อ๋องตวนไปหยุดอยู่ข้าง ๆ ฮูหยินใหญ่กั๋วกง และอวิ๋นหลัวฉวนก็เดินกลับเช่นกัน
เมื่อเห็นอ๋องตวน อวิ๋นหลัวฉวนก็กล่าวว่า：“ขอบพระทยท่านอ๋องตวนเพคะ”
อ๋องตวนกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า：“ข้าไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับคนที่ตายไปแล้วอย่างเขา แต่เจ้าเป็นพระชายาของข้า แต่กลับโศกเศร้าเสียใจเพราะชายอื่น เจ้าอยากให้ข้าโกรธมากนักหรือ ถึงได้โศกเศร้าเสียใจเช่นนี้”
ฮูหยินใหญ่กั๋วกงเหลือบมองทั้งสองคนและกล่าวว่า：“ฉวนเอ๋อร์ สิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าหมดแล้ว เจ้าไม่ควรจะยืนอยู่ที่นี่ ท่านอ๋องเย่จะได้ไม่มาคิดบัญชีกับเจ้า ในตอนนี้พระชายาเย่ยังไม่ฟื้น หากเจ้าจะสนใจคนตายแล้วไม่สนใจคนเป็น คงไม่ใช่เรื่องดี
รถม้าอยู่ข้าง ๆ เจ้าไปก่อนเถอะ สิ่งที่คุณต้องการอยู่ข้างล่างรถม้า หากหนาวเจ้าก็ไปนั่งบนรถม้า ย่าอายุมากแล้ว จึงไม่สามารถไปเป็นเพื่อนเจ้าได้ และไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนขุนนางกบฏผู้นี้ได้เช่นกัน พวกเจ้าเป็นเพื่อนกัน เขาตายแล้ว เจ้าจะมาที่นี่เพราะความเป็นเพื่อนก็ไม่ได้ผิดอะไรมากนัก ย่าไม่ห้ามเจ้า ย่ากลับจะไปก่อน”
หลังจากที่พูดจบฮูหยินใหญ่กั๋วกงก็จากไป อวิ๋นหลัวฉวนเฝ้ามองผู้คนของจวนกั๋วกงจากไป จากนั้นก็กลับเข้าไปในรถม้า
อ๋องตวนมองดูอวิ๋นหลัวฉวนเข้าไปที่รถม้า จากนั้นเขาก็ตามเข้าไปในรถม้าเช่นกัน
อวิ๋นหลัวฉวนนั่งอยู่ข้าง ๆ และไม่ให้อ๋องตวนเข้าใกล้ นางคิดดีแล้วว่านางจะหย่ากับอ๋องตวน
หากหย่าแล้วก็จะเป็นผลดีต่อนาง
อ๋องตวนเข้ามานั่งใกล้ ๆ อวิ๋นหลัวฉวนจึงกล่าวว่า：“ท่านอ๋องตวน ทรงอย่าเข้ามาใกล้เลยเพคะ หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องนี้แล้ว พระองค์กับหม่อมฉันก็หย่ากันเถอะเพคะ หากท่านอ๋องตวนทรงคิดว่าการหย่าจะทำให้พระองค์ต้องขายหน้า เช่นนั้นพระองค์ก็ขอหย่ากับหม่อมฉัน”
อ๋องตวนทำหน้าตาบึ้งตึง：“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดอะไร ข้าหูหนวก！”
เขาโกรธและไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร จึงเล่นลูกไม้ตลบตะแลง
อวิ๋นหลัวฉวนมองไปที่อ๋องตวนด้วยความงุนงง และไม่รู้จะพูดอะไรดี
อ๋องตวนมองอวิ๋นหลัวฉวนอย่างเย็นชา：“ข้าไม่สามารถรับรองเรื่องในวันข้างหน้าได้ แต่ข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่าตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่และเจ้ายังอยู่ พระชายาตวนก็ต้องเป็นเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น”
อวิ๋นหลัวฉวนตกตะลึง และมองไปที่อ๋องตวนอย่างงุนงง อ๋องตวนกล่าวอย่างเย็นชาว่า：“ข้ารู้ว่าเจ้าดูถูกข้า และคิดว่าข้าไม่คู่ควรกับเจ้า แต่ข้าก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนเช่นขุนนางกบฏผู้นั้น หากในตอนนี้เขายังมีชีวิตอยู่ ข้ารับรองว่าข้าจะทำให้เขาต้องย่อยยับ”
อวิ๋นหลัวฉวนเหลือบมองออกไปข้างนอกรถม้า นางนั่งข้าง ๆ และไม่พูดอะไรอีก
“……” อ๋องตวนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก
อวิ๋นหลัวฉวนนั่งขดตัวอยู่ตรงนั้น และอ๋องตวนก็นั่งมองอยู่ข้าง ๆ
อวิ๋นหลัวฉวนคิดเรื่องต่าง ๆ มากมาย นางลงมาจากรถม้ากลางดึก และเอากระดาษเงินกระดาษทองไปเผาในที่ลับตาคน
ในขณที่เผากระดาษเงินกระดาษทอง อวิ๋นหลัวฉวนก็กล่าวว่า：“ท่านไปอยู่ในยมโลกแล้วต้องประพฤติตัวให้ดี ๆ พญายมจะพาเจ้าไปยังที่ที่ดี หากชีวิตหน้าได้เกิดเป็นคนก็อย่าทำเช่นนี้อีก
ชีวิตหน้าขอให้ท่านกลับชาติมาเกิดใหม่ ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นจงชิน และจะได้นำพรสวรรค์ของท่านไปใช้ให้เป็นประโยชน์
หากท่านได้กลับชาติมาเกิดใหม่ ข้าจะเป็นอาจารย์ของท่าน และสอนท่านในสิ่งที่ท่านสอนข้า ความลำบากของท่านจะได้ไม่สูญเปล่า
สักวันหนึ่ง ข้ากับท่านคงจะได้อยู่ในสนามรบ และร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ความฝันของท่านจะได้เป็นจริง！”
ในขณะที่พูด อวิ๋นหลัวฉวนก็ร้องไห้ออกมา อ๋องตวนยืนเลิกคิ้วอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก และคิดว่าทำไมถึงไม่ใช่เขากับอวิ๋นหลัวฉวนที่เป็นคู่รักในวัยเด็ก
เขาโกรธ สวรรค์ไม่ยุติธรรม
หากเขาได้รู้จักกับอวิ๋นหลัวฉวนเร็วกว่านี้ ก็คงจะมีทุกอย่างแล้ว
หลังจากที่เผากระดาษเงินกระดาษทองแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนก็ลุกขึ้นและมองไปศพ นางถามตงเอ๋อร์ว่า：“เป็นเวลาสามวันหรือ？”
“สามวันเจ้าค่ะ”
“แล้วนี่มันกี่วันแล้ว？” สีหน้าของอวิ๋นหลัวฉวนดูจริงจังและเคร่งขรึม
ตงเอ๋อร์ไม่กล้าละเลย：“วันที่สามแล้วเจ้าค่ะ เพียงแค่ผ่านวันนี้ไปก็จะสามารถเอาศพลงมาได้แล้ว แต่ในตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าหลังจากที่เอาลงมาแล้วจะทำอย่างไร ตามหลักแล้วขุนนางกบฏจะต้องถูกชำแหละศพ”
อวิ๋นหลัวฉวนสูดหายใจเข้าลึก ๆ：“ตั้งแต่ตอนที่เขาต้องการจะทำเช่นนั้น เขาก็รู้อยู่แล้วว่าต้องมีจุดจบที่ไม่ดี ท่านอ๋องผู้ชนะกับกบฏผู้พ่ายแพ้ วันนี้เขาได้รับโทษที่เขาสมควรได้รับแล้ว
พวกเรารอให้ศพของเขาถูกชำแหละก่อนแล้วค่อยจะจากไป”
ตงเอ๋อร์กล่าวว่า：“ต้องการจะดูจริง ๆ หรือเจ้าคะ？”
“อืม ดูแล้วจะได้ส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย” อวิ๋นหลัวฉวนเดินกลับไปที่รถม้า หลังจากที่เข้าไปแล้วก็หลับ
อ๋องตวนขึ้นไปบนรถม้าและนั่งลงข้าง ๆ คืนนี้ในรถม้าหนาวมาก อ๋องตวนไม่หนาวตาย แต่อวิ๋นหลัวฉวนไม่ลุกขึ้น เขาก็ไม่สามารถจากไปได้ เขาห่มผ้าให้อวิ๋นหลัวฉวนจำนวนมาก และกลัวว่าอวิ๋นหลัวฉวนจะเป็นอะไรไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ข้างนอกมีเสียงผู้คนพลุกพล่าน อวิ๋นหลัวฉวนจึงลืมตาและลงไปจากรถม้า ข้างนอกมีทหารมานำศพของจงชินอ๋องลงมา และเตรียมที่จะชำแหละศพ
เหล่าราษฎรเข้ามารายล้อมและเพชฌฆาตก็เริ่มทำการชำแหละ อวิ๋นหลัวฉวนยืนมองอยู่ไม่ไกล แต่ละครั้งที่ลงมีด มีมีดมากกว่าสามพันเล่ม บนพื้นเต็มไปด้วยชิ้นเนื้อของมนุษย์ หลังจากที่เหล่าราษฎรเห็นแล้วก็เดินออกไปด้วยความโกรธแค้น ไม่มีใครคิดว่ามันโหดร้าย และอวิ๋นหลัวฉวนก็ไม่ตอบสนองใด ๆ
ตงเอ๋อร์รีบเข้าไปพยุงอวิ๋นหลัวฉวน อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวว่า：“ข้าไม่เป็นไร”
ไม่นานผู้คนก็แยกย้ายกันออกไป และโยนสิ่งนั้นทิ้งไว้บนพื้น จากนั้นเพชฌฆาตก็จากไปอย่างไม่สนใจ พวกเขาเพียงแค่จัดการกับศพเท่านั้น
มีเพียงไม่กี่คนที่ถือตะกร้าหัก ๆ ออกมา แล้วเอาสิ่งนั้นใส่ลงไปข้างในนั้น อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวว่า：“ตงเอ๋อร์ เจ้าตามไป และดูว่าเอาไปที่ไหน”
อ๋องตวนกัดฟันด้วยความโกรธ：“ก็ไม่ใช่ว่าจงชินไม่มีใคร พวกเขาล้วนแต่ไม่ออกมา เจ้าเป็นชายาตวน เจ้าจะไปเก็บศพไม่ได้？”
อวิ๋นหลัวฉวนไม่ได้สนใจอ๋องตวน และยังคงมองไปฝั่งตรงข้าม
ตงเอ๋อร์เดินตามไปในทันที อวิ๋นหลัวฉวนขึ้นไปบนรถม้า และบอกให้คนขับรถม้าตามไป มีคนเรียกอ๋องตวนไว้
“อ๋องตวน” หวังฮวายอันอยู่ไม่ไกล เมื่ออ๋องตวนเห็นหวังฮวายอันก็เดินไปหา
“กั๋วจิ้ว”
“อ๋องตวน กองสอดแนมให้มาเชิญเจ้า”
อ๋องตวนประหลาดใจ：“เชิญข้า？”
อ๋องตวนไม่เคยแทรกแซงเรื่องเหล่านี้ และไม่ยุ่งเกี่ยวกับกองสอดแนม แต่กองสอดแนมต้องการพบเขา เขาจึงรู้สึกประหลาดใจมาก
