บทที่ 72 ตรวจสอบบัญชี
เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่เห็นคนข้าง ๆ แล้ว หลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความกังวล และนี่ก็ยังเป็นเวลาเช้าอยู่
ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากห้อง และไม่กล้าที่จะประมาท
สถานการณ์ในตอนนี้ของนางเป็นอย่างไรนั้น คนอื่นไม่รู้ แต่นางจะไม่รู้ไม่ได้
ความตายไม่มีอะไรน่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือไม่สามารถตายได้
อาอวี่ยืนอยู่นอกประตู ฉีเฟยอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
เมื่ออาอวี่เห็นฉีเฟยอวิ๋นเดินมาแสดงความเคารพในทันที：“พระชายา！”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อาอวี่ และเห็นว่าอาอวี่ไม่ได้เป็นอะไร
ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“ท่านอ๋องล่ะ？”
“ท่านอ๋องทรงไปจัดการเรื่องต่าง ๆ ที่ลานบ้านแล้วพ่ะย่ะค่ะ และสั่งให้ข้าคุ้มกันพระชายาอยู่ที่นี่ พระชายาทรงเสด็จไปเสวยอาหารก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ แล้วค่อยไปพบท่านอ๋องที่ลานบ้าน”
ฉีเฟยอวิ๋นจึงไปทานอาหารก่อน จากนั้นก็ตามอาอวี่ไปที่ลานด้านหน้าบ้าน ระหว่างทางนางคิดเรื่องต่าง ๆ มากมาย
“อาอวี่” ฉีเฟยอวิ๋นอดไม่ได้ที่จะถาม
“พ่ะย่ะค่ะพระชายา”
“เรื่องที่เจ้าเคยเห็นข้าป้อนเลือดให้ท่านอ๋อง เจ้าเคยพูดเรื่องนี้กับใครหรือไม่？” มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเลือดของนางมีประโยชน์ ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นก็นึกขึ้นมาได้ว่านางไม่สามารถถูกลอบทำร้ายอย่างไม่ชัดเจนเช่นนี้ได้ นางจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจนให้ได้
เช่นนั้นก็ต้องเริ่มจากการตรวจสอบคนที่นางเคยพบในจวนอ๋องเย่เสียก่อน
และอาอวี่ก็เป็นคนแรก
เหตุใดอาอวี่ถึงไม่เคยได้ยินเรื่องที่คนร้ายดักลอบทำร้ายฉีเฟยอวิ๋น ท่านอ๋องไม่เคยถาม และคนในจวนก็ไม่ได้เปิดเผย สรุปได้ว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ดูแปลก ๆ
เมื่อก่อนเวลาที่เกิดเรื่องขึ้นในจวนอ๋องเย่ ท่านอ๋องก็จะสั่งการบางอย่าง แต่คราวนี้กลับไม่มีการสั่งการใด ๆ แต่มีการเตรียมการไว้แล้ว
และการเตรียมการที่ว่าก็คือการที่เขามาคอยคุ้มกันพระชายา
อาอวี่ไม่แน่ใจมากนัก แต่ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครพูด อาอวี่ก็สังเกตเห็นได้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพระชายาในคราวนี้ เกี่ยวข้องกับเลือดของนาง
พระชายาทรงถามเรื่องเลือด ซึ่งช่วยยืนยันความคิดของอาอวี่ได้
อาอวี่ส่ายหัวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เรื่องที่พระชายาทรงช่วยท่านอ๋อง มีเพียงไม่กี่คนในจวนที่รู้ วันนั้นพระชายาทรงอาการสาหัส แต่ก็ยังช่วยท่านอ๋องไว้ ข้ากับพ่อบ้านก็อยู่ที่นั่นด้วย แต่คนอื่น ๆ อีกไม่กี่คนในจวน ก็เห็นเช่นกัน เรื่องนี้คงแพร่กระจายไปภายในจวนแล้ว ส่วนใครเป็นคนแพร่งพรายนั้น คงต้องทำการตรวจสอบ และหากไม่ได้รับอนุญาตจากท่านอ๋อง ข้าจะไม่พูดเรื่องนี้ออกไปอย่างเด็ดขาด
ข้าจดจำกฎระเบียบภายในจวนได้อย่างขึ้นใจ และระลึกถึงกฎของท่านอ๋องอยู่เสมอ พระชายาได้โปรดทรงตรวจสอบเรื่องนี้ให้กระจ่างด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“ข้ายังคงเชื่อเจ้า เพียงแต่ในจวนมีคนจำนวนมาก และข้าก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก หากพวกเขาต้องการทำร้ายข้า มันก็เป็นไปได้ ถึงอย่างไรข้าก็เคยทำให้ผู้อื่นเคียดแค้นชิงชัง”
ฉีเฟยอวิ๋นสำนึกผิดอย่างจริงใจ และรู้สึกเสียใจกับการกระทำที่เหลวไหลของเจ้าของร่างเดิม
บุตรสาวผู้สง่างามของท่านแม่ทัพ เป็นที่น่าขบขัน นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่าเศร้า แต่เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ！
อาอวี่ไม่พูดอะไร เขาเหลือบมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น นางฆ่าน้องสาวของเขา เขาจะไม่เกลียดชังนางได้อย่างไร？
อย่างไรก็ตาม เขาได้รับการช่วยเหลือจากนางหลายครั้ง เขาจึงทำร้ายนางไม่ลง
แต่เมื่อได้ยินนางกล่าวเช่นนี้ อาอวี่ก็ยิ่งรู้สึกสับสนและไม่สามารถลงมือกับนางได้อีก
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่าอาอวี่ไม่พูด นางจึงพูดว่า：“ข้าขอโทษจริง ๆ เรื่องน้องสาวของเจ้าถ้าเจ้าอยากจะฆ่าข้า ข้าก็ยินดีที่จะตายด้วยน้ำมือของเจ้า”
หลังจากพูดจบ ฉีเฟยอวิ๋นไม่รอให้อาอวี่ตกตะลึง นางก็เดินไปข้างหน้าแล้ว
ไม่ต้องบอกฉีเฟยอวิ๋นก็รู้ว่าอาอวี่เกลียดชังนาง
นางไม่อยากให้อาอวี่เป็นหนี้บุญคุณมากเกินไป จนทำให้อาอวี่ไม่กล้าลงมือกับนาง
เป็นหนี้ต้องคืนเงิน ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ล้วนเป็นเรื่องของสัจธรรม และฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่สนใจว่าอาอวี่จะมาแก้แค้นนางหรือไม่
ใครใช้ให้เจ้าของร่างเดิมเป็นหนี้กันล่ะ！
เมื่อมาถึงลานบ้าน ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปพบหนานกงเย่ หลังจากเข้าประตูไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ถอนสายบัว：“คารวะท่านอ๋องเพคะ”
“ควรน้อมทักทายข้าสิ” หนานกงเย่กำลังตรวจสอบบัญชี ในห้องมีผู้ตรวจสอบบัญชีอีกเจ็ดแปดคน และเขาก็ถือสมุดบัญชีอยู่ในมือ เมื่อถูกต้องก็จะถูกส่งไปให้เขา และเขาก็จะปิดผนึกกล่อง เมื่อมีพระราชโองการแต่งตั้งพระสนมเอกเข้าไปในวัง สิ่งเหล่านี้ก็จะถูกส่งเข้าไปเก็บไว้ในวัง และนำมาใช้เมื่อฝ่าบาททรงซักถาม
เกี่ยวกับความมีคุณธรรมของราชวงศ์ จะต้องไม่มีความคลุมเครือเลยแม้แต่น้อย
เรื่องนี้ถูกส่งมอบให้หนานกงเย่ แม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ และยังถามเรื่องนี้ทุกวัน
ในเวลานี้มีผู้คนอยู่มาก เมื่อหนานกงเย่กล่าวเช่นนี้ ทุกคนก็เงยหน้ามองขึ้นมามองฉีเฟยอวิ๋น แต่นางไม่ได้ใส่ใจ จริง ๆ แล้วกิริยามารยาทของนางเมื่อครู่ก็ค่อยไม่เหมาะสมนัก
“หม่อมฉันน้อมทักทายท่านอ๋องเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัวอย่างมีมารยาท
หนานกงเย่เงยหน้าขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋น วันนี้นางก็ยังคงสวมเสื้อผ้าธรรมดา
หนานกงเย่ถามว่า：“นอนพักผ่อนแล้วหรือ？”
“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเป็นห่วงเพคะ หม่อมฉันนอนพักผ่อนแล้ว！”
ฉีเฟยอวิ๋นเลียนแบบ หนานกงเย่ถามอะไร นางก็ตอบแบบนั้น
ผู้ตรวจบัญชีก้มหน้าลงตรวจบัญชีต่อ เสียงของลูกคิดชัดเจนและคมชัด การดีดลูกคิดก็รวดเร็วและเสียงดังมาก
พวกเขาทั้งสองคนมองหน้ากัน ฉีเฟยอวิ๋นกลืนน้ำลายอย่างไม่มีสาเหตุ นางยังไม่ได้ทำอะไรเลย เขาจ้องมองนางเช่นนั้นทำไม？
“กินอะไรหรือยัง？” หนานกงเย่ถามต่อด้วยน้ำเสียงที่สบาย ๆ
ฉีเฟยอวิ๋นตอบว่า：“กินแล้วเพคะ ท่านอ๋องเสวยอะไรหรือยังเพคะ？”
“เอามันขึ้นมาบนนี้ให้ฉันดูบัญชีแยกประเภทที่นี่”
หนานกงเย่โยนสมุดบัญชีในมือทิ้ง และเอนหลังพิงเก้าอี้ไม้แกะสลัก เขาดูเศร้าสร้อยและยักไหล่อย่างกับว่าไม่มีกระดูก
เดิมทีเขาดูสง่างามมาก แต่ในเวลานี้เขาดูอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง เขาเอนกายพิงเก้าอี้เพื่อเปลี่ยนอิริยาบท
ฉีเฟยอวิ๋นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปและถลกแขนเสื้อขึ้น นางเปิดสมุดบัญชีที่หนานกงเย่โยนทิ้งไว้และอ่านอย่างรวดเร็ว
ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจสิ่งนี้ แต่นางมีพรสวรรค์เรื่องตัวเลข แค่เห็นผ่านตานางก็จำได้ไม่ลืม
ตอนที่อยู่ในห้องวิจัย คนอื่นต้องใช้ปากกาจด แต่นางใช้สมองจำ โดยไม่ตกหล่มแม้แต่คำเดียว แม้ว่าสูตรการคำนวณจะเปลี่ยนแปลง แต่ผลการคำนวณก็ไม่เคยผิดพลาด
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามอย่างไม่ทันได้คิดว่า：“ขอถามว่านี่เป็นรายการบัญชีของนักคำนวณท่านใดหรือ？”
หนานกงเย่เงยหน้าขึ้นมอง นี่ก็เป็นเรื่องเหนือความคาดหมายเช่นกัน？
หนานกงเย่กวาดสายตาอันดำขลับมองไปรอบ ๆ ห้อง และนักคำนวณอาวุโสคนหนึ่งก็รีบพูดขึ้นว่า：“ของข้าน้อยพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นมองและพยักหน้า：“กำไลหยกหนึ่งคู่ ไข่มุกสีแดงทางใต้สามคู่ ไข่มุกขนาดใหญ่เล็กห้าสิบหกเม็ด ชามกระเบื้องสามคู่ และไข่มุกมรกตขนาดใหญ่เล็กห้าสิบหกเม็ด”
นักคำนวณพูดอย่างเร่งรีบ：“ข้าน้อยจำได้อย่างชัดเจนว่ามีอยู่เป็นจำนวนมาก”
แต่สิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นเห็นมีเพียงหน้าเดียว ดังนั้นสิ่งเหล่านี้จะต้องอยู่ในหีบ
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่ที่สงบเยือกเย็น ทั้งสองมองหน้ากัน และหนานกงเย่ก็กล่าวว่า：“ต่อสิ”
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าและตอบว่าเพคะ จากนั้นก็มองไปที่นักคำนวณ และรู้ว่าคนในจวนไม่ธรรมดา แต่การแต่งตั้งพระสนมของจักรพรรดิอวี้ตี้นั้นเป็นเหตุการณ์ที่สำคัญมากในรอบหลายทศวรรษ ทั้งราชสำนักและตระกูลของราชครูจวินต่างก็ให้ความสนใจเป็นอย่างมาก สิ่งที่พวกเขาเตรียมมานั้น ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ไม่ธรรมดา ไม่เพียงแต่มีราคาแพง แต่ยังยุ่งยากอีกด้วย และหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการตกหล่น เนื่องจากมีคนจำนวนน้อย
“กำไลหยกหนึ่งคู่ดีหรือไม่ คุณภาพเป็นอย่างไรบ้าง？” ฉีเฟยอวิ๋นถาม
นักคำนวณตอบในทันทีว่า：“ชั้นเยี่ยมเลยพ่ะย่ะค่ะ！”
“อืม เช่นนั้นก็ค่อยว่ากัน และควรเขียนให้ชัดเจน ยกตัวอย่างเช่น ไข่มุกห้าสิบหกเม็ด เป็นไข่มุกทะเลหรือว่าไข่มุกแม่น้ำ มาจากที่อื่นหรือในท้องถิ่น สี ระดับ และแวววาว ล้วนแต่ต้องเขียนให้ชัดเจน……” ในตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นพูด ทุกคนต่างก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น แม้แต่หนานกงเย่ก็ยังมองไปที่นางเช่นกัน
แม้ว่านักคำนวณจะประหลาดใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า：“ข้าน้อยเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
หนานกงเย่นึกถึงไข่มุกราตรีเม็ดนั้น และอดไม่ได้ที่จะสงสัย เป็นฉีจือซานที่จงใจปกปิด หรือเป็นฉีเฟยอวิ๋นที่กลายเป็นคนฉลาด เขาต้องคิดให้ดี ๆ！
เมื่อก่อนนางเป็นปีศาจ แต่ในวันนี้นางเป็นหญิงที่มากความสามารถ ฉีเฟยอวิ๋น อย่างไหนที่เป็นตัวจริงของเจ้ากันแน่！
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าทุกคนล้วนแต่เป็นคนฉลาด และจวนอ๋องเย่ก็ไม่ใช่สถานที่ที่ธรรมดา แค่มองไปที่ชายที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้แล้วว่าดุร้าย
ให้สมุดบัญชีกับนาง เพียงเพราะไม่อยากจะต่อว่าคนในจวนด้วยเรื่องเล็กน้อย แต่หากเรื่องนี้ตกอยู่ที่นางก็จะเป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นเท่านั้น
**********************
