ฉีเฟยอวิ๋นนั่งเหม่อลอย และทบทวนคำถามอย่างรอบคอบเพื่อค้นหา เธออยากรู้ว่าเจ้าของร่างเดิมเหลืออะไรไว้ หรือระบบเกิดปัญหาขึ้น
หนานกงเย่มองไป “อวิ๋นอวิ๋น”
ฉีเฟยอวิ๋นตื่นจากภวังค์และมองไปที่หนานกงเย่ แต่กลับไม่รู้สึกอะไร ในเมื่อต้องการให้เธอบรรเลงกู่ฉินและขับร้อง จะต้องมีจุดประสงค์บางอย่างแน่นอน
“ท่านอ๋องเพคะ ไม่มีกู่ฉินเพคะ”
หนานกงเย่จึงถามไปว่า “ต้องการเช่นนั้นจริงหรือ?”
เขาคิดว่าเธอสามารถ
“หม่อมฉันไม่เก่งเรื่องศิลปะการบรรเลงและการขับร้อง แต่ก็เรียนมาบ้าง อาจารย์ของหม่อมฉันสอนหม่อมฉันมาบ้างเพคะ” อันที่จริงฉีเฟยอวิ๋นมีความสามารถที่หลากหลายออกไป เดิมทีเธอคิดว่าเรียนสิ่งเหล่านั้นไม่มีประโยชน์อะไรสักนิดเดียว แต่ตอนนี้เมื่อคิดดู มีประโยชน์เป็นอย่างมาก
“ท่านอ๋องตวน ข้าขอยืมกู่ฉินหลวนเฝิ่งของท่านมาใช้หน่อยได้หรือไม่” หนานกงเย่ถามออกไป
ท่านอ๋องตวนนึกคิดและมีอยู่จริง “มีใครอยู่ข้างนอก ไปหยิบกู่ฉินมาให้ข้าหน่อย”
กู่ฉินเครื่องนั้นของท่านอ๋องตวน เดิมทีเขาเตรียมไว้เพื่อให้จวินฉูฉู่ แต่ตั้งแต่ที่นางเข้ามาอยู่ในจวนท่านอ๋องตวน นางก็ไม่มีความคิดจะร่วมงานอดิเรกศิลปะสี่แขนงกับเขาเลย เป็นคู่รักที่ใช้ชีวิตอย่างสบาย
มีคนนำกู่ฉินหลวนเฝิ่งมา ฉีเฟยอวิ๋นจึงลุกขึ้นไปที่นั่น
ขลุ่ยหยกของมู่เหมียนก็ดูไม่ใช่เป็นสิ่งของธรรมดาเลย เพียงแค่มองก็รู้ได้ว่าเป็นของดี
เมื่อเดินไปถึงที่ว่าง ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงที่เก้าอี้ มองดูกู่ฉินหลวนเฝิ่งอย่างละเอียด มีความสวยงามมาก เธอยื่นมือออกไปสัมผัส และรับรู้ความรู้สึก เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปทางมู่เหมียนจวิ้นจู่
“จวิ้นจู่ต้องการเป่าบรรเลงเพลงอะไรหรือเพคะ?”
“ภูเขาสูงสายน้ำไหล”
มู่เหมียนไม่ได้สนใจ แม้ว่านางจะไม่ใช่ผู้หญิงที่มีความสามารถอันดับหนึ่งในเมืองหลวง แต่เธอก็ถูกเหยียดหยามไม่ได้
ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้จักบทเพลงของราชวงศ์นี้ แต่ระบบดูเหมือนจะรู้วิธีการบรรเลงของบทเพลงนี้ ดังนั้นเธอจึงนั่งอย่างไม่กังวลและกล่าวว่า “เช่นนั้นเชิญมู่เหมียนจวิ้นจู่เริ่มก่อนเลยเพคะ”
มู่เหมียนไม่รอรี หยิบขลุ่ยขึ้นมา ร่ายมนตร์สิบนิ้วและเริ่มเป่าบรรเลง
ขลุ่ยหยกมีเสียงที่สดใสไพเราะราวกับน้ำไหล ทำให้คนฟังรู้สึกสดชื่น ราวกับอยู่ท่ามกลางภูเขาและป่าไม้ที่ชุ่มฉ่ำ
ฉีเฟยอวิ๋นสัมผัสกู่ฉินหลวนเฝิ่ง เธอสัมผัสเบาๆ สิบนิ้วลูบสายเสียงที่นุ่มนวลและสดใสไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับลำธารที่ล้อมรอบด้วยภูเขาและป่าไม้ทำให้เคลิบเคลิ้ม
หนานกงเย่เห็นหญิงสาวสวยในชุดขาวกำลังเล่นน้ำในลำธารที่รายล้อมไปด้วยภูเขาและป่าไม้ และเขาสามารถเห็นทัศนียภาพอันงดงาม ราวกับเขากำลังนิพพาน
มู่เหมียนเริ่มมีสีหน้าไม่ดีนัก เสียงขลุ่ยเริ่มไม่น่าฟัง ทันใดนั้นหนานกงเย่มองดู “มู่เหมียนอย่าทำบ้าๆ เช่นนี้”
หนานกงเย่ลุกขึ้นและเตรียมจะเข้าไป สิบนิ้วของฉีเฟยอวิ๋นบรรเลงอย่างรวดเร็วตามเสียงขลุ่ยที่กระโดดดังกึกก้อง เพื่อแข่งขันความเป็นที่หนึ่ง ก้อนเมฆและลำธารเมื่อครู่ มาตอนนี้ราวกับกองพันทหารนับหมื่น เสียงขลุ่ยที่ดังตรงหน้า ราวกับเสียงสังหาร…..
หนานกงเย่ยืนอยู่ที่ข้างโต๊ะ สายตาเฝ้ามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น แต่กลับนึกถึงตอนอยู่ที่เนินเขาสิบลี้ ตอนนั้นที่เขาต้องการจับเจ้าจิ้งจอกหางสั้น เขาก็ได้ยินเสียงกู่ฉินเสียงสังหารเช่นนี้
ที่แท้ก็เป็นเธอ!
ในขณะที่ทุกคนจดจ่อหมกมุ่นจนแทบไม่หายใจนั้น ร่างกายของมู่เหมียนจวิ้นจู่ก็สั่งสะท้าน สองมือของนางชาไม่มีความรู้สึก นางถอยหลังหนึ่งก้าว
นางฝืนจับขลุ่ยที่อยู่ในมือเอาไว้ ปลายนิ้วของฉีเฟยอวิ๋นค่อยๆ ช้าลง
มู่เหมียนมองดูใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นและค่อยๆ ผ่อนคลายขึ้นมา ฉีเฟยอวิ๋นยังคงบรรเลงกู่ฉินต่อไป
ครั้งนี้นางบรรเลงเพลงที่นางชอบ เมื่อเพลงจบ หนานกงเย่ค่อยๆ นั่งลงขมวดคิ้วและหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและมองไปที่มู่เหมียน “มู่เหมียนจวิ้นจู่ทรงประปรีชามากเพคะ”
มู่เหมียนจวิ้นจู่หันกลับลุกขึ้นและเดินออกไป โดยไม่หันหลังกลับมา
ฉีเฟยอวิ๋นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และมองไปที่กู่ฉินหลวนเฝิ่งที่อยู่บนโต๊ะ เธอก้มตัวลงและกอดเอาไว้โยไม่อยากวางลงเหมือนเด็กน้อย
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันชอบกู่ฉินหลวนเฝิ่งเครื่องนี้มากเลยเพคะ ท่านอ๋องสามารถใช้สิ่งของอย่างอื่นมาแลกกับท่านอ๋องตวนได้ไหมเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างไพเราะ แต่หน้าตาของเธอราวกับโจรผู้ร้าย และเธอเป็นคู่ที่ไม่ถูกกันกับจวินฉูฉู่
แต่ยังมีคนที่ตรงไปตรงมากกว่าเธอ หนานกงเย่มองไปที่หนานกงเยี่ยน “พี่รองสามารถให้ข้าได้หรือไม่?”
“เอาไปเถอะ ในเมื่อพระชายาเย่ชอบ” ท่านอ๋องตวนไม่ได้ทำการไตร่ตรองก่อนเลย คิดเพียงแค่ว่ากู่ฉินเครื่องนี้เมื่อไปอยู่ในมือของฉีเฟยอวิ๋นแล้ว จึงจะมีประโยชน์มากกว่า และหากยังอยู่ที่จวนท่านอ๋องตวนนี้ก็คงจะเสียประโยชน์เปล่า
ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงโค้งคำนับ “ขอบพระทัยท่านอ๋องตวนที่มอบให้เพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นก็ให้กู่ฉินหลวนเฝิ่งมาเช่นนี้ จวินฉูฉู่โมโหจนสีหน้าซีดจาง แต่กลับต้องยิ้มและมอบให้ไป
หนานกงเย่ก็ไม่ลังเล เดินไปที่ด้านข้างของฉีเฟยอวิ๋น โอบไหล่ของฉีเฟยอวิ๋นแล้วกล่าวว่า “นี่ก็ดึกมากแล้ว ข้าไม่รบกวนเวลาเข้าหอของพี่รองแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน”
หนานกงเย่กล่าวเช่นนั้นและคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้นและกล่าวคำอำลากัน หลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่จึงนำคนออกมาจากจวนท่านอ๋องตวน
เมื่อทั้งสองคนออกจากประตูมา ฉีเฟยอวิ๋นกอดกู่ฉินหลวนเฝิ่งอย่างมีความสุข
“ในจวนของข้ามีกู่ฉินอยู่เป็นจำนวนมาก ทำไมถึงชอบเครื่องนี้?” แม้ว่าหนานกงเย่จะพูดออกมาเช่นนี้ แต่ก็ให้เธอนำกู่ฉินเครื่องนี้มาวางไว้ในรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นบนรถม้าและนั่งลง
“เช่นนี้เรียกว่า (ทุกคนมีความชอบของตัวเองและไม่สามารถบังคับได้) ต่อให้เป็นของที่ดีมากแค่ไหน แต่หากไม่ชอบก็ไม่มีประโยชน์ ของที่ไม่ดีแต่หม่อมฉันชอบ เช่นนั้นก็เป็นของดีเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นพิงไปที่ข้างกายหนานกงเย่และพักผ่อน หนานกงเย่ลูบไล้ใบหน้าของเธอ “แล้วข้าล่ะ?”
“ท่านอ๋องก็กึ่งเต็มใจกึ่งไม่เต็มใจ” ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม
“ดูเหมือนเงินปันส่วนที่ให้น้อยเกินไป”
ในรถม้ากำลังหยอกล้อกันอยู่ แต่ภายในรถม้ากลับมีบางอย่างแปลกไป ท่านอ๋องนำเงินปันส่วนมาจากที่ไหน ทำไมถึงมีให้ได้ทุกวัน
ในรถม้าเงียบไปพักหนึ่ง หนานกงเย่เหม่อลอยจ้องมองไปที่กู่ฉินเครื่องนั้น ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกใจจึงถาม “ท่านอ๋องมองอะไรหรือเพคะ?”
“ข้าประเมินพระชายาต่ำไปจริงๆ เสียงกู่ฉินที่พระชายาบรรเลงนั้นทำให้ข้าวิตกกังวลด้วยความหวาดกลัว” หนานกงเย่พูดอย่างมีนัย
“ท่านอ๋องต้องการพูดอะไรหรือเพคะ?” ฉีเฟยอวิ๋นฟังออก วันนี้หนานกงเย่มีเรื่องให้คิดมาก
“เสียงบรรเลงกู่ฉินของพระชายามีเสียงสังหาร” หนานกงเย่กุมมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้
“หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร ตอนที่มู่เหมียนจวิ้นจู่มาพบหม่อมฉัน เดิมทีหม่อมฉันไม่ต้องการจะแข่งขันกับนาง แต่จู่ๆ ระบบก็เริ่มทำงานและควบคุมให้หม่อมฉันพูด ฉะนั้นหม่อมฉันจึงต้องไป
ตอนที่หม่อมฉันบรรเลงกู่ฉิน หม่อมฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบทเพลงนั้นคืออะไร เสียงสังหารที่ท่านพูดมาหม่อมฉันก็ไม่มี แต่หม่อมฉันในขณะนั้น ดูเหมือนมีม้าหลายพันตัววิ่งอยู่ข้างหน้าหม่อมฉัน เลือดไหลเป็นแม่น้ำ… ”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่หนานกงเย่ และนำฝ่ามือของหนานกงเย่มาวางไว้ที่ใบหน้า
“ท่านอ๋องยังจำได้ไหมเพคะ มีครั้งหนึ่งที่หม่อมฉันอาบน้ำแล้วท่านอ๋องผลักประตูเข้ามา จู่ๆ หม่อมฉันก็ลุกขึ้นจากน้ำครั้งนั้น?” ฉีเฟยอวิ๋นถาม
มุมปากของหนานกงเย่โค้งขึ้นเล็กน้อย “จำได้”
“ครั้งนั้นก็เป็นเพราะระบบร่างกายเริ่มทำงานด้วยตัวเองเช่นกัน”
หนานกงเย่มีสีหน้าเคร่งขรุมและจับมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้ “ข้าทำให้เจ้ามีปัญหาหรือ?”
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม “อาจจะไม่มีอะไร แต่ตอนนี้ร่างกายของหม่อมฉันมีสิ่งลึกลับซ่อนอยู่ต้องใช้เวลานานพอสมควรในการรักษาสิ่งนี้เพคะ
แต่กู่ฉินหลวนเฝิ่งเครื่องนี้อาจจะเป็นของดีก็ได้ อย่างน้อยก็มีประโยชน์สำหรับหม่อมฉันเพคะ
หากหม่อมฉันใช้อย่างดี จะต้องเป็นสิ่งที่ดีมากเพคะ
ตอนที่หม่อมฉันพูดออกไปเรื่องที่ต้องการกู่ฉิน ก็เป็นเพราะระบบเช่นกัน
เช่นนั้นต้องมีเจตนาบางอย่างแน่นอนเพคะ”
“เจตนาอะไรหรือ?” หนานกงเย่กอดฉีเฟยอวิ๋นไว้อย่างใกล้ชิด แต่สายตากลับจ้องมองไปที่กู่ฉินหลวนเฝิ่ง
ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจ “ก่อนหน้านี้หม่อมฉันไม่ได้ชอบท่านอ๋อง และต้องการจะหย่าร้างกับท่านอ๋อง ท่านอ๋องก็ทราบดี แต่ครั้งนั้นที่ท่านอ๋องเดินเข้าประตูมา จู่ๆ หม่อมฉันก็ลุกขึ้น และนี่ไม่ใช่การยั่วยวนหรอกหรือเพคะ
ตอนนี้เมื่อลองคิดดู ระบบคงต้องการส่งสัญญาณกับหม่อมฉันว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น หากเป็นเช่นนั้น กู่ฉินเครื่องนี้จะต้องมีประโยชน์อย่างมากต่อหม่อมฉันเพคะ”
หนานกงเย่จับใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นและกล่าวด้วยความหนักแน่น “ข้าไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าคิดมากเรื่องพวกนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามออกไปจากชีวิตของข้า ไม่เช่นนั้น ข้าจะกำจัดคนที่จวนท่านแม่ทัพทั้งหมด”
ฉีเฟยอวิ๋นจ้องมองหนานกงเย่ “ท่านไม่พูดอย่างอื่นบ้างเลยหรือ ต้องการกำจัดคนในจวนท่านแม่ทัพจริงหรือเพคะ? หากหม่อมฉันหนีไปจริง ท่านกำจัดคนในอาณาจักรต้าเหลียงแล้วจะมีประโยชน์อะไร? ในเมื่อหม่อมฉันก็มองไม่เห็น”
“เช่นนั้นก็ห้ามหนีข้าไปไหน” หนานกงเย่จูบปากของฉีเฟยอวิ๋นแล้วหายใจเข้า เขาหลับตาลงและค่อยๆ เพิ่มแรงเล็กน้อย ราวกับจะจำทุกรายละเอียดเพราะกลัวว่าเธอจะหายไปในชั่วพริบตา
เมื่อรถม้ากลับมาถึงจวนท่านอ๋องเย่ ฉีเฟยอวิ๋นลงมาจากรถม้า รถม้าของเฉินอวิ๋นเจี๋ยก็ผ่านไปข้างหลังพวกเขาโดยไม่หยุด
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลก “ทำไมวันนี้เฉินอวิ๋นเจี๋ยกลับเงียบสงบอย่างมาก”
“ดูเหมือนพระชายาจะสนใจเรื่องของคนอื่นอย่างมาก ทำไมถึงไม่เห็นว่าพระชายาจะสนใจเรื่องของข้ามากขึ้นสักหน่อย?” หนานกงเย่จูงมือเธอกลับเข้าไป ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ควรจะนอนพักผ่อนได้แล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นไปดูเฉาเหม่ยเหริน ไข้ของเฉาเหม่ยเหรินลดลงแล้ว และเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นนางก็จำได้
“ข้าน้อยคารวะพระชายา คารวะท่านอ๋องเพคะ” เฉาเหม่ยเหรินไม่สามารถขยับได้ นางร้องไห้และกล่าวแสดงความเคารพ
“ร่างกายของเจ้าไม่ดีนัก พักผ่อนให้มาก ประเดี๋ยวข้าจะให้คุณชายทังพาท่านแม่ทัพเฉามาที่นี่ พวกเจ้าพูดคุยกัน ทั้งหมดนี้ข้าจะดูแล พวกเจ้าวางใจได้ ข้าจะช่วยพวกเจ้า”
“พระชายา ข้าน้อยยอมตาย ขอเพียงหวังว่าพระชายาจะช่วยพี่ชายของข้าน้อย เกิดชาติหน้าให้ข้าน้อยเกิดเป็นม้าเป็นวัวเพื่อทดแทนพระคุณของพระชายาข้าน้อยก็ยอมเพคะ”
เฉาเหม่ยเหรินกล่าวพลางพร้อมกับร้องไห้ออกมา
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น “เจ้าพักผ่อนให้มากๆ พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าใหม่ และจะสอบสวนคดีอย่างละเอียด”
ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับออกไปข้างนอก เธอค่อนข้างเศร้าเมื่อกลับไป เธอเป็นหมอ แต่เธอต้องการมีชีวิตที่มีความสุข ช่างไม่มีความเอื้ออาทรเสียเลย
เมื่อกลับมาถึงเรือนสวยดอกกล้วยไม้ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเหนื่อย และรู้สึกไม่มีความสุข เธออาบน้ำกลางดึกก่อนจะพักผ่อน
เมื่อตื่นขึ้นในตอนเช้า หนานกงเย่ออกไปจัดการเรื่องเขื่อนตู้ฟางจุน ส่วนเธอไปสอบสวนคดี
ด้วยเหตุการณ์ที่หนานกงเย่จัดการเธอก่อนหน้านี้ ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้เดินเอียงในขณะนี้
ฉีเฟยอวิ๋นเรียกรองท่านแม่ทัพเฉาเข้ามา และสอบสวนเป็นการส่วนตัว
รองท่านแม่ทัพเฉาเป็นผู้มีความผิด และเขาก็ถูกใส่กุญแจมือและข้อเท้าด้วย
เมื่อเห็นเฉาเหม่ยเหริน รองท่านแม่ทัพเฉาก็ร้องไห้ออกมา
เฉาเหม่ยเหรินก็ร้องไห้ตามไปด้วย
อาอวี่อธิบาย “พ่อแม่ของรองท่านแม่ทัพเฉาเสียชีวิตแล้ว เมื่อปีที่แล้วแม่เลี้ยงของเขาก็จากไป พี่น้องของพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีเสมอมา นางเฉาก็มีความเคารพและกตัญญู และดีต่อพ่อแม่มาก
นางได้รับการยกย่องจากจักรพรรดิสำหรับคุณงามความดีที่รองท่านแม่ทัพเฉาได้ปฏิบัติมาอย่างต่อเนื่อง ครอบครัวของนางก็ร่ำรวยและยังมีเรือนท่านแม่ทัพ
นางและรองเสนาบดีกรมขุนนางหลี่มี่รู้จักกันได้เพราะมีคนแนะนำ หลี่มี่เป็นคนเรียบง่ายและซื่อสัตย์ แต่ชีวิตของเขาไม่ดี และเขาป่วยหนักจากโรคร้าย หลังจากที่พวกเขาแต่งงานได้สองปีก็จากไป
เดิมทีชีวิตของนางเฉานั้นดีมาก หลี่มี่ดูแลปกป้องนางอย่างดี เป็นที่ภาคภูมิใจและยกย่องอยู่เสมอจากรองท่านแม่ทัพเฉา ทุกคนในจวนท่านแม่ทัพต่างรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี
แต่เมื่อหลี่มี่เสียชีวิตไปแล้ว ในจวนอาลักษณ์ราชสำนักหลี่กลับคิดว่าเป็นเพราะนางเฉาเป็นตัวซวย เป็นเพราะนางที่ทำให้หลี่มี่ต้องเสียชีวิต จึงได้ลงมือทำร้ายนาง เตะต่อยนางอยู่บ่อยครั้ง
นางเฉาเกรงว่าหากบอกเรื่องนี้กับรองท่านแม่ทัพ รองท่านแม่ทัพเฉาจะไปชำระแค้นที่จวนอาลักษณ์ จึงอดทนไว้ แต่กลับเกิดเรื่องขึ้น”
ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก “ผู้หญิงอ่อนแอเกินไป”
“ท่านแม่ทัพเฉา ท่านจะยอมรับผิดหรือไม่?” ฉีเฟยอวิ๋นซักถาม
รองท่านแม่ทัพเฉากล่าว “ข้อน้อยยอมรับผิด พระชายาได้โปรดช่วยเหลือน้องสาวของข้าน้อยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
รองท่านแม่ทัพเฉาร้องไห้และคุกเข่าลง
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ให้เข้าลุกขึ้น ให้เขาคุกเข่าอยู่เช่นนั้น
และถามเฉาเหม่ยเหรินที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง “เฉาเหม่ยเหริน ข้าถามเจ้า เจ้าแอบคบชู้หรือไม่?”
“ไม่มีเพคะ”
“เช่นนั้นท้องของเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“ข้าน้อยไม่รู้เพคะ” เฉาเหม่ยเหรินก็ไม่เข้าใจได้ นางไม่ได้แอบคบชู้จริงๆ ทำไมถึงตั้งครรภ์ขึ้นได้
