อ๋องตวนหายใจอย่างร้อนรุ่ม และเอาทั้งสองมือกอดอวิ๋นหลัวฉวนไว้：“เลิกล้อเล่นได้แล้ว สองวันที่ผ่านมาไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรือ？”
อ๋องตวนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เขาถูกทำให้ลุ่มหลง อวิ๋นหลัวฉวนต้องการจะไปเชิญคนเข้ามา
เพื่อที่จะเอาใจอ๋องตวน นางจึงให้ตงเอ๋อร์ไปเชิญนางโลมที่มีชื่อเสียงโด่งดังมา เพื่อสร้างความสับสนให้กับอ๋องตวน และทำให้อ๋องตวนเกลียดนาง แต่นางไม่รู้ว่าอ๋องตวนไม่ได้จัดการเรื่องเหล่านี้เลย เขาเพียงแค่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในโลกของความฝัน อวิ๋นหลัวฉวนกลอกตามองไปที่อ๋องตวน และต้องการจะเอาขาลง แต่ถูกอ๋องตวนจับไว้ จากนั้นอ๋องตวนก็ผลักอวิ๋นหลัวฉวนลงไปที่เตียงและต้อนนางเข้ามุม
อวิ๋นหลัวฉวนยังคงประหม่าเล็กน้อย หัวใจของนางเต้นแรง！“ท่านอ๋อง……” อวิ๋นหลัวฉวนกล่าว หัวใจของอ๋องตวนกระปรี้กระเปร่า
อ๋องตวนก้มหน้าลงมองอวิ๋นหลัวฉวนอย่างใจจดใจจ่อ เขาต้องการนาง
“ฉวนเอ๋อร์ ข้าต้องการเจ้า”
“แต่หม่อมฉันเหนื่อยมากจริง ๆ！” อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกเขินอายเล็กน้อย หากยังเสแสร้งต่อไปคงจะไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูกเลย เช่นนั้นนาง……รู้สึกละอายใจเล็กน้อย！อ๋องตวนก้มลงจูบอวิ๋นหลัวฉวน ในเวลานี้เขาก็ไม่คิดอะไรแล้ว และจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
อวิ๋นหลัวฉวนมีจุดประสงค์ที่เข้ามาใกล้ และไม่ได้คิดถึงจวินฉูฉู่ ทั้งสองเข้ากันได้ดีมาก
อ๋องตวนจูบหลายครั้งติดต่อกัน เขาบีบคางของอวิ๋นหลัวฉวน และเตรียมที่จะงัดปากของอวิ๋นหลัวฉวน ในขณะที่เขากำลังคิด……ปัง！จิ้งจอกหางสั้นตบหลังของอ๋องตวนไม่หนึ่งฝ่ามือ และตบให้อ๋องตวนปล่อยมือ
อ๋องตวนลุกขึ้นไปมองอวิ๋นหลัวฉวนก็ขึ้นไปด้วย จากนั้นจิ้งจอกหางสั้นก็เข้าไปในอ้อมแขนของอวิ๋นหลัวฉวนอย่างภาคภูมิใจ อวิ๋นหลัวฉวนลูบจิ้งจอกหางสั้น：“หม่อมฉันจะไปดูหน่อย ท่านอ๋อง รอหม่อมฉันหน่อยนะเพคะ กลับมาแล้วเราไปอาบน้ำด้วยกัน”
อวิ๋นหลัวฉวนรู้ว่าอ๋องตวนชอบอาบน้ำและชอบเล่นน้ำกันเป็นคู่ด้วย ดังนั้นนางจึงเอาอกเอาใจเขา
อ๋องตวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขาสวมเสื้อคลุมและหยิบเสื้อคลุมมาหนึ่งตัว จากนั้นก็เดินตามออกไปด้วย เมื่อเดินออกมาข้างนอกแล้ว เขาก็เอาเสื้อคลุมมคลุมให้อวิ๋นหลัวฉวน และทั้งสองก็เดินไปที่เปิดประตูด้วยกัน
ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ในรถม้า เมื่อเห็นจิ้งจอกหางสั้นออกมา ฉีเฟยอวิ๋นก็เปิดผ้าม่านบนรถม้า
หลังจากเปิดประตูแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนก็เห็นฉีเฟยอวิ๋น และรีบขึ้นมาบนรถม้า ท่าทางของอ๋องตวนดูกังวล ราวกับว่าจะถูกแย่งชิงภรรยาไป เขากำลังจะตามขึ้นไปบนรถม้า แต่สุดท้ายก็ถูกจิ้งจอกหางสั้นและอาอวี่ขวางไว้
อ๋องตวนเกือบจะเตะอาอวี่ออกไป และเสียงของฉีเฟยอวิ๋นก็ดังขึ้นออกมาจากรถม้า：“ท่านอ๋องตวน หากพระองค์ทรงขึ้นมา หม่อมฉันก็คงต้องปฏิบัติตามมารยาทอันสมควร หากกลายเป็นหนึ่งศพสองชีวิตคงจะไม่ดีนัก”
“อะไรนะ？” อ๋องตวนตกตะลึง และยืนอยู่ข้างล่างรถม้าด้วยความงุนงง แม้แต่อวิ๋นหลัวฉวนก็ตกตะลึงเช่นกัน
ฉีเฟยอวิ๋นคว้าข้อมือของอวิ๋นหลัวฉวน และนางก็ไม่คิดว่าจะสังเกตเห็นว่าอวิ๋นหลัวฉวนตั้งครรภ์
แต่เพื่อให้แน่ใจ ฉีเฟยอวิ๋นจึงตรวจสอบอย่างละเอียด และพบว่าอวิ๋นหลัวฉวนกำลังตั้งครรภ์อยู่จริง ๆ
“เจ้ากำลังตั้งครรภ์！” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว อวิ๋นหลัวฉวนดีใจจนเกือบจะร้องไห้ออกมา และรู้สึกสับสนในใจ
นางต้องจะหย่า ทำไมถึงตั้งครรภภ์ได้？นางก้มลงมองและหัวใจจะวาย นางรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าสงสารมาก
ท่านพ่อของนางไม่ชอบเขา！ฉีเฟยอวิ๋นดึงอวิ๋นหลัวฉวน：“ข้ามีธุระเลยมาหาเจ้า”
อวิ๋นหลัวฉวนไม่กล้าละเลยและฟังอย่างตั้งใจ หลังจากที่ได้แล้วก็โกรธมาก และต่อว่า：“พวกหัวมังกุท้ายมังกรที่ไร้ประโยชน์พวกนี้ ราชสำนักกลับเลี้ยงพวกเขาไว้ ในตอนนี้ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง พวกเขาเอาแต่มุดหัวอยู่ในกระดอง ปกติแล้วเห็นพวกเขาร้องตะโกนว่าจงรักภักดียิ่งมากกว่าใคร ๆ”
อ๋องตวนขมวดคิ้ว：“ฉวนเอ๋อร์！” อ๋องตวนต้องการพบอวิ๋นหลัวฉวน เขาคิดว่าฉีเฟยอวิ๋นมาที่นี่กลางดึก ต้องไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน
ฉีเฟยอวิ๋นพูดถึงสถานการณ์ในตอนนี้ และอวิ๋นหลัวฉวนก็พยักหน้าในทันที：“ข้ารู้แล้ว ท่านไปที่อื่นก่อนเถอะ ข้าจะไปคุยกับท่านอ๋องตวน และจะกลับไปที่จวนกั๋วกง เรื่องจวนกั๋วกงปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า ท่านจะได้ไม่ยุ่งยากมากนัก”
“อืม แต่……เจ้าก็ต้องระวังตัวด้วย อย่าให้กระทบทารกในครรภ์ ในตอนนี้จะกระทบทารกในครรภ์ได้ง่าย”
ก่อนที่จะลงจากรถม้า ฉีเฟยอวิ๋นก็หยิบขวดยาออกมา
เมื่อลงไปข้างล่างรถม้าแล้ว นางก็มองไปที่อ๋องตวน：“ท่านอ๋องตวน ยินดีด้วยเพคะ พระชายาตวนทรงมีข้าวดีแล้ว！” อ๋องตวนตกตะลึงอยู่นาน และรีบเดินเข้าไปหาอวิ๋นหลัวฉวน อวิ๋นหลัวฉวนเย่อหยิ่งเล็กน้อย
นางส่งมือไปให้อ๋องตวนและกอดเข้าไว้
อ๋องตวนก็กอดนางไว้แน่นเช่นกัน เขาตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก
ฉีเฟยอวิ๋นมองดูทั้งสองคน มีเวลาไม่มาก นางจึงพูดอย่างรวบรัด
“ท่านอ๋องตวน นี่เป็นยาเป๋าไทหวัน (ยาป้องกันการแท้งบุตร) หม่อมฉันเคยให้พระชายาตวนกินไปแล้วครั้งหนึ่ง ห้ามกินมากเกินไป ห้ามกินมั่วซั่ว หม่อมฉันยังมีเรื่องต้องไปทำ ขอตัวก่อนเพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นกลับขึ้นไปบนรถม้า และอาอวี่ก็ขับรถม้าจากไป
อวิ๋นหลัวฉวนและคนอื่น ๆ เดินไปและหันกลับมามองอ๋องตวน：“ท่านอ๋องตวน หม่อมมีเรื่องอยากจะขอร้องเพคะ”
อ๋องตวนรู้ตั้งแต่ฉีเฟยอวิ๋นมาที่นี่แล้วว่าต้องไม่ใช่เรื่องดี
อ๋องตวนก้มลงไปอุ้มอวิ๋นหลัวฉวนขึ้นมา แต่อวิ๋นหลัวฉวนกล่าวว่า：“แคว้นอู๋โยวต้องการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกับแคว้นของเรา เหตุใดท่านอ๋องตวนถึงไม่ช่วยท่านอ๋องเย่ยื่นฎีกาเพคะ？”
“สตรีไม่ควรแทรกแซงงานราชการแผ่นดิน อย่าถามอีกเลย”
อ๋องตวนไม่ได้อธิบาย อวิ๋นหลัวฉวนมองไปที่เขาและไม่พูดอะไรอีก
แต่เมื่อกลับมาถึงห้อง นางก็ไปหาเกราะออกมา เมื่ออ๋องตวนเห็นว่านางทำเช่นนี้ก็ห้ามนางไว้：“อย่าขยับมั่วซั่ว เจ้าตั้งครรภ์อยู่ จะทำเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ได้อย่างไร”
“หม่อมฉันไม่ต้องการที่จะให้กำเนิดเด็กคนนี้ เมื่อนึกถึงว่าอีกสิบกว่าปีข้างหน้า บุตรสาวของหม่อมฉันต้องถูกส่งไปที่แคว้นอู๋โยว หม่อมฉันยอมไม่ให้กำเนิดออกมาเสียดีกว่า”
อวิ๋นหลัวฉวนสวมเสื้อคลุมสีแดงและสวมรองเท้า จากนั้นก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
อ๋องตวนคว้าตัวนางและกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา：“อย่าทำเรื่องวุ่นวายเลย เรื่องของแคว้นอู๋โยวกับแคว้นต้าเหลียงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่สามารถทำเป็นเล่นได้”
“เช่นนั้นท่านอ๋องทรงยินยอมที่วันข้างหน้าจะต้องส่งบุตรสาวไปแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี？” สีหน้าของอ๋องตวนดูเย็นชา：“ข้าอยู่ที่นี่ ใครจะกล้า？”
“ท่านอ๋องก็ทรงรู้ว่าบุตรสาวไม่สามารถไปที่นั่นได้？แล้วเหตุใดถึงเห็นด้วยเรื่องการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี สตรีผู่หนึ่งที่อายุยังน้อยขนาดนั้น อีกทั้งยังไม่รู้ว่าสามีของนางหน้าตางดงามหรือขี้เหร่ อายุน้อยหรือเด็กอายุมาก หรือว่าท่านอ๋องทรงไม่กลัว？ ในเวลากลางวันก็ดูดี แต่ถูกรังแกในยามค่ำคืน？ท่านอ๋อง……หม่อมฉันไม่อยากพูดถึงจวินฉูฉู่ แต่จะไม่พูดถึงก็ไม่ได้ หม่อมฉันเป็นจวิ้นจู่ของจวนกั๋วกง มาที่จวนอ๋องตวนแล้วอย่างไร？” สีหน้าของอ๋องตวนไม่น่ามองมากนัก：“ก็ใช่……” อวิ๋นหลัวฉวนไม่รอให้อ๋องตวนพูด และกล่าวว่า：“หม่อมรู้ว่าท่านอ๋องตวนต้องการจะกล่าวอะไร แต่ท่านอ๋องตวนทรงอย่าลืมว่า
นี่ไม่ใช่เรื่องของจวินฉูฉู่ แต่เป็นเรื่องที่สตรีของแคว้นต้าเหลียงต้องแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกับต่างแคว้น
บุรุษของแคว้นต้าเหลียงตายหมดแล้วหรืออย่างไร ถึงได้ให้สตรีอันเป็นที่รักไปต่างแคว้น และแต่งงานกับบุรุษที่ไม่รู้จัก แล้วพวกเขาจะทำอะไร？” อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย นางคิดว่าอ๋องตวนเป็นคนที่ซื่อตรงและแน่วแน่
อ๋องตวนจับมือของอวิ๋นหลัวฉวน：“ข้าคำนึงถึงผลประโยชน์ของส่วนรวม เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น การแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีจะช่วยส่งเสริมให้ทั้งสองแคว้นแข็งแกร่ง และไม่ให้แคว้นอื่นมารุกรานพวกเรา เมื่อเทียบกับการเสียสละของคนนับหมื่นในแคว้นแล้ว การเสียสละของสตรีผู้หนึ่งไม่นับว่าเป็นอะไรได้”
“เช่นนั้นในราชวงศ์ของเรามีองค์หญิงหรือไม่？”
“ไม่มีองค์หญิง แต่มีจวิ้นจู่”
เมื่ออ๋องตวนกล่าวเช่นนี้ อวิ๋นหลัวฉวนก็ยิ่งรู้สึกผิดหวัง
อวิ๋นหลัวฉวนถามว่า：“เช่นนั้นเราหย่ากันดีหรือไม่เพคะ？หม่อมฉันต้องการจะแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี หม่อมฉันเคยฆ่าคนของแคว้นอู๋โยวไปมากมาย และบรุษมากมาย หม่อมฉันต้องการจะไปที่นั่น พวกเขาจะต้องดีใจมาก！”
“เจ้าว่าอะไรนะ？” อ๋องตวนตกใจ
อวิ๋นหลัวฉวนออกมาจากอ๋องตวนและหันหลังกลับไป
“ท่านอ๋องทรงได้ยินไม่ผิดเพคะ คนคนหนึ่งสามารถแลกกับความสุขสบายของผู้คนจำนวนมากได้ เป็นการค้าที่ทำกำไร และการค้านี้ก็คุ้มค่า！” อ๋องตวนกล่าวอย่างโกรธเคือง：“ไร้สาระ！” อวิ๋นหลัวฉวนหันกลับมา：“แทนที่จะนึกถึงบุตรสาวของหม่อมฉันในอีกหลายปีข้างหน้า สู้หม่อมฉันไปเสียตอนนี้เลยจะดีกว่า และถือว่าเป็นการดีสำหรับบุตรสาวของหม่อมฉันด้วย” อวิ๋นหลัวฉวนกำลังจะเดินจากไป และอ๋งตวนก็ทุบโต๊ะที่อยู่ข้าง ๆ
