องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 528 เผาจวนราชครู
อ๋องตวนละเว้นมานานเกินไป แม้จะบอกว่าเขายังคงคิดถึงจวินฉูฉู่ แต่ท้ายที่สุดแล้วในใจก็คิดถึงอวิ๋นหลัวฉวน เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อีกด้านหนึ่งเขาไม่อยากลืมจวินฉูฉู่ และอีกด้านหนึ่งก็กลัวว่าอวิ๋นหลัวฉวนจะจากไป ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ล้วนต้องครอบครอง
วันนี้ในใจของอ๋องตวนรู้สึกสับสน และเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก
ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนางก็เป็นของเขา
อวิ๋นหลัวฉวนต่อสู้ต่อไปไม่ไหว นาจึงร้องไห้ด้วยความโกรธ
เมื่ออ๋องตวนเห็นนางร้องไห้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป
จากนั้นทั้งสองคนก็กอดกัน คนหนึ่งร้องไห้เสียใจ และอีกคนหนึ่งก็กอดไว้ไม่ยอมให้จากไป
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนร้องไห้จนเผลอหลับไป
นางไม่ได้พักผ่อนมาสองสามวันแล้ว ตั้งแต่กลับมาครั้งก่อน นางก็อยากจะกลับไปอยู่ที่จวนกั๋วกงอีกสักสองสามวัน แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ไปที่นั่น นางจึงรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก และอยากจะฉวยโอกาสตอนที่อ๋องตวนกำลังพักผ่อนหนีออกไป
แต่นางเหนื่อยมากจนไม่สามารถหนีออกไปได้
ในตอนนี้นางร้องไห้จนเหนื่อยและเผลอหลับไป
อ๋องตวนถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่ม อ๋องตวนก็เหนื่อยแล้ว และทั้งสองก็นอนพักผ่อนด้วยกัน
เมื่อคนรับใช้ที่อยู่ข้างนอกไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวใด ๆ ก็รู้ว่าทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะกันแล้ว ดังนั้นจึงปิดประตูและจากไป
สตรีในเรือนเซี่ยวเฟิงล้วนแต่กล้าหาญ และพยายามที่จะทำให้ทั้งสองคนคืนดีกัน พวกเขาหากุญแจมาคล้องไว้ที่ประตูหน้าห้อง หจากนั้นก็ล็อกประตู
อ๋องตวนเป็นคนที่เฉลียวฉลาด เมื่อได้ยินเสียงล็อกประตู เขาก็ลืมตาขึ้นและเหลือบมองไปที่ประตูห้อง แต่หลังจากที่มองอยู่สักพัก เขาก็ล้มเลิกความคิดที่จะลุกขึ้นไปดู
ยากที่จะได้นอนกับคนที่อยากนอนด้วย และแน่นอนว่าเขาไม่อยากลุกขึ้น
ฉีเฟยอวิ๋นหายตัวไป หนานกงเย่จึงไปตามหาทั่วเมืองหลวง อ๋องตวนไม่ได้ไปช่วยตามหา และถูกขังให้นอนอยู่ในห้อง
ในตอนเช้าหนานกงเย่กลับมาที่จวนอ๋องเย่ แต่ฉีเฟยอวิ๋นยังไม่กลับมา เขาจึงไม่สามารถหยุดพักได้ และเดินไปเดินมาในห้องโถงด้านหน้าเพื่อรอฟังข่าว
สถานที่ที่คิดว่านางจะไปก็ไปหามาหมดแล้ว แต่ก็ไม่พบ
“ท่านอ๋อง เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเป็นกากเดนของจงชิน？” ทังเหอก็ไม่ได้นอนทั้งคืน เขากังวลว่าการหายตัวไปของพระชายาจะเกี่ยวกับจงชิน แต่ในเวลานี้ยังไม่มีหลักฐานใด ๆ
หนานกงเย่ส่ายหัว：“ยังไม่มีหลักฐาน และในตอนนี้จงชินก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เพิ่งจะจัดการเรื่องของหลี่ฮ่วนจงไป พวกเขาคงยังไม่กล้ามาในตอนนี้”
“แล้วในตอนนี้ที่ยังหาพระชายาไม่พบ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่พ่ะย่ะค่ะ？” ทังเหอก็เป็นกังวลเช่นกัน
“ข้ากำลังคิดอยู่” หนานกงเย่เป็นกังวลมาก ทังเหอกระตุ้นให้หนานกงเย่ต้องตะโกนออกมา จากนั้นทังเหอก็เงียบ
หนานกงเย่เป็นกังวลใจกว่าใคร ๆ อวิ๋นจิ่นมาที่นี่หลายครั้งแล้ว และทุกครั้งที่มานางก็จะบอกว่าเด็ก ๆ ไม่ยอมกินอะไรเลย หากยังหาพระชายาไม่พบเช่นนี้ต่อไป ลูก ๆ ของเขาก็คงจะตายไปต่อหน้าต่อตา
ทังเหอยืนอยู่ข้าง ๆ และกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า：“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ทรงคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ที่จะอยู่ที่จวนของท่านราชครูจวิน？”
หนานกงเย่เงยหน้าขึ้น：“เจ้าหมายความว่าอย่างไร？”
“ท่านอ๋อง วันนี้ข้าไปถามที่จวนของท่านราชครูจวิน ท่านราชครูจวินป่วย เป็นฮูหยินของคุณชายรองที่ออกมาต้อนรับข้า ตอนที่ข้าถามเรื่องพระชายา ฮูหยินของคุณชายรองบอกว่าไม่เห็นและไม่รู้เรื่องนี้
แต่ตอนที่ข้ากำลังจะจากไป ข้าเห็นคนขับรถม้าคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตูจวนของท่านราชครูจวิน คนขับรถม้าดูแปลก ๆ เมื่อเขาเห็นข้าก็รีบหันหลังไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขามีความผิด
ในตอนแรกข้าคิดว่าเป็นเพราะเขาขวางทางที่ข้าจะไป แต่ในตอนนี้ข้าคิดว่าการที่เขาไม่กล้ามองมาที่ข้าย่อมมีสาเหตุ”
ทังเหอยิ่งคิดก็ยิ่งใจไม่ดี
“ไป！ไปที่จวนราชครู”
หนานกงเย่เดินออกไป และทังเหอก็เดินตามไป
จวนราชครูถูกกำลังทหารล้อมไว้อย่างแน่นหนา
หนานกงเย่เข้าไปในจวนราชครู แน่นอนว่าต้องมีคนมาต้อนรับ และคนที่ออกมาคือจวินเจิ้งหนาน
จวินเจิ้งหนานรีบคำนับในทันที：“ผู้น้อยคารวะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ พระองค์ทรงเสด็จมาถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ？”
“มาหาฆาตกร รบกวนแล้ว！” หนานกงเย่เอามือไพล่หลัง ทังเหอที่อยู่ข้าง ๆ โบกมือ และคนที่อยู่ข้างหลังก็รีบเข้ามา ทำให้จวินเจิ้งหนานตกใจ
“ฆาตกร？พระองค์ทรงเข้าใจผิดหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ จวนราชครูจะมีฆาตกรได้อย่างไร？”
“ลองค้นดูก็รู้ว่ามีหรือไม่มี”
จวินเจิ้งหนานไม่มีทางเลือกอื่น และปล่อยให้คนเข้าไปค้น แต่หลังจากค้นหานานกว่าหนึ่งชั่วยามก็ไม่พบคนขับรถม้าคนนั้น
มีคนขับรถม้าอยู่เพียงไม่กี่คน แต่ไม่พบคนขับรถม้าที่ทังเหอพูดถึง
หนานกงเย่มองไปที่ทังเหอ ทังเหอส่ายหัวเพื่อบอกว่าหาไม่พบ
หนานกงเย่ส่งเสียงฮึอย่างเย็นชาและกล่าวว่า：“ดูเหมือนว่าจะต้องไปพูดคุยกับท่านราชครูว่าจวนอ๋องเย่ทำให้ใครต้องขุ่นเคืองหรือไม่？”
หนานกงเย่เดินตรงไปที่สวนหลังจวนของราชครูจวิน
เมื่อไปถึงทางเข้าสวนหลังจวน เขาก็เดินตรงเข้าไปหาคน ในเวลานี้ราชครูจวินกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้อง และเมื่อเห็นว่าประตูเปิดอยู่ หนานกงเย่จึงเดินเข้าไป
ราชครูจวินไอสองสามครั้ง：“ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มาได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ？”
หนานกงเย่นั่งลงตรงหน้าราชครูจวิน：“แน่นอนว่ามีธุระจึงต้องมา”
“อ้อ？” ราชครูจวินตอบรับ
“พระชายาของข้าหายตัวไปตั้งแต่เมื่อวาน มีคนเห็นว่านางเดินตามท่านราชครูไป และขึ้นไปบนรถม้าของท่านราชครูจวิน ข้าจึงลองมาถามดู ท่านราชครูจวินพาพระชายาของข้าไปไว้ที่ไหน？”
แววตาของราชครูจวินดูเหม่อลอย เขาจ้องมองไปที่หนานกงเย่และไม่พูดอะไร
“ท่านราชครูจวิน การลักพาตัวพระชายานั้นต้องถูกตัดหัว” สายตาของหนานกงเย่ดูเฉียบขาด ราชครูจวินไอและหัวเราะสองครั้ง
“ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ทรงพูดหยอกล้อแล้ว กระหม่อมนอนอยู่ที่นี่ตลอดเวลา จะลักพาตัวพระชายาเย่ไปได้อย่างไร”
“งั้นหรือ？เช่นนั้นก็เป็นข้าที่รบกวนท่านแล้ว ในเมื่อท่านราชครูจวินไม่ได้ลักพาตัวพระชายาของข้าไป เช่นนั้นข้าก็ขอตัวกลับก่อน”
หนานกงเย่ลุกขึ้นและหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ราชครูจวินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก มีคนเดินเข้ามาในห้องและยืนอยู่ข้าง ๆ ราชครูจวิน
ราชครูจวินกล่าวว่า：“จับตาดูไว้ให้ดี เขาเป็นเหมือนแมลงดูดเลือด หากไม่ถลกหนังออก เขาก็จะไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ อย่าให้เขาทำสำเร็จ”
“ขอรับ” หลังจากที่คนที่ยืนอยู่ในห้องตอบรับแล้ว ก็หายตัวไป
หนานกงเย่ออกมาจากจวนราชครูด้วยความโกรธเคือง
“ท่านอ๋อง พระชายาทรงไม่ได้อยู่ในจวนราชครู แต่เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ข้าเคยคนขับรถม้าคนนั้น แต่ตอนนี้กลับไม่พบ มันช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย” ทังเหอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด เขาเห็นคนขับรถม้าคนคนนั้น และคนขับรถม้าคนคนนั้นก็หลบหน้าเขา แต่ตอนนี้กลับไม่พบคนผู้นั้น
คนควรจะอยู่ที่นั่น หากมีอะไรก็จะได้ถามให้ชัดเจน แต่ในตอนนี้ไม่พบแม้แต่เงา มันน่าสงสัยมาก？
หนานกงเย่หันกลับไปมองที่จวนราชครู：“ไปหามาสักสองสามคน แล้วเทน้ำมันลงไปรอบ ๆ จวนราชครู หากไม่พบพระชายาก่อนฟ้ามืด ข้าจะจุดไฟเผา แล้วจะดูสิว่าจะมีคนในจวนราชครูสักกี่คนที่กล้าเอาคนของข้าไปแล้วไม่คืน！”
“ท่านอ๋อง รอบ ๆ จวนราชครูจวินมีผู้คนมากมาย จะทรงทำเช่นนี้จริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ และจะเป็นการทำร้ายผู้บริสุทธิ์ น้ำและไฟก่อให้เกิดภัยที่น่ากลัวขึ้นได้นะพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งกว่านั้น หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ชื่อเสียงของท่านอ๋องก็จะพังพินาศ！” ทังเหอเป็นกังวล ไฟไหม้ย่อมไร้ความปรานี และยากที่จะอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น
“เคลื่อนย้ายราษฎรที่อยู่รอบ ๆ จวนราชครูจวินไปยังที่ปลอดภัย แล้วควบคุมไฟให้ดี ข้าต้องการไม่ให้มีใครออกมาจากจวนราชครูได้！”
หลังจากที่พูดจบ หนานกงเย่ก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไป ทังเหอรู้สึกกังวลใจมาก ท่านอ๋องทรงไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ปกติแล้วเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น！
