เขาไม่คิดว่าหลัวว่าก็คือคิงซิวหลัว เพราะฉายาราชายุทธ์อันดับ 1 นั้น ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาจะสามารถทำได้ ในองค์กรนักล่ายุทธ์ อย่างน้อยก็ได้รับอำนาจขั้นฟ้า แต่ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นเพียงผู้มีอำนาจขั้นดำชั้นสูง และระดับการฝึกฝนแค่ราชายุทธ์ขั้น 2 เท่านั้น
หลัวซิวก็ไม่เกรงใจ หลังจากนั่งลง เขาก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ทราบว่าท่านหัวหน้าแก๊งเรียกผู้น้อยมา มีอะไรเล่า?”
“ฮ่าฮ่า ผู้น้อยเป็นคนฉลาดจริงๆ จริงๆแล้วที่ข้าเชิญเจ้ามา เพราะมีโอกาสที่จะส่งให้เจ้า” ลู่เจิ้งเซี๋ยงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวซิวก็เยาะเย้ยในใจ เขาไม่เชื่อว่าจะมีใครในโลกนี้ที่เต็มใจจะให้โอกาสกับผู้อื่น ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาและลู่เจิ้งเซี๋ยงไม่มีความสัมพันธ์และไม่มีมิตรภาพอะไรต่อกัน
ในใจพูดอย่างนี้ หลัวซิวจะไม่พูดโดยตรง เขาแค่ไม่ได้พูดอะไร เขาหยิบถ้วยน้ำชาและดื่มชา เพราะเขารู้ลู่เจิ้งเซี๋ยงจะต้องพูดอะไรมากกว่านี้
“พูดตามตรง ข้าบังเอิญค้นพบซากปรักหักพังโบราณเมื่อไม่นานมานี้ เรียกว่าหุบเขาจิตนภา ไม่รู้ว่าเจ้าสนใจไหม?” ลู่เจิ้งเซี๋ยงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง
“หุบเขาจิตนภา?” หลัวซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผู้น้อยมีฐานการฝึกฝนต่ำ หากผู้ท่านต้องการเชิญผู้อื่นให้สำรวจซากปรักหักพังโบราณ ก็ควรเชิญผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิยุทธ์มาด้วย ทำไมถึงอยากให้ผู้น้อยไปด้วย?”
หลัวซิวรู้สึกจากใจว่าลู่เจิ้งเซี๋ยง ลู่เจิ้งเซี๋ยงมีเจตนาไม่ดี ในขณะที่พูด เขาก็สื่อสารกับจักรพรรด์ยุทธ์เสวียนดำ
แต่จักรพรรด์ยุทธ์เสวียนดำที่ได้เห็นและรู้เรื่องราวมากมาย ก็ยังไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับหุบเขาจิตนภามาก่อน
“ว่ากันว่า ก่อนหน้านี้ที่เจ้าจากไป ได้ทิ้งหญิงสาวนางหนึ่งที่สลบอยู่ในองค์กร ตัวสำนึกของข้าสัมผัสได้โดยไม่ได้ตั้งใจว่านางดูเหมือนจะเป็นผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิยุทธ์ ข้าคิดว่าหลังจากผ่านไปหลายวัน แม้นางจะได้รับบาดเจ็บ ก็ถึงเวลาที่ต้อง ตื่นแล้ว” ลู่เจิ้งเซี๋ยงพูดด้วยรอยยิ้ม
ดูเหมือนว่าตามความหมายของเขา คนที่เขาต้องการเชิญไม่ใช่หลัวซิว แต่เป็นผู้หญิงที่มีฐานการฝึกฝนจักรพรรดิยุทธ์หลัวซิวรู้ว่าเขากำลังพูดถึงเหยียนเยว่เอ๋อร์ ในช่วงเวลาที่เขาไม่อยู่ ลู่เจิ้งเซี๋ยงต้องไปดูแล้ว สำหรับคำพูดที่บอกว่า ตัวสำนึกสมผัสถึงโดยไม่ได้ตั้งใจ ไม่จริงทั้งนั้น
เรื่องที่ลู่เจิ้งเซี๋ยงเดาได้ยังไงว่าว่า เหยียนเย่วเอ๋อร์ กำลังจะตื่น หลัวซิวค่อนข้างสงสัยเหมือนกัน เขาได้ตั้งค่ายกลไว้ในห้อง ด้วยวิธีการของลู่เจิ้งเซี๋ยง เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าไปโดยไม่แตะต้องค่ายกล
“เรื่องนี้ ผู้น้อยต้องถามนาง พรุ่งนี้นางอาจจะตื่นขึ้นมา ข้าสงสัยว่าท่านรู้ได้อย่างไร?” หลัวซิวแสดงความสงสัยในใจ
ลู่เจิ้งเซี๋ยงยิ้มเล็กน้อย “เจ้าขายสมบัติมากมายและได้รับหินพลังจิตชั้นสูงมากกว่า สองแสนก้อน ไม่ว่านางจะได้รับบาดเจ็บแบบไหน ข้าคิดว่าด้วยความมั่งคั่งมหาศาลนี้ ก็สามารถซื้อยาสมุนไพรเพื่อรักษานางได้แล้ว?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวซิวรู้สึกพูดไม่ออก เขาไม่ได้คาดหวังว่าลู่เจิ้งเซี๋ยงจะเดามั่วๆก็ถูก
ยิ่งกว่านั้น เมื่อลู่เจิ้งเซี๋ยงกล่าวถึงหินพลังจิตชั้นสูงกว่าสองแสนก้อน อารมณ์ของเขาผันผวนเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะปกปิดมันไว้อย่างดี หลัวซิวก็รู้สึกถึงมัน
เงินทำให้ใจคนเปลี่ยน!
หินพลังจิตชั้นสูงมากกว่าสองแสนก้อนก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้จักรพรรดิยุทธ์สนใจอยากได้แล้ว
หลังจากที่ทั้งสองคุยกันแบบสบาย ๆ อีกสองสามประโยค หลัวซิวก็จากไปและกลับไปที่ห้อง
……
คืนนั้น หลัวซิวนั่งข้างเตียงของเหยียนเยว่เอ๋อร์ ขนตาของนางสั่นเล็กน้อย หลัวซิวก็ลืมตาขึ้นทันทีหลังจากสัมผัสได้
พลังยาส่วนใหญ่ของดอกเมฆามรณะ ได้กระจายและดูดซึมเข้าสู่ร่างกายของนาง ไม่เพียงแต่เป็นพลังและเลือดที่สูญเสียไปได้ฟื้นกลับมาเท่านั้น หากพลังแห่งยาทั้งหมดของดอกเมฆามรณะได้ดูดซึมหมด การฝึกฝนของนางก็จะดีขึ้นอย่างมาก
ในแง่หนึ่ง เหยียนเยว่เอ๋อร์อาจถือได้ว่ามีความโชคดีในความโชคร้าย มิฉะนั้น หากนางฝึกฝนทีละขั้นตอน อย่างน้อยต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะผ่านแดนเล็กไปได้
“เยว่เอ๋อร์?”หลัวซิวเรียกนาง
ความถี่ของขนตาของเหยียนเยว่เอ๋อร์สั่นเร็วขึ้น นิ้วของนางก็ขยับเล็กน้อย และออร่าของพลังจิตแท้ในร่างกายของนางก็หมุนเวียนไปทั่วร่างและตัวสำนึกที่หลับอยู่ก็ฟื้นคืนชีพ
เมื่อนางลืมตาขึ้น นางเหม่อไปครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาคู่หนึ่งที่เจิดจ้าราวกับดวงดาวฟื้นคืนความกระปรี้กระเปร่า และมองไปยังหลัวซิวด้วยความอ่อนโยนเหมือนน้ำ
ทันใดนั้นนางก็ลุกขึ้นและกอดหลัวซิวแน่น
นางจำได้อย่างชัดเจนว่า ก่อนที่นางจะหมดสติ หลัวซิวได้รับบาดเจ็บสาหัส เมื่อเห็นว่าหลัวซิวสบายดี นางอดไม่ได้ที่จะกอดเขาด้วยความตื่นเต้นเพราะนางกลัวที่จะสูญเสียเขาไป
คนรักอยู่ในอ้อมแขน หัวใจของหลัวซิวก็ต้อนรับความสุขนี้อย่างสงบอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ฝ่ามือของเขาลูบไล้ผมสีแดงเพลิงของนางอย่างนุ่มนวล และใบหน้าที่เย้ายวนของนางก็สวยงามอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนในดวงตาของเขา
“ไม่เป็นไร อยู่กับข้าที่นี่ ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีกต่อไป” หลัวซิวพูดเบา ๆ เขารู้ว่าถ้าไม่เพื่อปกป้องเขา เหยียนเยว่เอ๋อร์ ก็คงจะไม่สลบไปเป็นเวลาหนึ่งปีกว่า
เหยียนเยว่เอ๋อร์ สะเทือนใจมาก นางยกแก้มขึ้นและหัวเราะ “เจ้าหนุ่มน้อย อยากปกป้องข้า อย่างน้อยก็ต้องรอให้ความแข็งแกร่งของเจ้าแข็งแกร่งขึ้น ก่อนหน้านั้น ให้ข้ามาปกป้องเจ้าเอง”
หัวใจที่เยือกเย็น เปิดให้เจ้าเท่านั้น เพื่อเจ้า ข้าสามารถสละชีวิตของข้าได้
เหยียนเยว่เอ๋อร์ไม่สามารถพูดคำที่หวานเลี่ยนเช่นนี้ไม่ได้ แต่มันเป็นเสียงในใจของนาง
“ข้าได้รับการปกป้องจากผู้หญิงตลอด ข้าไม่รู้สึกละอายใจหรือ?” หลัวซิวหัวเราะ
เหยียนเยว่เอ๋อร์เบะริมฝีปากสีแดง “เจ้าหนุ่มน้อย เจ้าไม่อยากถูกปกป้อง? อื้อ … “
ก่อนที่นางจะพูดจบ หลัวซิวก็จูบนาง และร่างกายที่อ่อนนุ่มของนางก็ถูกบดขยี้บนเตียง
……
ในเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น แสงอรุณรุ่งจากดวงอาทิตย์ขึ้นตกเข้ามาในห้องผ่านช่องหน้าต่าง
หลัวซิวเดินลงจากเตียงโดยเปลือยกาย ร่างกายที่เรียวยาว กล้ามเนื้อที่สมส่วน ผิวที่ขาวสะอาด ผมสีดำยาวร่วงลงมา ใบหน้าของเขาแน่วแน่ คมราวกับมีด และดวงตาสีดำของเขาลึกราวขุมนรก
บนเตียงรกๆ เหยียนเยว่เอ๋อร์ก็ตื่นเช่นกัน เมื่อผู้หญิงที่เพิ่งตื่นขึ้น จะเป็นเวลาที่นางสวยที่สุด
“เจ้าหนุ่มน้อย ทำไมเจ้าถึงวิ่งไปรอบๆ โดยไม่สวมเสื้อผ้า? ไม่ละอายเลยหรือไง” ผมสีแดงเพลิงของนางกระจัดกระจายอยู่บนหน้าอกของนาง เหยียนเยว่เอ๋อร์มองไปที่หลังเปลือยของหลัวซิวและพูดด้วยการล้อเล่น
บางครั้งนางก็จะระลึกถึงเรื่องต่างๆ ระหว่างคนทั้งสองโดยไม่ตั้งใจ และบางครั้งนางก็สับสน อาจเป็นเพราะโชคชะตาที่พัวพัน ทำให้นางอยู่กับชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่านางสองร้อยกว่าปี
แม้แต่หัวใจของนาง ก็ยังถูกพิชิตโดยเจ้าหนุ่มน้อยผู้นี้ ไม่เพียงแต่ใจ ยังมี…
เมื่อคิดถึงจุดนี้ สภาพจิตใจที่เหยียนเยว่เอ๋อร์ ฝึกฝนมานานกว่าสามร้อยปี ก็ทำให้ใบหน้างามแดงระเรื่อทันที
“งั้นข้าสวมเสื้อผ้า” หลัวซิวมองกลับมาที่นาง ยกมือขึ้นและคว้าเสื้อคลุมสีดำมา
ในเวลานี้ หลัวซิวสังเกตเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อของเหยียนเยว่เอ๋อร์และหัวเราะ “หน้าแดงมาก เมื่อคืน… ”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ หมอนก็ถูกโยนทิ้งมา
“ทำไมเจ้าถึงชอบใส่ชุดสีดำ? ข้าคิดว่าเจ้าสวมชุดสีขาวดูดี สุภาพเรียบร้อย เหมือนท่านชาย ไม่ดีหรือเล่า?” เหยียนเยว่เอ๋อร์ หัวเราะ
“เจ้าไม่รู้สึกว่า ข้าไม่สวมชุดจะดูดีกว่าหรือ?” หลัวซิวกะพริบตา
