นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ฮ่อหยุนเฉิงนิ่งเงียบ
เขาเปิดลิ้นชักที่อยู่บนหัวเตียงออก แล้วก็หยิบเอาซิการ์ออกมาแล้วจุดไฟ
นิ้วเรียวยาวที่หนีบซิการ์ ควันลอยฟุ้ง ใบหน้าเย็นชาของฮ่อหยุนเฉิงยกคิ้วขมวด เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
ปลายซิการ์ที่มีประกายไฟกะพริบอยู่ก็ค่อยๆ ดับลง ฮ่อหยุนเฉิงถึงได้เอ่ยปากพูด”ถังถัง……….เป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวไปพร้อมกับฉัน”
ถูกจับลักพาตัว ?
ซูฉิงคิ้วขมวดขึ้นมาเล็กน้อย
ถ้าหากจำไม่ผิดละก็ ฮ่อหยุนเฉิงเคยถามเธอหลายครั้งแล้ว
“ซูฉิง เมื่อก่อนเธอไม่เคยถูกลักพาตัวไปหรอ?”
เมื่อก่อน ซูฉิงยังคิดว่าฮ่อหยุนเฉิงถามแปลกๆ ตอนนี้พอมาคิดๆ ดูแล้ว ฮ่อหยุนเฉิงจะเห็นว่าเธอเป็นถังถังจริงๆ หรอ
หรือว่าฮ่อหยุนเฉิงจะใช้เธอเป็นตัวแทนของถังถังงั้นหรอ
แววตาเย็นชาของฮ่อหยุนเฉิงพูดสียงเบา “ตอนนั้น พวกคนร้ายพุ่งเป้ามาที่ฉัน และถังถังก็เป็นแค่คนที่บังเอิญผ่านมา เธอก็เลยพลอยถูกฉันเอาเข้ามาเอี่ยวกับเรื่องนี้โดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฉันกับเธอถูกขังอยู่ด้วยกันในบ้านไม้มืดๆ หลายวัน”
“แล้วหลังจากนั้นละ”ซูฉิงถามต่อ
ไม่รู้ทำไม เธออยากจะรู้ขึ้นมา เดี๋ยวกับเรื่องของฮ่อหยุนเฉิงกับถังถัง
ใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงก็เผยแววตาเจ็บปวดออกมา “ต่อมา ถังถังเพื่อช่วยชีวิตฉัน เธอได้ตกลงไปที่หน้าผา”
ความจำเรื่องราวที่แสนเจ็บปวด ทำให้ฮ่อหยุนเฉิงไม่อยากจะหวนกลับไปคิดถึงมันอีก
เขาในตอนนั้น ไม่มีกำลังมากพอที่จะช่วยถังถัง ทำได้แต่มองเธอตกลงไปในเหวลึกต่อหน้าต่อตา
หลายมีมานี้ เขาไม่เคยยอมแพ้ที่จะตามหาถังถังเลย
แต่ว่าก็ไม่ได้มีผลอะไร
ซูฉิงนิ่งเงียบ
คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวระหว่างถังถังกับฮ่อหยุนเฉิงจะเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกเศร้าขนาดนี้
ถังถังเพื่อที่จะช่วยฮ่อหยุนเฉิง จนตัวเองร่วงตกลงไปในหน้าผา กลัวแต่จะโชคร้าย
มิน่าล่ะ ฮ่อหยุนเฉิงถึงไม่เคยลืมถังถังเลย
“แล้วฉันหน้าเหมือนกับถังถังหรอ”บรรยากาศที่เงียบสักพัก ซูฉิงก็เอ่ยถามขึ้น
ฮ่อหยุนเฉิงอึ้ง
ตอนนั้นถังถังยังเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ยังไม่โต และพวกเขาก็ถูกจบขังไว้ในห้องมืด สำหรับหน้าตาของถังถังแล้ว ที่จริงฮ่อหยุนเฉิงก็จำไม่ค่อยได้แล้ว
แต่ว่า ถังถังให้ความรู้สึกที่น่าจดจำ คุ้นเคย และอบอุ่น
บ่อยครั้งที่พอเขาได้อยู่กับซูฉิงสองคน เขาก็มัดจะเกิดความรู้สึกหลอน คิดว่าซูฉิงก็คือถังถัง
เพราะว่า กลิ่นบนตัวของซูฉิงกับถังถังนั้นมีกลิ่นหอมบางๆ เหมือนกัน ซูฉิงทำให้เขารู้สึกว่าเธอเหมือนกับถังถัง
คิดมาถึงตอนนี้ ฮ่อหยุนเฉิงก็จ้องเข้าไปในตาของซูฉิง แล้วเอ่ยตอบ”ใช่ เหมือนมาก”
ภายในใจของซูฉิงก็รู้สึกแปลก ๆขึ้นมา
ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมฮ่อหยุนเฉิงถึงมักเข้าหาเธอเหมือนเข้ามาจีบเธอ ทำไมถึงได้เข้ามารับมีดแทนเธอ และทำไมตอนที่เซี่ยซิงซิงใส่ร้ายเธอ เขาถึงพยายามที่จะช่วยเธอหาหลักฐาน
แม้กระทั่งเมื่อกี้ ทำไมเขาถึงพูดว่า”บางที พวกเราอาจจะพัฒนาความสัมพันธ์ด้วยล่ะ?”
ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นเพราะว่า……….เธอหน้าตาเหมือนถังถัง
ความคิดที่คิดไปมาหลายตลบ ซูฉิงก็สูดลมหายใจเข้าแล้วหันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า
“ฮ่อหยุนเฉิงหลังจากได้ยินเรื่องที่นายเล่า ฉันซูฉิงก็คืออซูฉิง บนโลกใบนี้มีแค่คนเดียว! ฉันไม่ใช่ถังถัง ไม่ได้เป็นตัวแทนของใคร!”
สามีในอนาคตของฉัน จะต้องรักฉันคนเดียว ในใจของเขาจะต้องมีฉันคนเดียว และไม่ใช่จะเอาฉันไปเป็นตัวแทนของผู้หญิงคนอื่นด้วย !
ดังนั้น ฮ่อหยุนเฉิงเรื่องระหว่างเราเป็นไปไม่ได้หรอก!”
ซูฉิงพอพูดจบก็หยิบเอาหมอนที่อยู่บนเตียงแล้วเดินลงไปนอนบนโซฟา
ซูฉิงที่พูดออกมาอย่างเด็กขาด ข้างหูของฮ่อหยุนเฉิง มองดูเบื้องหลังของเธอเดินไปโซฟาอย่างไม่ลังเล ฮ่อหยุนเฉิงก็หรี่ตาลง แววตาเต็มไปด้วยความสับสน
ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจ ว่าเขาชอบซูฉิงจริงหรือว่าเพราะถังถังกันแน่
เขาแค่รู้ว่า เวลานี้ใจของเขา ล้วนมีแต่ซูฉิง
ช่วงค่ำที่มืดสงัด
ซูฉิงที่นอนไม่หลับอยู่บนโซฟา หนึ่งเดือนมานี้ เธอได้ใช้ชีวิตกับฮ่อหยุนเฉิง และเขาก็เข้ามาอยู่ในหัวของเธอโดยไม่รู้ตัว
บนพื้นฐานเรื่องของหัวใจ ฮ่อหยุนเฉิงเป็นผู้ชายที่ดีมาก และอย่างที่คุณปู่พูด หน้าตาดีมีฐานะมีความสามารถและมีตำแหน่ง อยากได้อะไรก็ได้ ถือเป็นผู้ชายที่สูงส่ง
แต่ในใจของเขา ก็มีแต่ผู้หญิงที่ชื่อว่าถังถัง
และซูฉิงก็เป็นคนที่เพอร์เฟคมาตลอด โดยเฉพาะเรื่องของความรัก
เธอจะต้องการความรักจริงๆ ไม่ใช่ไปเป็นตัวแทนของใคร
ฮ่อหยุนเฉิงรักถังถัง นี่ก็ตัดสินแล้วว่า พวกเขาทั้งสองคนเป็นไปไม่ได้
ทั้งสองคนที่นอนไม่หลับทั้งคืน
ท้องฟ้าด้านทิศวันออกก็เปลี่ยนเป็นสีขาว ซูฉิงตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยค่ำใต้ตา และใบหน้าหล่อเหลาของฮ่อหยุนเฉิงก็แสดงเหมือนเหนื่อยล้า
คุณปู่ฮ่อก็มาเปิดประตูให้พวกเขาอย่างอารมณ์ดี และก็มองเห็นพวกเขาทั้งสองคนมีท่าทีเหนื่อยล้า
ดูท่าเมื่อคืน……ของที่เอามาให้ฮ่อหยุนเฉิงจะไม่เสียเปล่าซะแล้ว
คุณปู่ฮ่อก็ยิ้มเจ้าเล่ห์แล่ห์ “วัยหนุ่ยสาว ใจเย็นสักหน่อยและต้องระวังด้วยนะ ”
ซูฉิง:…………..
คุณปู่คิดไปถึงไหนเนี่ย
พอมาถึงบริษัท ซูฉิงก็ยังคิดถึงเรื่องระหว่างเขากับถังถังที่ฮ่อหยุนเฉิงเล่าให้ฟัง
ในเมื่อฮ่อหยุนเฉิงรักถึงถังและยังไม่ลืมถังถัง ซูฉิงก็ตัดสินใจที่จะช่วยเขา
ซูฉิงส่วข้อความหาแอนโธนี่ [ช่วยฉันตามสืบหาคน คนหนึ่งหน่อย]
แอนโธนี่ตอบกลับเธออย่างไว [สืบหาใครหรอ]
ซูฉิงรีบพิมพ์อย่างรวดเร็ว [เด็กผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวไปพร้อมกับฮ่อหยุนเฉิงเมื่อสิบปีก่อน มีชื่อเล่นว่าถังถัง]
แอนโธนี่ร้องโอดโอย [สิบปีก่อน…….พี่ada ยังมีข้อมูลอื่นอีกมั้ย]
ซูฉิงตอบกลับ [เท่าที่ฉันรู้ ก็มีแค่นี้ นายรีบไปสืบให้ฉันเถอะ]
แอนโธนี่ตอบแบบเอือม [ก็ได้ครับ…….]
ซูฉิงยอมรับในความสามารถของแอนโธนี่มาก เมื่อก่อนหากมีเรื่องอะไร แอนโธนี่มั้งจะเป็นคนแรกที่ทำงานให้เธอสำเร็จทันที
แต่ครั้งนี้ แอนโธนี่กลับใช้เวลาแล้วที่ไม่ได้ตอบกลับเธอมา
ซูฉิงที่ทนรอจนถึงตอนค่ำ ก็ทนรอไม่ไหวต่อสายโทรหาแอนโธนี่ “เรื่องที่ฉันให้นายไปตามสืบ เรื่องไปถึงไหนแล้ว”
แอนโธนี่ที่อยู่ปลายสายก็ยิ้มทะเล้นไม่เปลี่ยน พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง”พี่ada สืบไม่ได้อะไรเลย”
ซูฉิงอึ้ง
สืบไม่ได้อะไรสักอย่างงั้นหรอ
เป็นไปได้ยังไง
ระรับความสามารถของแอนโธนี่แล้ว จะสืบหาไม่ได้ได้ยังไง
“ขอโทษด้วยครับ พี่ada ผมสืบอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่…..ก็สืบหาไม่ได้”น้ำเสียงของแอนโธนี่บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกผิด “บางที ฝีมือของผมอาจจะยังไม่เก่ง พี่ada พี่ก็ลองสืบเองสิ”
“ได้ ฉันเข้าใจแล้ว”
หลังจากวางวายซูฉิงกคิ้วขมวดเป็นปม
ถังถัง เป็นผู้หญิงยังไงนะ ?
วันนั้นเกิดอะไรขึ้นนะ ถังถังไปไหนนะ ?
ทำไมแม้แต่แอนโธนี่ก็ยังตามสืบหาไม่เจอ ?