นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ณ สถานีรถไฟความเร็วสูงในเมืองA
ผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีน กำลังถือกระเป๋าเดินออกมา
เธอสวยและดูดีมาก ผมของเธอเป็นลอนปลิวไปด้านหลัง ใต้คิ้วสวยๆของเธอมีดวงตาสีพีชที่สดใส จมูกโด่ง ริมฝีปากเอิบอิ่มเหมือนเชอร์รี่ แม้แต่ใบหน้าที่เงยหน้าขึ้นฟ้า ก็ทำให้คนมองแล้วอดไม่ได้ที่จะมีดวงตาเป็นประกาย
“สวัสดีครับ คุณคือคุณหนูซูใช่ไหมครับ? ฉันเป็นคนขับรถของตระกูลฮ่อ”
ซูฉิงพยักหน้า และเธอก็ขึ้นรถไปพร้อมกับคนขับ และตอนนี้เธอก็รู้สึกเหนื่อยล้าไปทั่วร่างกาย
จากนั้นรถก็ออกจากสถานีรถไฟความเร็วสูงทันที ระหว่างทาง คนขับเองก็อดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไปที่ผู้หญิงคนนั้นโดยมองผ่านกระจกมองหลัง
นี่ก็คือคู่หมั้นของประธานฮ่องั้นเหรอ
ฮ่อหยุนเฉิงเป็นใครกัน? เขาเป็นถึงประธานของตระกูลฮ่อ ด้วยอายุเพียง 21 ปี แต่เขาก็เป็นคนใหญ่โตที่แน่วแน่และเด็ดเดี่ยวแถมยังมีวิธีการที่ดีในการบริหารอีกด้วย
พูดไปก็น่าขำ จริงๆแล้วท่านผู้เฒ่าฮ่อได้ทำสัญญาการแต่งงานให้ฮ่อหยุนเฉิงไว้เมื่อหลายปีก่อน และผลที่ได้กลับมากลายเป็นว่า เธอคนนั้นเป็นคนที่ไม่มีภูมิหลังและเดินทางมาจากบ้านนอกโดยรถไฟความเร็วสูงงั้นเหรอ?
คนขับรถมองไปที่ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของซูฉิง และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา ซินเดอเรลล่าต้องการแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวย นี่มันยากมากจริงๆ!
ในเวลานี้ ซูฉิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปยังเมืองที่ไม่คุ้นเคยด้วยท่าทางที่สงบ
ไม่นานรถก็มาถึงบ้านของตระกูลฮ่อและคนขับก็ถือกระเป๋าเดินทางลงมาให้ซูฉิง
ทันทีที่เข้าไปเขาก็ถูกหยุดไว้ก่อน มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู เธอเหลือบมองซูฉิง ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก
“หลี่หม่า”
“คุณผู้หญิง มากันแล้วค่ะ”
หลี่หม่าถือขวดยาฆ่าเชื้อไว้ในมือของเธอและฉีดไปทั่วร่างกายของซูฉิง
แม่ฮ่อพูดจากด้านข้าง: “ยังมีรองเท้าแล้วก็เส้นผม ห้ามละเลยไปแม้แต่จุดเดียว”
กลิ่นฉุนลอยเข้ามา ซูฉิงรีบเอามือปิดหน้าตัวเอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พวกคุณประสาทหรือเปล่า?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่ฮ่อก็โกรธขึ้นมาทันที
“ที่แท้ก็เด็กบ้านนอก ไม่มีมารยาท ไร้การศึกษามาก พวกเราแค่กังวลว่าร่างกายของเธอจะมีไวรัสหรือแบคทีเรีย ถ้ามันแพร่ไปถึงคนอื่นในตระกูลฮั่วของพวกเราล่ะ จะทำยังไง?”
จะเป็นปกติละก็ ซูฉิงคงจะหันหน้าเมินหนีไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ได้
“งั้นคุณป้า คุณควรพ่นยาฆ่าเชื้อที่ปากคุณด้วยนะคะ เหม็นมาก…”
หลังจากพูดจบ ซูฉิงก็ก้าวเข้าไปในบ้านทันที
“นี่ เธอ…” แม่ฮ่อชี้ไปที่แผ่นหลังของซูฉิงอย่างโกรธมาก และหลี่หม่าก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบเธอ
มีผู้หญิงที่สวมเสื้อผ้าแบรนด์ทั้งตัว อายุพอๆกับซูฉิงนั่งอยู่ในห้องด้วย และเธอคนนั้นก็มองมาที่ซูฉิงด้วยความรังเกียจ
“เธอนะเหรอ ซูฉิง ที่เป็นคู่หมั้นของลูกพี่ลูกน้องของฉัน? เธอมองไปที่ซูฉิงที่สวมชุดที่ไม่มีแบรนด์ ฮ่อเฉียนก็แสดงท่าทางดูถูก และพูดต่อว่า”หึหึ คุณปู่คงแก่เกินไปแล้วจริงๆสายตาถึงไม่ดีขนาดนี้ ได้ยินมาว่าเธอนั่งรถไฟมา ทำไมไม่รีบบอกล่ะ ตระกูลฮ่อของเราสามารถซื้อตั๋วเครื่องบินให้เธอได้นะ แต่ก็นะ ที่นั้นคงไม่น่าจะมีสนามบินหรอก ”
ซูฉิงมองไปที่ฮั่วเฉียนราวกับว่าเธอกำลังมองคนโง่
คนในตระกูลฮ่อหยิ่งทะนงขนาดนี้เลยเหรอ?
บ้านของเธอไม่มีสนามบินจริง แต่ท่านปู่ได้เหมารถไฟความเร็วสูงไปยังเมือง A ไว้ให้เธอ ไม่มีใครสามารถสัมผัสความสุขของซูฉิงที่ได้นั่งรถไฟความเร็วสูงเพียงลำพังได้
ถ้าเธอต้องการจริงๆละก็ ปู่ก็คงสั่งให้เครื่องบินส่วนตัวมาส่งเธอแล้ว
ซูฉิงขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบายกับคนเหล่านี้ เธอจึงขึ้นไปชั้นบนทันที
เมื่อฮ่อเฉียนเห็นว่าตัวเองถูกเมิน ก็รีบเดินตามด้วยใบหน้าซีดขาว
“ห้องของฉันอยู่ที่ไหน?” ซูฉิงถามคนใช้ที่อยู่ข้างหลังเธอ
ก่อนที่คนรับใช้จะตอบ ฮ่อเฉียนก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “นี่”
เมื่อเปิดประตูห้อง ฮ่อเฉียนก็กล่าวว่า “เธอคงไม่เคยอยู่ในห้องที่ใหญ่และสวยงามเช่นนี้มาก่อนละสินะ! เธอต้องเก็บเอาบรรยากาศชีวิตในบ้านของตระกูลฮ่อไว้ให้ได้มากๆนะ ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่หยุนเฉิง ฮ่อเฉียน และเธอต้องทำให้ฉันพอใจมากกว่านี้รู้ไหม สักวัน…”
ก่อนที่ฮ่อเฉียนจะพูดจบ ซูฉิงก็เดินเข้าไปในห้องและปิดประตู เสียงปังทันที ทำให้ฮ่อเฉียนรู้สึกโกรธมาก
“อ่ะ! นี่เธอก็แค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง กล้าดียังไงถึงหยิ่งทะนงขนาดนี้? คุณปู่มีวิสัยทัศน์แบบไหนกันนะ!”
คนใช้ก้มศีรษะลง: “คุณหนู นี่มันห้องของนายน้อยฮ่อนะคะ!”
ฮ่อเฉียนเหลือบมองไปที่ประตูอย่างดูถูก
“อย่าพูดมาก พี่เขาเกลียดคนอื่นมาแตะต้องสิ่งของของเขาที่สุด แล้วถ้าถึงตอนนั้นก็แค่บอกว่ายัยนั่นอยากเข้าไปเอง” ดวงตาของฮ่อเฉียนเป็นประกายขณะพูด
ซูฉิงไม่ทราบว่านี่เป็นห้องของคนอื่น แต่เมื่อเห็นว่าห้องน้ำเต็มไปด้วยผลิตภัณฑ์สำหรับผู้ชาย เธอจึงคิดว่าตระกูลฮ่อทำโดยตั้งใจ
ช่างเป็นสถานที่ที่แปลกมากจริงๆ
อย่างไรก็ตาม เพียงแค่สามเดือน ที่เธอสัญญากับปู่ของเธอจะอาศัยอยู่ในบ้านของตระกูลฮ่อเป็นเวลา 3 เดือน หากเธอยังไม่มีความสัมพันธ์หรือความรู้สึกดีๆกับฮ่อหยุนเฉิง สัญญาการสมรสนี้ก็จะถือเป็นโมฆะ
ซูฉิงอาบน้ำและทานอาหารเย็นที่เสิร์ฟโดยคนใช้ หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันเธอก็ผล็อยหลับไปทันที
ในกลางดึก เมื่อฮ่อหยุนเฉิงกลับถึงบ้านจากสถานบันเทิง
เขารู้ว่าซูฉิงจะมาที่บ้านของตระกูลฮ่อวันนี้ ท่านปู่ฮ่อขอให้ฮ่อหยุนเฉิงไปรับซูฉิง แต่เขาปฏิเสธเพราะมีงาน เขาไม่สนใจคู่หมั้นคนนี้เลย ไม่ช้าก็เร็วการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นที่สิ้นสุด
หลังจากกลับมาที่ห้อง ฮ่อหยุนเฉิงก็อาบน้ำและเผลอหลับไป
อาจเป็นเพราะในคืนนี้เขาดื่มมากไป ฮั่วหยุนเฉิงไม่รู้ว่ามีผู้หญิงคนอื่นอยู่ในห้อง จนเขานอนลงถึงได้รู้ว่ามีคนนอนอยู่
เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง ในความมืด ฮ่อหยุนเฉิงมองไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น เธอพลิกตัวและกอดตัวเอง และหญิงสาวก็พึมพำว่า ” เจ้าหมีน้อย อย่าวุ่นวาย นอนซะ” ”
ฮ่อหยุนเองก็รู้สึกเกร็งไปทั้งตัว
ผู้หญิงคนนั้นมีกลิ่นที่เขารู้สึกคุ้นเคยมาก เหมือนกับคนๆ นั้นเลย…
อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ ฮ่อหยุนเฉิงจึงไม่ได้ทำอะไรเลย และนอนหลับไปพร้อมกับซูเฉิงในอ้อมแขนของเขา
คืนนี้ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้นอนไม่หลับเหมือนก่อนอีกต่อไป ตรงกันข้าม เขานอนหลับอย่างสนิท
ในความฝัน เขาเห็นภาพเมื่อสิบปีก่อน ในห้องมืดเล็กๆ เด็กสาวกอดเขาด้วยร่างเล็กๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “อย่ากลัวเลย ฉันเก่งมาก ฉันจะปกป้องเธอเอง”
ฮ่อหยุนเฉิงฝันว่าเขาหาเธอพบแล้ว และมันก็เหมือนเรื่องจริงมาก