หนานกงเย่เดินไปตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋น กวาดสายตาชำเลืองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างรวดเร็ว และกล่าวอย่างไม่พอใจ “ข้าให้เจ้ารอข้าออกมา ทำไมถึงไม่รอ?”
ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เธอก็อยากจะร้องไห้
“ท่านอ๋อง” ฉีเฟยอวิ๋นเกือบจะร้องไห้ออกมา หากมาช้ากว่านี้ เธอคงถูกรังแกจนตายก็ได้
ฉีเฟยอวิ๋นสูดหายใจเข้า น้ำตาคลอเบ้า
หนานกงเย่ดึงฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาสวมกอดไว้ และพับแขนเสื้อของเธอ “เจ้าพวกคนใช้เหล่านี้สมควรตาย ข้าจะไล่ไปให้หมด!”
เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นจะร้องไห้ หนานกงเย่รู้สึกหัวเสีย ผลักฉีเฟยอวิ๋นออก พ่อบ้านอาวุโสสะดุดจนทำให้พ่อบ้านอาวุโสล้มลงและตกใจจนกางเกงเปียก
เมื่ออารมณ์โกรธของท่านอ๋องระเบิดขึ้น เป็นเรื่องที่ทุกคนในเมืองหลวงต่างรู้ดี พ่อบ้านที่จวนอาลักษณ์กำลังจะตาย
พ่อบ้านค่อยๆ ลุกขึ้นคุกเข่าและก้มศีรษะลงกับพื้น
ใบหน้าของหนานกงเย่เยือกเย็น เขามองไปบริเวณโดยรอบและกล่าวอย่างเย็นชา “พระชายาของข้า เจ้ากล้าใช้ให้คนมารังแก เจ้ารังแกพระชายาของข้าหรือว่ารังแกข้า?”
“ท่านอ๋องปล่อยข้าน้อยไปเถอะขอรับ ได้โปรด!” พ่อบ้านอาวุโสเรียกร้องขอความเมตตา คนในจวนอาลักษณ์พากันวิ่งออกมาดู
ขณะนี้ม้าเร็วสี่ตัวได้เดินทางมาถึงแล้ว ขันทีรีบลงจากม้าและปัดแส้จามรี และเปิดพระราชโองการในมือของเขา
“พระชายาเย่ อาลักษณ์ราชสำนักหลี่รับพระราชโองการ”
หนานกงเย่หันกลับมามองไปรอบ ๆ ทุกคนต่างพากันคุกเข่าลง และมีฉีเฟยอวิ๋นคุกเข่าอยู่ในนั้น ก้มศีรษะลงเพื่อรับพระราชโองการ “หม่อมฉันรับพระราชโองการ”
“ยังไม่รีบไปเรียกอาลักษณ์ราชสำนักหลี่อีกหรือ?” ขันทีมองเห็นหนานกงเย่จึงได้ทำการก้มคำลงเพื่อโค้งคำนับ หนานกงเย่ยังคงยืนเฉย
ไม่นานอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ก็ออกมา และรีบคุกเข่าลง
“กระหม่อมรับพระราชโองการพ่ะย่ะค่ะ”
ขันทีไม่สนใจและอ่านพระราชโองการต่อ “จักรพรรดิได้ทรงตรัสว่า รองเสนาบดีกรมขุนนางหลี่มี่ได้เสียชีวิตไปนานแล้ว แต่จู่ๆ หญิงม่ายก็เกิดตั้งครรภ์ขึ้น เรื่องนี้มีความผิดปกติ และไม่สามารถหาร่องรอยการคบชู้ได้ คดีนี้มีความสำคัญอย่างมาก ข้าขอมอบให้พระชายาเย่เป็นผู้สอบสวนคดีนี้
อาลักษณ์ราชสำนักหลี่อยู่ในช่วงสูญเสียลูกชายอันเป็นที่รักไป ข้ารู้สึกเสียใจอย่างมาก เช่นนั้นเห็นสมควรให้อาลักษณ์ราชสำนักหลี่หยุดพักได้ครึ่งเดือน เมื่อเสร็จสิ้นพิธีกรรมงานศพให้กลับมารับใช้แบ่งเบาภารกิจของอาณาจักร
ดังนั้นแม้ว่าอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกชาย ก็ต้องดูแลสุขภาพร่างกาย เพื่อให้พระชายาเย่สอบสวนคดีอย่างละเอียดถี่ถ้วน อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ควรให้ความร่วมมืออย่างดีที่สุด เพื่อหาตัวคนที่คบชู้ล่วงประเวณีให้ได้ เพื่อคืนความสงบสุขให้กับจวนอาลักษณ์”
ขันทีอ่านพระราชโองการเสร็จเรียบร้อย และปิดพระราชโองการลง และได้มอบให้กับฉีเฟยอวิ๋น “พระชายาเย่รับพระราชโองการ”
“ฉีเฟยอวิ๋นรับพระราชโองการเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นรับพระราชโองการมา ขันทีรีบเข้าไปช่วยประคองไว้
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและมองไปที่ขันที “ขอบคุณกงกงมาก”
“พระชายาเย่กังวลเกินไปแล้ว ข้าน้อยยังต้องกลับไปรับใช้จักรพรรดิ กราบทูลลา”
ขันทีก้มลงโค้งคำนับ เหลือบมองหนานกงเย่และหันกลับไปขึ้นบนม้า
ถึงแม้อาลักษณ์ราชสำนักหลี่จะลา แต่ก็เหมือนกับการปลดออกจากตำแหน่ง ขันทีไม่เข้าไปข้องเกี่ยวอย่างแน่นอน เมื่อขึ้นบนหลังม้าก็ออกเดินทางกลับ
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบไปที่อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ที่กำลังลุกขึ้น อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ยังคงเคร่งขรึมและปฏิเสธที่จะก้มศีรษะ
“อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ไม่ต้องเป็นกังวลไป ข้าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างเป็นกลาง ส่วนเรื่องคนใช้ของท่านคนนี้ เขาได้ทำผิดต่อข้า แต่ข้าจะไม่สนใจเรื่องนี้ อาลักษณ์ราชสำนักหลี่จัดการลงโทษด้วยตัวเองได้เลย
แม้ว่าเฉาเหม่ยเหรินจะกำลังตั้งครรภ์ แต่ข้าต้องสอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด จึงต้องพานางไปควบคุมตัวอย่างแน่นหนาเป็นการชั่วคราว” ฉีเฟยอวิ๋นออกคำสั่งในทันที อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ยังคงไม่พูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่สนใจเขาและหันกลับไปที่อาอวี่
“อาอวี่ เฉาเหม่ยเหรินให้เจ้าเป็นคนดูแลเฝ้ายาม หากเกิดอะไรขึ้นจะถามจากเจ้า”
“ขอรับ”
อาอวี่เดินมาตรงหน้าของเฉาเหม่ยเหรินทันที เมื่อสักครู่ก็ไม่รู้ว่าเฉาเหม่ยเหรินทำได้อย่างไร ท่ามกลางความวุ่นวายที่เกิดขึ้นจู่ๆ ผ้าขาวที่ปิดหน้านางก็หลุดออกมา จึงทำให้นางหายใจได้ ในเวลานี้ถึงแม้นางจะอ่อนแรง แต่กลับยังมีชีวิตอยู่
อาอวี่เห็นว่าเฉาเหม่ยเหรินไม่เป็นอะไรตั้งแต่แรก จึงไม่รีบร้อนเข้าใกล้
เมื่อยกมือขึ้นและกดแรงลง โซ่เหล็กในมือของเฉาเหม่ยเหรินก็ขาดลง อาอวี่ก้มตัวลงเพื่ออุ้มเฉาเหม่ยเหรินขึ้น ใช้เสื้อผ้าของฉีเฟยอวิ๋นห่อตัวของเฉาเหม่ยเหรินเอาไว้ และเดินออกไป รถม้าของจวนท่านอ๋องเย่ก็มาถึงบริเวณใกล้เคียงแล้ว อาอวี่นำคนไปส่งที่รถม้าและรีบออกเดินทางไปก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ “อาลักษณ์ราชสำนักหลี่ พวกเราขอตัวลากลับก่อน”
เมื่อพูดจบฉีเฟยอวิ๋นก็ก้าวเท้าออกมา หนานกงเย่กลับกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปโดยปริยาย
มองไปที่ผู้คนบนพื้น หนานกงเย่จึงเดินตามออกไป
เมื่อเห็นว่าคนออกไปแล้ว สีหน้าของอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ดูซีดเซียว มองไปที่พ่อบ้านที่ลุกขึ้นจากพื้น พ่อบ้านพูดด้วยเสียงสั่น “นายท่าน”
“รีบส่งคนไปที่จวนท่านราชครู รีบไป” อาลักษณ์ราชสำนักหลี่หันกลับและเดินโซซัดโซเซเข้าไปในจวน
พ่อบ้านรีบหาคนไปที่จวนท่านราชครู
ขณะนี้ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปถึงมุมแห่งหนึ่งและหยุดลง หันมองไปทางจวนของอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ในสายตาของเธอทั้งหมด ไม่มีความแตกต่างแม้แต่นิดเดียว
หนานกงเย่ยืนอยู่ข้างเธอและถอดเสื้อผ้าที่มอมแมมบนร่างกายออก และสวมคลุมให้เธอ รอให้เธอตื่นจากพวัง
“ท่านอ๋องมานานแล้วหรือเพคะ?” ฉีเฟยอวิ๋นตื่นจากพวังและหันไปมองหนานกงเย่ ถึงแม้เธอจะมีความรู้สึกกล่าวโทษ แต่อย่างน้อยก็เป็นความหวังดีของเขา หากไม่ปรากฏให้ทันเวลาเช่นนั้น เขามาเร็วเกินไปก็ไม่มีความหมายอะไร
ถึงแม้ตอนนี้จวนอาลักษณ์จะไม่ได้รับความผิด แต่ก็ถือเป็นสัญญาณเตือน หากเรื่องนี้ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ใครก็ไม่มีจุดจบที่ดีได้
นี่ก็เท่ากับว่า คนที่สร้างปัญหาก็คือเธอ แต่สุดท้ายอาลักษณ์ราชสำนักหลี่ก็ไม่กล้าพูดออกมา แต่อันที่จริงเธอก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร
“โทษข้าหรือ?” หนานกงเย่ยื่นมือออกมาจับมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้และลูบไล้ ลูบแล้วก็ยังรู้สึกว่าเย็น ดึงเสื้อข้างในออกและจับมือของฉีเฟยอวิ๋นมาวางไว้ในอ้อมอกเพื่อให้อบอุ่น
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหน้า “ท่านอ๋องมาได้ถูกเวลามากเพคะ หากช้าหรือเร็วไปกว่านี้ เรื่องนี้คงไม่สามารถอธิบายได้ง่าย”
“ข้าชอบที่เจ้าเป็นคนเข้าใจอะไรได้ดี ไม่ต้องเสียเวลาอธิบาย แต่ข้าก็รู้สึกผิดหวังมาก ทำไมพระชายาถึงไม่เป็นอย่างคนอื่นที่หยอกล้อเล่นกัน บางทีเช่นนั้นก็น่าสนุก” หนานกงเย่รู้สึกน้อยใจและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่มีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก
“ดีๆ อยู่เลย ทำไมต้องทำให้รู้สึกเศร้าเพคะ?” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกใจ เธอก็ไม่ได้เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นหรือ?
หนานกงเย่หันกลับและจูงฉีเฟยอวิ๋นเดินไป “ข้าคิดว่า หรือว่าข้าออกไปช้า จึงทำให้พระชายาร้องไห้ หากข้าออกไปเร็วกว่านี้ พระชายาคงไม่ต้องสกปรกมอมแมมและถูกคนเหล่านั้นรังแก”
“เป็นห่วงหรือเพคะ?” ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจแล้ว เพราะผู้ชายคนนี้เป็นห่วงเธอ
หนานกงเย่ทำหน้าเศร้าไม่พูดอะไร เมื่อออกแรงที่มือ จู่ๆ เขาก็ค้นพบว่านี่คือของของเขา เขายังไม่กล้ารังแก แล้วใครจะกล้า
ยิ่งคิดหนานกงเย่ก็ยิ่งไม่มีความสุข
เมื่อเดินไปสักครู่ก็หยุด หันกลับไปจ้องมองฉีเฟยอวิ๋น “ห้ามทำเรื่องเช่นนี้อีก สกปรกมอมแมมข้าไม่ชอบ”
เดิมทีต้องการใช้แรงมากกว่านี้ แต่เมื่อเห็นว่าฉีเฟยอวิ๋นจ้องมองเขา แต่ด้วยสายตาที่ใสซื่อและไร้เดียงสา หนานกงเย่จึงพูดไม่ออก
หันกลับและดึงมือฉีเฟยอวิ๋นกลับไป ระหว่างทางฉีเฟยอวิ๋นไม่กล้าพูดอะไร หนานกงเย่ก็ไม่พูด
บนถนนไม่มีผู้คนและมีลมหนาวพัดมา แต่ฉีเฟยอวิ๋นกลับไม่รู้สึกหนาวสักนิดเดียว ในใจของเธอรู้สึกอบอุ่น ร่างกายของเธอจึงอบอุ่นไปด้วย
เมื่อเดินเข้าไปในประตู พ่อบ้านอาวุโสก็กำลังรออยู่แล้ว อาอวี่มาถึงก่อนและนำผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาด้วย จึงรู้ว่าเกิดเรื่องขึ้น และไม่ใช่เรื่องเล็ก
พ่อบ้านอาวุโสครุ่นคิดอย่างรอบคอบและหวาดกลัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพระชายาสร้างปัญหาอะไรอีกหรือไม่
ทังเหอก็รีบมาโดยที่ยังใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยนัก
เรือนพักของทังเหออยู่ไม่ไกลนัก เดิมทีอยู่ห่างไกลออกไปมาก หนานกงเย่ต้องการให้เขามาธุระ แต่เขากลับมาช้า แต่ไม่ได้ลงโทษ โดยให้รางวัลเป็นเรือนพักหนึ่งหลัง ซึ่งก็คือหนึ่งในเรือนพักของจวนท่านอ๋องเย่
เมื่อเห็นว่าทั้งสองเดินเข้าประตูมา พ่อบ้านอาวุโสโค้งตัวลง “ท่านอ๋อง พระชายา”
“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าต้องเข้าวังไปพบกับจักรพรรดิ เพื่อลงโทษพวกเขาที่กล้ารังแกพระชายาของข้า”
หนานกงเย่จ้องมองอย่างโกรธเคือง พระชายาของข้าพูดอย่างจริงจัง พ่อบ้านอาวุโสเงยหน้าขึ้นและก้มหน้าลงเห็นด้วย เมื่อเห็นท่านอ๋องโมโหเช่นนั้น เขาจึงไม่กล้าขัดคำสั่ง
หลังจากนั้นทังเหอก็มาถึง และเมื่อเขาเห็นสถานการณ์ของพวกเขาทั้งสองคน เขาก็เดินไปข้างหน้าทันที
“ท่านอ๋อง”
“ข้าต้องการเข้าวังเพื่อไปพบจักรพรรดิ ปกป้องคุ้มครองให้ดี หากข้าไม่อยู่ แม้แต่แมลงวันตัวเดียวเข้ามารบกวนพระชายาในจวน หรือเส้นผมร่วงแม้เพียงเส้นเดียว ข้าก็จะไม่ละเว้น”
หนานกงเย่เดินอย่างรีบร้อน ฉีเฟยอวิ๋นเดินช้า เขาเดินเร็วเกินไปก็กลัวว่าฉีเฟยอวิ๋นจะตามไม่ทัน แต่หากเดินช้าก็กังวลมาก เขาโค้งตัวลงและอุ้มฉีเฟยอวิ๋นและเดินไปทางสวนดอกกล้วยไม้ที่เรือนด้านหลัง
ระหว่างทาง ฉีเฟยอวิ๋นแนบชิดในอ้อมกอดของเขา เป็นความรู้สึกซาบซึ้งอย่างอธิบายไม่ถูก
ไม่เคยมีใครใส่ใจเธอมากเท่านี้
ไม่คิดเลยว่าจะได้มาสถานที่แห่งนี้ แม้จะตกใจทุกย่างก้าว แต่มีพ่อที่ดีกับเธอ และตอนนี้ก็มีสามีที่ดีต่อเธอ
หนานกงเย่ก้มลงมองฉีเฟยอวิ๋น รู้สึกทุกข์ใจ “เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ข้าอยู่ที่นั่นตั้งแต่แรกแต่กลับไม่ออกไป ข้าประเมินพวกเขาผิดไป ไม่คิดว่าพวกเขาจะกล้าขนาดนั้น แต่กลับรังแกคนที่มียศศักดิ์สูงกว่า เป็นเพียงแค่จวนอาลักษณ์เล็กๆ แต่กลับกล้าลงมือกับพระชายา”
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกผิดเล็กน้อย เดิมทีผู้หญิงคนนี้เป็นคนโมโหร้าย และโมโหง่าย เธอเกรงว่าจะทำให้เขาโกรธจนเจ็บป่วย
เมื่อเห็นว่าเขาเป็นแบบนี้ หากเธอไม่เกลี้ยกล่อม เกรงว่าเขาจะโมโหจนเจ็บไข้ได้ป่วย
แต่หากฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดก็เป็นไร เมื่อพูดก็ทำให้หนานกงเย่ยิ่งโมโห เขากล่าวอย่างโกรธเคือง “ข้ายอมไม่ได้จริงๆ”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นเงียบ ยังสามารถพูดอะไรได้อีก
หนานกงเย่เตะประตูเปิดออกและวางฉีเฟยอวิ๋นลงที่เตียง หงเถาและลี่ว์หลิ่วที่วันนี้อยู่แต่ในเรือนสวนดอกกล้วยไม้ก็ตกใจจนรีบติดตามเข้าไป ประตูไม่ได้ปิดจึงเข้าไป
เมื่อเข้ามาในห้อง สองสาวนั่งคุกเข่าลง ตกใจจนตัวสั่น
โตมาจนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นท่านอ๋องโมโหเช่นนี้ ช่างน่ากลัวมาก
“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า” หนานกงเย่ไม่พูดพร่ำ สองสาวลุกขึ้น พ่อบ้านอาวุโสได้ให้คนจัดเตรียมถังน้ำเรียบร้อยแล้ว โดยมีสาวใช้จำนวนหนึ่งคอยดูแล เมื่อเตรียมน้ำเสร็จก็ปิดประตูออกจากห้องไป
หนานกงเย่รีบปลดเสื้อผ้าของฉีเฟยอวิ๋นออก อุ้มเธอขึ้นและวางในถังน้ำ
ฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้นและมองไปที่ชายผู้โกรธเคือง หรือตอนนี้เขายังคิดจะอยากมีอะไร?
หนานกงเย่ถอดเสื้อผ้าบนร่างกายของเขา และลงไปในน้ำตาม เขากอดเธอไว้แน่น และจูบเธอสองครั้ง
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเพลิดเพลินอย่างมาก กำลังเตรียมจะดำเนินการต่อ หนานกงเย่ก็ปล่อยฉีเฟยอวิ๋น และอาบน้ำให้ฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นเอนตัวลงในอ่างอาบน้ำและสัมผัสของน้ำที่ไหลทำให้เธอรู้สึกมีความสุข เมื่อเผชิญหน้ากันในตอนนี้และสถานที่นี้ ฉีเฟยอวิ๋นอยากจะโถมตัวลงไปที่หนานกงเย่ และกัดกินเขาให้สะอาดหมดจด
หนุ่มน้อยโกรธโมโหได้น่ากลัวมากเลย!
“ข้าเข้าวังและจะรีบกลับมา เดี๋ยวเจ้าก็ไปพักผ่อน สองวันนี้ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด ประเดี๋ยวเตาผิงทางนั้นก็จะจัดเตรียมมาให้ เปลี่ยนชุดเสร็จก็ไปนอนพักผ่อนเสียหน่อย
ข้าจะรีบให้เรือนยาดำเนินการให้เสร็จเรียบร้อย อีกไม่กี่วันก็ไปอยู่ที่นั่น”
เมื่อหนานกงเย่ลุกขึ้นและออกมา เขาหยิบผ้าเช็ดตัวและไปที่หลังฉากกั้น “พระชายาใส่ชุดไหนหรือ?”
อาจเป็นเพราะได้ปฏิบัติตามความชอบของฉีเฟยอวิ๋นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หรืออาจเป็นเพราะอยู่ในอารมณ์ที่ไม่แน่นอนในขณะนี้ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงได้ถามฉีเฟยอวิ๋น
