ไม่นานคนที่ไปที่จวนของอาลักษณ์ราชสำนักฉินก็กลับมา และเข้ามารายงานว่าอาลักษณ์ราชสำนักฉินป่วยหนักจนไม่สามารถมาได้
จวินซือซือตกตะลึง และหันกลับมามองผู้ที่มารายงาน：“ท่านแม่กับท่านลุงของข้าล่ะ？”
“……” ผู้ที่มารายงานไม่ตอบ ฉีเฟยอวิ๋นไม่แปลกใจเลย อาลักษณ์ราชสำนักฉินไม่ได้ป่วย เพียงแต่ไม่มา เขาจะไม่ยอมปล่อยให้บุตรชายหรือบุตรสาวคนไหนมาทั้งนั้น
ดังนั้นจวินซือซือจึงน่าสงสารจริง ๆ
แต่เมื่อมองไปที่จวินซือซือ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกว่าการเกิดในที่แห่งนี้ เดิมทีผู้หญิงมีไว้เพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์บางอย่าง
จวินซือซือไม่เต็มใจ และหันกลับมามองผู้ที่มารายงาน และตวาดอย่างโกรธเคืองว่า：“ไปหาท่านแม่ของข้า แล้วบอกว่าข้าจะตายแล้ว”
จวินซือซือยังคงเล่นหมากรุกอย่างไม่สนใจ
เวยฉือเหลือบมองไปที่ผู้ที่มารายงานและตั้งใจจะไป
ผู้ที่มารายงานหันหลังวิ่งกลับไป และไม่นานก็กลับมา เพื่อจะได้ไม่ต้องวิ่งไปอีกครั้ง เขาจึงถามท่านแม่และท่านลุงของจวินซือซือโดยตรง
“แม่ของเจ้าไม่กินข้าวไม่กินน้ำมาหลายวันแล้ว คงจะออกไปไหนไม่ไหว ท่านลุงของเจ้าไม่ได้อยู่ที่จวนและจากไปไกลแล้ว”
จะว่าไปแล้วก็มาไม่ได้
จวินซือซือกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า：“ท่านยายของข้าล่ะ？”
โชคดีที่ผู้ที่มารายงานคิดอย่างรอบคอบและตอบว่า：“ท่านยายของท่านก็ไม่อยู่ และไปที่บ้านบุตรสาวแล้ว”
จวินซือซือดูผ่อนคลาย วันก่อนนางไปหาท่านยายที่นั่น เห็นได้ชัดว่าสบายดี แต่ทำไมถึงกลายเป็นเช่นนี้”
น้ำตาของจวินซือซือร่วงหล่นลงมา และคิดว่านางคงต้องตาย
นางเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่เต็มใจ และคลานไปหาท่านราชครู
ในเวลานี้จวินเจิ้งหนานก็เข้ามาพร้อมกับฮูหยินของคุณชายรอง จวินเจิ้งหนานอยากพูดแต่ไม่กล้าพูด และได้ยินมาว่าจวินซือซือบุตรสาวของเขากำลังตามหาเขา และนางก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดี ตั้งแต่จวินซือซือแต่งงานออกไป จวินเจิ้งหนานก็ไม่เคยได้พบบุตรสาวเลย ในใจของเขาเป็นกังวลเรื่องบุตรสาว แต่เขาไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟังราชครูจวิน ดังนั้นเมื่ออยู่ในจวน เขาจึงสงบเสงี่ยมมาโดยตลอด
วันนี้เขามาอย่างหวาดกลัว และเดินไปหาฮูหยินของคุณชายรอง ฮูหยินของคุณชายรองก็จนปัญญา และทำได้เพียงตามมา
เมื่อราชครูจวินเห็นว่าฮูหยินของคุณชายรองมา ก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองสามีภรรยาเดินไปตรงหน้าราชครูจวินและคำนับ
จวินซือซือไม่ได้ชอบฮูหยินรองคนใหม่มากนัก นางรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้แย่งพ่อของนางไป และเดิมทีก็เป็นเพียงแค่ภรรยาน้อยในจวน จวินซือซือไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตา และในตอนนี้ก็เหยียบย่ำหัวนาง สั่งให้คนมาโบยนาง นางเกลียดชังฮูหยินของคุณชายรองคนนี้
ราชครูจวินเหลือบมองบุตรชาย：“เจ้าให้กำเนิดปีศาจร้าย นางบอกว่าท่านอ๋องเย่ทำให้นางต้องด่างพร้อย และในตอนนี้ท่านอ๋องเย่ก็นอนหมดสติอยู่ข้างใน เรื่องนี้จะทำอย่างไร？”
เมื่อจวินเจิ้งหนานได้ยินเช่นนั้น เขาก็รีบคุกเข่าลง：“ท่านพ่อมองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง ลูกไม่รู้เรื่องนี้เลย”
ฮูหยินของคุณชายรองก็คุกเข่าลงและกล่าวว่า：“เป็นลูกสะใภ้ที่อบรมไม่ดี บุตรสาวถึงได้ทำเรื่องที่ขัดต่อขนบธรรมเนียมเช่นนี้ เป็นเรื่องน่าละอายจริง ๆ นางรู้สึกละอายต่อพระมหากรุณาธิคุณของฝ่าบาทที่ทำให้ท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่ต้องเสียหาย
ราชครูจวินค่อนข้างพอใจกับลูกสะใภ้รอง ซึ่งลูกสะใภ้โดยทั่วไปจะไม่กล้าเรียกตัวเองว่าลูกสะใภ้ แต่นางแตกต่างออกไป
และไม่เพียงแต่จะปฏิบัติกับฮูหยินของคุณชายรองทุกคนอย่างเป็นกลาง แต่ยังกตัญญูกตเวทีต่อฮูหยินรองอีกด้วย
แววตาของราชครูจวินเป็นประกาย และแน่นอนว่าเห็นทุกอย่าง
จวนราชครูต้องการคนสนับสนุนที่จะออกหน้าแทน
ราชครูจวินกล่าวว่า：“ได้ไปเชิญแม่สามีของเจ้าแล้ว แม่สามีของเจ้าอยู่ที่จวนอ๋องเย่และยังไม่กลับไป เจ้ายังไม่ไปคุยกับพระชายาเย่อีก”
ฮูหยินของคุณชายรองรีบลุกขึ้นและเดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็คุกเข่าให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกไม่สบายใจ
นางก้มมองลงไปที่ฮูหยินของคุณชายรอง และยังคงต้องควบคุมสถานการณ์ไว้: “ฮูหยินลุกขึ้นเถอะ ตอนนี้ฮูหยินใหญ่อยู่ที่จวนอ๋องเย่ และยังไม่สามารถกลับจวนได้ ร่างกายของนางมีบางอย่างที่ต้องการการรักษาที่ดี ไว้ข้าจะบอกเรื่องนี้กับท่านราชครูในภายหลัง”
ฮูหยินของคุณชายรองไม่ขอร้องและกล่าวว่า：“ขอบพระทัยพระชายาเย่ที่ทรงช่วยรักษาเพคะ หม่อมฉันจะไปรับแม่สามีกลับมา”
“ได้！” ฉีเฟยอยิ๋นไม่พูดอะไรมากและเห็นด้วย
ฮูหยินของคุณชายรองกล่าวต่อว่า：“หม่อมฉันจะไปรับแม่สามีกลับมาก่อน และเมื่อเรื่องนี้คลี่คลายลงแล้ว ค่อยส่งแม่สามีไปที่จวนอ๋องเย่ และขอให้พระชายาเย่รักษา”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม แววตาของราชครูจวินเฉียบแหลมและจิตใจลึกล้ำ！
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“เช่นนั้นก็เชิญฮูหยินรองเถอะ”
“ขอบพระทัยพระชายาเย่เพคะ”
ฮูหยินของคุณชายรองถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากก็ลุกขึ้นไปรายงานราชครูจวิน และหันหลังเดินออกไปไปรับฮูหยินรองด้วยตนเอง
หลังจากรอนานกว่าครึ่งชั่วยาม ฮูหยินของคุณชายรองก็ช่วยประคองฮูหยินรองเดินเข้ามา
เมื่อฮูหยินรองมาถึงตรงหน้าราชครูจวิน นางก็ถอนสายบัว：“ภรรยาผู้ต่ำต้อยคารวะท่านราชครู”
“อืม”
ราชครูจวินรอจนหงุดหงิด เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเขากับฮูหยินรองจะคู่รักที่มีใจให้กันตั้งแต่วัยเด็กจนกระทั่งแก่เฒ่า ในตอนนี้อายุมากแล้ว และคิดว่าไม่สำคัญอะไร แต่เมื่อไม่ได้พบฮูหยินรอง เขาก็รู้สึกไม่สบายใจมากจริง ๆ
หลังจากที่ได้เจอฮูหยินรองแล้ว ราชครูจวินก็ถามว่า：“ที่หัวดีขึ้นแล้วหรือไม่？”
ฮูหยินของคุณชายรองรู้ว่าสิ่งเดียวในจวนที่ทำให้ราชครูจวินเป็นห่วงได้ก็มีเพียงแค่แม่สามีเท่านั้น
ฮูหยินของคุณชายรองสามารถยืนอยู่ในจวนได้อย่างมั่นคงก็เป็นเพราะเหตุนี้
“ดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ โชคดีที่พระชายาเย่ทรงดูแลเป็นอย่างดี และจวนอ๋องเย่ก็ดูแลเป็นอย่างดีเช่นกัน” ฮูหยินรองกด้วยความเคารพ
“นั่งลงเถอะ” ราชครูจวินกล่าว
ฮูหยินรองกล่าวว่า：“ยืนดีกว่าเจ้าค่ะ”
“บอกให้เจ้านั่งลง เจ้าก็นั่งลงเถอะ” คราวนี้ราชครูจวินดูลุ่มหลงเล็กน้อย ที่ผ่านมาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน
ฮูหยินรองหน้าแดง อายุปูนนี้แล้ว แต่ก็ยังคงเขินอาย และเดินไปนั่งลงอย่างเชื่อฟัง
ราชครูจวินมองไปที่ฮูหยินรอง และมองไปที่จวินซือซือ จวินซือซือคิดว่ามีโอกาสแล้ว จึงรีบคลานไปหาฮูหยินรอง และต้องการขอให้ฮูหยินรองช่วยชีวิตนาง
“ท่านย่า ท่านย่าช่วยข้าด้วย” จวินซือซือร้องไห้และกอดขาของฮูหยินรองไว้
ฮูหยินรองกล่าวว่า：“ข้าไม่เคยถามถึงเรื่องในจวนมานานแล้ว เจ้าไปหาผู้อื่นเถอะ”
จวินซือซือตกตะลึง ราชครูจวินกล่าวอย่างเย็นชา：“เรื่องเป็นเช่นนี้แล้ว หากพวกเจ้าอยากช่วยพูดให้นางก็ยืนขึ้น”
สุดท้ายก็ไม่มีใครพูดอะไร จวินซือซืออยู่ตรงนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูก ราชครูจวินกล่าวอย่างโกรธจัดว่า：“มองอะไรอยู่ ยังไม่รีบโบยอีก”
จวินซือซือยังคงพยายาม แต่ก็ถูกลากตัวออกไปด้านข้าง
หลายคนช่วยกันจับนางไว้ จากนั้นอีกสองคนก็โบยนาง แต่ละทีที่ตีลงไปนั้น จวินซือซือกรีดร้องอย่างน่าเวทนาครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็ดูพึงพอใจ
การเกิดในที่แห่งนี้ ผู้คนช่างไร้ความปรานีและไร้ความชอบธรรมอย่างแท้จริง
หลังจากโบยไปสองร้อยไม้ จวินซือซือก็เป็นเหมือนศพที่ตาย
ราชครูจวินลุกขึ้นและกล่าวว่า：“พระชายาเย่ เรื่องในวันนี้เป็นความผิดของจวนราชครู และกระหม่อมจะไปขอโทษที่จวนอ๋องเย่อีกครั้ง หากพระชายาเย่ทรงตรวจสอบแล้วว่าท่านอ๋องเย่ไม่ได้ทำให้ด่างพร้อย เรื่องนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องที่ไร้สาระ และกระหม่อมจะยอมรับผลที่ตามมาทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ หากฝ่าบาททรงตำหนิ กระหม่อมก็จะแบกรับไว้เอง และหวังว่าเรื่องนี้จะไม่เกิดการหมักหมมต่อไป”
ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่แน่ใจว่าหนานกงเย่หมายถึงอะไร ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะตอบตกลง
“ท่านราชครูไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนี้ ในเมื่อเรื่องมันเป็นเช่นนี้แล้ว ข้ารู้ดีว่าเจ้าชายท่านอ๋องไม่ได้ทำให้ด่างพร้อย แต่เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นแล้ว จึงต้องตรวจสอบให้ชัดเจนถึงจะถูก”
ในขณะที่ราชครูจวินกำลังครุ่นคิดก็เห็นหนานกงเย่ที่อยู่ด้านหลังลุกขึ้น ราชครูจวินจึงคำนับ：“ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์”
หนานกงเย่ลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นไปทีละก้าว ทุกคนต่างมองไปที่หนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจด้วยความโล่งใจ
