องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ – บทที่ 601 ฮองเฮาผู้ไม่สำนึกผิด

องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 601 ฮองเฮาผู้ไม่สำนึกผิด

ในฤดูหนาวสระบัวปกคลุมไปด้วยหิมะ เกรงว่าหากใครผ่านมาแล้วไม่รู้จะตกลงไป ดังนั้นจึงล้อมรั้วไว้ด้านนอก

จักรพรรดิอวี้ตี้ก็ไม่มีที่ไปเช่นกัน ที่นี่เงียบสงบ เขาจึงมาที่นี่ ในเมื่อต้องการจะขอโทษ แน่นอนว่าต้องหาสถานที่ที่ไม่มีใคร

จักรพรรดิอวี้ตี้โบกมือ เพื่อบอกใบ้ให้เสี่ยวสวีจื่อถอยออกไป

เสี่ยวสวีจื่อเดินออกไปไกล และไม่อยากรับรู้อะไร ขอเพียงแค่ฝ่าบาททรงปลอดภัยดีก็พอแล้ว

ไม่ว่าแม่ทัพฉีจะกล้าหาญเพียงใด แต่ก็ยังไม่สามารถทำอะไรฝ่าบาทได้？

แม่ทัพฉีปากไวใจถึง：“ฝ่าบาท กระหม่อมขอถามเรื่องหนึ่ง”

จักรพรรดิอวี้ตี้มองไปที่แม่ทัพฉีด้วยท่าทางที่ดุดัน และไม่ต้องการจะปิดบัง หากทุกเรื่องเป็นไปด้วยดีก็จะได้รับการอภัย ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นเพื่อนกัน

“จือซาน เจ้ามาที่นี่เพราะเรื่องของอ๋องเย่งั้นรึ？” จักรพรรดิอวี้ตี้ต้องการอธิบาย

แม่ทัพฉีถามว่า：“ฝ่าบาททรงลงมือใช่หรือไม่？”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ……”

แม่ทัพฉีเดินผ่านไป แล้วคว้าเข็มขัดหยกที่เอวของจักรพรรดิอวี้ตี้ จักรพรรดิอวี้ตี้ตกใจ เขายังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกโยนลงไปในสระบัวแล้ว

โชคดีที่จักรพรรดิอวี้ตี้มีฝีมือ และยืนอยู่บนสระบัวอย่างมั่นคง

แม่ทัพฉีก้าวเข้าไป จักรพรรดิอวี้ตี้อดไม่ได้ที่จะเรียกใครสักคนมา และไม่สามารถเอาชนะแม่ทัพฉีได้ จึงต้องประนีประนอม：“จือซาน ข้าไม่ได้ตั้งใจ อ๋องเย่ก็เป็นน้องชายของข้า ข้ารักและเอ็นดูเขามาโดยตลอด เขาคุมขังฮองเฮาไว้ ข้าคุยกับเขาแล้ว แต่เขาไม่ยอมปล่อยฮองเฮา ข้าจึงพลั้งมือไป และข้าก้ขอโทษเขาแล้ว

หากไม่เชื่อ เจ้าไปถามอ๋องตวนดูก็ได้”

เมื่อพูดถึงอ๋องตวน แม่ทัพฉีก็นึกถึงเรื่องที่อ๋องตวนรังแกบุตรสาวของเขาในตอนนั้น

“ฮึ อีกเดี๋ยวกระหม่อมจะไปหาเขา” แม่ทัพฉีพูดอย่างไม่ทันได้คิด

จักรพรรดิอวี้ตี้รู้สึกผิด：“จือซาน ข้าเป็นจักรพรรดิ เจ้าจะสังหารจักรพรรดิหรือ？”

“กระหม่อมจะสังหารจักรพรรดิ หลังจากสังหารแล้ว ฝ่าบาทก็จะฆ่ากระหม่อม”

“ไร้สาระ ข้าเคยบอกแล้วว่าหากใต้หล้านี้ยังมีข้าอยู่ ข้าจะไม่ทำผิดต่อจือซาน” จักรพรรดิอวี้ตี้นึกถึงในตอนนั้น หากไม่ใช่เพราะจือซานที่ช่วยเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็คงจะตายไปนานแล้ว

แม่ทัพฉีไม่พูดถึงในตอนนั้นก็ดีแล้ว หากพูดถึงเขาก็จะโกรธขึ้นมา เมื่อจักรพรรดิอวี้ตี้เห็นว่าถูกโจมตีแล้ว เขาจึงไม่ยอมเสียเปรียบ

ไม่นานแม่ทัพและจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ต่อสู้กัน จักรพรรดิอวี้ตี้ยังคงสามารถต้านทานได้ชั่วขณะหนึ่ง แต่หลังจากการไม่กี่ครั้งกระบวนท่า เขาก็เริ่มล่าถอย และแม่ทัพฉีก็ออกหมัด จักรพรรดิอวี้ตี้ไม่สามารถยืนนิ่งแล้วให้แม่ทัพฉีลงมือได้ ในที่สุดหมัดของแม่ทัพฉีก็หยุด

จักรพรรดิอวี้ยกมือขึ้นไปขวางหมัดของแม่ทัพฉีไว้：“เมื่อก่อนอ๋องเย่ไม่ดีกับฉีเฟยอวิ๋นมากเช่นนั้น ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะใส่ใจเขาเช่นนี้

หลายปีผ่านไปมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เจ้ามองไม่เห็น เจ้าจงใจหาเรื่องข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เจ้าไม่ได้ยืนข้างข้ามาโดยตลอดหรือ ในตอนนี้เจ้ากลับมาหาข้าเพื่ออ๋องเย่ ใจของเจ้าลำเอียงไปแล้วจริง ๆ ”

แม่ทัพฉีทำหน้าบึ้งตึง มือขวาของเขาถูกจับไว้ และมือซ้ายก็ต่อยไปที่ท้องของจักรพรรดิอวี้ตี้ จนจักรพรรดิอวี้ตี้ล้มลงไปที่พื้น

แม่ทัพฉีมองเขาอย่างเย็นชา：“หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ในตอนนั้น แม่ทัพคนนี้คงจะคืนให้พระองค์”

แม่ทัพฉีหันหลังเดินจากไป จักรพรรดิอวี้ตี้เจ็บปวดมาก เขาลุกขึ้นและจะตะโกนเรียกคน แต่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอาย และไม่ใช่เรื่องที่ถึงแก่ชีวิต เขาจึงสะบัดเสื้อคลุมและเดินออกไปจากสระบัว

แม่ทัพฉีเดินออกไปด้วยท่าทางที่ดุดัน และจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ไปเข้าเฝ้าพระพันปีที่ตำหนักเฉาเฟิ่ง

ในเวลานี้ราชครูจวินก็มาถึงตำหนักเฉาเฟิ่งแล้ว และกำลังรออยู่ในตำหนักเฉาเฟิ่ง

“ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร？” พระพันปีมองไปที่ราชครูจวินด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ เรื่องดีไม่เป็นที่กล่าวขาน ส่วนเรื่องร้ายมักกระจายไปไกล

“พระพันปี กระหม่อมมาถามเรื่องท่านอ๋องเย่พ่ะย่ะค่ะ” ราชครูจวินกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

พระพันปีดูไม่ค่อยพอพระทัย：“เขาถูกทำร้าย เจ้าก็สนใจด้วยหรือ อายุปูนนี้แล้ว ยังต้องมาร้อนใจ เหนื่อยหรือไม่？”

“เรื่องที่ท่านอ๋องเย่ถูกทำร้ายไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ จะไม่ถามถึงเหตุผลได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ？”

ราชครูจวินกล่าวอย่างใจเย็นและก้มหน้าลง เพื่อไม่ให้ใครเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

พระพันปีชำเลืองมองราชครูจวิน：“เจ้าต้องการให้ข้าพูดอะไร？พูดว่าเป็นเพราะอ๋องเย่เรียกร้องความเป็นธรรมให้ข้า แล้วจับฮองเฮาไปคุมขัง？หรือพูดว่าฝ่าบาททรงกริ้ว แล้วทำร้ายอ๋องเย่？

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสถานะของฝ่าบาท ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ฝ่าบาทก็ไม่มีความผิด ใครใช้ให้เขาหยิ่งผยองกัน เขาจับกุมตัวคนไปโดยไม่บอกใครสักคำ”

ราชครูจวินก้มหน้าลง：“แสดงว่าเพื่อฮองเฮา และเป็นความจริงที่เมื่อคืนมีคนลอบสังหาร？”

“……” พระพันปีเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองราชครูจวิน：“กลับไปเถอะ”

“……”

ราชครูจวินทูลล่าและจากไป

ไห่กงกงกลับมา：“พระพันปี ท่านราชครูจวินหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ？”

“อ๋องเย่ถูกทำร้าย เขาจึงให้ความสนใจ ในตอนนี้แคว้นอู๋โยวรุกรานเข้ามาแล้ว ต้าเหลียงจะล่าช้าไม่ได้”

“แล้วพระเกียรติของฝ่าบาท？”

“แน่นอนว่าต้องไว้หน้าฝ่าบาท แต่เรื่องนี้จะปล่อยไปไม่ได้”

ไห่กงกงรู้สึกประหลาดใจ：“พระพันปี หรือว่าฝ่าบาทไม่ทรงทราบว่าเป็นการกระทำของฮองเฮา？”

“ฮองเฮาตั้งครรภ์ รู้แล้วจะทำอย่างไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นฮองเฮาก็เป็นเช่นนี้มานานแล้ว มิใช่หรือ？ฝ่าบาททรงมีจิตใจเมตตา ฝ่าบาททรงไม่สามารถไร้ความปรานีต่อฮองเฮาได้”

ไห่กงกงพยักหน้า：“อันที่จริงป้าซีน่าสงสารมากที่สุด หากฮองเฮาจะสำนึกผิด นางก็คงจะสำนึกผิดตั้งแต่ตอนที่ป้าซียอมตายแทนนางแล้ว”

พระพันปีรู้สึกขบขัน：“อาไห่เอ๊ย ในโลกนี้ไม่มีใครตายแทนใครได้ การตายของป้าซีนั้น เป็นชะตากรรมของนาง และทุกอย่างที่ฮองเฮาทำมาจนถึงตอนนี้ นั้นก็เป็นชะตากรรมของฮองเฮา ชีวิตของฮองเฮาไม่ควรจะจบสิ้น”

“บ่าวเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ในขณะที่ไห่กงกงกำลังพูด ก็มีคนตะโกนอยู่ข้างนอกประตูว่าฝ่าบาทมาคารวะพระพันปี

ไห่กงกงมองไปที่พระพันปี：“พระพันปี พระองค์……”

“ให้ฝ่าบาทเข้ามา แล้วไปชงชาชั้นดี ให้เขามาเล่นหมากรุกและดื่มชาเป็นเพื่อนข้าเสียหน่อย วันนี้อากาศหนาวเย็น เขาไปตั้งนานแล้วเพิ่งจะกลับมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางบ้าง？”

ไห่กงกงไม่เข้าใจ：“พระพันปีพ่ะย่ะค่ะ พระองค์ทรงรู้ได้อย่างไรว่ามีอะไรเกิดขึ้น？”

“มาช้าเช่นนี้จะต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ฉีจือซานมีเรื่องจะขอเข้าเฝ้ามิใช่หรือ？นานแล้วทำไมถึงยังไม่มา คงจะไม่หยิบยืมเรื่องที่จะมาเข้าเฝ้าข้า เพื่อคิดบัญชีกับฝ่าบาทหรอกนะ？

บุตรชายของข้า ข้าจะไม่สนใจก็ได้ แล้วฉีจือซานเป็นใครกัน ปกติแล้วเขาก็ปกป้องบุตรสาวของเขาด้วยชีวิต

ตั้งแต่บรรดาเสี่ยวซื่อจื่อถือกำเนิดออกมา เจ้าเห็นว่าเขาออกมาบ้างหรือไม่？แม้แต่การเข้าเฝ้าในช่วงเช้าเขาก็ไม่มาแล้ว มีสงครามที่ชายแดน เขาก็ไม่ไปรบ

หากข้าเดาไม่ผิด เมื่อพบปะผู้คน เขาจะต้องยกย่องว่าอ๋องเย่กตัญญูกตเวทีและมีไหวพริบอย่างแน่นอน

และเป็นเพราะฝ่าบาททำร้ายอ๋องเย่ หากเปลี่ยนคนข้างกายแล้วก็คงจะทำร้ายไปครึ่งชีวิต”

“เช่นนั้น่าบาท？” ไห่กงกงพูดออกมาเพียงครึ่งหนึ่ง เขากลืนคำพูดที่เหลือกลับไปและไม่กล้าพูดอะไรอีก

พระพันปีโบกมือ：“ไปเถอะ”

ไห่กงกงรีบไปต้อนรับจักรพรรดิอวี้ตี้ที่หน้าประตู และในขณะนี้พระพันปีก็นั่งรออยู่แล้ว

หลังจากที่เข้ามาแล้ว จักรพรรดิอวี้ตี้ก็คารวะพระพันปี：“ลูกคารวะเสด็จแม่ เมื่อคืนเสด็จแม่ทรงตกพระทัยแล้ว ลูกมาช้า เสด็จแม่ได้โปรดยกโทษให้ลูกด้วย”

“นั่งลงเถอะ ยกโทษอะไรกัน ไม่ใช่ความผิดของเจ้า มาเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนแม่เถอะ” พระพันปีกล่าว จักรพรรดิอวี้ตี้เดินไปนั่งลงและเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนพระพันปี

ในเวลานี้ราชครูจวินก็มาถึงจวนเสนาบดีแล้ว เมื่อรถม้าหยุด ราชครูจวินก็เปิดม่านบนรถม้าและมองเข้าไปในจวนเสนาบดี ราชครูจวินบอกให้คนขับรถม้าจอดอยู่ที่นี่ จากนั้นก็ลงจากรถม้าและเข้าไปในจวนเสนาบดีพร้อมกับผู้ติดตาม