล้ว พวกพี่รีบกดวีดีโอ ไม่งั้นจะถูกจับได้”
เสียงเด็กนุ่มๆ ดังอย่างกังวลที่ด้านข้างประตู
ไม่นาน แสนรักก็ได้ยินเสียงเท้าเล็กๆ หลายคู่ที่รีบเดินอยู่ข้างในห้องจากด้านนอก เพียงวินาทีเดียว เสียงพูดที่เมื่อกี๊ได้ยินชัดเจน ก็ไม่ได้ยินอีก
ไอ้เด็กบ้านี่
เห็นแด๊ดดี้ตาบอดจริงหรือ？
แสนรักแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วลงไปชั้นล่างโดยไม่หันมามอง
พอสตาร์ทรถและออกไป แน่นอนว่า เด็กตัวเล็กทั้งสามคนที่ซ่อนอยู่ในห้องชั้นบนก็วิ่งออกมาทันที หลังจากเห็นแด๊ดดี้ออกไปจากสวนลอยฟ้าชั้นสองจริงๆ พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“โชคดีๆ ไม่งั้นคงถูกจับได้แล้ว”
“ไม่สิ ถ้าแด๊ดดี้รู้ว่าพวกเราคุยโทรศัพท์กับคุณปู่ เขาโกรธแน่ พี่ หนูรินจังเป็นคนเห็น หนูรินจังสุดยอดมากเลยใช่ไหมล่ะ？”
เด็กสาวตัวกลมผิวอมชมพูนอนอยู่ที่ราวบันได หลังจากเห็นแด๊ดดี้ออกไป ดวงตากลมโตของเธอก็สั่นไหว เริ่มขอเครดิตจากพี่ชายทั้งสอง
คุณชายคิวลูบหัวเล็กๆ ของน้องสาว
“ใช่แล้วๆ น้องสาวของพวกเราสุดยอดที่สุดเลย ต่อไปก็ต้องโดดเด่นสะดุดตาแบบนี้นะ！”
“อือ”
ชินจังค่อนข้างเงียบพูดน้อย แต่ว่า เขาก็ชมน้องสาวเช่นกัน
แฝดสามกลับไปที่ห้องของชินจังอีกครั้ง
“งั้นพี่ ตอนนี้คุณปู่บอกว่าจะมาที่นี่ พวกเราจะเอาไง？เขายังกำชับพวกเราว่าอย่าให้แด๊ดดี้รู้ด้วย เกิดอะไรขึ้นเหรอ？”
“ใช่ พี่ หนูก็ไม่เข้าใจ”
พอกลับมาถึงห้อง นึกถึงวิดีโอคอลเมื่อกี๊ คุณชายคิวก็อดไม่ได้ที่จะถามพี่ชาย
ส่วนหนูรินจังที่แสนจะใสซื่อและน่ารัก ก็ยิ่งไม่เข้าใจ
หน้าเล็กๆ แสนเท่ของชินจังก็ดูเยาะเย้ย：“ไม่อยากเสียหน้าสุดๆ！”
คุณชายคิว：“……”
หนูรินจัง：“……”
ดวงตากลมโตเหมือนองุ่นมองพี่ชายคนรอง แล้วก็มองพี่ชายคนโต สุดท้าย ในหัวของเธอก็ปรากฏใบหน้าของแด๊ดดี้ที่มักจะบูดบึ้ง
