องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 566 เธอชื่ออู๋ฮัว
ฉีเฟยอวิ๋นจนปัญญาจำใจต้องเข้าเมืองกับชายแปลกหน้า เพื่อที่จะปิดบังความจริง ฉีเฟยอวิ๋นทำให้หน้าของตนเองเปื้อนมาก เฟิงอู๋ชิงถามเรื่องเกี่ยวกับจวนอ๋องเย่กับเธอไม่กี่ประโยค ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า“เจ้าไปหาญาติที่จวนอ๋องเย่หรือ?”
“ไปสังหารคน!”เฟิงอู๋ชิงกล่าวอย่างราบเรียบ ฉีเฟนอวิ๋นสะดุ้งตกใจ คิดว่าเฟิงอู๋ชิงไม่ใช่คนที่ง่ายต่อการรับมือเลย มีความแค้นอันใดถึงต้องไปหาหนานกงเย่
“เจ้าอยากสังหารผู้ใดกัน?”ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวเสียงสั่นเครือ
เฟิงอู๋ชิงหยุดแล้วชำเลืองมองฉีเฟยอวิ๋น เขากล่าวว่า“พระชายาเย่”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นอ้าปากเสียงตะกุกตะกักกล่าวว่า“พระชายาเย่หรือ?”
“อืม”
แม่เจ้า เขาต้องการสังหารเธอหรือ?
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า“พวกเจ้ามีความแค้นต่อกันหรือ?”
“ไม่มี”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า“เช่นนั้นเพราะเหตุใดกัน?”
“มีคนให้ตั๋วเงิน เพื่อให้ข้าสังหารนาง”เฟิงอู๋ชิงกล่าวอย่างเรียบเฉย คล้ายดั่งการสังหารคนเป็นการกินข้าว
ฉีเฟยอวิ๋นถึงได้รู้สึกว่านี่คือนักฆ่าที่แท้จริง
คิดไม่ถึงเลยว่าการสังหารคนจะพูดได้ง่ายเช่นนี้
“ข้าไม่รู้จักพระชายาเย่ แต่เจ้าต้องการสังหารนาง ควรที่จะไปหาถามคน ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมตัวเผ่น กลับถูกเฟิงอู๋ชิงเรียกไว้ว่า“ร่างกายข้าไม่แข็งแรงดี เจ้าอยู่ดูแลข้า วันนี้ดึกแล้ว หาสถานที่พักก่อน”
ฉีเฟยอวิ๋นถูกเรียกไว้ใจสั่นหวั่นไหวไปหมด เธอหยุดฝีเท้าลงไม่ได้ตามไป
เฟิงอู๋ชิงกล่าวอีกว่า“รอหาสามีเจ้าเจอ ข้าจะช่วยเจ้าสังหารเขา ถือว่าเป็นค่ารักษาที่เจ้าช่วยรักษาข้า”
“ไม่จำเป็น ข้าไม่ต้องการสังหารสามีของข้า ถึงแม้ความสัมพันธ์ของข้ากับสามีจะไม่ดี แต่ถึงอย่างไรก็มีลูกแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็คือท่านพ่อของลูกข้า ข้าจะสังหารเขาได้อย่าง
เพียงแค่เขาสามารถเปลี่ยนแปลงความคิด ข้าก็เพียงพอใจแล้ว”ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอธิบายอย่างเลอะเทอะ
เฟิงอู๋ชิงกล่าวว่า“เช่นนั้นข้ารับเด็กผู้นี้เป็นลูกศิษย์ เจ้ามิต้องกังวลว่าลูกจะไร้ผู้เลี้ยงดูจนเติบโต ข้าจะเลี้ยงให้เจ้า สังหารคนทรยศนั่นเสีย”
ฉีเฟยอวิ๋นเงียบสนิท นี่คือตรรกะอะไรกัน
“บุคคลที่มีจิตใจกล้าหาญเข้าใจผิดแล้ว ข้ายังไม่รู้เลยว่าเจ้าชื่ออะไร?”ฉีเฟยอวิ๋นเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เลยถือโอกาสถามด้วยว่าใครจะสังหารเธอ
เธอถามตนเองว่าไม่ได้ไปทำให้ใครไม่พอใจนะ แต่ว่าเหตุใดถึงต้องพบเจอเรื่องนี้?
เฟิงอู๋ชิงกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า“เฟิงอู๋ชิง!”
ฉีเฟยอวิ๋นชะงักงัน เฟิงอู๋ชิง?
อวิ๋นจิ่นเคยบอกจะหาคนผู้นั่น หัวหน้าหอทิงเฟิงหรือ?
ตอนที่พิจารณา ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกค่อนข้างกังวลใจ คนเยี่ยงนี้มาเป็นราชครูอาจารย์ของลูก ไม่เหมาะสมหรอก?
“ไปเถอะ”
ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นเหม่อลอย เฟิงอู๋ชิงได้หมุนตัวเดินไปแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นไร้หนทางจำใจต้องเดินตามเขาไป พอถึงหน้าประตูเมือง ยังไม่ทันได้เข้าไป ประตูเมืองได้ปิดเข้าหากันแล้วเพราะไม่อนุญาตให้เข้าไป
ฉีเฟยอวิ๋นอ้าปากค้าง อย่างนี้ก็ได้หรือ
เธอยังไม่ทันได้เข้าไปเลยนะ?
ได้แต่จ้องมองประตูเมืองปิด ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า“ตอนนี้ทำอย่างไร?เข้าไปไม่ได้เสียแล้ว”
“ไปเถอะ ไปที่วัดของราชวงศ์กัน”เฟิงอู๋ชิงหมุนตัวเดินไป ใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ยังต้องไปที่วัดของราชวงศ์ด้วย
วัดของราชวงศ์มีเพียงวัดฮู่กั๋ว เขาต้องการไปวัดฮู่กั๋วหรือ?
“วัดฮู่กั๋วไปสถานที่ของราชวงศ์ พวกเราเข้าไปได้หรือ?”ฉีเฟยอวิ๋นพยายามถาม เฟิงอู๋ชิงก็ไม่ได้สนใจ เดินต่อไป
วัดฮู่กั๋วอยู่นอกเมืองหลวงยี่สิบลี้ ขาของฉีเฟยอวิ๋นจนจะขวิดแล้ว
เดินถึงช่วงดึกฉีเฟยอวิ๋นถึงได้เดินตามทัน และเฟิงอู๋ชิงเดินอยู่ด้านหน้าอย่างสบายคล่องแคล่ว ฉีเฟยอวิ๋นตัดสินใจว่าค่ำคืนนี้จะสังหารใส่พิษเขาแล้ว
พอมาถึงวัดฮู่กั๋วยังมีบันไดกว่าร้อยขั้น ฉีเฟยอวิ๋นแทบอยากจะเอาเถ้ากระดูกของเขาไปโปรย
ถึงหน้าประตูวัดฮู่กั๋ว เฟิงอู๋ชิงได้เคาะประตู ด้านในไม่มีคน เขาเลยเปิดประตูออกเอง แล้วพาฉีเฟยอวิ๋นไปที่กุฏิวัดที่อยู่ด้านหลังวัดฮู่กั๋ว
ผลักประตูห้องหนึ่งออก แล้วติดไฟขึ้น
ฉีเฟยอวิ๋นตามเข้าไป ก็ได้มีหลวงพ่อพบเจอพวกเขา
“โยม กลับมาแล้วหรือ?”
“เตรียมกระถางไฟ”เฟิงอู๋ชิงสั่งการ หลวงพ่อเลยไปเตรียมกระถางไฟเข้ามาในห้อง ฉีเฟยอวิ๋นรีบอุ้มเจ้าห้าไปผิงไฟ
หลวงพ่อเตรียมอาหารที่ตักบาตร ฉีเฟยอวิ๋นกินแล้วจึงได้ให้เจ้าห้าดื่มกินข้าวบด เธอโอบกอดเจ้าห้าแล้วนอนอยู่ตรงเบาะรองพื้นนั่น
ยามดึกดื่นได้ยินหลวงพ่ออาวุโสกล่าวว่า“โยม คนผู้นี้มองแล้วไม่ธรรมดาทั่วไป ไม่รู้ว่าเจอมาจากที่ใดหรือ?”
“เก็บมา เขามาหาสามีทรยศที่เมืองหลวง เป็นหมอผู้หนึ่ง”
“อ้อ”
หลวงพ่ออาวุโสกล่าวพูดไม่กี่ประโยคก็ออกไป ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินอย่างเลือนราง ว่าหลวงพ่ออาวุโสกับเฟิงอู๋ชิงมีสัมพันธภาพที่ดีต่อกัน ส่วนอย่างอื่นเธอไม่รู้แล้ว
ตอนเช้าฉีเฟยอวิ๋นตื่นมา ไม่เจอเฟิงอู๋ชิง เขาได้ออกไปแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นอุ้มเจ้าห้าไปหาคนเพราะเธออยากจะได้น้ำร้อนสักหน่อย เพื่อจะเอามาเช็ดให้เจ้าห้า และหาชุดหลวงพ่อขนาดเล็กให้เขาสวมใส่ ได้ยินว่าตอนเด็กเฟิงอู๋ชิงจะใส่ แต่ไม่ทันได้ใส่
ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่แน่ใจว่าเฟิงอู๋ชิงมาจากที่แห่งใด เพราะเหตุใดเมื่อวัยเยาว์เขาถึงอยู่ที่วัดฮู่กั๋ว
แต่เสื้อผ้าเป็นชุดที่สะอาดและอบอุ่น สวมใส่เสร็จแล้วฉีเฟยอวิ๋นได้อุ้มเจ้าห้าขึ้นเตรียมออกไป เพิ่งจะเดินถึงหน้าประตูก็ได้ถูกรั้งไว้แล้ว เฟิงอู๋ชิงเดินเข้ามา เห็นฉีเฟยอวิ๋นเลยกล่าวถามอย่างพินิจพิจารณาว่า“เจ้าจะไปที่แห่งใด?”
“ข้าจะออกไปหาสามีของข้า”ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างไม่เกรงกลัวเฟิงอู๋ชิง เขาไม่คิดสังหารเธอถึงจะถูก
“ประตูเมืองได้ปิดแล้ว เจ้าเอาลูกเข้าไปไม่ได้”
“เช่นนั้นเจ้าเข้าไปแล้วหรือ?”ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจ ตอนเช้าไม่อยู่ แล้วเขารู้เรื่องราวในเมืองหลวงได้อย่างไร?
“ข้าเข้าไปหาพระชายาเย่ แน่นอนว่าต้องเข้าไปได้”บนร่างกายของเฟิงอู๋ชิงมีความดูถูกเหยียดหยามที่ไม่สามารถพูดกล่าวออกมาได้คล้ายดั่งในสายตาของเขาไม่เห็นอะไรที่มันสูงส่งเลย
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ใส่ใจ ทำได้เพียงอุ้มเจ้าห้ากลับไป
เฟิงอู๋ชิงกลับมาที่ห้องจะอาบน้ำ ฉีเฟยอวิ๋นมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก กล่าวว่า“เช่นนั้นข้าจะอุ้มลูกออกไป เจ้าพยายามวางใจอาบน้ำอาบท่าเถิด ข้าไม่มีทางแอบมองหรอก”
“เจ้าอาบก่อน ข้าอยู่ด้านนอก”เฟิงอู๋ชิงมองพิจารณาฉีเฟยอวิ๋น หญิงสกปรกเช่นนี้ จะรักษาโรคให้เขาอย่างไรกัน
ฉีเฟยอวิ๋นมีสีหน้างงงวย เธอไม่อยากอาบน้ำ ตามมาจนถึงหน้าประตู ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอธิบายว่า“ข้าไม่ต้องอาบน้ำ ข้า….”
“ข้าสามารถช่วยเจ้าได้”
“ไม่ต้อง!”
ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวเดินเข้าไปในห้อง ตกใจจนไม่กล้าหายใจเชียว
เจ้าห้ามองเธอแล้วจับที่ผมด้วย
ฉีเฟยอวิ๋นจำใจต้องไปอาบน้ำ ไม่นานได้มีคนส่งถังอาบน้ำและน้ำเข้ามา ด้านในมีกลีบดอกไม้ และยังมีชุดสีม่วงอ่อนสองชุด ฉีเฟยอวิ๋นเลยจำใจต้องอาบเสียจริงแล้ว
และถือโอกาสอาบให้เจ้าห้าด้วย จากนั้นสวมใส่ชุดสีน้ำเงินให้เขา ลูบสัมผัสเนื้อผ้าดีมาก ฉีเฟยอวิ๋นทอดถอนหายใจไม่หยุด มือสังหารผู้หนึ่งเมื่อเทียบแล้วดูร่ำรวยกว่าคนทั่วไป ไม่สามารถดูถูกได้เลย
ฉีเฟยอวิ๋นออกไป เฟิงอู๋ชิงชำเลืองมองเธอ พิจารณาอยู่สักพักหนึ่ง แม้ว่าจะอัปลักษณ์นิดหน่อย อาบน้ำสะอาดสะอ้านก็น่ามองดี
“ท่านชายเฟิง หาพระชายาเย่เจอแล้วหรือ?”ฉีเฟยอวิ๋นจงใจกล่าวถาม
เฟิงอู๋ชิงกล่าวอย่างเยือกเย็นว่า“ได้ยินว่านางถูกคนลักพาตัว ตอนนี้ทุกเมืองกำลังเตรียมตัวออกตามหาคน”
“เช่นนั้นจะทำอย่างไร?”
“ราชทูตของอู๋โยวมาที่ต้าเหลียง คนได้สูญหายไป น่าจะเกี่ยวข้องกับพวกเขา”
“เช่นนั้นเจ้าอยากไปหาพวกเขาหรือ?”
“เรื่องเยอะ”เฟิงอู๋ชิงขี้เกียจจะกล่าวพูด ยิ่งรู้สึกว่าหญิงสาวผู้นี้เซ้าซี้มากขึ้นเรื่อยๆ เขาหมุนตัวเตรียมจะไปอาบน้ำ แล้วหยุดลงที่หน้าประตู หันกลับมาถามฉีเฟยอวิ๋นว่า“เจ้าชื่ออะไรหรือ?”
“ที่เรือนหรือว่าเรือนสามี?”
“มีสิ่งใดที่ไม่เหมือนกันหรือ?”
“อยู่ในเรือนท่านพ่อเรียกข้าว่าอวิ๋นอวิ๋น เรือนสามีข้าเรียกข้าว่าแม่นางอัน”
ฉีเฟยอวิ๋นมองพิจารณาเฟิงอู๋ชิง เฟิงอู๋ชิงถามว่า“เจ้าชื่อว่าอันอวิ๋นอวิ๋นใช่หรือไม่?”
“ไม่ใช่ ข้าชื่อ…..”
“ได้ ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าอู๋ฮัว”
กล่าวจบเฟิงอู๋ชิงได้เดินเข้าไปด้านใน เขาไม่ได้ฟังว่าฉีเฟยอวิ๋นชื่ออะไรเลย
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ชอบชื่อเลยแม้แต่นิดเดียว
เห็นเฟิงอู๋ชิงปิดประตูเข้าไป และคนอื่นๆได้เอาน้ำเข้าไปส่งให้เขา ฉีเฟยอวิ๋นได้เตรียมตัวหาทางหนีทีไล่
