นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

“เข้ามา!” เสียงของฮ่อหยุนเฉิงเย็นชาลงกว่าเดิมจริงด้วย
ผลักประตูออก แรงกดดันก็พุงเข้ามาใส่หน้า หลินเหยียนเฟิงส่งเอกสารในมือให้ฮ่อหยุนเฉิง กล่าวอย่างระมัดระวังว่า
“ท่านประธานครับ เอกสารฉบับต้องการลายเซ็นครับ”
ฮ่อหยุนเฉิงรับเอกสารมา กวาดสายตาเย็นชาอย่างรวดเร็ว พูดเสียงเข้มว่าเอกสารฉบับต้องส่งให้อีกฝ่ายวันนี้ตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ? ทำไมเพิ่งเอามาเซ็นตอนนี้?”
ใจของหลินเหยียนเฟิงเต้นแรง นั่นไม่ใช่เพราะท่านประธานลาไปตอนเช้าหรือไง
ราวกับอ่านความคิดของหลินเหนียนเฟิงออก เสียงเย็นชาของฮ่อหยุนเฉิงก็ดังขึ้นอีก “เอามาให้ฉันเซ็นที่บ้านก็ไม่ได้?”
หลินเหยียนเฟิงถูกสายตาเย็นชาของฮ่อหยุนเฉิงจ้องจนขนลุกไปหมด เขาพูดซ้ำๆว่า “ผมทราบแล้ว ครั้งหน้าจะระมัดระวังกว่านี้ครับ”
ฮ่อหยุนเฉิงจึงโบกปากกาแล้วเซ็นชื่อตนลงไป
หลินเหยียนเฟิงหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาแล้วหมุนตัวออกไป ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเย็นของฮ่อหยุนเฉิงดังมาจากด้านหลัง “ถ้าผู้หญิงคนหนึ่งไม่ชอบผู้ชายคนหนึ่ง เป็นเพราะอะไร?”
หลินเหยียนเฟิงชะงักฝีเท้า รู้สึกแปลกๆ
ผู้หญิงไม่ชอบผู้ชาย?
หมายความว่ายังไง?
ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ผู้ชายล่ะเป็นใคร?
หรือว่าท่านประธานจะถูกผู้หญิงคนไหนปฏิเสธมา?
นี่ก็เป็นไปไม่ได้อีก! มีผู้หญิงมากมายอยากเข้ามาซบท่านประธานเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ!
เขาจะรู้ได้ยังไงว่าเพราะอะไร!
หลินเหยียนเฟิงครุ่นคิด เปิดปากพูดว่า “อาจเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยเท่าไหร่มั้งครับ?”
“ออกไป!” น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงเย็นราวกับฤดูหนาว
……
ซูฉิงกลับไปนั่งที่ ก้มหน้าลงทำงานอย่างจริงจัง
วันนี้การประชุมกับบรูซประสบความสำเร็จอย่างมาก บรูซพอใจกับแผนของเธออย่างมาก หวังว่าจะได้เปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่สู้ท้องตลาดโดยเร็ว
ดังนั้นสองสามวันมานี้ซูฉิงจึงยุ่งมาก เธอต้องจับตามองความคืบหน้าของการเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ เพิ่มจำนวนการผลิตมากขึ้นเข้าสู่ตลาดอย่างรวดเร็ว
ซูฉิงกำลังคิดว่าจะเรียกประชุมพนักงานที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับน้ำและไฟ ทันใดนั้นโทรศัพท์สำนักงานของเธอก็ดังขึ้น
เป็นฮ่อหยุนเฉิงโทรเข้ามา
“สวัสดีค่ะ…” ซูฉิงรับโทรศัพท์ ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเสียงเย็นๆของฮ่อหยุนเฉิงตัดบท
มีเพียงห้าคำสั้นๆว่า “มาหาฉันที่ห้องที”
ซูฉิงยังไม่ทันจะพูดอะไร ฮ่อหยุนเฉิงก็ตัดสายไปแล้ว
ได้ยินเสียงตู๊ดตู๊ดตู๊ดดังมาจากอีกฝั่ง ซูฉิงก็ส่ายหัวอย่างอดไม่ได้
ไม่รู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงจะเรียกหาเธอเรื่องอะไรอีก
ซูฉิงขึ้นลิฟต์มาชั้นที่18 ตรงไปที่ห้องทำงานประธานบริษัทของฮ่อหยุนเฉิง
ประตูห้องทำงานถูกงับไว้ ซูฉิงเอื้อมมือออกไปเคาะประตู
“เข้ามา” น้ำเสียงใสเย็นของฮ่อหยุนเฉิงก็ดังออกมา
ซูฉิงผลักประตูเข้าไป ก็มองเห็นฮ่อหยุนเฉิงนั่งอยู่บนเก้าอี้
เขาถอดเสื้อสูทออกแล้ววางไว้บนโซฟาข้างๆ สวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่าย ปลดกระดุมสองเม็ดบนหน้าอกของเขาออกอย่างสบายๆ เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแรง ประกอบกับใบหน้าที่หล่อเหลา เป็นคนระดับเลิศจริงๆ
ในเวลานี้เอง ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงจ้องเขม็งไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ กำลังกดแป้นพิมพ์ด้วยมือข้างเดียว
ซูฉิงอึ้งไปครู่หนึ่ง ล้วนพูดว่าฮ่อหยุนเฉิงเป็นคนบ้างาน เห็นอย่างนี้แล้วคงไม่ใช่เรื่องหลอกเลยสักนิด
มือขวาได้รับบาดเจ็บ ยังอุตส่าห์มาทำงานที่บริษัท ไม่รู้จักพักผ่อนเอาซะเลย
“หล่อมั้ย?” จากหางตาเขาก็มองเห็นว่าซูฉิงกำลังมองมาที่ตนเอง มุมปากของฮ่อหยุนเฉิงก็ยกขึ้นเล็กน้อย เปิดปากเอ่ยเสียงเย็น
ซูฉิงได้สติ ถึงพบว่าตนกำลังมองฮ่อหยุนเฉิงอยู่ตลอด เลยอึกอักไปพักหนึ่ง เธอกระแอมเบาๆ
“นายเรียกหาฉันมีอะไร”
“ตอนบ่ายประชุมกับทางฝรั่งเศสเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงหยุดทำงานในมือ พิงไปด้านหลังเบาๆ
ไขว้สองขาเข้าด้วยกัน เป็นท่าทางที่เรียบง่าย ก็แผ่ความสูงส่งและสง่างามออกมา
“อืม” ซูฉิงผงกศีรษะ ในใจกลับรู้สึกไม่เข้าใจท่าทางใส่ใจของฮ่อหยุนเฉิงที่มีต่อโครงการนี้
เขาวางแผนที่จะเพิ่มการลงทุนในด้านเครื่องประดับ? เพื่อขยายตลาดด้านนี้?
“ฉันต้องการรายละเอียดความคืบหน้า” ฮ่อหยุนเฉิงหรี่ตาลง
ซูฉิงพูดอย่างอดทน” ส่วนสำคัญการประชุมวันนี้คือการหารือขั้นต่อไป ฉันกำลังจัดการสรุปการประชุม เดี๋ยวจัดการเสร็จแล้วฉันจะรายงานคุณ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปจัดการรายงานการประชุมก่อน”
เมื่อเห็นซูฉิงตั้งท่าจะออกไป ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงก็เข้มขึ้น พูดว่า “รอก่อน”
“ยังมีเรื่องอะไรอีก?”
ฮ่อหยุนเฉิงยกมือขวาขึ้น “เธอลืมแล้วเหรอว่าหมอสั่งให้เปลี่ยนยาวันละ 2 ครั้ง”
ซูฉิงอึ้งไป “งั้นนายก็เปลี่ยนสิ”
ฮ่อหยุนเฉิงพูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “ฉันทำไม่ได้”
ทำไม่ได้???
ซูฉิงหมดคำพูด ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไป ยาก็เปลี่ยนไม่ได้?
ตอนที่อยากจะเถียงเขา “ทำไม่เป็นก็หัดสิ” ก็เห็นฮั่วหยุนเฉิงเม้มปาก พูดอย่างไม่พอใจว่า “เธอตอบแทนผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้แบบนี้?”
“ได้ได้ได้ ฉันช่วยนายเปลี่ยน โอเคมั้ย?” เห็นฮ่อหยุนลำเลิกเรื่องบุญคุณขึ้นมาอีก ซูฉิงก็จ้องเขาอย่างอารมณ์เสีย “ยาอยู่ไหน?”
ฮ่อหยุนเฉิงชี้ไปที่ลิ้นชัก “ไปเอาเอง”
ซูฉิงเปิดลิ้นชัก หยิบยา แอลกอฮอลล์ ผ้าก็อซ ย่อตัวลง ทายาให้ฮ่อหยุนเฉิงอย่างจริงจัง
เปิดฝาออก ซูฉิงใช้นิ้วมือควักยาออกมาบางส่วน แล้วทาไปหลังฝ่ามือของฮ่อหยุนเฉิง
นิ้วเรียวยาวของเธอนวดหลังมือของฮ่อหยุนเฉิงด้วยเนื้อครีมเย็นๆ ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
“เธอเคยเรียนการแพทย์มาเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงถามออกไปอย่างหยุดไม่ได้
ซูฉิงชะงัก
“ท่าทางชำนาญมาก” ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงทุ้ม เมื่อก้มลงมองตาผู้หญิงตรงหน้า ก็ดูลึกซึ้งขึ้น
ซูฉิงยิ้ม “แค่รู้ผิวเผินเท่านั้น”
เธอนั่งอยู่ข้างหน้าเขาแบบนี้ ช่วยเขาทายา ฮ่อหยุนเฉิงก็บังเกิดความรู้สึกสงบบางอย่างขึ้นมา
“ซูฉิง” อยู่ๆฮ่อหยุนเฉิงก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“มีอะไร?” ซูฉิงเงยหน้ามองเขา เธอเห็นประกายไฟในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา
“เธอ…” เมื่อฮ่อหยุนเฉิงอยากจะเปิดปากพูดต่อว่า” ไม่ชอบฉันจริงๆเหรอ?” เสียงโทรศัพท์ของซูฉิงก็ดังขึ้น ตัดบทคำพูดของเขา
“ขอโทษ ฉันขอรับโทรศัพท์ก่อนนะซูฉิงควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า มองไปที่หน้าจอ เป็นหลินหนานโทรเข้ามา
มอง “หลินหนาน” สองคำที่กระพริบบนหน้าจอ ใบหน้าฮ่อหยุนเฉิงก็มืดลง
ซูฉิงมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับหลินหนานจริงหรือ?
บนมือของซูฉิงยังมีคราบครีมอยู่ ไม่สะดวกรับโทรศัพท์ จึงวางโทรศัพท์บนโต๊ะข้างๆ กดปุ่มแฮนด์ฟรี
“พี่ฉิง ยุ่งอยู่หรือเปล่า?” เสียงของหลินหนานดังออกมาจากโทรศัพท์
ซูฉิงยิ้ม พูดว่า “ไม่ยุ่ง มีเรื่องอะไรหรือ?”
หลินหนานเลิกล้อเล่น ถามอย่างโอเวอร์ว่า “มีเรื่องถึงโทรหาพี่ได้เหรอ?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่ ยินดีต้อนรับเสมอ” ซูฉิงทายาให้ฮ่อหยุนเฉิงไปพูดหัวเราะไป
หลินหนานหัวเราะเบาๆ “งั้นวันนี้ตอนเย็นพี่ฉิงว่างมั้ย?”
“ว่าง มีเรื่องอะไร?”