ทั้งตระกูลจวินและตระกูลหวังต่างก็มีบุตรสาวเป็นหวงกุ้ยเฟยอยู่ในวัง และตำแหน่งมู่เหมียนของพวกเขาก็สูงกว่า อีกอย่างก็มีพระพันปีอยู่และไม่น้อยหน้าราชครูจวินเลย
เงินหลายหมื่นตำลึงไม่มากนักสำหรับพวกเขา
“พระชายาเย่ เอาเช่นนี้ พวกเรามีคนไม่มากนัก และไม่ได้มากเท่ากับจวนราชครูจวิน พวกเขาคนละหนึ่งร้อยตำลึง ตามการประมาณคร่าว ๆ ของหม่อมฉัน จวนราชครูจวินต้องออกเงินประมาณสี่หมื่นตำลึง แต่พวกเรามีเพียงสามร้อยคน เรื่องนี้จะถูกทิ้งไว้เบื้องหลังได้อย่างไร เช่นนั้นพวกเราจะออกเงินคนละสองร้อยตำลึง หม่อมฉันจะให้นักบัญชีไปตรวจนับเงิน แล้วส่งตั๋วเงินมาเพคะ”
“แน่นอนว่าดี ขอบพระทัยฮูหยินกั๋วกง”
ไม่นานนักบัญชีก็ตรวจนับจำนวนคน และมีคนเกือบสามร้อยยี่สิบคน ได้เงินกว่าหกหมื่นตำลึง ฮูหยินกั๋วกงส่งมอบให้ฉีเฟยอวิ๋นด้วยมือของตนเอง
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวลาและให้ทังเหอเขียนบันทึกการรับเงิน
หลังออกมาจากจวนกั๋วกงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เหลือบมองแล้วไปที่อื่น ขุนนางทั้งน้อยใหญ่ในเมืองหลวง ฉีเฟยอวิ๋นล้วนแต่ไปมารอบหนึ่ง และตระกูลราชนิกุลต่าง ๆ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไป แม้ว่าแต่ละคนตระกูลจะบอกว่าไม่มีเงิน แต่ก็ไม่กล้าที่จะไม่ให้ คนละหนึ่งร้อยตำลึง ยิ่งคนมากก็จะยิ่งได้มาก ยิ่งคนน้อยก็จะได้น้อย เมื่อได้เงินแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็จะไป แต่หากไม่ได้ก็จะนั่งอยู่สักพัก
ในตอนท้ายของวัน ฉีเฟยอวิ๋นทำการตรวจนับเงิน แต่ก็ยังขาดเงินอยู่อีกมาก
หลังจากที่เหนื่อยจากการเดินมาทั้งวัน ฉีเฟยอวิ๋นก็นั่งรอหนานกงเย่อยู่ในลานบ้านของจวนแม่ทัพ หนานกงเย่กลับมาดึกดื่น เขาเดินเข้ามาในลานบ้านที่มีใบไม้ปลิวว่อน ฉีเฟยอวิ๋นสะดุ้งเมื่อได้กลิ่นคาวเลือด และลุกขึ้นไปหาหนานกงเย่ในทันที：“ทำไมถึงมีกลิ่นคาวเลือดเช่นนี้ล่ะเพคะ？”
“มันสกปรก ข้าอยากจะไปล้างออก” หนานกงเย่กำลังจะเดินไป ฉีเฟยอวิ๋นรีบคว้าเขาไว้และใช้สมาธิตรวจดูให้แน่ใจว่าหนานกงเย่ไม่เป็นอะไร จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ปล่อยหนานกงเย่ไป
ในเวลานี้สีหน้าของหนานกงเย่ดูเหนื่อยและรีบไปล้างตัว
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเสื้อผ้าไปเปลี่ยนให้เขาด้วยตนเอง และถือโอกาสเล่าเรื่องที่นางเข้าไปในวังและออกมาจากวังให้หนานกงเย่ฟัง
หนานกงเย่ออกมาจากห้องและกล่าวว่า：“เรื่องของต้ากั๋วจิ้วต้องเลื่อนออกไปอีกสองสามวัน เรื่องที่เร่งด่วนที่สุดคือภัยพิบัติจากตั๊กแตนในทางใต้ เรื่องเงินทำให้อวิ๋นอวิ๋นต้องหนักใจแล้ว พรุ่งนี้ข้ายังต้องออกไปอีก”
“ท่านอ๋องไปเถอะเพคะ หม่อมฉันจัดการเรื่องเงินได้”
“อืม”
สองสามีภรรยาเดินเข้าประตูไป แม่ทัพฉีจึงลุกขึ้น เขาพูดสองสามคำแล้วกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตนเอง
สองสามีภรรยาเหนื่อยล้า และรีบขึ้นไปพักผ่อนบนเตียง
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมา หนานกงเย่ก็ไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นยุ่งอยู่กับการระดมเงิน ดังนั้นนางจึงไม่กล้าหยุดพักและไประดมเงินต่อ
ฉีเฟยอวิ๋นระดมเงินมาได้จำนวนหนึ่งแล้ว จึงไปที่จวนอ๋องตวน เมื่อเข้าไปแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็หยิบใบแจ้งหนี้ออกมาให้อ๋องตวนและต้องการเงิน
อ๋องตวนหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาและดื่มอย่างเพิกเฉย
ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้รีบร้อน นางจึงนั่งรอ
อวิ๋นหลัวฉวนนั่งอยู่ข้าง ๆ และครุ่นคิด วันนี้ทั้งสองคนจะโต้เถียงกัน？
“เวลานี้ในจวนไม่มีเงินแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ข้าเข้าไปในวังเพราะเรื่องเงิน ข้าบริจาคไปทั้งหมดสิบล้านตำลึง ตอนนี้อย่าว่าแต่ห้าแสนตำลึงเลย แม้แต่ห้าหมื่นตำลึงก็ไม่มี” หลังจากดื่มชาแล้ว อ๋องตวนก็กล่าวเช่นนี้
ฉีเฟยอวิ๋นไม่แปลกใจเลย อ๋องตวนไม่ได้แสดงตัว เขาไม่กล้าไร้สาระ เมื่ออยู่ต่อหน้าจักรพรรดิอวี้ตี้ เขาเพียงแค่ต้องการให้นางเห็นความครึกครื้น
ฉีเฟยอวิ๋นเปิดฝาถ้วยชาและเป่าใบชาที่อยู่ในถ้วย จากนั้นก็จิบแล้ววางลง
“ท่านอ๋องตวนหมายความว่าจะไม่ให้เงินที่ติดค้างไว้งั้นหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อ๋องตวนและถาม
ในขณะที่ดื่มน้ำชาแล้วเป่า อ๋องตวนก็กล่าวว่า：“ข้าไม่มีเงินจริง ๆ ”
“มันไม่ง่ายที่จะบอกว่าไม่มี แต่ท่านอ๋องตวนต้องชดเชยให้หม่อมฉัน” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เกรงใจ
อ๋องตวนถามว่า：“ชดเชยอย่างไร？”
“จะต้องเก็บดอกเบี้ย เงินห้าแสนตำลึง ตามดอกเบี้ยในท้องตลาดตอนนี้ เงินห้าแสนตำลึงคิดเป็นดอกเบี้ยห้าพันตำลึงต่อเดือน”
สีหน้าของอ๋องตวนทรุดลง：“ดอกเบี้ยสูงมาก ใครเขาเรียกเก็บเงินเช่นนี้กัน？”
“กล่าวอย่างไม่ปิดบังท่านอ๋องตวนเลยเพคะ เงินที่พระองค์ทรงเก็บไว้ที่สำนักการเงิน หม่อมฉันสั่งให้คนไปตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว เรื่องนี้ไม่รีบร้อน แต่มีอีกเรื่องที่เร่งด่วนกว่า”
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นยืนและมองไปที่อวิ๋นหลัวฉวน
อวิ๋นหลัวฉวนลุกขึ้นยืนตาม และเดินเข้าไปหาฉีเฟยอวิ๋น：“ท่านพี่เสียนเฟย”
“ฉวนเอ๋อร์ เดิมทีข้าไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ แต่วันก่อนที่ข้าเข้าไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทในวัง นางพูดกับข้าถึงเรื่องนี้ ข้าจึงรับปากและตอบตกลง” ฉีเฟยอวิ๋นพูดอย่างหดหู่ใจ และอวิ๋นหลัวฉวนก็รู้สึกสับสน
“ท่านพี่เสียนเฟยมีอะไรก็พูดมาตามตรงเถอะเพคะ” อวิ๋นหลัวฉวนมีอุปนิสัยใจร้อนและคล่องแคล่วว่องไว
ฉีเฟยอวิ๋นจงใจทำให้อวิ๋นหลัวฉวนร้อนใจ ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองอ๋องตวนที่นั่งนิ่ง ๆ และกล่าวว่า：“ฮองเอาทรงตรัสถึงสองเรื่อง เรื่องแรกคือจนถึงตอนนี้ท่านอ๋องตวนกับเจ้าก็ยังไม่มีผู้สืบสกุล เรื่องที่สองคือการแต่งงานของเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ ฮองเฮาทรงหมายความว่านางต้องการให้เฉินอวิ๋นเอ๋อร์แต่งงานมาเป็นพระชายารองของท่านอ๋องตวน และให้ข้ามาตรวจดูเจ้าอย่างละเอียด แต่เพราะสาเหตุใดนั้นยังไม่มีข่าวคราว！”
“เรื่องพิษคราวที่แล้วยังไม่ชัดเจน ข้ากำลังคิดว่าจะไปให้ท่านพี่เสียนเฟยตรวจดู” อวิ๋นหลัวฉวนดูเขินใจ
อ๋องตวนจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างเย็นชา：“ข้าอยากจะแต่งพระชายารองตั้งแต่เมื่อไรกัน？”
“ข้าไม่ได้พูดเรื่องการแต่งพระชายารอง แต่ฮองเฮาทรงฝากฝังข้าไว้ หากพระองค์ต้องการพูดเช่นนี้ หม่อมฉันก็จะกลับไปกราบทูลฮองเฮาว่าท่านอ๋องตวนไม่เต็มใจ” ฉีเฟยอวิ๋นไม่โกรธ แต่อวิ๋นหลัวฉวนดูลังเลเล็กน้อย
“ตำแหน่งของจวนเสนาบดีนั้นไม่เลวเลย แต่เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เย่อหยิ่ง ข้าไม่ชอบนอง แต่ถ้าหากกลับไปกราบทูลฮองเฮา ฮองเฮาก็คงจะไม่พอพระทัยเป็นแน่ ราวกับว่าประตูจวนอ๋องเย่นั้นสูงส่งจนจวนเสนาบดีมิอาจเอื้อม” อวิ๋นหลัวฉวนอยากให้อ๋องตวนมีพระชายารองมานานแล้ว แต่ไม่รู้ว่านางคิดอย่างไร ถึงอย่างไรเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็เหมาะสม
แม้ว่านางจะไม่ชอบเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ แต่เมื่อนึกถึงเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ที่มีคนเกลียดชังมากขนาดนั้น หากเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องตวน บางทีอ๋องตวนอาจจะไม่ชอบ！
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าน่าสนใจ
อ๋องตวนหน้าแดงหูแดง：“ฉวนเอ๋อร์ เจ้าทำให้ข้าโกรธ？”
“ท่านอ๋องเพคะ เฉินอวิ๋นเอ๋อร์เป็นสตรีที่โดดเด่นอันดับหนึ่งในเมืองหลวง？”
“ข้าไม่ได้ต้องการ ดังนั้นไม่ต้องเอามาให้ข้า” สีหน้าของอ๋องตวนไม่น่ามองมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เรื่องนี้ข้าเข้าใจดี อันที่จริงพระพันปีก็เคยถามข้าเช่นกัน แต่ถึงอย่างไรข้าก็เพิ่งจะให้กำเนิดบุตรทั้งห้าคน พระพันปีจึงไม่อาจบีบบังคับได้ แต่เจ้านั้นต่างกัน สถานการณ์ของเจ้าในตอนนี้อันตรายมาก เรื่องนี้ไม่สามารถผลักออกไปได้ในทันที เฝ้าดูไปก่อนเถอะ” อวิ๋นหลัวฉวนเห็นด้วยกับคำพูดของฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นนางก็พยักหน้าและทั้งสองก็เห็นตรงกัน
อ๋องตวนเกลียดชังฉีเฟยอวิ๋นและกัดฟัน ในขณะที่มองไปที่อวิ๋นหลัวฉวน อ๋องตวนก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้และกล่าวในทันทีว่า：“ข้านึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ วันก่อนที่ข้าออกไปเก็บค่าเช่า เดิมทีข้าวางแผนว่าจะซื้อบ้าน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าภัยพิบัติจากตั๊กแตนในทางใต้นั้นยากลำบาก คงไม่เป็นการดีที่ข้าจะสนองความต้องการของตนเอง และลืมความทุกข์ยากของราษฎร
แต่ก็ไม่มากนัก มีเพียงหนึ่งล้านตำลึงเท่านั้น ข้าจะให้พระชายาเย่นำไปใช้ก่อน”
เมื่ออ๋องตวนกล่าวเช่นนี้ แน่นอนว่าฉีเฟยอวิ๋นดีใจมากและถามว่า：“เป็นเงิน？”
“แน่นอน！” อ๋องตวนรู้สึกเกลียด และเหลือบไปมองอวิ๋นหลัวฉวนที่หน้าแดงก่ำ เขาเปลี่ยนใจ และนึกถึงเมื่อคืนที่อวิ๋นหลัวฉวนไม่ขัดขืนเขา ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาก！
