หน้าหอแต่งตั้งราชา ผู้แข็งแกร่งแดนราชายุทธ์ที่รวมตัวกันอยู่นั้นมีจำนวนนับหมื่น แต่ที่มีคุณสมบัติและสามารถเข้าไปในแดนแต่งตั้งราชาได้จริง ๆ นั้น มีไม่ถึงหนึ่งพันคน ในหมู่คนเหล่านี้ ผลการฝึกตนที่ต่ำที่สุดก็คือแดนราชายุทธ์ขั้นห้าขึ้นไป มีเพียงแค่ตัวของหลัวซิวเอง ที่มีผลการฝึกตนแห่งแดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่ง
ถึงอย่างไร ในเวลานี้ลมปราณของหลัวซิวไม่ได้แพร่กระจายออกไป เว้นแต่คนอื่นจะใช้ตัวสำนึกในการสำรวจ มิเช่นนั้นเขาจะไม่สามารถเห็นผลการฝึกตนของเขาได้
ผู้ที่เข้าไปในหอแต่งตั้งราชาเป็นกลุ่มแรก แน่นอนว่าต้องเป็นพวกกองกำลังสูงสุดแห่งแดนราชายุทธ์ หลัวซิวไม่รีบร้อนที่จะเข้าไป แต่ตามหลังฝูงชน เข้าไปในหอแต่งตั้งราชาเป็นกลุ่มสุดท้าย
ภายในหอมีค่ายกลสร้างไว้ พื้นที่กว้างขวาง ผู้คนหลายพันคนยืนอยู่ด้วยกัน แต่ดูเหมือนคนไม่พลุกพล่าน
เมื่อทุกคนเข้ามา ประตูชั้นหนึ่งของหอแต่งตั้งราชาก็ปิดลงทันที ทันทีหลังจากนั้น พื้นดินใต้เท้าก็สั่นสะเทือนและสั่นสะท้านและทุกคนก็รู้สึกถึงการเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในเวลานี้ หลัวซิวสังเกตเห็นท้องฟ้าเหนือศีรษะ ชั้นที่เก้าของหอแต่งตั้งราชาแห่งนี้ ตรงกลางกลับเป็นโพรงว่าง
พื้นดินค่อย ๆ สูงขึ้น ยกผู้แข็งแกร่งแดนราชายุทธ์หลายร้อยไปยังชั้นเก้าที่สูงที่สุด
ที่ผนังรอบข้าง มีแสงระยิบระยับระยิบระยับ ไม่มีใครกล้ากระทำการอย่างไม่ฉลาดในเวลาเช่นนี้
“ทุกท่าน แดนแต่งตั้งราชาเป็นสถานที่ที่อันตรายเสี่ยงเก้าในสิบคือความตาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามีอันตรายมากมายในนั้น ท่ามกลางพวกเราหลายพันคน สุดท้ายมีได้แค่สิบคนเท่านั้นที่จะได้ป้ายชื่อ ข้าคือถูโรว่อานแดนศักดิ์สิทธิ์กระบี้ล้ำแห่งสมาคมเป่ยเซี๋ย ผู้มีความปรารถนาจะที่จะก่อตั้งกลุ่มไม่แน่ใจว่ามีใครอยากเข้าร่วมบ้าง?”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน คนที่พูดขึ้นคือชายวัยกลางคน หน้าเหลี่ยมคิ้วหนา มีผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ขึ้นแปด
“ฮ่า ๆ ได้ยินมาว่าศิษย์พี่ถูห่างจากแดนราชายุทธ์ขั้นเก้าเพียงหนึ่งก้าว ท่านต้องการรวมกลุ่ม ข้าเป็นคนแรกที่เข้าร่วม!”
ถูโรว่อานเพิ่งพูดจบ เพียงไม่นานก็มีคนตอบกลับมา
แดนศักดิ์สิทธิ์กระบี้ล้ำ คือหนึ่งในสี่แดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่แห่งสมาคมเป่ยเซี๋ย ถูโรว่อานคนนี้ที่มีต้นกำเนิดไม่ธรรมดา ความแข็งแกร่งของตัวเองนั้นสูงอยู่แล้ว แค่เพียงเอ่ยปาก ก็มีมีคนจำนวนไม่น้อยที่ตอบรับ
ไม่ใช่ว่าสมาคมเป่ยเซี๋ยมีแค่แดนศักดิ์สิทธิ์กระบี้ล้ำแห่งนี้แค่สำนักเดียว ที่เมืองทางใต้ เมืองทางเหนือ เมืองทางตะวันออก ต่างก็มีมหาจักรพรรดิยุทธ์ผู้แข็งแกร่งครองบัลลังก์เป็นผู้สืบทอดแดนศักดิ์สิทธิ์ ในเวลานี้พวกเขาทั้งหมดพูดออกมาดัง ๆ เพื่อเรียกร้องให้คนมารวมกันเป็นกลุ่ม
ไม่นานนัก ในหมู่คนนับพันคน เหลือน้อยกว่าสองร้อยคนที่ไม่ได้เข้าร่วมกลุ่มใดหลุ่มหนึ่ง
หลัวซิวสังเกตได้ว่า แดนราชายุทธ์ทั้งสองแห่งตำหนักจื่อ ยังมีคนของสำนักเสวียนหยางและสำนักฉางเหอต่างก็รวมกลุ่มกัน และเข้าร่วม剑แดนศักดิ์สิทธิ์ภายใต้คำสั่งของคนที่ชื่อว่าถูโรว่อาน
แน่นอน หลัวซิวจะไม่ปล่อยให้คนเหล่านี้คลาดสายตา เขาก็เลยรีบเดินไป พร้อมเข้าร่วมที่แดนศักดิ์สิทธิ์กระบี้ล้ำชั่วคราว
“หืม? เป็นแค่ผลการฝึกตนแห่งแดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรเข้าร่วมกับการบัญชาของแดนศักดิ์สิทธิ์กระบี้ล้ำ? ออกไปจากที่นี่ซะ!”
เมื่อหลัวซิวเดินเข้าไป ชายคนหนึ่งที่มีผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ขั้นเจ็ด ก็ใช้ตัวสำนึกสำรวจผลการฝึกตนของเขา เมื่อพบว่าเขามีผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่ง ความรังเกียจบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏอย่างชัดเจน และไล่เขาออกไปอย่างหยาบคาย
ชายคนนั้นพูดเสียงดัง จนทุกคนในที่นั้นได้ยินชัดเจน ชั่วขณะหนึ่งสายตาของทุกคนจ้องไปที่ร่างของหลัวซิว
ในเวลาเดียวกัน ตัวสำนึกของแต่ละคน ได้กวาดไปบนร่างของหลัวซิวโดยไม่มีการปิดบังใด ๆ
“ผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่งจริง ๆ ด้วย พลังเพียงแค่นี้ก็ยังกล้าเข้าร่วมการต่อสู้แต่งตั้งราชา?”
“ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้อยู่ที่นี่ในนามของกองกำลังใด แดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่ง… หึ น่าขำสิ้นดี!”
กลุ่มคนที่มาเข้าร่วมการต่อสู้แต่งตั้งราชา ผลการฝึกตนต่ำที่สุดคือผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ขั้นห้า แน่นอนว่าไม่มีทางเห็นแดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่งคนหนึ่งอยู่ในสายตาแน่นอน ดังนั้นจึงไม่มีการประนีประนอมในการพูด
หลัวซิวหน้าหมองลงทันที ระหว่างนักยุทธ์ด้วยกัน หากใช้ตัวสำนึกสำรวจผลการฝึกตนของคนอื่น เป็นท่าทีที่หยาบคายมาก แต่มักจะมีบางคนที่เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผู้อื่นอย่างไม่ระวัง เพราะผลการฝึกตนของพวกเขาสูงกว่า
“อืม? แค่เพียงแดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่งยังจะกล้าชักสีหน้าใส่ข้า เชื่อหรือไม่ข้าเหยียนเฟยไห่สามารถตบเจ้าตายด้วยมือเดียว?” แดนราชายุทธ์คนที่ก่อนหน้านี้ไล่หลัวซิวอย่างหยาบคายแดนศักดิ์สิทธิ์กระบี้ล้ำตะโกนออกมาด้วยเสียงเข้ม
ขณะพูด คนๆ นี้กำลังจะลงมือโดยตรง
เดิมทีการต่อสู้แต่งตั้งราชา ระหว่างแดนราชายุทธ์ทุกคนต่างการคบกันเพื่อการแข่งขันเท่านั้น ผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่งไม่ได้มีความหมายอะไรเลย และเหยียนเฟยไห่ก็ไม่มีทางเห็นเขาในสายตา
“เฮอะ ศักดิ์ศรีอันยิ่งใหญ่แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์กระบี้ล้ำ พึ่งพาผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ขั้นเจ็ด กลั่นแกล้งแดนราชายุทธ์ขั้นหนึ่งคนหนึ่ง?”
ทันใดนั้น เสียงใส ๆ ก็ดังขึ้น ทำให้เหยียนเฟยไห่ที่กำลังจะลงมือ หยุดชะงักทันที
“เฮอะ ๆ ที่แท้ก็คือศิษย์น้องฮู๋แห่งเมืองฝูถู อย่างไรก็ตามเมื่อศิษย์น้องเอ่บปาก ข้าก็จะไม่ถือสามดตัวหนึ่งแล้วกัน” คนที่ชื่อว่าเหยียนเฟยไห่ก็เก็บอารมณ์และพูดด้วยรอยยิ้ม
เมืองฝูถู ก็เป็นหนึ่งในสี่แดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่แห่งสมาคมเป่ยเซี๋ย ตามหลักแล้วไม่ค่อยจะสามารถสร้างความกลัวให้เหยียนเฟยไห่แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์กระบี้ล้ำได้ แต่ผู้หญิงคนนี้ที่มีแซ่ฮู๋เป็นคนพิเศษ ไม่สามารถยั่วยุได้ง่ายๆ
หลัวซิวได้ยินเสียงผู้หญิงคนนี้ ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด แต่ในนาทีนั้นเขากับคิดไม่ออก จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองด้วยความสงสัย
เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีรูปร่างที่งดงาม บนใบหน้ามีผ้าคุมอยู่ นัยน์ตาคู่สวยดุจอัญมณีสีดำ ราวกับมีมนต์เสน่ห์แห่งความดึงดูด เมื่อมองดูแล้วอดไม่ได้ที่จะจมดิ่งลงไป
แม้ว่าลมปราณวิเศษนี้จะถูกนางกดเอาไว้ แต่วิญญาณของหลัวซิวมีความรู้สึกที่เฉียบแหลม ยังสามารถรับรู้ได้ถึงมัน
“ลมปราณเช่นนี้…” หลัวซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะจำได้ไม่ชัดว่าเขารู้สึกถึงลมปราณนี้ที่ไหน
“โลกนี้มันแคบเสียจริง”
ในวินาทีนี้หลัวซิวก็นึกขึ้นมาได้แล้ว แม้ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะสวมผ้าคลุมหน้าอยู่ก็ตาม แต่เขาสามารถบอกได้ด้วยลมปราณว่า นางคือร่างอสูรฟ้าที่ตนเคยพบในตอนแรก ฮู๋ชิงชิง!
เพียงแต่หลัวซิวคิดไม่ถึงว่า ฮู๋ชิงชิงจะออกจากประเทศเทียนหวู แล้วมาที่สมาคมเป่ยเซี๋ยแห่งนี้ ดูเหมือนว่าจะเข้าร่วมแดนศักดิ์สิทธิ์เมืองฝูถูด้วย
เพราะเขาใช้วิชาเปลี่ยนหน้า ดังนั้นฮู๋ชิงชิงจึงจำเขาไม่ได้
“ศิษย์พี่ท่านนี้ ลมปราณบนร่างของท่านทำให้ข้ารู้สึกคุ้นเคย เราเคยได้เจอกันหรือไม่?”
ฮู๋ชิงชิงเงยหน้าขึ้นมอง นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยเวทย์มนตร์คู่นั้นเต็มไปด้วยความสงสัย
นางเป็นร่างอสูรฟ้าที่มีลักษณะพิเศษ กำเนิดวิญญาณที่มีกระแสสัมผัสมากกว่าคนทั่วไป ราวกับสัมผัสความเป็นสหายเก่าจากบนร่างของหลัวซิว จึงออกมาช่วยคลี่คลายสถานการณ์การปิดล้อมเมื่อครู่นี้ ไม่อย่างนั้นถ้าเป็นคนไม่เกี่ยวข้อง นางคงไม่ออกตัวช่วยเช่นนี้
“แม่นางชิงชิงอยู่อย่างปลอดภัย ร่างของอสูรฟ้าไม่ธรรมดาจริง ๆ คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมีผลการฝึกตนแดนราชายุทธ์ด้วย” หลัวซิวใช้ตัวสำนึกเพื่อส่งเสียง
“เจ้า…”
ได้ยินเช่นนั้น สีแปลก ๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาที่สดใสของฮู๋ชิงชิง
ไม่รอให้นางพูดอะไร หลัวซิวก็ส่งเสียงผ่านไปอีกครั้ง “เพราะบางสิ่งบางอย่าง ข้าจึงจำเป็นต้องซ่อนตัว ดังนั้นจึงขอรบกวนแม่นางให้ช่วยรักษาเก็บเป็นความลับ”
“อื้ม!”
ฮู๋ชิงชิงพยักหน้าโดยไม่มีความลังเล นางนึกขึ้นได้แล้วว่าชายผู้นี้คือใคร ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางรู้สึกว่าลมปราณของคุ้นเคย
