ฉีเฟยอวิ๋นพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อสงบสติอารมณ์และเตรียมพร้อมถือเข็มเงินจำนวนหนึ่งในมือของเธอก่อนที่จะก้าวออกจากประตู
“อาอวี่ ปิดประตู”
ด้วยความกลัวว่าเธอหนีไป ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินหนานกงเย่บอกกับอาอวี่ให้ปิดประตูทันทีที่นางเดินเข้ามา
การหายใจของฉีเฟยอวิ๋นนั้นร้อนรนจนหายใจแทบไม่ทัน!
ประตูที่อยู่ข้างหลังถูกปิดลง ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งกังวลมากขึ้น จึงทำให้เดินเซเล็กน้อย
หนานกงเย่ถอดเสื้อคลุมออกและรอให้ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปหา
“ท่านอ๋องลืมเรื่องการหย่าร้างที่ท่านพูดไปเมื่อไม่นานแล้วหรือไม่?” ฉีเฟยอวิ๋นเตือนด้วยความหวังดี แต่ถือเข็มเงินจำนวนหนึ่งในมือของเธอไว้ข้างหลัง มองหาโอกาสที่จะเริ่มลงมือ
“ไม่ว่าข้าจะหย่าร้างหรือไม่ พระชายาก็ไม่จำเป็นต้องมาเตือนข้า อีกทั้งเรื่องการแต่งงานของข้าก็มีผู้คนหลายฝ่ายคอยจัดการดูแล มันไม่ง่ายเลยที่จะหย่าร้างกับคนที่องค์จักรพรรดิแต่งตั้งให้อภิเษกสมรสด้วย?”
รอไม่ไหว หนานกงเย่ขยับเข้าไปใกล้ไปอีกสองสามก้าว
เป็นผลให้เขาก้าวเข้าไป แต่ฉีเฟยอวิ๋นกลับกลัวและก้าวถอยหลัง
หนานกงเย่หยุด “กลัวอะไร ข้าไม่ได้กินคนเสียหน่อย”
“ท่านอ๋อง ข้าไม่ได้กลัว ข้าเพียงแค่ขาอ่อนแรง” ฉีเฟยอวิ๋นชะงักเล็กน้อย และไม่เคยรู้สึกกลัวขนาดนี้มาก่อน ฝ่ามือของเธอเหงื่อออก
หนานกงเย่ยังคงเข้าหา “จริงหรือ?”
“ใช่เจ้าค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นไปที่ด้านข้างของโต๊ะ ดึงเก้าอี้ออกมาและกล่าวว่า “ท่านอ๋อง วันนี้ท่านยังไม่อาบน้ำเลย ไม่อย่างนั้นอาบน้ำพักผ่อนดีไหม”
“ไม่ต้องแล้ว ข้าต้องการที่จะพักผ่อนแล้ว พระชายาก็เข้ามาปรนนิบัติดูแลข้าสิ” หนานกงเย่กล่าวให้ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปหา แต่เขาเองกลับเป็นฝ่ายที่เดินเข้าไปหาเสียก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นตกใจอย่างรีบร้อน ยิงเข็มเงินในมือของเธอโดยไม่เล็ง และยิงตรงไปที่ตรงหน้าของหนานกงเย่
หนานกงเย่ตกใจและหลบเลี่ยงเข็มเงินออกไปด้านข้าง
เมื่อเข็มเงินจำนวนหนึ่งกระทบกับฝาผนัง ฉีเฟยอวิ๋นก็สั่นเทาด้วยความตกใจ
ร่างกายนี้ก็ไม่ค่อยจะดี และเธอก็รู้สึกประหม่า ทำเช่นไรดี?
หนานกงเย่หันกลับมามองอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาแสดงความเย็นชาอย่างที่สุด “เจ้าถึงกับจะฆ่าข้าเลยหรือ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ฉีเฟยอวิ๋นปฏิเสธทันที
หนานกงเย่พูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา “เจ้าถึงกับจะฆ่าข้าเลยหรือ?”
ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง ทำไมเขาถึงดุเดือดขนาดนั้น เธอก็บอกไปแล้วว่าไม่ใช่
“ข้าถามเจ้า เจ้าถึงกับจะฆ่าข้าเลยหรือ?”
หนานกงเย่ตะโกนคำราม ดวงตาของเขาจ้องเขม็ง
ฉีเฟยอวิ๋นเงียบไปครู่หนึ่ง “ท่านบอกว่าใช่ก็ใช่”
“……” หนานกงเย่เอามือของเธอไปข้างหลังและจับไว้แน่น ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าเขาอยากจะพูดอะไร แต่เขากลับหันหลังกลับและทำลายประตูเดินออกไป
เสียงปังประตูปิดลงและบุคคลนั้นก็หายไป
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมามองที่ประตู เธอต้องการออกไปดู แต่ในที่สุดเธอก็ถอยกลับไม่ออกไปดู
พอเถอะ ไปแล้วก็ไปแล้ว ไปแล้วทำให้สงบขึ้น
เมื่อปิดประตู ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปและนอนลง โดยหวังว่าจะไม่มีพวกอันธพาลมาจับตัวเธอไปในคืนนี้
หลังจากเข้านอนแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ห่อผ้าห่มและอยากจะนอนอย่างผิดหวังเสียใจ แต่ก็นอนไม่หลับไม่ว่าเธอจะนอนอย่างไร และในที่สุดก็ฟังเสียงลมทั้งคืน
เช้าตรู่ ฉีเฟยอวิ๋นออกไปสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์
อาอวี่ยืนอยู่ที่ประตู สายตาที่มองฉีเฟยอวิ๋นนั้นแปลกมาก ฉีเฟยอวิ๋นสัมผัสใบหน้าของเธอเอง และถามอาอวี่ “ใบหน้าของข้ามีอะไรหรือ?”
“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ” อาอวี่กล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“อะไรผิดปกติหรือ?” ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกแปลก
“พระชายาชอบท่านอ๋องมาโดยตลอด และคิดที่จะอยากอภิเษกสมรสกับท่านอ๋อง ทำไมถึงยังคิดลอบสังหารท่านอ๋องอย่างงั้นหรือ?” อาอวี่กล่าวอย่างมั่นใจ ฉีเฟยอวิ๋นดูหมิ่นมาก นั่นเป็นการป้องกันที่ถูกต้อง จะเป็นการลอบสังหารได้อย่างไร
“เจ้าอายุยังน้อย ไม่เข้าใจก็อย่าพูดเดาไปเรื่อย” ในใจของฉีเฟยอวิ๋นนั้นสับสนวุ่นวาย และไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระนี้กับอาอวี่ ถึงแม้ว่าเขาจะดูร่างสูงโปร่ง แต่ความคิดความอ่านของเขานั้นยังไม่เติบโตเต็มที่ ยังคงเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบแปดสิบเก้าเท่านั้น พูดไปก็ไร้ประโยชน์
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่ห้องรับประทานอาหารเพื่อจะไปทานอาหาร เมื่อเดินไปได้ไม่เท่าไรฉีเฟยอวิ๋นก็ถามขึ้น “อาอวี่ ท่านอ๋องอยู่หรือไม่?”
“ไม่อยู่ ไปที่ห้องเครื่องลงทัณฑ์ที่ลานหลังจวนตั้งแต่เช้าแล้ว ได้ยินมาว่าวันนี้จะไม่กลับมา และบอกมาว่าพระชายาจะอยู่รับประทานอาหารคนเดียว”
“อ้อ”
ฉีเฟยอวิ๋นควรจะมีความสุข เพราะเธอสามารถรับประทานอาหารได้โดยไม่มีหนานกงเย่ แต่เธอกลับไม่มีความสุขเลยในเวลานี้ แต่เธอกลับรู้สึกเศร้า
อาหารเช้าที่รับประทานไปก็จืดชืดไม่รู้สึกมีรสชาติ หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปฟักไข่ของหนอนไหมเย็น
หนอนไหมเย็นไม่ต้องการอุณหภูมิสูงในการฟักตัว แต่การควบคุมอุณหภูมิเป็นสิ่งสำคัญมาก ถ้าเย็น มันจะไม่ฟักไข่ และถ้ามันร้อนจะตาย
เธอจัดเตรียมความพร้อมภายในห้องของเธอเอง โดยมีอาอวี่คอยช่วยเหลือ และยังมีเด็กผู้หญิงอีกสองคนที่พร้อมจะช่วยเหลือทุกเมื่อ
“อาอวี่ เร็วเข้า!”
อาอวี่วางใบหม่อนไว้ด้านข้าง และคอยเฝ้าดู
อาอวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินไปที่ประตูเพื่อเฝ้าดู
ฉีเฟยอวิ๋นย้ายเก้าอี้ และเธอก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้มันตายไปแบบนี้ ซึ่งไม่ง่ายเลยที่จะได้มันมา
เด็กสาวสองคนคอยปรนนิบัติในทุกเมื่อ
หนึ่งวันผ่านไปจนถึงกลางดึก หมอนไหมเย็นโตขึ้นเล็กน้อย ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นมาและไปดูพวกเขา และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเสียใจ “ของสิ่งนี้เติบโตอย่างรวดเร็วก็เพราะเป็นสาเหตุของชีวิตสั้นของเขา”
“หมอนไหมจะตายหมดในฤดูใบไม้ผลิ พวกเขาช่างน่าสงสารเสียจริง!” ฉีเฟยอวิ๋นเศร้าใจอยู่ครู่หนึ่ง อุ้มเจ้าจิ้งจอกหางสั้นไปพัก และสั่งให้อาอวี่และเด็กหญิงทั้งสองผลัดกันเฝ้าดู เธอต้องการพักผ่อนก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นฝันว่าหนานกงเย่ถูกซูมู่หรงทุบตี เมื่อเห็นว่าหนานกงเย่ถูกยิงเข้า เธอตกใจกลัวมากจนตื่นขึ้น
เมื่อลืมตาขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกขึ้นจากเตียง ขนาดในความฝันยังเจอกันได้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนานกงเย่ทำให้กลัวหรือไม่
ห้องเครื่องลงทัณฑ์ที่ลานหลังจวนท่านอ๋องเย่
ทังเหอพูดไม่ออก เขาไปที่ห้องเครื่องลงทัณฑ์เพื่อศึกษาเครื่องทรมานเกือบทั้งคืนโดยไม่หลับไม่นอน ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าท่านอ๋องผิดปกติไปตรงไหน
มีเครื่องทรมานทุกชนิดอยู่ตรงหน้าเขา ทังเหอง่วงมากจนตาห้อยต่องแต่งและเขาต้องฟังหนานกงเย่พูดถึงการปรับแต่งเครื่องมือทรมาน
ทังเหอตอบรับ “ท่านอ๋องขอรับเรื่องอุปกรณ์ทรมานมีคนรับใช้คอยดูแลจัดการมาตลอด ท่านอ๋องคิดอย่างไรถึงมาที่นี่ได้หรือขอรับ?”
“ถ้าข้าไปที่นั่น?” หนานกงเย่โยนโซ่ในมือลงบนโต๊ะ ทำหน้าไม่พอใจและมองทังเหอด้วยความโกรธ
ทังเหอรู้ได้ในทันที “เป็นเพราะท่านอ๋องไม่พอใจเรื่องที่ถูกองค์จักรพรรดิสั่งห้ามและถอดออกจากหัวหน้าพิธีการแต่งตั้งสนมอย่างนั้นหรือขอรับ?”
“ข้าไม่มีเวลาว่างมากพอมาสนใจเรื่องนี้หรอก คิดว่าข้าสนใจจัดการเรื่องอย่างนั้นจริงหรือ?” หนานกงเย่กล่าวด้วยความโกรธ
ทังเหอครุ่นคิด ไม่ใช่เรื่องที่ท่านอ๋องจะสนใจสักหน่อย โดยปกติแล้วท่านอ๋องเย่ก็มีเวลาว่างมาก ไม่เคยเห็นเขาทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันจริงจังเลย
พิธีการแต่งตั้งสนมก็ไม่ใช่ธุระที่ท่านอ๋องเย่ต้องคอยจัดการ แต่เป็นคำสั่งขององค์จักรพรรดิ
เพียงแค่อันนี้ก็ไม่ใช่ อันนั้นก็ไม่ใช่ หรือเพื่อสิ่งนั้น?
ทังเหอง่วงนอนมากจริงๆ เอามือกุมท้องและกล่าวว่า “ท่านอ๋องขอรับ ข้าน้อยทนไม่ไหวแล้ว ข้าสามารถไปจัดการก่อนแล้วค่อยกลับมาได้หรือไม่ขอรับ”
หลังจากพูดจบทังเหอก็วิ่งออกไป หนานกงเย่ยกเครื่องมือทรมานขึ้นและพูดขึ้นด้วยความโกรธเคือง “อย่ากลับมาอีก”
หลังจากที่ทังเหอออกมา หนานกงเย่ก็รู้สึกเบื่อหน่าย เขาเดินออกมาจากห้องเครื่องลงทัณฑ์และกลับไปในห้องของเขาที่สวนดอกกล้วยไม้ เมื่อเดินผ่านหน้าห้องของฉีเฟยอวิ๋นก็พบว่าภายในห้องยังมีแสงสว่างอยู่ เขาหยุดเท้าของเขาที่หน้าประตูครู่หนึ่ง ต้องการที่จะเข้าไป หลังจากนั้นก็หันหลังกลับไปที่ห้องของเขา
เมื่อเข้าห้องไปก็กระแทกประตูเสียงดัง
พอดีกับเป็นเวลาที่ฉีเฟยอวิ๋นตกใจตื่นจากความฝันและลุกลงจากเตียง เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้น เธออดสงสัยไม่ได้ว่ามีคนร้ายลักลอบเข้ามา
“หงเถา ลี่ว์หลิ่ว พวกเจ้าคอยเฝ้าดูไว้ อาอวี่ออกไปดูกับข้า” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ไว้ใจ เกรงว่าจะเป็นคนร้ายลักลอบเข้ามาจะทำอย่างไร?
อาอวี่เข้ามาห้ามปรามฉีเฟยอวิ๋นไว้ “พระชายาจะออกไปไม่ได้”
“หากท่านอ๋องอยู่ข้างในจะทำอย่างไร พวกเราได้พักผ่อนก่อนหน้านี้แล้ว ถ้าเจ้าไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะกลับมาเมื่อไร หากตอนนี้มีคนลักลอบบุกเข้ามา เจ้าได้คิดถึงผลที่จะตามมาหรือไม่?”
ฉีเฟยอวิ๋นก็กังวลอยู่พักหนึ่ง แต่หัวใจของเธอก็สั่นเล็กน้อย หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นไหม?
ไม่ทันรอที่อาอวี่ตอบตอบรับ ฉีเฟยอวิ๋นก็รีบเดินออกไปเปิดประตูและเดินตรงไปที่ประตูห้องของหนานกงเย่ เมื่อเธอไปถึงประตูไม่ว่าจะมีใครอยู่ข้างในหรือไม่ เธอก็จะเปิดประตูและเดินเข้าไป
ไฟภายในห้องกะพริบ และห้องก็สว่างขึ้น
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ข้างหน้า หนานกงเย่ถอดชุดเพื่อเตรียมตัวจะพักผ่อน เมื่อเห็นเธอ เขาจึงลุกขึ้นและนั่งลง
เมื่ออาอวี่เห็นว่าหนานกงเย่อยู่ในห้อง เขาจึงรีบปิดประตูและเฝ้าอยู่ภายนอก
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอายอยู่ขณะหนึ่ง ทำไมเขาถึงไม่ใส่เสื้อผ้า?
