องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 593 เขามาแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปในสนามล่าสัตว์ และพบว่าสนามล่าสัตว์ใหญ่มาก แต่ถนนหนทางไม่ได้เดินลำบากมากนัก เมื่อก่อนนางเคยได้รับภารกิจในป่าและฝึกภาคสนามมาบ้างแล้ว สนามล่าสัตว์เช่นนี้เป็นสถานที่ที่เลี้ยงสัตว์ไว้เพื่อให้คนในราชวงศ์มาล่าสัตว์
จึงสามารถจับเหยื่อได้ง่าย และเพื่อให้คนที่นี่เดินทางได้ไม่ลำบาก สนามล่าสัตว์จึงเดินง่าย แม้แต่คนธรรมดาก็มาที่นี่ได้ และจะไม่เป็นอะไร
แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดในเวลานี้คือฤดูหนาว ที่นี่มีหิมะอยู่ทั่ว ดังนั้นจึงเพิ่มความยากในการตามหาคน
หลังจากที่เข้าไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็หาอยู่นานกว่าหนึ่งชั่วยาม และผู้คนก็ทยอยกันหยุดเดินตาม：“น่าจะอยู่แถว ๆ นี้”
ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตว่ามีรอยเกือกม้าอยู่รอบ ๆ ผู้ที่ขี่ม้ามาที่นี่ต้องเป็นจักรพรรดิอวี้ตี้อย่างแน่นอน ต้าเหลียงมีกฎหมายว่าในสนามล่าสัตว์ มีเพียงท่านอ๋องและผู้ที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะสามารถขี่ม้าเข้ามาในสนามล่าสัตว์ได้
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบๆ：“ม้าหายไปแล้ว และไม่มีรอยเกือกม้าแล้ว จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน พวกเจ้าแยกกันออกไปตามหา หากพบแล้วก็ส่งสัญญาณ หนึ่งคนในนั้นตามข้าไปหา”
ฉีเฟยอวิ๋นสั่งและมองไปในทิศทางที่นางจะไปตามหา
ในเวลานี้จักรพรรดิอวี้ตี้ได้ถูกศัตรูปิดล้อมไว้แล้ว เขาต้องการปกป้องมู่เหมียน ทั้งสองถูกปิดล้อมให้อยู่ตรงกลาง มู่เหมียนได้รับบาดเจ็บ เพื่อที่จะช่วยจักรพรรดิอวี้ตี้ไว้ ร่างกายของนางจึงได้รับบาดเจ็บสาหัส นางอาเจียนเป็นเลือดและเดินไม่ไหวแล้ว
จักรพรรดิอวี้ตี้ช่วยพยุงมู่เหมียน ทั้งสองหยุดอยู่ที่หน้าผา และข้างหลังพวกเขาเป็นเหวลึก
“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ไหวแล้วเพคะ พระองค์ไม่ต้องสนใจหม่อมฉัน รีบไปจากที่นี่ พวกเขาไม่ทำอะไรหม่อมฉันหรอก”
มู่เหมียนรู้สึกไม่ไหวแล้ว นางต้องการให้จักรพรรดิอวี้ตี้หนีไปก่อน
จักรพรรดิอวี้ตี้ส่ายหัว：“ข้าจะพาเจ้าไปด้วย ข้าจะทิ้งอย่างไม่สนใจได้อย่างไร ข้าต้องพาเจ้ากลับไปด้วยให้ได้ อย่าพูดไร้สาระ”
จักรพรรดิอวี้ตี้กอดมู่เหมียน และเช็ดเลือดที่มุมปากของนาง มือข้างหนึ่งกอดมู่เหมียนไว้ในอ้อมแขน และมืออีกข้างหนึ่งก็ถือดาบยาวที่เปื้อนเลือด
จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่ได้นำดาบออกมาด้วย นี่เป็นดาบของมู่เหมียน โชคดีที่มู่เหมียนนำดาบออกมาด้วย ไม่เช่นนั้นวันนี้จักรพรรดิอวี้ตี้คงต้องตายอยู่ที่นี่
มีชายชุดดำมากกว่ายี่สิบคนรายล้อมอยู่ และไม่มีใครคิดว่าวรยุทธของจักรพรรดิอวี้ตี้จะแข็งแกร่ง คนที่ได้รับบาดเจ็บคนหนึ่ง และเขาที่พิษภายในกำเริบ แต่ยังสามารถฆ่าคนได้สิบกว่าคน และมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้
ไม่มีใครกล้าชะล่าใจ และมีคนพูดว่า：“เรามาจบการต่อสู้นี้กันเถอะ ทุกคนลงมือพร้อมกัน ฆ่าหนานกงอวี้”
เมื่อมู่เหมียนได้ยินว่จะฆ่าหนานกงอวี้ นางก็รีบเข้าไปขวางไว้หนานกงอวี้ในทันที：“ฝ่าบาท พระองค์รีบหนีไป！”
“ข้าไม่ไป” หนานกงอวี้เหลือบมองออกไปไม่ไกล：“ในเมื่อต้องตาย ข้าก็จะตายกับเจ้า！”
หนานกงอวี้กอดมู่เหมียน และกระโดดลงไปในเหวลึก และคนอื่น ๆ รีบตามไปในทันที คนที่เป็นผู้นำกล่าวว่าอยู่ต้องเห็นคน ตายต้องพบศพ
คนสิบกว่าคนตามลงไปดูที่ด้านล่างเขา
หนานกงอวี้ตกลงมาจากหน้าผาและหายตัวไป ฉีเฟยอวิ๋นเดินมาจากไกล ๆ และตะโกนว่า：“มู่เหมียน！”
ในขณะนี้ ผู้ยี่สิบกว่าคน กลับมาเพียงสิบกว่าคน และปิดล้อมฉีเฟยอวิ๋นไว้
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเข็มเงินออกมาเพื่อรับมือกับศัตรู และจัดการกับคนสิบกว่าคน
เมื่อเห็นว่าสู้ไม่ไหวแล้ว ฝูงอีกาที่บินอยู่บนท้องฟ้าไม่ไกลก็เข้ามาจัดการกับผู้คนสิบกว่าคนในทันที เหตุการณ์นั้นทำให้ฉีเฟยอวิ๋นและคนอื่น ๆ ที่มากับฉีเฟยอวิ๋นตกใจ
เจ้าแห่งอีกาบินลงมาเกาะบนไหล่ของฉีเฟยอวิ๋น และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น หลังจากที่อีกาและคนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นก็ขมวดคิ้วในทันที：“ฝ่าบาทอยู่ข้างล่าง และต้องการความช่วยเหลือ！”
เจ้าแห่งอีการ้องกากา ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจ：“ท่านอ๋องมาแล้ว？”
“กากา！” เจ้าแห่งอีกาบินลงไปข้างล่าง และฝูงอีกาก็บินตามไป มีเสียงกรีดร้องดังจากข้างล่าง ฉีเฟยอวิ๋นจึงวิ่งไปที่นั่นโดยไม่สนใจคนอื่น ๆ หากไม่ใช่เพราะหนานกงเย่มาได้ทันเวลา ฉีเฟยอวิ๋นก็คงจะกระโดดลงไปแล้ว
เรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตคนมีความสำคัญอย่างใหญ่หลวง ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้คิดมากขนาดนั้น นางไม่ได้สนใจชีวิตของจักรพรรดิอวี้ตี้ แต่สิ่งที่นางเป็นกังวลคือชีวิตของมู่เหมียน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าเลอะเลือนไปแล้วหรือ？” เสียงของหนานกงเย่ดังสนั่น ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังอย่างน้ำตาคลอ และเมื่อเห็นว่าหนานกงเย่นำผู้คนตามมา นางก็ไม่ตอบสนองใด ๆ
หนานกงเย่รีบเดินมาข้างหน้าฉีเฟยอวิ๋น เขาคว้ามือของฉีเฟยอวิ๋นไว้และกล่าวว่า：“ลงไปทางด้านข้างทั้งสองด้าน จะต้องหาฝ่าบาทให้พบ เร็วเข้า！”
พวกเขาที่เหลือรีบลงไปในทันที พวกเขาแต่ละคนผูกกระดานไม้สองแผ่นไว้บนฝ่าเท้า และรีบวิ่งลงไปจากเขา ราวกับว่ากำลังเล่นสกี ฉีเฟยอวิ๋นตกใจ และคิดไม่ถึงว่าหนานกงเย่จะทำเช่นนี้เป็นด้วย
ไม่นานหนานกงเย่ก็เข้ามาใกล้ ๆ ฉีเฟยอวิ๋นไม่มีเวลาจะคุยกับหนานกงเย่ นางมองดูคนของหนานกงเย่โยนเชือกลงบนต้นไม้แล้วผูก หลังจากที่ผูกแล้วก็ส่งให้หนานกงเย่ หนานกงเย่ผูกเชือกไว้ที่เอวของเขา และเอามืออีกข้างอุ้มฉีเฟยอวิ๋นไว้ จากนั้นก็กระโดดลงไป ฉีเฟยอวิ๋นกลัวมากและกอดเอวของหนานกงเย่ไว้แน่น ต่อให้ตายนางก็จะไม่ปล่อยมือ
หนานกงเย่ก้มลงมองฉีเฟยอวิ๋นที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยสีหน้าที่เย็นชา ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วหรือ？
หนานกงเย่เกร็งแขนไว้แน่นและไม่กล้าที่จะปล่อยมือ
หากไม่ใช่เพราะเป็นกังวลเรื่องชีวิตของจักรพรรดิอวี้ตี้ หนานกงเย่ก็จะต้องโยนฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไป
เมื่อทั้งสองมาถึงด้านล่าง ฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกปล่อย แต่นางยังไม่กล้าที่จะปล่อยมือ หนานกงเย่ค่อย ๆ คลายมือที่ถือเชือกออกและมองไปรอบ ๆ ฝูงอีกาค้นหาโดยรอบ เจ้าแห่งอีกาก็เกาะอยู่บนกิ่งไม้และมองลงไปรอบ ๆ ราวกับกำลังมองหาใครสักคน
“ไม่เป็นไรแล้ว”
หนานกงเย่ค่อย ๆ ผลักฉีเฟยอวิ๋นออก และเห็นว่าสีหน้าของนางดูหวาดกลัว ฉีเฟยอวิ๋นออกไปและมองไปรอบ ๆ
ไม่เหมือนข้างบน ข้างบนเป็นสนามล่าสัตว์ และพื้นดินที่หญ้าถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครกล่าวถึง พื้นดินถูกปกคลุมด้วยหิมะและไม่มีรอยเท้าสัตว์เลย
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ：“ทำไมถึงได้แตกต่างกันมากเช่นนี้？”
“เดิมทีที่นี่ก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีอะไรน่าแปลก” หนานกงเย่ดึงฉีเฟยอวิ๋นมาเพื่อมาแก้เชือก และเดินไปตามหาจักรพรรดิอวี้ตี้ที่อื่น
ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของหนานกงเย่ และถามว่า：“ท่านอ๋องเคยมาที่นี่？”
“อืม ตอนเด็ก ๆ ข้ากับอ๋องตวนเคยมาล่าสัตว์ที่นี่ และไม่ระวังจึงตกลงมา เป็นฝ่าบาทที่ช่วยพวกเราไว้”
“ดังนั้นที่นี่จึงไม่ทำให้ใครตาย？” ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงตอนที่เห็นจักรพรรดิอวี้ตี้อุ้มมู่เหมียนแล้วกระโดดลงมาอย่างไม่ลังเล ที่แท้ก็มีเหตุผล
“ไม่ใช่ว่าไม่ทำให้ใครตาย แต่เป็นไปได้มากที่ฝ่าบาทจะยังมีพระชนม์ชีพอยู่！” หนานกงเย่ปรับแก้ให้ฉีเฟยอวิ๋น และพาคนไปค้นหา
ผู้คนที่อยู่ข้างล่างก็กำลังค้นหาเช่นกัน แต่ก็ยังหาไม่พบ
ฉีเฟยอวิ๋นเป็นห่วงสถานการณ์ของมู่เหมียนเป็นอย่างมาก นางจึงทิ้งห่างจากหนานกงเย่ และรีบเดินไปข้างหน้า นางรู้สึกได้ว่ามู่เหมียนอยู่แถวนี้
หลังจากค้นหาอยู่สักพัก ก็มีเลือดอยู่บนหิมะ อีกาหลายตัวบินไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
ฉีเฟยอวิ๋นเห็นว่ามีถ้ำ และรอบ ๆ ถ้ำก็มีเลือด อีกาบินตรงเข้าไป และฉีเฟยอวิ๋นก็ตามเข้าไปด้วย
“มู่เหมียน！” หลังจากที่เข้าไปในถ้ำแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ตะโกนเรียก
มู่เหมียนลืมตาและมองฉีเฟยอวิ๋นด้วยรอยยิ้ม：“เจ้า……มาได้……อย่างไร？”
จักรพรรดิอวี้ตี้กอดมู่เหมียนไว้แน่น และเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจเล็กน้อย และไม่คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นจะมาในเวลานี้
