นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

แต่ซูฉิงกลับตอบอย่างไม่ลังเลว่า “อย่าเลย”
ฮ่อหยุนเฉิงอึ้ง”ทำไม”
อย่างที่รู้กันว่า กว่าจะได้เป็นหัวหน้าแผนกของตระกูลฮ่อกรู๊ป มีคนตั้งมากมายที่ต้องแก่งแย่งเพื่อมาอยู่ในตำแหน่งนี้
แต่ซูฉิงกับตอบอย่างง่ายๆ ว่า:อย่าเลยงั้นหรอ??
ซูฉิงพูดอย่างเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร “ฉันก็คิดแทนนายไง นายลองคิดดูสิ ถึงยังไงฉันก็มีเวลาอยู่กับนายก่อนที่จะยกเลิกงานแต่งแค่สองเดือนกว่าเอง เมื่อถึงตอนนั้นฉันก็ไปแล้ว นายจะต้องหาหัวหน้าคนใหม่ สู้หาคนมาดำรงตำแหน่งนี้ตั้งแต่ตอนนี้เสียดีกว่า เลือกคนที่นายพอใจมีความสามารถก็พอแล้ว”
“เธอจะไปไหนหรอ ” ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงนิ่งขรึมขึ้นมาทันที
“ไปไหนก็ได้ ที่ไม่ต้องอยู่ที่บ้านตระกูลฮ่อ”ซูฉิงพูดไปทั่ว
เมื่อถึงตอนนั้นเรื่องที่เธออยากจะทำนั้นมีเยอะแยะเลย
ใบหน้าที่เรียบตึงของฮ่อหยุนเฉิงไม่พูดอะไรอีก แต่ในใจกลับรู้สึกไม่พอใจแปลกๆ
ผู้หญิงคนนี้ ไม่แคร์เขาแม้แต่น้อยเลยรึไง
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงเมืองใหม่สุ่่ยเยว่
นี่เป็นเขตวิลล่าหรูในใจกลางเมือง เป็นอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลฮ่อกรุ๊ป ไม่ห่างจากตึกของตระกูลฮ่อกรุ๊ปมาก
ปกติฮ่อหยุนเฉิงมักทำงานล่วงเวลา และก็มักจะมาพักผ่อนที่นี่
ซูฉิงหยุดรถ “ถึงแล้ว”
ฮ่อหยุนเิฉิงกลับไม่พูดอะไร
ซูฉิงหันไปมอง ก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงนั่งพิงเบาะ หลับตา หายใจเบาๆ เหมือนคนกำลังหลับอยู่
ซูฉิงตบเขาเบาๆ “ฮ่อหยุนเฉิง ถึงแล้ว ตื่นได้แล้ว!”
ฮ่อหยุนเฉิงเหมือนกับอยู่ในห้องมืดๆ ก็ไม่ปาน
เขาที่ถูกพวกนักเลงข่มขู่ทำให้เสียขวัญ ทั้งซ้อมทั้งตบตี เขาเหนื่อยมาก รู้สึกว่าทนต่อไปไม่ได้แล้ว
ถังถังจับมือของเขาไว้ พูดอย่างร้อนใจ”พี่ฮ่อ อย่าหลับนะ รีบตื่นเร็ว! พวกมันไปแล้ว พวกเรารีบหาโอหาทางหนีออกไปตอนนี้เถอะ!”
ครึ่งฝันครึ่งตื่น ฮ่อหยุนเฉิงก็ได้ยินเสียงเรียก”ฮ่อหยุนเฉิง รีบตื่นได้แล้ว!”
ถังถัง……..เป็นถังถังของเขากำลังร้องเรียกเขา!
ภาพตัดมา เขาจับมือของถังถัง ทั้งสองคนหนีเข้าไปในป่าเขา “รีบ เร็วหน่อย วิ่งเร็วอีกหน่อย!”
ข้างหน้ามีหน้าผา ข้างหลังก็มีคนวิ่งตามมา
“พี่ฮ่อ ฉันวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว……..”
เขามองดูถังถังร่วงตกลงไปในเหวลึกต่อหน้าต่อตา…….
“ถังถัง!” ฮ่อหยุนเฉิงสะดุ้งตื่นขึ้นทา จับเข้าที่แขนของซูฉิง “ถังถัง เธออย่าจากฉันไปนะ!”
“ฮ่อหยุนเฉิง นายเป็นอะไรไป”ซูฉิงเห็นปฏิกิริยาของฮ่อหยุนเฉิงก็ตกใจ
เขาเป็นอะไรไปอีกเนี่ย
ได้ยินคำพูดของเขาเหมือนกับกับว่ากำลังตะโกนเรียกเด็กผู้หญิงที่ชื่อถังถังที่กำลังจากเขาไป
ทำไมนะ
หล่อนไม่ชอบฮ่อหยุนเฉิงหรอ ถึงได้ปฏิเสธเขางั้นหรอ
เหมือนว่าจะไม่ใช่นะ
ดูจากหน้าตาของฮ่อหยุนเฉิง ฐานะ ถือว่าเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคไม่มีที่ติ เหมือนว่าจะมีผู้หญิงน้อยคนมากที่จะเอาชนะเสน่ห์ของเขาได้
และยิ่งไปกว่านั้นฮ่อหยุนเฉิงเหมือนจะมีแต่ถังถัง ผู้ชายที่เพอร์เฟคขนาดนี้ ใครจะปฏิเสธได้ล่ะ
แล้วทำไมนะ
ฮ่อหยุนเฉิงรักหล่อนขนาดนี้ หล่อนจากไปทำไม
หรือว่า……..ถังถังจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว
โบราณว่าไว้ไม่พูดถึงจะดีเสียกว่า ดังนั้นฮ่อหยุนเฉิงถึงได้ไม่ลืมหล่อนสักที
ซูฉิงที่ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกถึงความเป็นไปได้มาก แล้วก็ไม่ถามอะไรต่อ
ฮ่อหยุนเฉิงที่ตอนนี้ยื่นมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งหน้า วินาทีต่อมาก็กลับคืนสู่สภาพปกติ “ไม่มีอะไร แค่ฝันร้ายน่ะ”
“ถึงแล้ว ลงรถกันเถอะ” ซูฉิงเปิดประตูรถออก
ฮ่อหยุนเฉิงชี้ไปที่ขาที่ถูกเคล็ดที่ถูกซูฉิงเตะ ก็ยกยิ้มมุมปากพร้อมพูดว่า”เธอมาพยุงฉัน”
ซูฉิงหมดคำจะพูด”……….”
“นี่เป็นฝีมือเตะของเธอนะ ” ฮ่อหยุนเฉิง แกล้งพูดพร้อมกับยักคิ้วให้
“โอเค…….”ซูฉิงยอมแพ้เข้าไปพยุงฮ่อหยุนเฉิงลงมาจากรถ
แล้วก็กดล๊อกรถ จากนั้นซูฉิงพยุงฮ่อหยุนเฉิงเข้ามาในลิฟต์
ทั้งสองที่อยู่ในระยะใกล้ชิดกัน โดยที่ฮ่อหยุนเฉิงปล่อยน้ำหนักตัวทิ้งมาที่ซูฉิง ก็ทำให้ซูฉิงรู้สึกโมโห
กว่าจะเดินมาถึงหน้าประตูได้ และประตูก็ปิดอยู่
ซูฉิงหันไปมองหน้าฮ่อหยุนเฉิงแล้วถาม”กุญแจล่ะ”
ฮ่อหยุนเฉิงชี้ไปที่กระเป๋ากางเกง “ล้วงเอาเอง”
“นายล้วงไม่ได้หรอ”ซูฉิงกลอกตามองบน เธอพยุงเขามาถึงตรงนี้ได้ก็เหนื่อยมากแล้ว ยังจะให้เอามือข้างไหนไปล้วงหยิบเอากุญแจได้ละ
ฮ่อหยุนเฉิงแกว่งมือที่บาดเจ็บไปมา อมยิ้มมองหน้าซูฉิง ยิ้มกระหยิ่ม”นี่เป็นเพราะช่วยเธอนะถึงได้รับบาดเจ็บ”
โอเค!
เขาตั้งใจจะหาเรื่องหล่อนรึไง
ซูฉิงก็ทำได้แคร่เอามือข้างหนึ่งพยุงฮ่อหยุนเฉิงไว้ ส่วนอีกข้างก็ล้วงเอาไปหยิบเอากุญแจในกระเป๋ากางเกงของฮ่อหยุนเฉิง
และไม่ทันระวังซูฉิงก็จับเข้ากับอะไรสักอย่างที่ร้อนอุ่นๆ
ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงเบา”เธอลูบไปถึงไหนเนี่ย”
“ขอโทษ” ซูฉิงที่ตั้งตัวได้ มีสติขึ้นมาก็รีบเอ่ยขอโทษ แล้วก็ไปคลำหากุญแจอีกด้านหนึ่ง
วันนี้ไม่รู้ทำไม แม้แต่กุญแจก็ยังไม่เป็นมิตรกับเธอเลย คลำหาอยู่ตั้งนาน ก็หากุญแจไม่เจอ
ซูฉิงที่เริ่มจะหมดความอดทน คลำไปทั่วกระเป๋ากางเกงของฮ่อหยุนเฉิง แต่ยิ่งคลำก็ยิ่งหาไม่เจอ
ฮ่อหยุนเฉิงที่สัมผัสได้ถึงมือที่คลำไปมาโดยมีเนื้อผ้าขั้รอยู่ระหว่างมือหล่อนกับต้นขาของตน ความรู้สึกที่เหมือนกับถูกไฟช๊อต มึนๆชาๆ แปลกๆ
โดยเฉพาะตอนที่ซูฉิงไม่ทันระวังลูบคลำไปโดนตำแหน่งตรงนั้น ก็ทำให้เกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงขนลุกไปทั่วร่างกาย
“ฮ่อหยุนเฉิง กุญแจอยู่ที่ไหนกันแน่ ตรงนี้ไม่มีนะ!”หลังจากที่คลำหาอยู่นาน ซูฉิงที่เริ่มเหนื่อยแล้วจนเม็ดเหงื่อชุ่มหน้า และยังมีฮ่อหยุนเฉิงที่ยังยึดพิงตัวเธอไว้อยู่
ฮ่อหยุนเฉิงยื่นมือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บออกมา จับเข้าที่มือของซูฉิงที่คลำหากุญแจไปทั่วในกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วจับไปวางใส่ถุงกางเกงอีกข้างหนึ่งพูดด้วยแววตานิ่งว่า”อยู่ฝั่งนี้”
“นาย!”ซูฉิงกลอกตามองบนให้กับฮ่อหยุนเฉิง
เมื่อกี้เขาเป็นคนชี้เองว่ากุญแจอยู่กระเป๋ากางเกงทางขวาของเขา
ไอ้ผู้ชายบ้ากามนี่จะต้องตั้งใจแน่!
ก็แค่เตะขาเขาไปข้างเดียวเองมั้ย ทำเป็นแค้นฝังหุ่นอยู่ได้
หล่อนก็ไม่ได้ตั้งใจนะ และก็ไม่จำเป็นที่จะต้องให้เขาเอาตัวเข้ามารับมีดแทนด้วย
แอบบ่นด่าทออยู่ในใจกว่าจะเปิดประตูออกได้ ซูฉิงใช้แรงทั้งหมดเท่าที่มีพยุงฮ่อหยุนเฉิงเข้ามานั่งบนโซฟา “นายนั่งพักตรงนี้ก่อน”
ขณะที่หล่อนกำลังจะลุกขึ้น ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ ขาก็เสียหลัก
“โอ๊ย……”ซูฉิงขึ้นด้วยความตกใจ แล้วก็ไปอยู่ในอ้อมกอดของฮ่อหยุนเฉิง
“เป็นอะไร อยากกอดฉันขนาดนั้นเลยหรอ “ฮ่อหยุนเฉิงยกยิ้ม ดูดด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม
ซูฉิงหน้าร้อนเผ่า จ้องตาหล่อนเขม็ง แล้วว่าให้เขาว่า”เพราะตัวนายมันหนักมากแล้วยังจะให้ฉันพยุงเข้ามาอีก”
ฮ่อหยุนเฉิงเองหลังพิงโซฟาที่อยู่ด้านหลัง ยกยิ้มแววตาเรียบ “เพราะเธอเตะฉันไง”
ซูฉิงหมดคำจะพูด เขายังไม่จบอีก หล่อนไม่ได้ตั้งใจเตะเขานะ
“ฉันไปเอายาให้นาย” ซูฉิงพูดเปลี่ยนเรื่อง แล้วก็หยิบเอายาที่หมอสั่งมาแล้วก็เอามาวางตรงหน้าฮ่อหยุนเฉิง”นี่เป็นยากิน…….”
ยังพูดไม่ทันจบ ท้องของซูฉิงก็ร้องจ๊อกๆ ขึ้นมา
ฮ่อหยุนเฉิงหัวเราะขำเบาๆ “หิวแล้วหรอ”
ซูฉิงเขินยิ้มแหย เหนื่อยมาทั้งวัน อาหารเย็นก็กินนิดเดียว ตอนนี้ก็รู้สึกหิว ตอนนี้ร้องก็เริ่มทรยศแล้ว
“ฉันก็หิวแล้ว สั่งมากินเถอะ “ฮ่อหยุนเฉิงพูด พร้อมกับมือข้างขวาที่หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วก็กดๆ แล้วก็ถาม”อยากกินอะไร”
“ในตู้เย็นมีวัตถุดิบมั้ย ฉันทำดีกว่า ฝีมือทำอาหารของฉันก็พอได้ ” ซูฉิงไม่ค่อยชอบสั่งเดลิเวอรี่เท่าไหร่ เพราะรู้สึกว่าอาหารพวกนั้นเป็นอาหารขยะ
“เธอทำอาหารเป็นด้วยหรอ” ฮ่อหยุนเฉิงถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย
ซูฉิงเม้มปาก ยิ้มพูด”แน่นอนสิ แต่ว่าปกติแล้วไม่ค่อยได้ทำ วันนี้ถือว่านายมีลาภปากนะ ถือว่าเป็นการขอบคุณที่นายช่วยฉันก็แล้วกัน”
“เป็นการตอบแทนบุญคุณ ปกติก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้วนี่ “ฮ่อหยุนเฉิงที่ยืดตัวนั่งตรง แววตาเรียบนิ่งเหมือนกับว่ามองไปที่ซูฉิงโดยไม่ได้ตั้งใจและพูดออกมาลอยๆ