องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 628 กลับไม่ได้ก็ต้องแข็งใจเสียหน่อย
ฉีเฟยอวิ๋นคิดไม่ถึงว่าผู้เฒ่าสองคนในป่าจะปฏิบัติต่อพวกเขาเช่นนี้
หลังจากอาบน้ำเสร็จออกมา ข้างหน้าก็มีเสื้อที่สะอาดวางไว้อยู่ ถึงแม้ว่าจะดูธรรมดาแต่ขนาดก็พอเหมาะกับที่พวกเขาทั้งสองสามารถใส่ได้ ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
ในป่าเขาที่แห้งแล้งและลึกลับ จะมีเสื้อผ้าที่พอเหมาะพอดีเช่นนี้ที่ไหน ต่อให้ทำตอนนี้ก็เป็นไปไม่ได้
ไม่ว่าจะอย่างไร ฉีเฟยอวิ๋นใส่เสื้อผ้าไปก่อน
หนานกงเย่ออกมาจากข้างในเมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง เสื้อผ้าของผู้หญิงในเมืองอู๋โยวค่อนข้างหนาและหนัก เสื้อผ้าเป็นแบบที่ห่อหุ้มอย่างแน่นหนา โดยเฉพาะกระโปรงช่วงล่างที่มีความหนาหลายชั้น
แต่แบบนี้ถึงแม้ใส่แล้วจะดูธรรมดา แต่ก็ความรู้สึกเคร่งขรึมสุขุมมากขึ้น
คนอื่นใส่แล้วไม่รู้ว่าจะให้ความรู้สึกแบบไหน แต่ฉีเฟยอวิ๋นใส่ออกมาได้อย่างสวยงาม
เมื่อเห็นว่าหนานกงเย่ยังไม่สวมใส่เสื้อผ้า ฉีเฟยอวิ๋นจึงรีบถือผ้าขนหนูแห้งเข้าไปเช็ดตัวให้กับเขา และตรวจดูว่าเรือนร่างของเขายังมีบาดแผลอยู่หรือไม่
หนานกงเย่มองดูฉีเฟยอวิ๋นที่มีสีหน้าจริงจัง มุมปากของเขาก็ยกขึ้นและเขาก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
เขากุมมือของฉีเฟยอวิ๋นแน่น หนานกงเย่ดึงฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาจูบ
ฉีเฟยอวิ๋นปล่อยมือออก จากนั้นจึงเช็ดตัวให้หนานกงเย่ให้แห้ง
จากนั้นจึงหยิบชุดใหม่มาให้หนานกงเย่ใส่ เอวของหนานกงเย่นั้นคอดเข้าไปทำให้สวมเข็มขัดได้ยาก ฉีเฟยอวิ๋นใช้เวลาอยู่นานกว่ากว่าจัดการเสร็จ ขากางเกงนั้นมีความกว้างสามารถเดินได้อย่างสะดวกสบาย
ส่วนฉีเฟยอวิ๋นนั้นเป็นชั้นๆ ราวกับดอกไม้ที่กำลังแตกหน่อ ตั้งแต่น่องลงไปได้ถูกห่อหุ้มไว้ จึงทำให้ก้าวเท้าได้อย่างช้าๆ และก้าวเล็กๆ
หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มหัวเราะ “ร่างกายของท่านอ๋องใส่อะไรก็ดูดีเพคะ”
หนานกงเย่กล่าว “ไม่เหมือนอวิ๋นอวิ๋น ใส่อะไรก็ดูดี”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเขินอาย หนานกงเย่ยอมรับกับสิ่งในยุคปัจจุบันได้อย่างรวดเร็วและเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน
“เราออกไปกันเถอะเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองถังน้ำที่เต็มไปด้วยเลือด เดิมทีต้องการจะจัดการกองเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเลือดที่กองอยู่บนพื้น แต่หนานกงเย่จูงฉีเฟยอวิ๋นไว้ หลังจากนั้นเขาก็จัดการด้วยตัวเอง จากนั้นจึงเทน้ำทิ้งไป
ฉีเฟยอวิ๋นต้องการจะช่วย แต่หนานกงเย่ไม่ต้องการให้เธอช่วย
ทั้งสองคนเดินออกไป ฉีเฟยอวิ๋นรีบเข้าไปขอบคุณสองสามีภรรยาชรา
หนานกงเย่กลับมาอธิบาย “ภรรยาของข้ากำลังตั้งครรภ์จึงไม่สามารถทำงานหนักได้”
“เช่นนั้นก็ไม่สามารถทำงานหนักได้ พวกเจ้าหิวกันหรือไม่ ข้ายังขอมีเสบียงอาหารเหลืออยู่บ้าง พวกเจ้ารีบไปกันเถอะ ไม่เช่นนั้นหากถูกจับได้จะเดือดร้อนไปกันหมด”
หญิงชราหยิบห่อหนึ่งห่อให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหยิบมาเปิดดูและก้มศีรษะโค้งคำนับเพื่อแสดงความขอบคุณ “ขอบคุณคุณยายมาก”
“ไปกันได้แล้ว”
หญิงชราและชายชราทั้งสองยืนส่งพวกเขาออกไป หนานกงเย่จูงฉีเฟยอวิ๋นและเดินไปทางค่ายทหารฝั่งทางใต้ ไม่นานทั้งสองก็มาถึงภายนอกของกระโจมค่ายทหาร
ทั้งสองคนที่ปลอมตัว เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสองคนก็นำตัวเข้ามา ทั้งสี่คนต่างแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉีเฟยอวิ๋นหยิบเสบียงออกมาวางไว้ จากนั้นจึงทดลองและแน่ใจว่าไม่มีพิษ เธอมองไปที่หนานกงเย่ “ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ใช่คนธรรมดา ฤดูหนาวเช่นนี้พวกเขาไปหาไม้ฟืนมาได้จากที่ไหน แถมยังมีเสื้อผ้าที่ดีเช่นนี้ให้พวกเรา?”
“ใช่พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา ในป่าหุบเขา คนที่สามารถอาศัยอยู่อย่างสันโดษในสถานที่ที่อันตรายเช่นนี้ได้จะต้องเป็นคนไม่ธรรมดาแน่ๆ”
หนานกงเย่เปลี่ยนเสื้อผ้าดีแล้ว จากนั้นจึงอุ้มฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปเปิดผ้าห่มขึ้นและล้มตัวลงนอน
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองประตูนอกกระโจมและแน่ใจว่าไม่มีใครเดินผ่านมา จากนั้นจึงนอนลงไปพร้อมกับหนานกงเย่
หนึ่งคืนที่ไม่ได้นอนหลับพักผ่อน ไม่นานทั้งสองก็นอนหลับไป
ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาในตอนเที่ยง แต่หนานกงเย่ยังคงหลับอยู่
เมื่อจัดการอยู่ครู่หนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นก็เตรียมที่จะออกไปข้างนอกและได้ยินมีเสียงคนมาขอเข้าพบจากภายนอก
“อู๋กั่วขอเข้าพบ” อู๋กั่วอยู่ข้างนอก ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองหนานกงเย่ที่ยังคงหลับอยู่ เกรงว่าจะส่งผลต่อการพักผ่อนของเขา เธอจึงออกไปข้างนอก
หน้าประตูมีทหารองครักษ์อยู่สองนาย เดิมทีต้องการจะเดินตามฉีเฟยอวิ๋นไป แต่ถูกเธอห้ามไว้
“พวกเจ้าไม่ต้องตามข้าไป ข้ามีเรื่องจะพูดกับหมออวิ๋น” ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามอู๋กั่วไปในสถานที่ที่ไม่มีผู้คนพลุกพล่าน
อู๋กั่วถาม “ทำไมท่านถึงไปเป็นหมอทหารได้?”
“เดิมทีข้าก็เป็นหมอ เดินตามท่านอ๋องตลอดเวลาก็ไม่สะดวกเท่าไร ก็เหมือนกับพวกเจ้าคนตระกูลอวิ๋น ผู้หญิงในตระกูลอวิ๋นเข้าสู่สนามรบด้วยความภาคภูมิใจ ไม่ได้มาทำการรบแต่มาเพื่อความเพลิดเพลิน
ข้าเลยมาอย่างปกปิดตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไว้ จะได้รู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย”
“ชื่อของท่านก็ยังพอนับว่าดี ข้าไม่เคยได้ยินว่าท่านจะมีอะไร แต่เคยได้ยินเรื่องราวบางอย่างที่ไม่ดีของท่านก่อนที่ท่านจะแต่งงาน”
อู๋กั่วเคยได้ยินมาว่าฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนตรงไปตรงมา
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อู๋กั่ว “เช่นนั้นก็ไม่ได้ คนที่นี่ส่วนใหญ่รู้ว่าฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนไร้สมองไม่จริงจัง แต่ไม่รู้ว่าพระชายาเย่สามารถรักษาคนป่วยได้ ข้าไม่สามารถทำลายการสู้รบในครั้งนี้ลงได้”
“ท่านจะปกปิดตัวตนที่แท้จริงของท่านก็ได้ แต่ข้าเห็นว่าหวาชิงก็ดูจะจัดการยาก นางมักทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายของท่านตลอดเวลา และไม่ใช่เพียงครั้งเดียวที่นางอยากจะเข้าหาเขา ตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้เรื่องนี้ดี ถึงตอนนั้นจะทำอย่างไรหรือ?”
อู๋กั่วเกลียดที่สุดพวกที่รู้อยู่แล้วว่าคนอื่นเขามีภรรยาอยู่แล้ว แต่ก็ยังมาเกาะแกะระรานคนอื่นอีก
ผู้ชายก็ยิ่งแล้วใหญ่ รู้อยู่แล้วว่าตัวเองมีภรรยาเป็นตัวเป็นตน ยังจะอยากแต่งงานเพิ่มอีก
ในโลกของอู๋กั่ว นี่เป็นการละเมิดจริยธรรมทางศีลธรรมที่น่าละอายยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
แต่ฉีเฟยอวิ๋นกลับรู้สึกสงบมาก “ตอนนี้เป็นช่วงเวลาการทำสงคราม ขอเพียงแค่เขาไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดต่อข้า ข้าก็ไม่คิดอะไร
ตอนนี้ข้าอาศัยอยู่ในกระโจมของท่านอ๋อง ข้ายังจะกังวลอะไรอีกหรือ?”
อู๋กั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและก็เป็นจริงตามนั้น
ทั้งสองคนพูดคุยกันต่ออีกครู่หนึ่ง จากนั้นอู๋กั่วจึงกล่าวว่าวันนี้จะทำเรื่องที่จริงจัง “ข้าได้รับข่าวจากอู๋ซัง เขาบอกว่าหนานกงเซวียนเหอบุกเข้าไปที่จวนท่านอ๋องเย่ และต้องการสังหารคนในจวนท่านอ๋องเย่ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว นายท่านเกือบจะฆ่าหนานกงเซวียนเหอ แต่น่าเสียดาย จู่ๆ ก็มีหญิงสาวชุดแดงปรากฏตัวขึ้นและช่วยชีวิตของหนานกงเซวียนเหอออกไป
แต่วังหลวงก็เกิดเรื่องขึ้นอีก ได้ยินมาว่าท่านอ๋องตวนได้เตรียมการไว้ก่อนหน้าแล้ว สุดท้ายจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เพราะท่านอ๋องตวนได้ต่อสู้กับหนานกงเซวียนเหอทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส
ยังดีที่หมอเทวดาได้ช่วยชีวิตไว้ทันท่วงที ตอนนี้เขาไม่เป็นอะไรแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อู๋กั่ว “วันนี้เจ้ามาหาข้าเพื่อพูดเรื่องนี้หรือ?”
“อืม” อู๋กั่วพยักหน้า
“ต่อไปไม่ต้องบอกข้าเกี่ยวกับเรื่องราวในเมืองหลวง ทหารที่อยู่ภายนอกไม่สามารถทนรับได้ เพราะกลับไปไม่ได้และไม่สามารถกลับได้ตอนนี้ หากรู้แล้วต้องเป็นกังวลใจ เช่นนั้นทำเรื่องที่อยู่ตรงหน้าให้ดีจะดีเสียกว่า ฉะนั้นต่อไปไม่ต้องบอกข้าแล้ว ข้าจะได้ไม่ต้องคิดมากจนทำให้ทำอะไรได้ไม่ดี”
อู๋กั่วทำสีหน้ามึนงง “ท่านเป็นคนที่แปลกประหลาดจริงๆ!”
“อืม” ฉีเฟยอวิ๋นน้อมรับอย่างไม่ปฏิเสธ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองออกไปไกล เธอก็ไม่มีหนทาง กลับไปไม่ได้ เป็นกังวลไปก็ไร้ประโยชน์
การออกรบไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เสียทั้งเวลาเสียทั้งพลังงาน ฉะนั้นเธอจึงต้องวางแผนกับสงครามที่ยืดเยื้อนี้
เธอโชคดีที่อู๋กั่วไม่ใช่คนไม่ดี ก่อนจะออกมาก็ได้แต่งงานกับอวิ๋นเซวียนอี้ และได้เป็นหนึ่งในสมาชิกของตระกูลอวิ๋น
และแม้ว่าเฟิงอู๋ชิงจะเห็นแก่หน้าของอู๋กั่ว เขาก็พยายามปกป้องคุ้มครองจวนท่านอ๋องเย่ไว้ หากเขาทำพลาดไป ชื่อเสียงของเขาที่สร้างมาก็จะเสียหายไปด้วย
คนอย่างเขานั้น คาดว่ากลัวว่าจะอายคนสู้หน้าใครไม่ได้
หมอเทวดาก็เป็นลูกศิษย์ของเธอ ความสัมพันธ์เช่นนี้ เธอจึงไม่กลัว
เมืองหลวงยังมีท่านพ่อของเธอที่คอยปกป้อง และตอนนี้ท่านอ๋องตวนก็เริ่มรับผิดชอบงานใหญ่ขึ้นมาบ้าง เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว
