องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 262 อ๋องเย่กำเริบเสิบสานมากเกินไปแล้ว
เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าคนผู้นี้ช่างน่าเบื่อเสียจริง
“เรื่องนี้พระองค์ก็ล้อเล่นหรือเพคะ หม่อมฉันคิดว่าพระองค์ทรงโกรธเขาจริง ๆ ในเมื่อตอนนี้ดีแล้ว ต่อไปเขาคงจะไม่หาเรื่องหม่อมฉันอีก”
หนานกงเย่ทำหน้าบึ้งตึงในทันที：“ข้าจะรอดู หากเขายังกล้าอีก ข้าจะพาเจ้าหนีไป และทำให้เขาหาข้าไม่พบ！”
หนานกงเย่พาฉีเฟยอวิ๋นไปที่ตำหนักเฟิ่งอี๋ ทั้งสองพูดคุยกันไปตลอดทางจนผู้คนคิดว่าพวกเขากำลังทะเลาะกัน และเมื่อเห็นพวกเขาก็คุกเข่าในทันที
ดูเหมือนพวกเขาจะมีมือที่สาม จนกระทั่งผู้คนในวังคาดเดากันว่าใครเป็นคนทำลายความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่
ในช่วงเดือนที่ผ่านสีหน้าของเฉินอวิ๋นชูดีขึ้นมาก และจักรพรรดิอวี้ตี้ก็มาที่ตำหนักของนางทุกวัน แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นกับฉีเฟยอวิ๋น จักรพรรดิอวี้ตี้จะมาที่ตำหนักของนางวันละครั้ง และมักจะอยู่เป็นเพื่อนนาง
แต่เมื่อคืนจักรพรรดิอวี้ตี้ไปที่หาจวินเซียวเซียว
เมื่อเฉินอวิ๋นชูรู้ว่าฉีเฟยอวิ๋นจะมา นางก็เตรียมน้ำชาไว้รอฉีเฟยอวิ๋น
ป้าซีพาฉีเฟยอวิ๋นและหนานกงเย่เข้าไป ทั้งสองคารวะเฉินอวิ๋นชู
“ข้าเป็นห่วงเจ้ามาโดยตลอด ได้ยินมาว่าเจ้าหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมา และทำให้อ๋องเย่กังวลเป็นอย่างมาก” ดวงตาของเฉินอวิ๋นชูดูลึกล้ำ แม้ปากจะบอกว่าเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้ยินดีที่อาการของฉีเฟยอวิ๋นดีขึ้น
สตรีที่มีความงดงามมากก็มักจะอิจฉาริษยามาก และสตรีที่เป็นที่โปรดปรานของบุรุษก็น่ารำคาญมากเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสตรีผู้นั้นเฉลียวฉลาดมาก ไม่มีอะไรน่าโมโหไปกว่านี้แล้ว
เรื่องของเฉินอวิ๋นชูส่งผลต่อนาง แต่เมื่อสืบสาวราวเรื่องแล้วนั่นก็ไม่ใช่ความผิดของเฉินอวิ๋นชู สตรีมักจะหาใครสักคนมาเพื่อเปรียบเทียบ
เหมือนดอกไม้ที่สวยงาม เมื่อเบ่งบานพร้อมกันก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงการประชันความสวยงาม
แต่เรื่องนี้ฝ่าบาททรงละเลยนาง และนี่เป็นครั้งแรกที่ทรงละเลยนางไปอยู่กับผู้หญิงอีกคน
นางเป็นผู้หญิงและจิตใจบอบบางมาก และนี่คงไม่ใช่เพียงเพราะตำแหน่งพระชายาเย่
“หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้วเพคะ ขอบพระทัยฮองเฮาที่ทรงเป็นห่วง” ฉีเฟยอวิ๋นก้าวไปข้างหน้า：“หม่อมฉันมาตรวจพระอาการให้ฮองเฮาเพคะ”
ในเมื่อมาเพื่อตรวจชีพจรก็อย่าพูดเรื่องไร้สาระเลย
เฉินอวิ๋นชูยื่นมือออกไป ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและตรวจดูชีพจรให้เฉินอวิ๋นชู
“ช่วงนี้ฮองเฮาทรงมีพระพลานามัยสมบูรณ์แข็งแรงเพคะ ทรงวางพระทัยได้”
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและไม่พูดอะไร จากนั้นก็ทูลลาและออกจากตำหนักเฟิ่งอี๋ไปกับหนานกงเย่
หลังจากเห็นว่าทั้งสองจากไปแล้ว เฉินอวิ๋นชูก็กำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมาถึงตำหนักสุ่ยฮัว ซู่จินก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น นางก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วถอนสายบัวในทันที：“บ่าวคารวะท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่เพคะ”
“ลุกขึ้นเถอะ”หนานกงเย่พาฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในตำหนักสุ่ยฮัว
จวินเซียวเซียวกำลังรออยู่ เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นแล้ว นางก็รู้สึกโล่งใจ
“พระสนม” ฉีเฟยอวิ๋นก้าวไปข้างหน้า และจวินเซียวเซียวก็มาต้อนรับในทันที
“ท่านไม่เป็นไรแล้วหรือ？”
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบไปมองหนานกงเย่ และหันกลับมามองจวินเซียวเซียว
“ท่านอ๋องเย่”
จวินเซียวเซียวเดินไปทักทายหนานกงเย่
หนานกงเย่กล่าวว่า：“พระสนมเซียวไม่เกรงใจ ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำ ให้อวิ๋นอวิ๋นตรวจชีพจรให้พระสนมก่อนเถิด”
“เพคะ”
จวินเซียวเซียวเจียมเนื้อเจียมตัว และพาฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในห้องทำการตรวจ
ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มใช้สมาธิและแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ นางลุกขึ้นและรายงานว่าปลอดภัยดี จากนั้นก็ทูลลาและจากไป
จวินเสี่ยวเซียวไม่พูดอะไรมาก และส่งผู้คนไปที่ประตู มองดูพวกเขาจากไป
หลังจากที่เดินออกมาไกลแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“ท่านอ๋องว่าพระสนมเซียวปฏิบัติต่อหม่อมฉันอย่างไรเพคะ？”
“สตรีในตระกูลจวินนั้นไม่ใช่คนธรรมดา แต่หากให้บอกว่าโดดเด่นตรงไหน ไม่ใช่พระชายาตวนก็พอแล้ว”
“ดังนั้นจึงทุกอย่างล้วนแต่ไม่จริง？”
“ข้าไม่อยากรู้ว่าจริงไม่จริง ข้าเพียงแค่อยากให้อวิ๋นอวิ๋นมีความสุข”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากยุ่งเรื่องสุขภาพของจวินเซียวเซียว ถึงอย่างไรเรื่องนี้ของจวินเซียวเซียวก็ไม่คุ้มที่จะเข้าไปยุ่ง
ไม่ว่าจุดประสงค์ของจวินเซียวเซียวคืออะไร นางเพียงแค่เพิกเฉยเสียก็สิ้นเรื่อง
เป็นข้าราชบริพารเพียงแค่ทำตามหน้าที่ของตนเองก็พอแล้ว
“หม่อมฉันอยากไปคารวะเสด็จแม่เพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นอยากไปมานานแล้ว อีกอย่างนางก็นำของมาถวายพระพันปีด้วย
“ไปสิ” หนานกงเย่พาฉีเฟยอวิ๋นตรงไปที่ตำหนักเฉาเฟิ่ง และพระพันปีก็กำลังรออยู่
ไห่กงกงเข้าไปกราบทูลและพระพันปีก็เสด็จลงมาในชุดหงส์สีแดง
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเข้าไป พระพันปีก็อยู่ที่หน้าประตูห้องโถงใหญ่แล้ว
หลังจากที่เห็นพระพันปี ฉีเฟยอวิ๋นก็รีบคารวะและรู้สึกว่าคิดถึงนาง：“คารวะเสด็จแม่เพคะ”
พระพันปีช่วยพยุงนางลุกขึ้น
“ไม่ต้องหรอก เจ้าตัวหนัก อย่าคุกเข่าบ่อย ๆ เลย จะได้ไม่เป็นอันตราย” พระพันปีปล่อยมือและมองไปที่หนานกงเย่
“ทำไม ไม่พอใจรึ ได้ยินว่าเจ้าไปเอะอะกับฝ่าบาท และแสดงความไม่พอใจต่อหน้าฝ่าบาทงั้นหรือ？”
สีหน้าของพระพันปีดูเคร่งขรึม ทรงได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นที่พระที่นั่งบำรุงฤทัยแล้ว
“ลูกเปล่าพ่ะย่ะค่ะ” หนานกงเย่ปฏิเสธ แต่สีหน้าของเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น
พระพันปีตรัสอย่างเย็นชาว่า：“ไห่กงกง ไเจ้าไปนำไม้บรรทัดมาให้ข้า”
ไห่กงกงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าสีหน้าของพระพันปีไม่ค่อยดีนัก เขาจึงไปหยิบไม้บรรทัดมา
ไม้บรรทัดยาวแปดสิบเซนติเมตร ด้านหนึ่งมีหัวมังกรอยู่และมีลูกแก้วอยู่ในปากมังกร ลูกแก้วมีเปลวไฟ เป็นพู่ห้อยลงมา
ด้านหน้าแบนและกว้าง ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ของธรรมดาทั่วไป นั่นไม่ใช่การฉาบทอง แต่ทำมาจากทองคำและเงินอย่างแน่นอน
พระพันปีทรงหยิบไม้บรรทัดขึ้นมาแล้วตรัสถามว่า：“เจ้าผิดหรือไม่？”
“ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ” หนานกงเย่ตอบกลับอย่างมั่นใจ พระพันปีไม่ทรงพระทัยอ่อน นางยกไม่บรรทัดขึ้นและไปที่แขนของหนานกงเย่ หนานกงเย่สั่นสะท้าน
พระพันปีตรัสอย่างโกรธเคืองว่า：“เจ้าผิดหรือไม่？”
“ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ”
พระพันปีตีอีกครั้งและถามอีกครั้ง แต่หนานกงเย่ก็ตอบว่าไม่ผิด
ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยความงุนงง ตกลงใครเป็นลูกแท้ ๆ กันแน่？
ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับอ๋องตวน พระพันปีก็พยายามช่วยทุกวิถีทาง แต่เมื่อเกิดเรื่องกับหนานกงเย่กลับตำหนิและทุบตี ราวกับว่าเป็นแม่เลี้ยง
หนานกงเย่ถูกตีไปหลายครั้ง แต่ก็ยังปากแข็งและยืนยันคำเดิม
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกสงสารและไม่สามารถทนดูได้
“เสด็จแม่ หากจะตีก็ตีหม่อมฉันเถอะเพคะ เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง หม่อมฉันไม่ควรโกรธเคืองเรื่องที่จะสู่ขอพระชายารอง สุดท้ายก็โกรธจนเกือบตาย โชคดีที่อาจารย์กลับมา และช่วยชีวิตหม่อมฉันไว้
ท่านอ๋องเองก็ไม่เต็มใจอยู่ช่วงหนึ่ง จึงไม่พอพระทัยฝ่าบาทเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างจริงใจ พระพันปีจึงวางมือและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“อาจารย์ของเจ้า？”
“เป็นอาจารย์ของหม่อมฉันเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นจะพูดอะไรได้ มีผู้คนนับไม่ถ้วนที่เห็นว่านางตาย หมอหลวงจากในวังก็ไปตรวจมาแล้ว ดังนั้นจึงไม่สามารถพูดได้ว่านางแกล้งตาย
พระพันปีทรงยุติการตี：ยืนอยู่ตรงนี่ รอให้ข้ามาจัดการกับเจ้า”
พระพันปีเดินไปที่หลังพระที่นั่ง ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองหนานกงเย่ด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ
พระพันปีถามอาจารย์ของฉีเฟยอวิ๋น นางพูดจาไปเรื่อยเปื่อยและยกยอปอปั้นเครื่องประทินโฉมของนาง
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าพระพันปีทรงชอบอะไรและนำสิ่งนั้นมามากมาย
ขวดแก้วมีเพียงพอแล้วสำหรับการใช้หนึ่งเดือน พระพันปีก็ทรงชอบมาก และพระราชทานรางวัลให้ฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็ให้นางกลับไป
หนานกงเย่ยืนอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นว่านางออกมาแล้ว จึงพานางจากไป
พระพันปีหยิบขวดเล็ก ๆ ขึ้นมาดู ไห่กงกงยิ้มและกล่าวว่า：“พระพันปีพ่ะย่ะค่ะ แค่นี้ก็พอใช้แล้ว”
พระพันปีไม่สนใจเครื่องประทินโฉมและตรัสว่า：“ช่วงนี้อย่าออกไปไหนตามอำเภอใจ คนเหล่านี้สงบเงียบมากเกินไป คงจะไม่ใช่เรื่องดีนัก
อ๋องเย่กำเริบเสิบสานมากเกินไปแล้ว！”
ไห่กงกงครุ่นคิดคิดว่า：“พระพันปีพ่ะย่ะค่ะ……”
“……การกำเริบเสิบสานไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่ข้าไม่ต้องการให้เขากำเริบเสิบสาน เพราะนั่นไม่ใช่เรื่องดี
แต่ในเมื่อเขาโตแล้ว เขาก็ยังต้องเรียนรู้ด้วยตนเอง
ภายใต้ปีกแม่ไก่ นกอินทรีไม่สามารถบินออกไปได้ ข้าต้องการให้เขาเป็นนกอินทรีที่เก่งกาจที่สุดบนท้องฟ้า”
“พ่ะย่ะค่ะ” ไห่กงกงรีบขานรับ
พระพันปีตรัสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า：“อาไห่ เจ้ามาช่วยข้าดูหน่อยว่าจะใช้อันไหนก่อนดี？”
“บ่าวรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ！”
