บทที่ 413 ช่วยชีวิต
ทักษะยุทธ์ระดับเก้าเหมือนกัน ด้วยการสำแดงผลการฝึกตนจักรพรรดิยุทธ์ออกมา ไม่ใช่สิ่งที่วิชาภูตผีเซินหลัวของหลัวซิวสามารถเทียบได้เลย
“แสงจิตห้าสี!”
หลัวซิวกัดฟันแน่น ตรากฎห้าสีปรากฏขึ้นระหว่างคิ้ว แสงจิตห้าสีกวาดออกไปราวกับสายรุ้ง
“นี่เป็นกลลับแบบไหน?”
ผู้อาวุโสจักรพรรดิยุทธ์ที่อยู่ด้านหน้ามีสีหน้าตกตะลึง ยังไม่ทันได้รู้สึกตัว กระบี่ยุทธ์ในมือก็ถูกแสงจิตห้าสีกวาดออกไป ลอยกระเด็นออกไปอย่างควบคุมไม่ได้ และถูกแสงศักดิ์สิทธิ์พัดพาหายไป
“ลงนรกไปถามยมบาลเองเถอะ!”
เสียงปังดังสนั่น ปีกทิพย์ไร้มลทินกางออกด้านหลังของหลัวซิว ร่างของเขาหายไปในทันที
วินาทีต่อมา หลัวซิวก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของผู้อาวุโสจักรพรรดิยุทธ์ กระบี่อาถรรพ์ฟันเสือในมือฟันลงไปอย่างดุเดือด
“โซนเทเลพอร์ต?” ผู้อาวุโสจักรพรรดิยุทธ์ร้องด้วยความตกใจ แค่เพียงเด็กหนุ่มที่มีผลการฝึกตนราชายุทธ์ เป็นไปได้อย่างไรที่จะสามารถใช้เทเลพอร์ต? และเขาไม่รู้สึกถึงความผันผวนของพลังแห่งโซนเลย
เขารู้ว่ามันสายเกินไปที่จะหนี ทำได้เพียงรวบรวมพลังจิตแท้ ผลักดันตัวคุ้มกันพลังจิตแท้ให้ถึงขีดสุด ในเวลาเดียวกันก็อัญเชิญเกราะนักยุทธ์ขั้นดินล่างมาสวมไว้บนตัว
ปัง!
เกราะนักยุทธ์ระดับเดียวกัน สามารถป้องกันการโจมตีของนักยุทธ์ระดับเดียวกันได้ แต่ก็เพียงแค่เกราะนักยุทธ์ไม่แตกออก แรงกระแทกและพลังงานที่แข็งแกร่ง ยังคงพุ่งทะลุเกราะนักยุทธ์ สร้างความบาดเจ็บให้กับนักยุทธ์ที่สวมเกราะนักยุทธ์อยู่ได้
ยิ่งไปกว่านั้น ดาบนี้ของหลัวซิว ยังประกอบด้วยพลังแห่งกฎเบญจธาตุ บวกกับร่างเนื้อที่ดุร้ายของขีดจำกัดร่างยุทธ์ระดับราชา
ร่างของผู้อาวุโสจักรพรรดิยุทธ์ กระเด็นลอยออกไปในทันที เลือดสดไหลออกมาทางช่องว่างของเกราะนักยุทธ์ และกระอักเลือดอีกเฮือกใหญ่
“ผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิยุทธ์ ไม่ได้ฆ่าได้ง่าย ๆ จริง ๆ ด้วย”
ชายชราในชุดสีม่วงถูกฟันและลอยออกไปไกลหลายสิบเมตร ด้านหลังของเกราะนักยุทธ์มีรอยดาบปรากฏอยู่
ระดับของกระบี่อาถรรพ์ฟันเสือไม่สูง ไม่สามารถทำลายการคุ้มกันของเกราะนักยุทธ์ได้
ถึงอย่างนั้นชายชราในชุดสีม่วงก็ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่น้อยภายใต้การโจมตีของกฎเบญจธาตุกับร่างเนื้อที่แข็งแกร่ง ใบหน้าของเขาซีดและไม่มีสีเลือด
การต่อสู้ระหว่างทั้งสองดูเหมือนจะยาวนานมาก แต่ในความเป็นจริง มันเกิดขึ้นและหายไปในทันทีราวกับสายฟ้าและไฟจากหิน
ความผันผวนของลมปราณพลังจิตแท้ สร้างความตื่นตระหนกให้กับปรมาจารย์ส่วนมาก ที่จำศีลอยู่ในแดนตำหนักจื่อแห่งนี้
ลมปราณอันแรงกล้าแผ่กระจาย ร่างทีละคนบินออกจากหอคอยฝึกตน และลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ทั้งหมดกลายเป็นลำแสงพุ่งตรงมายังที่แห่งนี้หลัวซิวฉันไม่ได้ทำอะไรกับชายชราเสื้อม่วงต่อ แต่เขาหันหลังกลับและรีบวิ่งไปที่หอคอยฝึกตนข้างหลังเขา ตัวสำนึกควบคุมพื้นที่ชั้นที่เจ็ดของหอคอยจื่อแห่งนี้
“ท่านพ่อ ท่านแม่!”
เขาไปถึงชั้นเจ็ดอย่างรวดเร็ว และมองเห็นท่านพ่อหลัวซงหลินกับท่านแม่หลิวชูหยุนถูกขังอยู่ภายในค่ายยากเย็นขั้นสอง
หลัวซิวเพียงแค่สะบัดมือ ค่ายยากเย็นก็แตกสลายเป็นผุยผง และช่วยท่านพ่อกับท่านแม่ออกมา
“ซิว? เจ้ามาได้อย่างไร” เมื่อหลัวซงหลินและหลิวชูหยุนเห็นเขา ใบหน้าที่แต่เดิมเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ก็ถูกเดิมเต็มไปด้วยความประหลาดใจหลัวซิวเมื่อสังเกตเห็นว่ามีเลือดอยู่ที่มุมปากของผู้เป็นพ่อ เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับความเดือดร้อนอย่างมากระหว่างที่เขาถูกกักขัง
หากไม่ใช่เพราะคนของตำหนักจื่อ ยังมีประโยชน์ต่อเขาที่สามารถเก็บเอาไว้เพื่อให้ทรยศกันเองในภายหลังได้ ไม่เช่นนั้นเกรงว่าแม้แต่ชีวิตของพวกเขาก็คงจะไม่มีเหลืออยู่อีก
“ซิว เจ้าไม่ต้องสนใจข้ากับท่านแม่ของเจ้า เจ้ารีบหนีไป ข้าได้ยินมาว่าคนของตำหนักจื่อแห่งนี้เก่งกาจมาก เจ้าเอาชนะไม่ได้หรอก” หลัวซงหลินนอกจากจะแปลกใจแล้ว เขาพูดอย่างกังวลใจ
แม้ชีวิตตนเองจะตกอยู่ในความเสี่ยง แต่ก็ยังนึกถึงความปลอดภัยของหลัวซิว
นั่นทำให้หลัวซิวรู้สึกประทับใจเสียจนอยากจะร้องไห้ แต่เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลามาเสียใจ
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยพวกท่านโดยเฉพาะ ต่อไปข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคพวกท่านอีก” หลัวซิวยกมือของท่านพ่อและท่านแม่ขึ้นมา
ด้านนอกหอคอยฝึกตน ผู้แข็งแกร่งแห่งตำหนักจื่อส่วนมากลอยอยู่กลางอากาศ มีราว ๆ ร้อยคน
หนึ่งร้อยคนเหล่านี้ คือแกนกำลังสำคัญของตำหนักจื่อ ไม่นับบรรดาผู้อาวุโสผู้แข็งแกร่งที่ส่วนมากต่างก็เป็นอาจารย์ราชายุทธ์และมกุฏยุทธ์ ที่เหลืออีกยี่สิบคนต่างก็เป็นผู้นำของคนรุ่นใหม่
เรือรบสัมริดเขียวสามลำที่ลอยอยู่กลางอากาศนั้น ด้ายบนสุดของเรือรบ อาจารย์ตำหนักจื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ทองคำ มองไปชั้นเก้าหอคอยจื่อด้วยสีหน้าว่างเปล่า
บนเรือรบอีกสองลำที่เหลือ ที่ลอยอยู่กลางอากาศต่างก็บรรทุกนักยุทธ์ของตำหนักจื่อนับสิบไว้
ด้านหลังของอาจารย์ตำหนักจื่อ ชายวัยกลางคนยืนอยู่ และที่น่าประทับใจคือ เขาคือผู้ที่เคยเป็นเจ้าตำหนักจื่อ
เพียงแต่ว่าผลการฝึกตนของเขาในเวลานี้ ไม่ใช่ระดับแดนจักรพรรดิยุทธ์อีกต่อไป แต่เป็นราชายุทธ์ขั้นสาม
ก่อนหน้านี้ภายในคีตโลกาถ้ำเทพสถิต เขาถูกหลัวซิวทำลายเทพจิตร่างเนื้อ ด้วยเส้นชีวิตที่เหลืออยู่ในตะเกียงวิญญาณเทพจิต จึงสามารถรักษาชีวิตไว้ได้
แต่เขาต้องการที่จะฟื้นตัวผลการฝึกตนให้อยู่ในระดับจักรพรรดิยุทธ์เหมือนวันเก่า ๆ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสิบปี หรือแม้กระทั่งหลายสิบปีเห็นจะได้
ในดวงตาของเขา มีประกายแห่งความแค้น จ้องมองที่หอคอยจื่อแห่งนี้ไม่วางตา เพราะเขารู้ดี ผู้ที่สร้างเรื่องทั้งหมดขึ้นนั้น คือไอ้สวะหลัวซิวและมันอยู่ข้างในนั้น!
“หึ ช่างเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้!”
ทันใดนั้น เสียงฮึมฮัมเย็นเยียบลอยมาจากอากาศในระยะไกล และ เรือรบสีแดงราวกับลูกไฟก็บินข้ามท้องฟ้าด้วยความเร็วขีดสุด
“นี่มันเรือรบของใคร?”
ฝูงชนแห่งตำหนักจื่อต่างก็มีสีหน้างุนงง เพราะภายในสำนักมีเรือรบเพียงสามคันเท่านั้น การปรากฏตัวกะทันหันนี้มาจากไหน?
ปัง!
ระยะเวลาแค่เพียงสาบฟ้าฟาด เรือรบสีแดงเพลิง โจมตีโดยตรงต่อหนึ่งในสามเรือรบเรือรบสัมริดเขียวของตำหนักจื่อ
การระเบิดที่น่าสะพรึงกลัวดังก้องอยู่บนท้องฟ้า คลื่นพลังงานที่น่าสะพรึงกลัวก็กวาดไปทั่วท้องฟ้า วินาทีนั้นเองนักยุทธ์ตำหนักจื่อสิบกว่าคนบนเรือรบสัมริดเขียว ถูกฆ่าตายทันที ร่างกายของเขาแตกเป็นละอองเลือด
ไม่เพียงแค่นั้น เรือรบสัมริดเขียวถูกชนแล้วบินกลับหัวห่างออกไปหลายร้อยเมตร นักยุทธ์ตำหนักจื่อส่วนมากที่อยู่บนดาดฟ้าเรือ ทุกคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บ เสียงกรีดร้องและคร่ำครวญมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
หลัวซิวกับท่านพ่อท่านแม่เดินออกมาจากหอคอยฝึกตน เห็นฉากตรงหน้าพอดี เขาเองไม่ได้รู้สึกอะไร แต่หลัวซงหลินกับหลิวชูหยุนเคยเห็นภาพดังกล่าวเสียเมื่อไร พวกเขาทั้งสองอ้าปากค้างด้วยความตื่นตะลึง สองขาที่เกร็งก็สั่นเทา
ปีกทิพย์ไร้มลทินกางออก หลัวซิวที่มีท่านพ่อกับท่านแม่อยู่ด้วยนั้นกลายเป็นลำแสง และปรากฏตัวขึ้นบนเรือรบสีเพลิง
“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านรีบไปในห้องโดยสาร” หลัวซิวกล่าว
หลัวซงหลินกับหลิวชูหยุนยังอยู่ในสภาวะตกใจ เมื่อได้ยินหลัวซิวบอก ก็พยักหน้าโดยสัญชาตญาณ เข้าไปในห้องโดยสาร
“ช่วยมาได้แล้วหรือ?” มู่จื่อซิวยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ โดยเอามือไว้ข้างหลัง มองมาทางหลัวซิวและเอ่ยถาม “หอคอยฝึกตนที่ข้าไปนั้นว่างเปล่า รับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของพลังจิตแท้ จึงรีบรุดหน้ามา”
“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสมู่เป็นอย่างยิ่ง” หลัวซิวยกมือขึ้นคำนับ
ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็เย็นวูบลงทันที “ถึงเวลาฆ่าล้างโคตรแล้ว!”
ในระหว่างที่พูดนั้น หลัวซิวสองมือประสานพลังตราประทับ ที่ทางเข้าของแดนตำหนักจื่อ ประตูมิติที่เต็มไปด้วยรัศมีสีม่วงปรากฏขึ้นอีกครั้ง“เยว่เอ๋อร์ ผู้อาวุโสหนิง พวกเจ้าเข้ามาได้เลย” เสียงนั้นลอยออกมาจากประตูมิติ กึกก้องไปทั่วท้องฟ้าเหนือเทือกเขาจื่อเหยียน
