“เขาก็ไม่ชอบหญิงสาวที่มีความสามารถด้านวรรณกรรม ว่ากันว่าในวันหน้าเขาผู้นี้จะเป็นจวิ้นอ๋อง เขาเป็นบุตรชายของท่านอ๋องหย่งจวิ้น และท่านอ๋องหย่งจวิ้นก็เป็นท่านแม่ทัพใหญ่อยู่ที่ชายแดน แม่นางอู๋กั่ว ไม่ว่าเจ้าจะไปหรือไม่ไปก็ดี ข้ามีเรื่องอยากจะพูดให้เข้าใจเสียก่อน หากเจ้าต้องการจะไปจริง ๆ เจ้าก็ต้องบอกความจริงกับพวกเขาว่าเจ้าเป็นใคร พวกเขาไม่ชอบคนโกหก และหากไปแล้ว วันหน้าเจ้าอาจช่วยต้าเหลียงในการสู้รบได้ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นกุนซือ หากเจ้าไม่ออกไปก็ไม่มีทางที่จะปกป้องเขาได้”
หนานกงเย่รู้สึกว่าเจ้าเล่ห์เกินไป！
อู๋กั่วซื่อสัตย์และกล่าวในทันทีว่า：“ข้าตกลง ไปกันพรุ่งนี้เถอะ”
ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“เจ้าไม่ต้องแต่งหน้า ได้ยินมาว่าเขาไม่ชอบสตรีที่แต่งหน้าจัด”
“เข้าใจแล้ว เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะสวมชุดที่เรียบแต่ดูงามกว่านี้” หลังจากที่พูดจบ อู๋กั่วก็เดินไปอย่างมีความสุข เพื่อที่จะให้ตนเองได้แต่งงานออกไป อู๋กั่วก็แทบจะรอไปไหวที่จะให้ไปถึงพรุ่งนี้เช้าโดยเร็ว
หลังจากออกไปแล้ว อาอวี่ก็ยังไม่ได้ไป อู๋กั่วเหลือบมองอาอวี่และกลอกตาอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่แค่องครักษ์คนหนึ่งหรือ จะมีอะไรจะดีขนาดนั้น
สีหน้าของอาอวี่ดูอึดอัดใจ ยังจะกล้ามองเขาเช่นนั้นอีก
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองประตูที่พัง จากนั้นก็ลุกขึ้นไปพักผ่อนที่เรือนจวินจื่อ และไม่ใช่ว่านางไม่ยอมอยู่ในห้องเป็นเพื่อนหนานกงเย่ แต่ยังไม่สามารถชดใช้ค่าประตูนี้ได้ในตอนนี้
ฉีเฟยอวิ๋นสั่งให้คนไปซ่อมประตู ก่อนที่จะไปที่เรือนจวินจื่อ
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะเข้าประตูไป หนานกงเย่ก็มาถึงแล้ว และทั้งสองก็เข้าไปพร้อมกัน
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้าไปข้างใน อวิ๋นจิ่นก็รีบลุกขึ้นมาปรนนิบัติ ฉีเฟยอวิ๋นโบกมือ：“เราจะพักที่นี่หนึ่งคืน ไม่ต้องสนใจเรา เจ้าไปพักผ่อนเถอะ”
จากนั้นอวิ๋นจิ่นก็ถอยออกไป ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หนานกงเย่ และทั้งสองก็นอนพักผ่อน
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น นางก็ไม่เห็นหนานกงเย่แล้ว และเดาว่าอาจจะมีธุระ จึงออกไปก่อน
วันนี้แม่ทัพฉีก็ไม่อยู่เช่นกัน เมื่อถามดูจึงรู้ว่าเขาไปเข้าเฝ้าในช่วงเช้า
อวิ๋นจิ่นออกไปพร้อมกับฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็สั่งอวิ๋นจิ่นสองสามคำ อวิ๋นจิ่นจึงส่งคนไปจัดกการ และสวีกงกงก็มาหาอวิ๋นจิ่นแต่เช้าตรู่ ฉีเฟยอวิ๋นไปทานอาหารเช้า และเห็นว่าอู๋กั่วรอที่หน้าประตู นางสวมชุดสีขาว ซึ่งดูคล้ายชุดของคนรับใช้ในจวน หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นถามอย่างละเอียดก็รู้ว่าอู๋กั่วไม่มีเสื้อผ้าของหญิงสาวเลย และนางก็ชอบแต่งกายด้วยผ้าแพร ราวกับว่าเป็นผู้ตรวจสอบคดี
ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่ามันไม่มีอะไร ความซื่อสัตย์นั้นล้ำค่า และสิ่งสำคัญที่สุดคือต้องแต่งตัวดีกว่าผู้อื่น
เมื่อมาถึงจวนกั๋วกงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็พาอู๋กั่วเข้าไปข้างใน คนของฉีกั๋วกงคิดว่าอาอวี่ถูกแทนที่แล้ว และเปลี่ยนเป็นหญิงสาว
หลังจากที่เข้ามาข้างในแล้ว ยังมีผู้อื่นที่พาบุตรสาวมาดูตัวอีก บางคนแต่งตัวสีสันฉูดฉาดและมีชีวิตชีวา บางคนก็ร่าเริงสดใส สง่างามและอรชรอ้อนแอ้น บางคนก็อ่อนโยนและมีคุณธรรม เรียบง่ายและมีมารยาท
ฉีเฟยอวิ๋นเดินเข้ามาในฝูงชนและพูดกับอู่กั่วว่า：“นี่คือทั้งหมด ข้าเพียงแค่พาเจ้ามาเดินเล่น หากเจ้าพึงพอใจก็อย่าแสดงออกมา หากผู้อื่นไม่ชอบ แล้วพูดออกไปก็พอจะฟังได้”
“วางใจได้” ไม่ว่าอย่างไรก็ตามอู๋กั่วต้องการจะแต่งงานกับจวิ้นอ๋องผู้นี้ หากเขาไม่ยินยอม คืนนี้ก็จะเอามีดมาปาดคอเขาเสีย
อยู่ที่นี่ฉีเฟยอวิ๋นมีสถานะ และเมื่อมาถึงแล้วก็บังเอิญเห็นฮูหยินเสนาบดีและบุตรสาว
วันนี้เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็มาด้วย ฉีเฟยอวิ๋นจึงรู้สึกประหลาดใจ
ดูเหมือนว่าจวนเสนาบดีตั้งใจที่จะให้เฉินอวิ๋นเอ๋อร์แต่งงานออกไป
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นพบกับฮูหยินเสนาบดี นางก็พยักหน้า：“ฮูหยินเสนาบดี”
“พระชายาเย่” ฮูหยินเสนาบดีก็ไม่คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นจะมาด้วย
ฮูหยินเสนาบดียืนขึ้น เฉินอวิ๋นเอ๋อร์แต่งกายงดงามประดุจดอกบัวที่ผุดขึ้นเหนือน้ำและยืนอยู่ข้าง ๆ
ฮูหยินใหญ่กั๋วกงนั่งอยู่ข้าง ๆ คุณชายอายุน้อยคนหนึ่ง แต่งกายเหมือนปัญญาชน สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงิน และถือพัดอยู่ในมือ เขานั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเหม่อลอย
เขารู้จักเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ แต่ดูเหมือนอวิ๋นเซวียนอี้จะไม่ชอบ
แต่อองเฮาเป็นผู้กล่าวถึงการแต่งงานครั้งนี้ และฝ่าบาทก็ทรงใส่พระทัยในเรื่องนี้ด้วย
อวิ๋นเซวียนอี้จึงไม่มีทางเลือกอื่น หญิงสาวที่อยู่ด้านนอก เขาก็เคยเห็นมาหมดแล้ว และไม่พึงพอใจใครเลยสักคน
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นมาถึง อวิ๋นเซวียนอี้ก็ยืนขึ้น：“อวิ๋นเซวียนอี้คารวะพระชายาเย่”
อวิ๋นเซวียนอี้ถือพัดลมไว้ในมือทั้งสองข้าง แล้วคารวะฉีเฟยอวิ๋น
ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบกล่าวว่า：“คุณชายสามไม่ต้องมากพิธี วันนี้ข้ามีเหตุผลที่มาที่นี่ และหวังว่าจะไม่รบกวน”
“เชิญพระชายาเย่พ่ะย่ะค่ะ” อวิ๋นเซวียนอี้เชิญฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็เดินไปทักทายฮูหยินใหญ่กั๋วกงและนั่งลง
อวิ๋นเซวียนอี้ยืนอยู่ข้าง ๆ และมองไปที่อู๋กั่วด้วยความประหลาดใจ ยากนักที่จะได้พบหญิงสาวที่ไม่แต่งหน้าและแต่งกายเช่นนี้ ดูคล่องแคล่วและมีกลิ่นอายของชาวยุทธภพ เข้ามาในจวนกั๋วกงแล้วยังเอาดาบมาด้วย
ทั้งสองมองหน้ากัน อู๋กั่วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ：“อย่าบอกนะว่าเจ้าคือคนที่จะแต่งงาน？”
ฮูหยินใหญ่กั๋วกงตกตะลึง ช่างน่าสนใจยิ่งนัก！
ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายว่า：“แม่นางผู้นี้เป็นแขกที่จวนของข้า และไม่สะดวกที่จะพูดถึงสถานะของนาง แต่นางเป็นหญิงสาวที่ดีคนหนึ่ง วันนี้ข้าพานางมาร่วมสนุกด้วย ไม่รู้ว่าจะเป็นการรบกวนหรือไม่？”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าช่างโชคร้ายเสียจริง ยิ่งกลัวอะไรก็ยิ่งเจออย่างนั้น
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์มาได้อย่างไร？
สายตาของเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ดูดุร้าย และจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างโหดเหี้ยม
ฉีเฟยอวิ๋นแสร้งทำเป็นไม่เห็น
อวิ๋นเซวียนอี้ยิ้มและกล่าวว่า：“ข้าเอง”
“เช่นนั้นก็ดี ข้าชอบมาก！”
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์กำมือแน่นและมองไปที่อู๋กั่ว
อวิ๋นเซวียนอี้รู้สึกขบขัน：“แล้วอย่างไร？”
อู๋กั่วกล่าวอย่างกล้าหาญ：“ข้าก็อยากดูตัวกับเจ้าด้วยได้หรือไม่ ข้ามีสินเดิม ปีนี้ข้าอายุสิบแปดปี เพียงแต่ว่าข้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ เป็นอาจารย์ที่เก็บข้ามาเลี้ยง ต่อมาก็ถูกส่งมอบให้กับนายท่าน นายท่านปฏิบัติต่อข้าเหมือนน้องสาว และตั้งชื่อให้ข้าว่าอู๋กั่ว
เดิมทีข้าคิดว่าชื่อของข้าไม่ค่อยดีนัก ชื่ออู๋กั่ว ดังนั้นจึงแต่งงานล่าช้า ต่อมาข้าทะเลาะกับนายท่าน นายท่านบอกว่าแท้จริงแล้วไม่ใช่เช่นนั้น เขาแค่พูดออกไปเรื่อยเปื่อย ข้าจึงซักถาม นายท่านจึงบอกข้าว่าตอนที่อาจารย์ของข้าไปตามหาที่บ้านของข้าไม่มีคน จึงตั้งชื่อข้าว่าอู๋กั่ว”
“อาจารย์ของเจ้าคงเห็นว่าเจ้าชอบเอะอะโวยวาย แต่คำว่ากั่วก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี เห็นเจ้าอ่อนโยนเช่นนี้ คงจะอ่อนหวานและร่าเริงมาก”
“……เจ้าหยอกล้อให้คนเบิกบานใจเป็นด้วยหรือ？” ในตอนแรกอู๋กั่วก็ไม่ได้หวังอะไรมากนัก ตอนที่มาที่นี่หมอเทวดาก็บอกแล้วว่าแปดส่วนคือไม่ถูกใจ และอย่าคาดหวังก็พอ
แต่คนผู้นี้หน้าตาหล่อเหลาและพูดจาเก่ง ซึ่งก็ไม่เลวเลย
“แน่นอน เมื่อพบกับแม่นางที่ชอบก็ต้องปากหวานเป็นธรรมดา มิเช่นนั้นหากหนีไปแล้วคงไม่ดี ขอถามว่าที่แม่นางพกดาบมานั้น แม่นางเป็นวรยุทธหรือไม่？”
อู๋กั่วกล่าวว่า：“แน่นอน！”
เมื่ออวิ๋นเซวียนอี้ได้ฟังก็เบิกบานใจ：“ใครก็ได้ นำดาบมา！”
อู๋กั่วจ้องมองไปที่อวิ๋นเซวียนอี้：“เจ้าเป็นวรยุทธด้วยหรือ？”
“ช่างน่าขัน จวนกั๋วกงของข้าเป็นสถานที่ที่วีรบุรุษเกิดมาจากรุ่นสู่รุ่น ข้าจะไม่เป็นวรยุทธได้อย่างไรกัน？”
อู๋กั่วมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นจึงแสร้งทำเป็นยกถ้วยชาขึ้นมาและมองไม่เห็น
แต่ฉีเฟยอวิ๋นเห็นการแสดงออกของเฉินอวิ๋นเอ๋อร์และแม่ของนาง
ไม่นานอวิ๋นเซวียนอี้ก็นำดาบออกมา ดาบถูกดึงออกมาจากฝัก และปรากฏให้เห็นความแหลมคมในทันที อวิ๋นเซวียนอี้แกว่งดาบ
อู๋กั่วดูท่าทางดุร้ายและเหวี่ยงดาบออกมา จากนั้นทั้งสองก็ต่อสู้กันจากด้านในออกไปด้านนอก ความสามารถของอู๋กั่วนั้นเหนือกว่าอวิ๋นเซวียนอี้มาก แม้ว่าอวิ๋นเซวียนอี้จะสู้ไม่ได้ และเมื่อเทียบกับผู้คุ้มกันของหอทิงเฟิงแล้วก็ด้อยกว่ามาก
หลังจากสู้กันไม่นาน อวิ๋นเซวียนอี้ก็พ่ายแพ้ เขากระโดดขึ้นไปบนหิน และอู๋กั่วก็ตามขึ้นไป อวิ๋นเซวียนอี้จงใจที่จะยืนไม่อยู่และตกลงมาจากด้านบน อู๋กั่วตกใจจนสีหน้าถอดสี ไม่ง่ายเลยที่จะมีคนมาชอบนาง หากตกลงไปตายแล้วจะทำอย่างไร？
อู๋กั่วโยนดาบในมือทิ้ง แล้วดึงอวิ๋นเซวียนอี้ไว้ อวิ๋นเซวียนอี้ถือโอกาสใช้แรงอุ้มอู๋กั่วขึ้นมา จากนั้นทั้งสองก็ตกลงไปบนพื้นด้วยกัน หิมะปลิวว่อนไปทั่ว และดึงดูดสายตานับไม่ถ้วน！
