นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ซูฉิงหมดคำจะพูด หล่อนคิดกับหลินหนานแค่น้องชายคนหนึ่งเท่านั้น
ดูท่าฮ่อหยุนเฉิงเข้าใจความสัมพันธ์ของเธอกับหลินหนานผิดแล้ว
แต่แล้วยังไงล่ะ ฮ่อหยุนเฉิงเห็นเธอเป็นคนยังไง มีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับฉัน
“นายไม่ต้องมายุ่ง!”ซูฉิงจ้องฮ่อหยุนเฉิงตาเขม็ง พูดจบก็เปิดประตูออกแล้วเดินออกไป
พอแล้ว!
หล่อนไม่อยากจะอยู่กับผู้ชายอันตรายอย่างฮ่อหยุนเฉิงแม้แต่วินาทีเดียว
มองดูเบื้องหลังของซูฉิงที่เดินออกไป แววตาของฮ่อหยุนเฉิงก็ฉายแววสับสนออกมากกว่าเดิม……….
เขาไม่รู้ว่าทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าซูฉิง เขาควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้เลย
ความรู้สึกนี้เขารู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
ซูฉิงถูกฮ่อหยุนเฉิงปล้นจูบ ก็ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับพวกหลินหนานอีก เลยโทรหาหลินหนาน “หลินหนาน ฉันมีธุระต้องขอตัวก่อนนะ”
“พี่ฉิงพี่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย “หลินหนานที่อยู่ปลายสายพอได้ยินน้ำเสียงแปลกๆ ของซูฉิงก็อดที่จะถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“ไม่เป็นอะไร ฉันแค่รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย “ซูฉิงหาข้ออ้างพูดตอบออกไป
หลินหนานก็ลุกขึ้น”พี่ฉิง ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมจะไปส่งพี่”
“ไม่ต้องหรอก “ซูฉิงส่ายหน้า
แต่หลินหนานยังคงรั้นที่จะไปส่งซูฉิงกลับบ้าน เขารีบขึ้นลิฟต์ลงมาที่ชั้นหนึ่ง เพื่อมารอซูฉิงที่หน้าประตูร้าน
และพอซูฉิงเดินมาถึงหน้าร้าน ก็มองเห็นหลินหนานยืนรอเธออยู่ ก็รีบเดินเข้าไปหา
ซูฉิงยิ้ม “ไม่เป็นไร เธอมาที่นี่ได้ยังไง”
“แน่นอนว่าเพื่อมารอไปส่งพี่กลับบ้าน “หลินหนานตั้งใจจะไปส่งซูฉิง
ซูฉิงก็รั้นต่อไปไม่ไหวก็ทำได้เพียงพยักหน้าเบาๆ “งั้นก็ได้”
“พี่ฉิงเดี๋ยวรอผมสักครู่นะครับ ผมไปเอารถก่อน “หลินหนานพูดอย่างสุภาพ
“อืม”
หลังจากนั้นห้านาที หลินหนานก็ขับรถเฟอร์รารี่มาจอดตรงหน้าซูหนิง
“พี่ฉิง รีบขึ้นรถเถอะ “หลินหนานเปิดประตูรถ แล้วพูดเร่ง
“โอเค “ซูฉิงก็เข้าไปนั่งข้างคนขับ
“ผมมีธุระต้องขอตัวกลับก่อน “ฮ่อหยุนเฉิงมีสีหน้าเรียบขรึม พอพูดจบก็เดินออกจากห้อง คู่สัญญาร่วมมือได้แต่มองสบตากันแต่ก็ไม่ได้ห้าม
ตอนฮ่อหยุนเฉิงเดินมาถึงหน้าร้าน ก็เห็นภาพที่ซูฉิงขึ้นรถไปกับหลินหนานไปแล้ว
ทั้งสองคนพูดหัวเราะกันอย่างออกรส ซูฉิงที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม กับภาพที่มีท่าทีโมโหเมื่ออยู่กับเขาเหมือนเป็นคนละคน
หลินหนานเหยียบคันเร่ง รถก็พุ่งออกไปเหลือแต่ฝุ่นฟุ้ง
ใบหน้าหล่อนฮั่วหยุนเฉิงก็เคร่งขรึมขึ้นทันที ทำให้บรรยากาศที่อยู่รอบข้างดูหนาวๆ ขึ้นมา เหมือนกับว่าอุณหภูมิรอบข้างลดลงไปหลายองศา
“ประธานฮ่อ ไม่เป็นไรใช่มั้ย”คู่ค้าทางธุรกิจที่กำลังจะกลับ เห็นฮ่อหยุนเฉิงสีหน้าเรียบขรึมยืนอยู่หน้าร้าน ก็รีบเดินเข้าไปหา
ฮ่อหยุนเฉิงก็เหลือบไปมองด้วยแววตาเย็นเยือกมองมาที่เขา “กลับไปดื่มต่อ!”
ซูฉิงนั่งมองรถของหลินหนานที่ขับมาถึงบ้านตระกูลฮ่อ หล่อนลงรถแล้วพูด “หลินหนาน ขอบใจนายนะ”
“พี่ฉิง พี่จะมาเกรงใจผมทำไม ” ในใจของหลินหนาน ซูฉิงในถือเป็นไอดอลของเขา
ซูฉิงกลับเข้ามาถึงห้อง รีบเข้าไปอาบน้ำแล้วก็มานอน
ภาพในห้องน้ำของร้านบาร์นั้น ก็ผุดขึ้นมาในหัวของซูฉิง
จูบของฮ่อหยุนเฉิง ทำไมถึงลบไม่ออกสักทีนะ
ซูฉิงที่นอนไม่หลับ จนถึงเที่ยงคืนก็ยังนอนไม่หลับ
“ฮ่อหยุนเฉิงไอ้คนสารเลว!”ซูฉิงที่ลุกขึ้นพลวดขึ้นมานั่งเปิดไฟ พร้อมทั้งด่าทอฮ่อหยุนเฉิงอยู่ในใจหลายรอบแล้ว
ต้องโทษไอ้สารเลวนี่ ทำให้ฉันนอนไม่หลับ
และตั้งแต่เธอโตมาจนป่านนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนอนไม่หลับ!
ขยี้ริมฝีปากตัวเองไปมา ซูฉิงก็ลุกขึ้น คิดอยากจะลงไปดื่มน้ำเพราะในห้องไม่มีน้ำดื่มแล้ว
เธอเลยต้องลงมาชั้นล่าง และพอเดินลงมาห้องรับแขกเพื่อรินน้ำดื่ม
และพอจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบน ก็ได้ยินเสียงเดินของคน
ซูฉิงก็รู้สึกระวังตัวขึ้นมา
ดึกดื่นป่านนี้ คงไม่ใช่ขโมยหรอกใช่มั้ย!
ซูฉิงย่องเข้าไปหลับตรงหลังประตู ถ้าหากเป็นโจรขึ้นมาจริงๆ ก็ถือว่าเขานั้นซวยแล้ว
หน้าประตูใหญ่เปิดออก ก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่เดินเซเข้ามาพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่ฉุน
เป็น……..ฮ่อหยุนเฉิง
ซูฉิงที่กำลังจะเดินหันหลังกลับ วินาทีต่อมา ก็มีแรงมหาศาลฉุดรั้งหล่อนไว้
“ฮ่อหยุนเฉิง นายคิดจะทำอะไร!”ซูฉิงที่ไม่ทันระวังตัว ก็กำลังจะล้มลงพื้น
และบังเอิญที่ฮ่อหยุนเฉิงถึงตัวหล่อนก่อนที่ซูฮิงจะร่วงลงไปกองกับพื้น
และยิ่งน่าอายกว่านั้นก็คือริมฝีปากของซูฉิงกับฮ่อหยุนเฉิงประกบกัน และหล่อนก็ได้กลิ่นเหล้าที่อยู่บนตัวของเขาแรงมาก
ซูฉิงรีบลุกขึ้นจากบนตัวเขา คิ้วขมวด
ฮ่อหยุนเฉิงเป็นอะไร เมาเหล้าหรอ
แล้วอยู่ดีๆ ดื่มเหล้าจนเมามายทำไม
ซูฉิงก้มหน้าลงมองฮ่อหยุนเฉิงที่นอนอยู่บนพื้น ก็ตัดสินใจที่จะไม่สนใจไอ้ผู้ชายคนนี้
“ถังถัง ……..”ซูฉิงที่พึ่งหันหลังให้ ก็ถูกฮ่อหยุนเฉิงดึงแขนไว้ เขาที่พูดพึมพำเสียงเบาพร้อมกับน้ำเสียงดูเศร้าๆ “ถังถัง อย่าไป”
ถังถัง?!
ใครกัน?
ซูฉิงรู้สึกแปลกๆ เหมือนจะเป็นชื่อของเด็กผู้หญิงนะ
เป็นผู้หญิงที่ฮ่อหยุนเฉิงชอบงั้นหรอ
เขาเห็นหล่อนกลายเป็นผู้หญิงคนนั้นหรอ
“ฮ่อหยุนเฉิงปล่อยฉันนะ “ซูฉิงใช้แรงพยายามขืนตัวออกจากการกอดรับของฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงเมาแล้ว ไม่มีสติครบถ้วน ลืมตา ก็เห็นเพียงหญิงสวยหุ่นเพรียวอยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกคุ้นเคย
เขาเหมือนกับว่าแค่พริบตากลับไปอยู่ในช่วงอายุสิบสามปี
เขากับเด็กสาวคนนั้นถูกมัดไว้อยู่ในห้องมืด นอกจากคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูข้างนอก ข้างในยังมีสุนัขดุร้ายอยู่ข้างในด้วย
ฮ่อหยุนเฉิงกลัวสุนัขตั้งแต่เด็กแล้ว เด็กสาวมักจะกอดปกป้องเขาไว้เสมอ “นายไม่ต้องกลัวนะ ที่จริงแล้วเจ้าสุนัขไม่น่ากลัวเลย นายยิ่งกลัวมันก็ยิ่งจะทำร้ายนายนะ”
ท่ามกลางความมืด เด็กสาวที่มีตาโตใส่วาว เหมือนกับดวงดาวที่อยู่บนฟ้า ส่องสว่างเขามาในห้องหัวใจของฮ่อหยุนเฉิง
ทั้งสองที่นั่งพิงกันอยู่
เด็กสาวพูดล้อเล่นว่า”ฉันว่านี่ถือเป็นการช่วยชีวิตนายครั้งหนึ่งมั้ย ไม่งั้นนายคงถูกสุนัขกัดตายไปแล้วแน่ เมื่อนายโตแล้วจะต้องเป็นที่พึ่งฉันนะ!”
เขาก็ตอบรับปากอย่างจริงจัง:”ได้เลย!”
สายตาขณะที่กำลังเมานั้น ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากับเงาความทรงจำเข้ามาทำให้เกิดภาพนั้นอีกครั้ง
ฮ่อหยุนฉิงพูดเสียงเบาว่า”ถังถัง เธอยังจำได้มั้ย ว่าพวกเราเคยถูกมัดไว้ในห้องมืดๆ เธอช่วยฉันไล่สุนัขไป แล้วก็ช่วยฉันพันแผล……..”
ห้องมืดงั้นหรอ สุนัขตัวใหญ่งั้นหรอ พันแผลให้งั้นหรอ
ซูฉิงก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เหมือนกับว่ามีความทรงจำบางอย่างจะโผล่ขึ้นมา แต่ก็ไม่รู้ว่าคืออะไร
“ถังถัง เธอรู้มั้ย ฉันตามหาเธอมาโดยตลอด ในที่สุดตอนนี้ฉันก็เจอเธอแล้ว ดีจังเลย”ฮ่อหยุนเฉิงพูดพึมพำกับตัวเอง พร้อมทั้งดึงมือของซูฉิงเข้าไปหอมไปจูบ
กลิ่นหอมอย่างนี้ ไม่ผิดแน่ ว่าเป็นถังถัง
ฮ่อหยุนเฉิงเมามากแล้ว “ถังถัง เธอหอมจังเลย”
“ฮ่อหยุนเฉิง นายเมาแล้วนะ ปล่อยมือ!”ซูฉิงที่ตัวแข็งราวกับหิน ผู้ชายคนนี้คลั่งด้วยความเมาก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเขาดี
“โอเคๆ ฉันพยุงนายกลับห้องนะ “ซูฉิงพูดอย่างยอมรับชะตากรรม หล่อนจะให้ฮ่อหยุนเฉิงรัดตนไว้อยู่ที่ห้องรับแขกอย่างนี้ทั้งคืนคงไม่ได้
และพอหล่อนที่เป็นคนใจดี จะพาเขากลับขึ้นห้องนั้น
ซูฉิงก็ออกแรงพยุงฮ่อหยุนเฉิงขึ้น “ฮ่อหยุนเฉิง นายรีบลุกขึ้นมาได้แล้ว อย่ามานอนอยู่บนพื้นนะ!”
ฮ่อหยุนเฉิงก็ลืมขึ้นแล้วก็หรี่ลง แต่ก็ให้ความร่วมมือ “ได้ ถังถัง เธอจะให้ฉันลุกขึ้น ฉันก็จะลุกขึ้น”
ซูฉิงหมดคำจะพูด”………”
ถังถังอะไรกัน รู้สึกแปลกๆ จัง!
ฮ่อหยุนเฉิงที่มีความสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร พอสวมเสื้อผ้าก็ยิ่งทำให้ดูผอม แต่กลับซูฉิงที่สูงเพียงร้อยหกสิบห้า นำนักก็ไม่ถึงห้าสิบเลย
พยุงฮ่อหยุนเฉิงก็ถือว่าต้องใช้แรงมากมหาศาล
มือของฮ่อหยุนเฉิงโอบไหล่ของซูฉิง ตัวของเขาก็พิงเข้ากับตัวของซูฉิง หน้าของเขาก็เข้ามาใกล้หัวของหล่อน ลมหายใจอุ่นๆ พ่นใส่ตรงที่ลำคอของหล่อนพอดี
การสัมผัสอย่างนี้ ทำให้ซูฉิงรู้สึกไม่ชินเท่าไหร่