นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

อะไรนะ？
ควบคุมเครื่องบินไม่ได้？！
ทำไมเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้！
อยู่ดีดี เครื่องบินก็ควบคุมไม่ได้ได้ยังไงกันนะ?
หัวใจของซูฉิงก็ใจเสียในทันใด และอารมณ์ของความตื่นตระหนกและความกลัวก็หลั่งไหลออกมาในขณะนี้
ฮ่อหยุนเฉิงตบไหล่ซูฉิงแล้วยืนขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเย็นชามาก “ฉันจะไปดู”
เมื่อพูดจบ ฮ่อหยุนเฉิงก็เดินไปที่ห้องนักบิน
“ฉันจะไปกับนาย” ใบหน้าของซูฉิงซีดเผือด
เดิมทีเธอก็กลัวความสูงอยู่แล้ว เมื่อเครื่องบินเกิดสั่นเช่นนี้ ภายในของเธอจึงอึดอัดมาก
“อืม” ฮ่อหยุนเฉิงเปล่งเสียงพยางค์เดียวอย่างแผ่วเบา ยื่นมือขวาออกแล้วโอบอุ้มซูฉิงไว้ในอ้อมแขนของเขา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล “ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว”
เครื่องบินยังคงสั่นอย่างรุนแรง และทุกย่างก้าวของซูฉิงรู้สึกลำบากมาก
ความรู้สึกตื่นตระหนกที่หาที่เปรียบมิได้ในหัวใจ เริ่มแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ
โชคดีที่ฮ่อหยุนเฉิงกอดเธอไว้แน่น ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
ทั้งสองรีบไปที่ห้องนักบิน
“เกิดอะไรขึ้น?” ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วและมองไปยังกัปตัน
กัปตันเหงื่อตกที่หน้าผาก มือของเขากำลังควบคุมเครื่องบิน ใบหน้าของเขาซีด “ไม่ได้ ผมควบคุมมันไม่ได้ เครื่องบินกำลังจะชน!”
ชน!!
ซูฉิงหายใจไม่ออก เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง!
ถ้าเครื่องบินตกจริง คนบนเครื่องบินรวมทั้งตัวเธอเองก็คงจะไม่รอด?
ซูฉิงบอกตัวเองว่าเธอต้องสงบลงในตอนนี้ แต่ความรู้สึกกลัวก็ได้แผ่ไปทั้งร่างกายของเธอ
เธอมองไปยังชายที่อยู่ข้างๆเธออย่างช่วยไม่ได้ “ฮ่อหยุนเฉิง เราควรทำอย่างไร?”
“ไม่ต้องกลัว” ฮ่อหยุนเฉิงจับมือเธอแน่น “พวกเราจะต้องปลอดภัย”
เขายังพูดกับกัปตันอย่างเด็ดขาดว่า “ใจเย็นๆ พยายามทำให้เครื่องบินมีเสถียรภาพมากที่สุด แล้วลงจอดทันที เมื่อเราไปถึงระดับความสูงที่เหมาะสม เราจะโดดร่มทันที”
กัปตันพยักหน้า น้ำเสียงสั่นเครือ “ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ”
เครื่องบินของฮ่อหยุนเฉิงได้รับการปรับแต่งเป็นพิเศษ รวมทั้งได้ติดตั้งร่มชูชีพเอาไว้ด้วย
ในสถานการณ์อันตราย สามารถโดดร่มเพื่อเอาชีวิตรอด
ฮ่อหยุนเฉิงสั่งให้ลูกเรืออีกสองคนนำร่มชูชีพออกมาและเตรียมพร้อมสำหรับการกระโดดร่ม
“ฮ่อหยุนเฉิง ต้องกระโดดร่มจริงๆเหรอ?” ซูฉิงพิงร่างกายของฮ่อหยุนเฉิง หน้าซีดและทำอะไรไม่ถูก
เธอกลัว
เธอกลัวความสูงตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้เธอกลัวความสูงมาก
ถ้าเครื่องบินตกและตกจากที่สูงขนาดนั้น…
ซูฉิงไม่กล้าที่จะคิดต่อ
“ซูฉิงฟังฉันนะ เครื่องบินไม่สามารถควบคุมได้ และตอนนี้การกระโดดร่มเป็นโอกาสเดียวของเราที่จะทำให้ปลอดภัยได้” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวด้วยท่าทางสง่างาม
“แต่ ฉันกลัว… ฉันกลัวความสูง…” ซูฉิงพึมพำ
“ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวเบา ๆ ดวงตาลึกของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่
สถานการณ์ปัจจุบันมีความอันตรายมาก ฮ่อหยุนเฉิงสั่งกัปตันอย่างใจเย็นให้ลดระดับความสูงลงและค่อยๆชะลอเครื่องอย่างช้าๆ
“ได้เวลาแล้ว” ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองที่เครื่องมือ และตอนนี้ระดับความสูงและความเร็วของเครื่องบินเป็นไปตามเงื่อนไขสำหรับการกระโดดร่ม
ลำตัวเครื่องยิ่งสั่นอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น
เครื่องบินรองรับได้อีกไม่นาน อีกเดี๋ยวเครื่องบินก็จะตกและระเบิด!
“เร็วเข้า!” ประตูห้องโดยสารเปิดออก ฮ่อหยุนเฉิงสั่งอย่างยิ่งสงบให้ลูกเรือสวมร่มชูชีพแล้วกระโดดลงไปทีละคน
ในเวลไม่นาน ก็เหลือเพียงกัปตัน ฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงเท่านั้นที่ยังคงอยู่บนเครื่องบิน
“คุณฮ่อ คุณซู กระโดดเลยครับ!” กัปตันปาดเหงื่อเย็นเฉียบบนหน้าผากของเขาและตั้งค่าพารามิเตอร์ของเครื่องบิน
ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วและดึงกัปตันมา “คุณไปก่อน เร็วเข้า!”
กัปตันมองฮ่อหยุนเฉิง ลึกๆในดวงตาของเขาฉายแววด้วยอารมณ์ที่ทราบซึ้ง “คุณฮ่อ คุณซู ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
หลังจากพูดจบ กัปตันก็กระโดดลงไปทันที และร่างนั้นก็หายไปจากสายตาของซูฉิงอย่างรวดเร็ว
“ซูฉิงเตรียมตัวให้พร้อมนะ” ฮ่อหยุนเฉิงผูกร่มชูชีพไว้กับตัวเองและซูฉิง เขากอดซูฉิงแน่นด้วยแขนที่แข็งแรงและทรงพลังของเขา
“ฮ่อหยุนเฉิง ฉันกลัว…”
ในระดับความสูงที่สูงขนาดนี้ เมื่อมองลงไป ในหัวของซูฉิงก็มีแต่ความว่างเปล่า
ความรู้สึกของความกลัวสุดขีดแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอ
“หลับตาลง ฉันนับถึงสาม โดดลงไปพร้อมกัน” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวด้วยเสียงต่ำข้างหูของซูฉิง
ซูฉิงยอมแพ้ หลับตา กอดฮ่อหยุนเฉิงแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วกระโดดลงไปในทะเลเมฆอันกว้างใหญ่พร้อมกับเขา
“อ๊ะ!!!” ความรู้สึกไร้น้ำหนักที่รุนแรงเข้ามา และคนทั้งหมดก็ล้มลงอย่างรวดเร็ว ซูฉิงอุทานด้วยความประหลาดใจ
“ซูฉิง อดทนอีกนิดนะ ร่มจะถูกกางออกในไม่ช้า”
ด้วยเสียงอันดึงดูดของฮ่อหยุนเฉิง ร่มชูชีพก็เปิดออก
ในที่สุดความรู้สึกที่ไร้น้ำหนักที่อึดอัดก็หายไป และซูฉิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ไม่เป็นไรแล้ว” เสียงทุ้มต่ำของฮ่อหยุนเฉิงดังขึ้นในหูของซูฉิง
ซูฉิงลืมตาขึ้น เธอถูกล้อมรอบด้วยทะเลเมฆอันกว้างใหญ่ เธอและฮ่อหยุนเฉิงเป็นเหมือนเรือลำเล็ก ๆ ในทะเลเมฆซึ่งเสี่ยงต่อการจมได้ทุกเมื่อ
เธอพูดอย่างเงียบ ๆ “ฮ่อหยุนเฉิง พวกเรากำลังจะตายเหรอ?”
“เปล่า” เขากอดเธอแน่น ราวกับว่าเขากำลังถือสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลก มั่นคงและห่วงใยมาก
“จริงเหรอ?” ซูฉิงกอดแขนของฮั่วหยุนเฉิงและโอบแขนรอบคอของเขา ภายใต้การปลอบโยน ความรู้สึกกลัวของเธอก็เริ่มสงบลง
ฮ่อหยุนเฉิงก้มศีรษะลง มองดูเธออย่างลึกซึ้ง และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เชื่อฉันเถอะ!”
“อืม” ซูฉิงพยักหน้า
“เธอยังกลัวอยู่หรือเปล่า” ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงนุ่มนวลกว่าที่เคย
เมื่อมองไปที่การจ้องมองมาของเขา ซูฉิงยิ้มเบา ๆ “มีนายอยู่ ฉันไม่กลัว”
ทั้งสองค่อยๆ ร่อนลงมาจากท้องฟ้า
ซูฉิงพิงหน้าอกของฮ่อหยุนเฉิงเอาไว้อย่างใกล้ชิด
เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่างชัดเจน
อดีตที่สดใสในใจของฉันก็พรั่งพรูออกมาทันที
ฮ่อหยุนเฉิงปกป้องเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ช่วยชีวิตเธอโดยไม่ห่วงตัวเองเลยแม้แต่น้อย
เขาพูดกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ซูฉิง ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง”
เขาพูดกับเธอว่า “ซูฉิงฉันกำลังตามจีบเธออยู่ ในตอนนี้ผู้หญิงที่ฉันอยากใช้ชีวิตด้วยคือเธอ”
เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปยังชายที่กอดเธอแน่น
ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาน่าดึงดูด ผิวขาวใส ใบหน้ามีมิติ นัยน์ตาสีดำสนิท จมูกแหลมคม และริมฝีปากสีแดงเซ็กซี่ แม้ในสถานการณ์อันตราย เขาก็ยังไม่กลัว และร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญ ราวกับเป็นราชาที่ถือกำเนิดมา
ในขณะนี้ มีการสั่นไหวอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนและอธิบายไม่ได้ที่แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
การเต้นของหัวใจเร็วขึ้นและเร็วขึ้น
ซูฉิงปิดตาที่สวยงามของเธอ และเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็มีแสงแปลก ๆ แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ
เธอพูดเบา ๆ “ฮ่อหยุนเฉิง ฉันจะบอกนายตอนนี้ว่าคำตอบของฉันคืออะไร”