องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 504 อันกั๋วจิ้วรักษาอาการป่วย
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจหวังฮวายอันแต่บุรุษนั้นเช่นไรก็ต้องแต่งงาน นางเพียงแค่กล่าวความจริงเท่านั้น
“ที่นี่มียาผงสำหรับใช้ภายนอกและน้ำสมุนไพรสำหรับล้าง ท่านใช้ทุกวันสามครั้งเช้ากลางวันเย็นเช้าจะอาการดีขึ้นไวสักหน่อย ข้าจะฉีดยาให้ท่านทุกวันและท่านกินยาให้ตรงเวลา สองสามวันนี้ข้ากับท่านอ๋องจะพักอาศัยอยู่ที่จวนของท่าน หลีกเลี่ยงอาการป่วยของท่านกำเริบแล้วไม่มีผู้ใดอยู่ข้างกายท่าน”
ฉีเฟยอวิ๋นส่งยาน้ำให้หวังฮวายอันจากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปถึงตรงหน้าประตูแล้วกล่าวว่า: “ท่านล้างเถอะ ข้าจะออกไปก่อน”
ฉีเฟยอวิ๋นปิดประตูแล้วหันหลังกลับไปหาอาอวี่
หวังฮวายอันมองไปที่ยาน้ำและยาผง จากนั้นก็ผล็อยหลับไปเลย
ขณะที่หนานกงเย่มาถึงฉีเฟยอวิ๋นกำลังถูมืออยู่ด้านนอกส่วนอาอวี่นั้นยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“เหตุใดเจ้าไม่เข้าไป?” หนานกงเย่คว้ามือของฉีเฟยอวิ๋นแล้วดึงเสื้อคลุมที่หน้าอกของนางออกแล้วสอดมือของฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในอ้อมอกเลยโดยตรง ฉีเฟยอวิ๋นหน้าแดงจึงต้องการปฏิเสธ
“อย่าทำเช่นนี้มันหนาวมาก”
“ไม่หนาว” หนานกงเย่ตื่นตระหนกแล้วนำมืออีกข้างหนึ่งของฉีเฟยอวิ๋นใส่ไปในคอเสื้อ เช่นนี้มือของฉีเฟยอวิ๋นก็อบอุ่นขึ้นแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นทำสิ่งใดกับเขาไม่ได้จึงได้เพียงทำเช่นนี้
“สั่งยาน้ำสำหรับล้างให้แต่ไม่ตอบข้าสักที คาดว่าคงจะเขินอาย ข้าก็ไม่กล้าเข้าไป” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขัน
หนานกงเย่สีหน้าหมองลง: “ แผลงฤทธิ์ สตรีผู้หนึ่งจะเปิดได้เช่นไร……”
“เขาเป็นลุงของท่านอ๋องเป็นผู้อาวุโส นี่ไม่เป็นใดหรอกมั้ง?” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวขำขันส่วนหนานกงเย่จึงได้เงียบ
เงยหน้าเหลือบมองขึ้นไปจากนั้นหนานกงเย่เรียกอาอวี่: “นำพระชายาเย่ไปยังห้องที่อบอุ่น”
“พะย่ะค่ะ”
หนานกงเย่ดึงตัวฉีเฟยอวิ๋นออกจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วไปดูหวังฮวายอัน เปิดประตูออกเห็นหวังฮวายอันนอนหลับไปแล้วจึงปิดประตูแล้วเข้าไปด้านใน
หวังฮวายอันได้ยินเสียงคนเข้ามาจึงตื่นขึ้น
ตอนนี้เขานอนหลับไม่ค่อยสนิท รู้เรื่องราวทุกอย่างที่ด้านนอกนั้น
เมื่อเห็นหนานกงเย่แล้วหวังฮวายอันก็ลุกขึ้นนั่งและพิงกำแพงเอาไว้: “เจ้าบอกว่าข้าไม่เคยทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าเหตุใดข้าถึงเจ็บปวดเป็นโรคภัยทุกข์ทรมานเช่นนี้ ตอนนี้ป่วยเช่นนี้ดูก็ดูไม่ได้ พูดก็พูดไม่ได้ ตายยังจะกลัวขายหน้า!”
“ท่านถอดกางเกงออกข้าจะดูให้ท่าน” หนานกงเย่ขบขัน หวังฮวายอันเห็นแล้วก็โมโหจึงด่าทอครู่หนึ่ง หนานกงเย่จึงได้หันหลังเดินออกไป ก่อนออกจากประตูก็หยุดลง
“บอกว่าช่วยคนตายให้ฟื้นนั้นข้าไม่เชื่อ แต่อวิ๋นอวิ๋นกล่าวข้าเชื่อทั้งสิ้น ในเมื่ออวิ๋นอวิ๋นมาแล้วก็หมายความว่ายังช่วยได้ ทำตามที่อวิ๋นอวิ๋นบอก ไม่หายอย่างน้อยก็ตายอย่างไม่ขายหน้า ก่อนที่ท่านจะตายอย่างไรก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เหลือร่างกายที่ดีนั้นไว้เป็นหน้าเป็นตา”
หลังจากหนานกงเย่กล่าวจบก็ทำให้หวังฮวายอันลุกขึ้นแล้วลงจากเตียงอย่างโกรธเคือง: “หนานกงเย่ ข้าจะไม่มีวันจบลงกับเจ้า!”
หนานกงเย่จากไป หวังฮวายอันมองไปที่ยาน้ำและยาผงที่ฉีเฟยอวิ๋นวางไว้ ใช้เวลาเนิ่นนานจึงได้หยิบไป
ฉีเฟยอวิ๋นรออยู่ในห้องที่อบอุ่น เมื่อเห็นหนานกงเย่เข้ามาก็ลุกขึ้น
ในเรือนมีเตาไฟอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นไม่หนาวแล้ว
หนานกงเย่เดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋นแล้วกอดฉีเฟยอวิ๋นเอาไว้
“ท่านทำสิ่งใด?” บางครั้งฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าหนานกงเย่ยังเด็กเกินไปที่จะเป็นพ่อคน เอะอะก็มาแนวนี้
ที่แท้แล้วอายุนั้นมากไปสักหน่อย จิตวิญญาณเดิมนั้นเป็นสตรีสูงอายุ พอมาอยู่ในร่างของหญิงสาวนี้ ทนต่อความต้องการอันร้อนแรงนี้ไม่ไหวจริงๆ
“เพียงแค่หนาวไปหน่อย” หนานกงเย่ถือโอกาสจูบครั้งหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นโมโหแล้วถามเรื่องของหวังฮวายอันขึ้น
“เป็นเช่นไรบ้าง?”
“เรื่องของตัวเขาเองผู้อื่นช่วยไม่ได้ ทำดีที่สุดแล้ว ข้าเหนื่อยนักวันนี้กลับไปหรืออยู่ต่อ?”
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “อยู่ต่อเถอะ หากว่าในสองคืนนี้ไม่มีสิ่งใดก็น่าจะควบคุมอาการเจ็บป่วยได้แล้ว พร้อมทั้งค้นหาดูว่าผู้เป็นคนลงมือ”
“ก็ดี”
ทั้งสองคนอยู่ต่อ หนานกงเย่สั่งให้คนจัดเตรียมให้พวกเขาพักอยู่ทึ่จวนกั๋วจิ้วในคืนนั้น
ตอนเช้าฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหนานกงเย่แล้ว นางลุกขึ้นก็มีคนคอยปรนนิบัติ ฉีเฟยอวิ๋นแต่งหน้าแต่งกายแล้วไปดูหวังฮวายอัน
หนานกงย่ก็อยู่ที่นั่นด้วย หลังจากผ่านการรักษาหนึ่งคืน หวังฮวายอันดูแล้วไม่ได้ย่ำแย่เช่นนั้นแล้ว อย่างน้อยสีหน้าของเขาก็ดีขึ้นมาบ้าง
เข้าประตูไปฉีเฟยอวิ๋นนั้นย่อกายทำความเคารพต่อหวังฮวายอัน จากนั้นไม่รอให้หวังฮวายอันกล่าวสิ่งใดก็ได้เดินไปยังด้านข้างของหวังฮวายอันแล้วกดข้อมือของเขาเพื่อตรวจดู
หวังฮวายอันเหน็บแนม: “กฎระเบียบของจวนอ๋องเย่นั้นน่าประหลาดใจจริงๆ ข้าให้เจ้าลุกขึ้นมาเมื่อใด?”
ฉีเฟยอวิ๋นฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาและดูอาการป่วยต่อไป
หวังฮวายอันเหลือบมองหนานกงเย่ซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างเตรียมรับประทานอาหาร เขาไม่อยากขยับหนานกงเย่ให้คนนำอาหารไปวางที่ห้องของหวังฮวายอันซึ่งในเวลานี้กำลังรอรับอาหารเช้า
ทั้งสามีภรรยาไม่ใส่ใจต่อหวังฮวายอัน ส่วนหวังฮวายอันเองก็รู้สึกเบื่อหน่าย
ฉีเฟยอวิ๋นดูอาการให้หวังฮวายอันเรียบร้อยแล้วก็ฉีดยาให้เขาหนึ่งเข็ม มองดูเข็มแทงเข้าไปในเนื้อหนังแล้วหวังฮวายอันก็ขมวดคิ้ว: “ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรแล้วไม่เช่นนั้นเหตุใดถึงเจ็บปวดได้?”
ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้นมองไปยังหวังฮวายอันแต่กลับไม่ได้กล่าวสิ่งใด
ดึงเข็มออกมาแล้วหวังฮวายอันก็ลุกขึ้นไปล้างมือแล้วนั่งลงเริ่มทานอาหารเช้า ฉีเฟยอวิ๋นล้างมือกลับมาแล้วถึงได้ไปนั่งลง
ทั้งสามคนทานข้าวหนานกงเย่คีบอาหารให้ฉีเฟยอวิ๋นไม่หยุด ฉีเฟยอวิ๋นทานอาหารอย่างเงียบเชียบ ไม่มีเวลาคีบอาหารด้วยตนเองเลย และก็เป็นไปเช่นนี้อยู่อย่างนั้นจนหวังฮวายอันทนดูไม่ไหวแล้ว: “เจ้าป้อนนางเช่นนี้ป้อนอาหารหมูหรือ?”
หนานกงเย่เงยหน้าขึ้น: “ทนดูไม่ได้หรือ?”
“ฮึ!”
หวังฮวายอันเหลือบมองไปยังลูกชิ้นเล็กๆในชามของฉีเฟยอวิ๋นซึ่งมีทั้งสิ้นมากกว่าสิบลูก ให้นางกินผู้เดียวหมดซะแล้ว จวนอ๋องเย่ที่ใหญ่โตเช่นนั้นไม่มีแม้แต่ลูกชิ้นเล็กๆไม่กี่ลูกให้กินหรือ?
ฉีเฟยอวิ๋นยังคงทานลูกชิ้นเล็กๆนั้นอย่างสบายๆ ส่วนหวังฮวายอันไม่พอใจยิ่งนักที่เขาไม่ได้ทานเลยสักลูก
ฉีเฟยอวิ๋นทานอิ่มแล้วลุกขึ้นลาถอยออกไป
แต่ฉีเฟยอวิ๋นยังเหลือลูกชิ้นเล็กๆสี่ลูก หนานกงเย่ก็ไม่เกรงใจหยิบไปเขาก็ทานเลย
หวังฮวายอันมองคู่สามีภรรยาด้วยใจที่ไม่ค่อยได้แตกสลายมากนัก: “แม้ว่าข้ากั๋วจิ้วจะไม่ขาดเหลือลูกชิ้นเล็กๆไม่กี่ลูกนี้ แต่ในจวนกั๋วจิ้วของข้าลูกชิ้นเนื้อไม่กี่ลูกเป็นอาหารเลิศรสที่หายาก วันนี้ได้ถูกเจ้าทำให้สิ้นเปลืองซะแล้ว ”
ฉีเฟยอวิ๋นกำลังเตรียมยาที่จะฉีดต่อไปอยู่ฝั่งหนึ่ง ได้ยินหวังฮวายอันกล่าวก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดแต่ในใจนั้นรู้สึกค่อนข้างปลง ลูกชิ้นเนื้อไม่กี่ลูกก็ยังถือสา
“ข้ากินไปแล้วก็คือสิ้นเปลืองท่านกินไม่ถือว่าสิ้นเปลืองหรือ ท่านเป็นเช่นนี้ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่รอดจนถึงเดือนหน้าหรือไม่ท่านกินถึงจะสิ้นเปลือง ข้ากินไปแล้วก็ต้องยืดอายุไปอยู่แล้วถือว่าสิ้นเปลืองไม่ได้หรอก”
“……”หวังฮวายอันโมโหจนหน้าแดง ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมาตำหนิ
“กั๋วจิ้วต้องการพักผ่อนให้ดีซึ่งโมโหมากไม่ดี” ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงเย่ด้วยความโกรธ เขาจึงกินลูกชิ้นเล็กๆโดยไม่กล่าวสิ่งใด
ลุกขึ้นแล้วหนานกงเย่ก็ออกไปด้านนอก หวังฮวายอันจึงทานอยู่เพียงลำพังผู้เดียว
ฉีเฟยอวิ๋นทางนี้เตรียมพร้อมแล้ว หวังฮวายอันก็ลงจากโต๊ะและกลับไปนอนลงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้จับมือของหวังฮวายอันในทันทีและฝังเข็มเติมน้ำเกลือให้เขา
หวังฮวายอันเอนกายลงบนเตียงแล้วมองไปยังฉีเฟยอวิ๋นและถามว่า: “โรคนี้สามารถรักษาหายได้หรือ?”
“โรคนี้ไม่ใช่โรคที่พบเจอได้ยากในสายตาของข้า เพียงแต่ค่อนข้างลำบากในการรักษา แต่ข้าก็ไม่สามารถรับประกันต่อกั๋วจิ้วได้ว่าจะรักษาให้หายได้แน่นอน
คนหลังจากเจ็บป่วยแล้วมีปัจจัยหลายอย่างซึ่งกำหนดว่าดีหรือไม่ดี เกิดจากอารมณ์ เกิดจากปัจจัยภายนอก เกิดจากยา
ปัจจัยมากมาย
เมื่อก่อนอาการป่วยของกั๋วจิ้วนั้นไม่หนักหนา ข้ามั่นใจว่ากั๋วจิ้วจะหายเป็นปกติ แต่ตอนนี้กั๋วจิ้วเป็นเช่นนี้ข้าก็ยากที่จะรับประกันได้ ”
“หากไม่มีสิ่งใดรบกวนมีแค่เราสองคน เจ้าจะมั่นใจได้มากกว่านี้ใช่หรือไม่?”
“อืม”
หวังฮวายอันนอนลงจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นหยิบผ้าห่มมาห่มให้เขา หวังฮวายอันถามว่า: “ที่ผ่านมาก็เคยเห็นเจ้า เหตุใดถึงไม่สังเกตว่าเจ้าเป็นเช่นนี้? หลังจากแต่งงานกับอ๋องเย่แล้วเกิดเรื่องใดขึ้นใช่หรือไม่ซึ่งเป็นเรื่องที่ข้าไม่รู้?”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ: “กั๋วจิ้วรู้จักข้ามาก่อนแล้วยังสืบอีก?”
หวังฮวายอันรู้ว่าเขาพูดผิดจึงไม่พูดแล้ว แต่ฉีเฟยอวิ๋นนั้นเข้าใจว่าหมายความว่าอย่างไร
