นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

“รบกวนหยุดรถหน่อยได้มั้ยคะ” ซูฉิงรีบลงจากรถแท็กซี่ เพื่อที่จะไปนำสุนัขกลับมา
คุณปู่รับเลี้ยงสุนัขจรจัดหลายตัว ทำให้ซูฉิงเองก็รักสุนัขอย่างสุดซึ้งตั้งแต่เธอยังเด็ก
ซูฉิงเดินไปหาลูกสุนัขตัวนั้น แต่ทันใดนั้นเองก็มีรถสปอร์ตสีแดงคันหนึ่งวิ่งชนเข้าไปที่ลูกสุนัขตัวนั้น
ไม่นะ!
รถกำลังจะชนเจ้าหมาน้อย!
ซูฉิงไม่มีทันได้คิดอะไร เธอก็รีบกระโจนเข้าหาลูกสุนัขและกอดลูกสุนัขไว้ในอ้อมแขนของเธอแน่น
เสียงเบรกดังยาวสนั่นของรถสปอร์ตคันนั้นได้ขับผ่านเลยตัวซูฉิงไป ผู้หญิงที่แต่งตัวมีสไตล์ ฝั่งที่นั่งคนขับก็โผล่หัวออกมาและสาปแช่งเสียงดัง “ยัยบ้า! อยากตายก็ไปตายไกลๆ!”
ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนคุ้นเคยกันมาก่อนนะ?
ก่อนที่จะนึกถึงเรื่องนี้ ซูฉิงก็กอดสุนัขจรจัดและพาไปโรงพยาบาลสัตว์ในทันที
แม้ว่าตอนนี้เธอจะกระโจนออกไปช่วยลูกสุนัขได้ทัน แต่ขาหน้าของลูกสุนัขถูกรถชนจนได้รับบาดเจ็บ
มองดูเวลาแล้ว เธอไปทำงานสายแน่นอน
ซูฉิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็โทรหาฮ่อหยุนเฉิง
“มีเรื่องอะไร” ชายปลายสายถามเสียงเรียบๆ
“คือว่าฉันมีธุระ เช้านี้ฉันเข้างานสายนะ” ซูฉิงแจ้งขอลา
พูดไม่ทันจบก็โดยปลายสายพูดตัดบททันที “เรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่ต้องมาบอกฉัน”
เมื่อพูดจบ สายก็ถูกตัดอย่างรีบร้อน
ชูฉิงทำปากมุ่ย ผู้ชายคนนี้เย็นชาจริงๆ แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่อยากพูดกับเธอ
อย่างไรก็ตามถือว่าเธอได้ขอลาไปแล้ว ซูฉิงขอให้แพทย์ตรวจดูสุนัขจรจัดอย่างละเอียด
“สามารถให้พักฟื้นที่โรงพยาบาลเพื่อสังเกตการณ์ได้ไหมคะ?” ซูฉิงยังคงกังวลเล็กน้อย
คุณหมอยิ้ม “ได้สิ ไม่มีปัญหา”
ซูฉิงจ่ายเงิน 2,000 หยวนและทิ้งสุนัขไว้ให้พักฟื้นที่โรงพยาบาล เธอวางแผนไว้ว่าหลังจากที่มันหายดีสองสามวัน
จะหาคนรักสุนัขที่จะรับมันไปเลี้ยง
รอจัดการเรื่องนี้เสร็จ เมื่อซูฉิงรีบเดินทางไปถึงที่ฮ่อกรุ๊ป เวลาก็ใกล้จะ 11 โมงแล้ว
“เธอยังมาทำงานสายอีกเหรอ รู้ไหมนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!” เมื่อชูชิงก้าวเข้าไปในประตูสำนักเลขาธิการ เธอเห็น เซี่ยซิงซิงเดินตรงมาที่เธอด้วยอารมณ์โกรธ
“ฉันมีธุระนิดหน่อย เลยทำให้ต้องมาช้าค่ะ” ซูฉิงพูดเบาๆ
“มีธุระทำให้มาช้า?” เซี่ยซิงซิงพูดเยาะเย้ย ดวงตาที่เย้ยหยันของเธอก็จับจ้องไปที่ซูฉิง “ฉันจะบอกเธอให้นะซูชิง ทำงานวันที่สองเธอก็ขาดงานซะแล้ว อย่างนี้คนเค้ายังจะเอาเธอเป็นลูกสะใภ้อยู่อีกเหรอ?”
เมื่อเผชิญกับคำกล่าวหาของเซี่ยซิงซิง แต่ทว่าสีหน้าของซูฉิงยังคงเป็นปกติ “ประการแรก ฉันมาสาย ไม่ได้หยุดงาน และประการที่สอง ฉันลางานแล้ว จะไม่ถือว่ามาสาย”
“กล้าเถียงฉันเหรอ?เธอมาขอลางานกับฉันเมื่อไหร่กัน!” เซี่ยซิงซิงชี้ไปที่ซูฉิง ความโกรธในดวงตาของเธอก็เพิ่มมากขึ้น: “ซูฉิง เธอขาดงาน ฉันไล่เธอออก!”
รู้สึกถึงความเกลียดชังที่รุนแรงของผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธอ ซูฉิงผลักมือที่ชี้มาที่เธออย่างใจเย็นและยิ้มมุมปากเสียดสีเล็กน้อย: “ฉันลางานกับประธานฮ่อแล้ว เลขาเซี่ยหาว่าฉันขาดงานเลยไล่ฉันออก นี่คุณคิดว่าประธานฮ่อไม่มีสิทธิ์เพียงพอที่จะอนุมัติลาฉันเหรอ:black”>?”
เมื่อเซี่ยซิงซิงถูกซูฉิงสวนกลับฉากใหญ่ในที่สาธารณะ เธอจึงไม่อาจถอยกลับได้ จึงลากซูฉิงไปที่ห้องของท่านประธาน “ที่เธอพูดมันไร้สาระ! ไปหาประธานฮ่อกับฉัน ไปยืนยันด้วยตัวเอง!”
“ได้สิ” ซูฉิงตอบเพียงคำเดียวสั้นๆ
ดีจริงๆเรื่องบัญชีแค้นเมื่อวานเย็น ฉันคิดกับเธอเลยแล้วกัน
เซี่ยซิงซิงพาซูฉิงไปที่ประตูห้องทำงานของท่านประธาน เธอใช้มือจัดผม เสื้อผ้า และแตะเครื่องสำอางของเธออย่างระมัดระวังก่อนที่จะเอื้อมมือออกไปเคาะประตู
เมื่อเทียบกับเซี่ยซิวซิงแล้ว ซูฉิงสามารถเรียกได้ว่าตกที่นั่งลำบาก
เพื่อช่วยสุนัขจรจัด กระโปรงของเธอจากเดิมที่สะอาดและเรียบร้อยก็มีรอยยับ หน้าอกของเธอก็เปื้อนไปด้วยโคลนจากหางของสุนัข
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เขินอายและมีความชื่นชมที่ปรากฏบนใบหน้าของเซี่ยซิงซิงโดยไม่ได้ตั้งใจ ซูฉิงก็สามารถเข้าใจได้ว่าเซี่ยซิงซิงถึงตั้งเป้าไปที่เธอทุกที
เซี่ยซิงซิงชอบฮ่อหยุนเฉิง
และเธอก็บังเอิญเป็นคู่หมั้นของฮ่อหยุนเฉิง
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ในสายตาของเซี่ยซิงซิงจะมองว่าเธอเป็นขวากหนาม
“เข้ามา” เสียงดึงดูดของฮ่อหยุนเฉิงดังขึ้น เซี่ยซิงซิงแสดงรอยยิ้มที่เธอเองคิดว่ามีเสน่ห์ที่สุดและผลักเปิดประตู
ทันทีที่เขาเดินเข้าไป รอยยิ้มหวานแสนเสน่ห์บนใบหน้าของเซี่ยซิงซิงก็แข็งขึ้นในทันใด
ซูฉิงมองเข้าไปใกล้ ๆ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างฮ่อหยุนฉิง
ผมหยิกหยักศกสีเกาลัด กระโปรงสั้นสีแดง การแต่งหน้าที่ละเอียดอ่อนที่ทั้งอินเทรนและมีสไตล์
ผู้หญิงคนนี้ที่เกือบขับรถชนสุนัขจรจัดในตอนเช้าแล้วตะโกนใส่เธอไม่ใช่เหรอ?
“คุณฮ่อ นี่คือผลิตภัณฑ์เรือธงที่จะเปิดตัวในฤดูกาลหน้า…”
ผู้หญิงคนนั้นอยู่ถัดจากฮ่อหยุนเฉิง ดวงตาอัลมอนด์คู่นี้ช่างมีเสน่ห์และเปล่งประกาย
ซูฉิงโล่งใจที่ผู้หญิงคนนี้กลายเป็นลูกจ้างของตระกูลฮ่อ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอดูคุ้นหน้าคุ้นตา
มองเธอแบบนี้ ฉันเกรงว่าเขาเป็นคนที่ชื่นชมฮ่อหยุนเฉิงอีกคน
ผู้ชายคนนี้มีดอกพีชเน่ากี่ดอกกันนะ?!
ชูฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาที่ไม่พอใจของเธอก็จับจ้องไปที่ชายร่างสูง
ชุดสูททำมือของ Armani สีดำแสดงให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขาอย่างชัดเจน คิ้วที่ขมวดเล็กน้อย สันจมูกสูง ริมฝีปากบางเซ็กซี่ เผยให้เห็นความสูงส่งทั่วร่างกายของเขา ราวกับลูกรักที่สมบูรณ์แบบที่สุดของพระเจ้าชุดสูททำมือของ
อันที่จริงผู้ชายคนนี้หล่อและรวย มีทุนที่ทำให้ผู้หญิงติดได้จนนับไม่ถ้วน
แต่ทว่า ซูฉิงไม่ใช่หนึ่งในนั้น
เธอไม่ชอบผู้ชายที่เย่อหยิ่งที่ดึงดูดผึ้งไปทุกที่แบบนี้
ช่างเถอะ ยังไงซะระหว่างเธอกับเขาเป็นแค่สัญญาแต่งงานปลอมๆแค่ 3 เดือน เมื่อครบสามเดือนพวกเขาจะยุติสัญญาการแต่งงานนั้น
ต่อให้เขามีดอกพีชที่เน่าเสียกี่ดอก มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ?
“ไป่เซียวเซียว ฉันมีเรื่องจะคุยกับประธานฮ่อ” เซี่ยซิงซิงเหลือบมองผู้หญิงที่สวมชุดสีแดง ดวงตาของเธอก็มองไม่ที่ชายที่เธอคาดหวังไว้
ไป่เซียวเซียว?
ซูฉิงจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นหัวหน้าแผนกออกแบบของ ชิงเย่าจิวเวลรี่ ที่อยู่ภายใต้ตระกูลฮ่อ ฉันได้ยินมาว่าตระกูลไป่มีมิตรภาพอันดีกับครอบครัวฮ่อ ดังนั้น ไป่เซียวเซียวจึงกลายเป็นหัวหน้าตั้งแต่อายุยังน้อย
“ฉันกำลังรายงานตัวต่อประธานฮ่ออยู่ เลขาเซี่ยคงไม่รู้ว่าการมาถึงก่อนหมายความว่าอย่างไร?” ไป่เซียวเซียวพูดอย่างไม่พอใจ
ฮ่อหยุนเฉิงเอนหลัง ดวงตาที่เย็นชาของเขากวาดมองไปที่ชูฉิงเบา ๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
ผู้หญิงคนนี้โทรหาเขาในตอนเช้าเพื่อบอกว่ามีธุระไม่ใช่เหรอ？
อะไรจะน่าอายขนาดนี้ ยังปล่อยให้เซี่ยซิงซิงโกรธแล้วลากมาถึงนี่
ฮ่อหยุนเฉงยื่นแบบร่างให้กับไป่เซียวเซียว “คุณไปแก้ไขมาใหม่”
“ค่ะคุณฮ่อ” ไป่เซียวเซียวพยักหน้า รับแบบร่างและยืนอยู่ข้างๆ ไม่ออกไปไหน
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงหนักแน่น “เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณฮ่อคะ ชูฉิงขาดงานในวันนี้ ฉันไม่สามารถปล่อยให้คนที่ไม่มีวินัยเช่นนี้อยู่ในแผนกเลขานุการของเราได้อย่างแน่นอนค่ะ” เซี่ยซิงซิงพูดร้องเรียนก่อน
มีข่าวลือว่าซูฉิงเป็นเพียงคู่หมั้นที่คุณปู่ฮ่อบังคับฮ่อหยุนเฉิง ฮ่อหยุนเฉิงไม่เพียงแต่ไม่มีความรู้สึกต่อเธอเท่านั้น แต่ยังเกลียดเธอด้วย หากเธอสามารถใช้โอกาสนี้ช่วยฮ่อหยุนเฉิงขับไล่ซูฉิงออกไปได้ ฮ่อหยุนเฉิงจะมองเธอด้วยความชื่นชมอย่างแน่นอน
“เธอให้ฉันลางาน” ฮ่อหยุนเฉิงเล่นปากกาในมือ ริมฝีปากบางของเขาแยกออกเล็กน้อย
เซี่ยซิงซิงตกใจ ริมฝีปากของเธอกระตุกสองครั้ง แต่เธอกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร