“หอทิงเฟิงเข้มงวดมาโดยตลอด และจะไม่พูดถึงเรื่องของผู้ว่าจ้าง ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้ถอดเครื่องประดับออกจากศีรษะ และยังไม่ได้เก็บเงิน”
เมื่อเฟิงอู๋ชิงกล่าวเช่นนี้ อู๋ซังก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กลุ่มนักฆ่าล้วนแต่ลึกลับ อันที่จริงแล้วไม่ใช่เพราะกลุ่มนักฆ่าฆ่าคนจึงลึกลับ ส่วนใหญ่เป็นเพราะคนในกลุ่มนักฆ่าจงใจไม่บอกคนนอกเรื่องที่พวกเขาฆ่าคน จนทำให้เกิดความโกรธที่ลึกลับก็เท่านั้น
ฉีเฟยอวิ๋นนึกบางอย่างขึ้นมาได้และกล่าวว่า：“นอกจากพวกเจ้าจะฆ่าคนแล้ว ยังรับทำเรื่องอื่นอีกหรือไม่？”
“ตัวอย่างเช่น？”
เฟิงอู๋ชิงเต็มไปด้วยความคิดเรื่องที่ต้องการให้เขามาเป็นอาจารย์ให้กับซื่อจื่อทั้งห้า
ในความทรงจำของเฟิงอู๋ชิง อาจารย์ก็ทิ้งเขาให้ศิษย์พี่หญิงดูแลตั้งแต่ยังเป็นเด็ก จนกระทั่งเขาได้เรียนวิชาที่หายสาบสูญไป และไม่ได้เรียนมาจากศิษย์พี่หญิง เป็นอาจารย์ที่จัดวางไว้แล้ว
เช่นนั้นเขาก็สามารถถูกจัดวางได้ จึงต้องแก้ไขเรื่องเร่งด่วนก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ข้าและท่านอ๋องกำลังจะออกไปข้างนอก และไม่มีใครอยู่ดูแลจวน หากเจ้าหอเฟิงสามารถช่วยดูแลจวนและปกป้องคนในจวนของข้าได้ ข้าสามารถใช้จวนอ๋องเย่เป็นหลักประกันให้กับเจ้าหอเฟิง เพียงแค่เจ้าหอเฟิงจ่ายดอกเบี้ยคืนให้ท่านอ๋องตวนทุกเดือน และคืนเงินต้นให้กับอ๋องตวนตามวันที่ตกลงกันไว้ หากไม่จ่ายคืน จวนอ๋องเย่ก็จะถูกยึด”
เฟิงอู๋ชิงอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ และเป็นผู้ที่มีความคิดที่ดีคนหนึ่ง
จวนอ๋องเย่ไม่ใช่ของเขา จะยึดก็ยึดไปเลย
“เช่นนั้นก็สามารถลองดูได้” เฟิงอู๋ชิงกล่าว ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขันอยู่ในใจ ลูกหลานของชาวยุทธภพ แท้จริงแล้วก็ซื่อสัตย์และจริงใจ！
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็จะไปเชิญท่านอ๋องตวนมาในภายหลัง”
“ก็เชิญมาที่นี่เสียเลย” เฟิงอู๋ชิงคิดมาก และรู้สึกว่าหญิงหน้าขี้เหร่ที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่น่าเชื่อถือ
ฉีเฟยอวิ๋นก็กำลังมีความคิดนี้ นางจึงตะโกนให้อาอวี่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสไปจวนอ๋องตวน
อ๋องตวนเห็นว่าท่าทางของอาอวี่ดูแปลก ๆ：“เจ้าเป็นเช่นนี้แล้วยังมาที่จวนอ๋องตวนอีก จวนอ๋องเย่ของเจ้าไม่มีใครแล้วหรือ？”
อาอวี่ลำบากใจที่จะพูด และบอกเรื่องของพระชายาเย่กับคนแปลกหน้าแก่อ๋องตวน เดิมทีอ๋องตวนก็สงสัยอยู่แล้ว จึงจงใจที่จะพาอวิ๋นหลัวฉวนไปด้วย
เมื่ออวิ๋นหลัวฉวนมาถึงเรือนจวินจื่อ นางก็อยากจะอยู่ต่อ：“หม่อมฉันคิดว่าวันนี้จะอยู่ที่นี่ อีกเดี๋ยวท่านอ๋องกลับไปก่อนนะเพคะ หม่อมฉันจะอยู่ที่นี่สักสองสามวันแล้วค่อยกลับไป”
เมื่ออ๋องตวนได้ยินก็โกรธ และกวาดสายตามองไปที่เรือนจวินจื่อ：“ที่นี่มีดีอะไรกัน ก็เป็นเพียงแค่เรือนแห่งหนึ่ง หากเจ้าชอบ ข้าจะกลับไปสร้างแบบเดียวกันให้เจ้า”
อวิ๋นหลัวฉวนเหลือบมองอ๋องตวน ราวกับว่ามองคนที่โง่เขลา
“ถึงแม้ว่าจะเหมือนกันทุกประการ แต่หลังจวนอ๋องตวนก็ไม่ได้ครึกครื้นเหมือนจวนอ๋องเย่ หม่อมฉันชอบจวนอ๋องเย่ เหตุใดท่านอ๋องต้องดื้อดึงด้วยเพคะ！”
ในช่วงนี้อวิ๋นหลัวฉวนสบายมาก การตั้งครรภ์ครั้งนี้ไม่มีอาการใด ๆ กินนอนได้เป็นปกติ เวลาอยู่ที่จวนอ๋องตวนก็จะถูกอ๋องตวนดูแลเป็นอย่างดี
นางอ้วนขึ้น และแน่นอนว่าอ๋องตวนชอบมาก
ในเวลานี้ตำแหน่งของนางในจวนอ๋องตวนนั้นสูงขึ้นเรื่อย ๆ หากไม่พูดถึงเรื่องของจวินฉูฉู่ ทั้งสองก็จะอยู่ในความสงบ
อวิ๋นหลัวฉวนไม่อยากแพ้ท้อง จึงพยายามที่จะหลีกเลี่ยง และอ๋องตวนก็ไม่ต้องการทำลายบรรยากาศระหว่างทั้งสองคน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่พูดถึงมัน
แต่ช่วงนี้นางมักจะเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจเล็กน้อย ทั้งหมดเป็นเพราะอ๋องตวนที่ดูแลนาง
ทันใดนั้นอวิ๋นหลัวฉวนก็เข้าใจว่าทำไมเมื่อจวินฉูฉู่อยู่ที่จวนอ๋องตวน นางจึงใช้อำนาจบาตรใหญ่มากขนาดนั้น มีคนโปรดปราน แน่นอนว่ายอมไม่เกรงกลัวสิ่งใด
แต่นางไม่ใช่คนอย่างจวินฉูฉู่ แม้ว่าจะมีอำนาจ แต่ก็จะไม่ปฏิบัติต่ออ๋องตวนเช่นนั้น
ใครบอกให้พวกเขาสองคนยากที่จะอยู่ด้วยกันได้
“ข้าไม่ได้ดื้อรั้น ข้าเพียงต้องการให้สิ่งดีที่สุดแก่ฉวนเอ๋อร์！” อ๋องตวนจับมือของอวิ๋นหลัวฉวน เขาไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก และพานางไปที่ห้องของเฟิงอู๋ชิง
หลังจากที่อาอวี่มาถึงแล้ว เขาก็รายงาน จากนั้นก็ถอยออกไป
ตงเอ๋อร์ทนดูไม่ไหว จึงส่งอวิ๋นหลัวฉวนและอ่องตวนเข้าไปในห้อง แล้วออกมาหาอาอวี่：“เจ้าเป็นอะไรไป？”
อาอวี่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้ตงเอ๋อร์ฟัง และตงเอ๋อร์ก็รู้สึกแปลกใจ：“จบลงแค่นี้หรือ？”
อาอวี่ส่ายหัว：“ข้าไม่ชอบนาง！”
ตงเอ๋อร์อยู่ที่จวนอ๋องตวน จึงไม่รู้เื่องที่คุณชายสามของจวนกั๋วกงต้องการแต่งงานกับอู๋กั่ว และยิ่งไม่รู้เลยว่าอู๋กั่วเป็นใคร
ตงเอ๋อร์รู้สึกขบขันกับเรื่องของอาอวี่ มีหญิงสาวที่ดีคนหนึ่งมาชอบเขา แต่เขากลับปฏิเสธอย่างเด็ดขาด สุดท้ายหญิงสาวก็เตะเขาด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของนาง
“อาอวี่ อันที่จริงเจ้าก็ไม่ได้เสียหาย ใครใช้ให้เจ้าก่อเรื่องวุ่นวายกัน？หญิงสาวคนหนึ่งรวบรวมความกล้าที่จะสารภาพรักกับเจ้า แต่เจ้ากลับทำเช่นนั้นกับนาง นางเตะเจ้ามันยังน้อยไป หากเป็นข้า ข้าก็จะเตะเจ้า และจะเตะจนเจ้ากระเด็น”
อาอวี่รู้สึกขบขัน：“เจ้างั้นหรือ？”
ตงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น：“ก็ข้าน่ะสิ ไม่ได้หรือ？”
“ได้！” อาอวี่อดทนต่อความเจ็บปวดและฝืนยิ้ม ตงเอ๋อร์เดินไปข้าง ๆ และมองไปที่อาอวี่อย่างเป็นกังวล
“รอดึกอีกหน่อย ข้าจะไปเอายามาให้เจ้า เจ้ากินแล้วจะได้ดีขึ้น！”
“อืม！”
อาอวี่เหลือบมองไปที่ตงเอ๋อร์ จากนั้นก็มองไปข้างหน้าและอดทนกับความเจ็บปวด
อ๋องตวนเดินเข้าไปและมองดู จากนั้นก็ทักทายและนั่งลง อ๋องตวนถามว่า：“มีอะไรรึ？”
“ท่านอ๋องตวน นี่คือเฟิงอู๋ชิง เจ้าหอทิงเฟิง หรือว่าเจ้าหอเฟิง”
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นแนะนำ อ๋องตวนก็มองไป：“เจ้าหอเฟิง”
เพื่อที่จะยืมเงิน เฟิงอู๋ชิงจึงพูดกับอ๋องตวนอย่างให้เกียรติ：“พูดได้ดี”
“เจ้าหอเฟิงป่วยหรือ？” อ๋องตวนเป็นคนที่เกรงใจ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่อวิ๋นหลัวฉวนค้นพบ อ๋องตวนดูสุภาพเรียบร้อย
ในเวลานี้อ๋องตวนจับมือของอวิ๋นหลัวฉวนไว้และนั่งนิ่ง แววตาของเขาสงบนิ่งและเย็นชา เมื่อเผชิญหน้ากับหัวหน้านักฆ่าของหอทิงเฟิง เขาไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับสุขุมเยือกเย็น
อวิ๋นหลัวฉวนค่อนข้างปลื้มอกปลื้มใจ หากในตอนนี้เว่ยหลินชวนอยู่ที่นี่ เกรงว่าเขาจะต้องกลัว
“ก็ดี พระชายาเย่มีเรื่องจะพูดกับท่าน” เฟิงอู๋ชิงกล่าวอย่างวางท่า และแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เห็นอ๋องตวนอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย
แต่อ๋องตวนไม่คิดเช่นนั้น และยิ้มอย่างราบเรียบ：“เช่นนั้นก็ลำบากพระชายาเย่แล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเลื่อมใสเป็นอย่างมาก อ๋องตวนจงใจแสร้งทำเป็นโง่เขลา แล้วหาโอกาสเพื่อที่จะเอาชนะ คนที่แข็งแกร่งก็คือแข็งแกร่ง คนที่อ่อนแอก็คืออ่อนแอ
“เป็นเช่นนี้ เจ้าหอเฟิงต้องการจะยืมเงิน แต่จวนอ๋องเย่ของเราไม่มีเงินมากขนาดนั้น เจ้าหอเฟิงรีบร้อนออกมา จึงไม่ได้นำเงินติดตัวมาด้วย และแม่นางอู๋กั่วที่เป็นผู้พิทักษ์ของเขากำลังจะแต่งงานเข้าไปในจวนกั๋วกง หลานชายของฉีกั๋วกง อวิ๋นเซวียนอี้ บุตรชายคนที่สามของท่านอ๋องหย่งจวิ้น วันนี้ได้พบกับแม่นางอู๋กั่วแล้ว เขาพอใจแม่นางอู๋กั่ว และแม่นางอู๋กั่วก็มีใจ อีกเดี๋ยวคุณชายสามก็จะพาคนมาสู่ขอกับเจ้าหอเฟิงที่จวนอ๋องเย่ และก่อนหน้านี้เขาเคยรับปากกับแม่นางอู๋กั่วว่าจะให้เงินเป็นสินเดิมแก่แม่นางอู๋กั่วห้าล้านตำลึง จึงอยากจะยืมเงินจำนวนหนึ่งจากท่านอ๋องตวน โดยจะให้ดอกเบี้ยทุกเดือน และจะคืนเงินต้นทั้งหมดตามวันที่ตกลงกันไว้ ท่านอ๋องตวนทรงเห็นว่าอย่างไรบ้างเพคะ？”
อ๋องตวนยังไม่ทันได้พูด อวิ๋นหลัวฉวนก็กล่าวอย่างดีใจว่า：“ท่านบอกว่าแม่นางอู๋กั่วจะแต่งงานเข้าไปในจวนกั่วกงงั้นหรือ？”
“ใช่”
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม และอวิ๋นหลัวฉวนก็เข้าใจในทันที นางตื่นเต้นมากเกินไป เช่นนี้ไม่ค่อยดีนัก！
อวิ๋นหลัวฉวนพยักหน้า：“เช่นนั้นก็เป็นเรื่องดี！
