นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 134 ตายก็ตายด้วยกัน รอดก็รอดด้วยกัน

“นายพูดเหลวไหลอะไร “พอได้ยินคำพูดของฮ่อหยุนเฉิงทำให้ซูฉิงก็ร้อนใจขึ้นมา
ฮ่อหยุนเฉิงมองไปทางเกาะ แม้พวกเราจะว่ายน้ำเข้าไปใกล้เกาะเรื่อยๆ แล้ว แต่ก็ยังห่างอยู่อีกมาก
ตอนนี้เขานั้นหมดแรงแล้ว ไม่มีแรงจะว่ายน้ำต่อ ได้แต่ทำให้ซูฉิงพลอยเดือดร้อนไปเรื่อย
เขาไม่อยากให้เธอเหนื่อยไปด้วย
ฮ่อหยุนเฉิงคิ้วขมวดเล็กน้อย ยื่นมือออกไปแก้มัดเสื้อชูชีพของเขากับซูฉิงออกจากกัน “ซูฉิง ฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะพักสักหน่อย เธอว่ายน้ำไปก่อนนะ ไปรอฉันที่เกาะนะ”
ซูฉิงแม้จะรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงคิดอะไรอยู่ เธอก็รีบจับมือของฮ่อหยุนเฉิงไว้ “ไม่ได้นะ พวกเราจะต้องว่ายไปด้วยกัน”
“ฉันจะทำให้เธอเเดือดร้อนไปด้วย”ฮ่อหยุนเฉิงมองซูฉิงด้วยแววตานิ่งขรึม แววตาที่อบอุ่นและซึ่งใจ
ผู้หญิงที่เขาชอบ อยู่กับเขาไม่หนีไปไหน เขานั้นดีใจมาก
แม้จะต้องจมลงใต้ท้องทะเล เขาก็ไม่เสียดายแล้ว
ซูฉิงสูดลมหายใจเข้าไป “ฉันไม่กลัวเดือดร้อน ในเมื่อฉันให้คำตอบนายแล้ว ฉันก็จะทำให้ดีที่สุด ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน ครั้งนี้ เปลี่ยนมาเป็นฉันที่ต้องปกป้องนายบ้าง ! เราจะอยู่ด้วยกันตลอดกาล จะรอดก็รอดด้วยกัน จะตายก็ตายด้วยกัน!”
ซูฉิงพูดอย่างยืนหยัดมากกว่าปกติ
พูดจริงๆ แล้ว ฮ่อหยุนเฉิงได้รับบาดเจ็บก็เพราะเธอ
ครั้งนี้เขาก็ช่วยชีวิตเธอโดยไม่สนใจอะไร เธอจะทิ้งเขาตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสไว้คนเดียวได้ยังไง
มือข้างหนึ่งของซูฉิงฉุดมือของฮ่อหยุนเฉิงไส้ แล้วมืออีกข้างงหนึ่งใช้แรงกัดฟันว่ายน้ำไป
“ฮ่อหยุนเฉิง จะต้องทนต่อไปนะ!”
ซูฉิงพยายามใช้แรงทั้งมัด ในที่สุดก็ว่ายน้ำเข้ามาใกล้เกาะแล้ว
เกาะที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ……..
ซูฉิงหายใจหอบ แล้วกันกลับไปมองฮ่อหยุนเฉิง “ฮ่อหยุนเฉิง พวกเราใกล้จะถึงแล้ว นายทนอีกนิดนะ!”
ฮ่อหยุนเฉิงส่งเสียงเบาออกมา
เขารู้สึกว่าเขาทนไม่ไหวที่สุดแล้ว ความคิดไม่ดีให้เขาบอกตนเองว่า จะล้มไม่ได้
ซูฉิงนั้นรักเขามาก จะร่วมเป็นร่วมตายกับเขา
เขาจะต้องไม่ทรยศต่อความรักของเธอ
จากนั้นก็ฮึดสู้เอาพลังออกมาสู้ครั้งสุดท้าย จนในที่สุดซูฉิงก็พาฮ่อหยุนเฉิงว่ายมาถึงเกาะ
ตอนที่ขาทั้งสองข้างของเธอเหยียบพื้น ซูฉิงก็ถอนหายใจโล่งยาว “ฮ่อหยุนเฉิง ถึงแล้ว!”
จากนั้นก็กัดฟันพยุงฮ่อหยุนเฉิงขึ้นฝั่ง ซูฉิงก็ทรุดนั่งลงชายหาดอย่างเหนื่อยๆ
เธอมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างเป็นห่วง
ก็ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดอย่างผิดปกติ แววตาปิดสนิท หายใจเร็ว สลบไม่ตื่น
ซูฉิงมองอย่างรู้สึกสงสาร เธอยื่นมือออกไป มือสีขาวค่อยๆ จับเข้าที่ข้อมือขวาของฮ่อหยุนเฉิง จับชีพจรของเขา
มือของฮ่อหยุนเฉิงร้อนจนน่าตกใจ
เส้นชีพจรของเขาเต้นเร็วมาก แล้วก็เต้นอ่อนลง น่าจะเป็นเพราะแผลติดเชื้อ และอยู่ในน้ำทะเลนาน ทำให้ตัวร้อนแล้วสลบไป
“ฮ่อหยุนเฉิง นายจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันจะต้องช่วยนาย!”ซูฉิงรีบจับเข้าที่มือของฮ่อหยุนเฉิง แล้วก็จูบเข้าที่ริมฝีปากบางของเขา
จากนั้นเธอก็เอาขวดน้ำจืดออกมาจากกระเป๋าของฮ่อหยุนเฉิง นั่งลงพื้น แล้วก็พยุงหัวของฮ่อหยุนเฉิงให้เขามาพิงที่หน้าอกของเธอ จากนั้นก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งเปิดฝาขวด “ฮ่อหยุนเฉิง นายดื่มน้ำก่อน”
แต่ว่าผู้ชายที่อยู่ในอ้อมกอดกลับยังคงไม่ได้สติ ไม่ขยับเลย
“ฮ่อหยุนเฉิง นายตื่นสิ!” ซูฉิงทนเจ็บใจ แล้วก็เพิ่มเสียง ตะโกนเรียกฮ่อหยุนเฉิง
แต่ว่าไม่ว่าซุฉิงจะเรียกยังไง ฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร
“ฮ่อหยุนเฉิง มา ดื่มน้ำ”ซูฉิงรินน้ำใส่ฝาขวดน้ำ แล้วค่อยๆ ป้อนเข้าปากฮ่อหยุนเฉิง
น้ำก็ไหลเข้าไปในปากของเขา
แต่ทว่า ฮ่อหยุนเฉิงก็ยังไม่ได้สติ ตนเลยดื่มน้ำเข้าไปเก็บไว้ในปาก จากนั้นก็ค่อยโน้มหน้าลงไปใกล้กับปากของฮ่อหยุนเฉิงอย่างไม่ลังเล
ริมฝีปากของเธอประกบเข้าของริมฝีปากบางที่ยังไม่ได้สติของฮ่อหยุนเฉิง
ซูฉิงรู้สึกว่าริมฝีปากของฮ่อหยุนเฉิงเวลานี้ร้อนมากเหมือนกับถูกไฟดูดเลย แล้วลามมาที่ริมฝีปากของเธอจนร้อนผ่าวไปหมด
หน้าของเธอก็เอ่อแดงระเรื่อ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรอย่างนี้ ซูฉิงสูดหายใจเก็บลมเข้าไป จากนั้นก็จับเข้าที่หัวของฮ่อหยุนเฉิง แล้วก็นำน้ำที่อยู่ในปากของเธอป้อนเข้าไปในปากของฮ่อหยุนเฉิง
ฮ่อหยุนเฉิงก็ส่งเสียงฮือออกมาเบาๆ อยากจะพ่นน้ำออกมา แต่ปากของซูฉิงประกบเข้าปากของเขาแน่น
ลำคอเขาขยับในที่สุดก็กลืนน้ำลงไปแล้ว
สำเร็จแล้ว!
ซูฉิงถอนหายใจโล่ง ไม่มีความเขินอายแล้ว จากนั้นก็ทำแบบวิธีเดิมอมน้ำแล้วป้อนเข้าปากฮ่อหยุนเฉิง
ซูฉิงหยิบเอาผ้าออกมาจากกระเป๋าเป้ของฮ่อหยุนเฉิง เทน้ำใส่ให้เปียกแล้วเอาวางไว้ตรงหน้าผากของฮ่อหยุนเฉิง เพื่อให้ไข้เขาลดลง
หลังจากทำเสร็จแล้ว เธอก็มองไปรอบๆ เกาะ
ตรงที่ยื่นออกมาจากทะเลเป็นชายหาดยาว
ลึกเข้าไปในเกาะเป็นป่าหนาทึบ
ซูฉิงยิ้มกว้าง ในเมื่อมีสิ่งมีชีวิต งั้นแสดงว่าจะต้องมีน้ำจืดแน่ น่าจะมีมากพอให้เธอกับฮ่อหยุนเฉิงได้ประทังชีวิตได้
แต่ว่าไม่รู้ว่าบนเกาะนี้จะมีสัตว์ดุร้ายรึเปล่านะ
พอนึกถึงปลาตัวใหญ่ในทะเล ซูฉิงก็รู้สึกกลัวขึ้นมา
ถ้าหากไม่ใช่ว่าฮ่อหยุนเฉิงเอาตัวเข้ามาขวางเธอไว้โดยไม่คิดชีวิต ป่านนี้คนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็คงจะเป็นเธอ
ซูฉิงมองดูใบหน้าผู้ชายที่นอนสลบไม่ได้สติอยู่ก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา แล้วมองออกไปดูท่านหมอกสีขาวที่อยู่ตรงหน้า
หล่อนบอกตัวเองไว้ ซูฉิง เธอจะต้องแข็งแกร่ง
เวลานี้เธอจะต้องแข็งแกร่งเพื่อเผชิญกับทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
ฮ่อหยุนเฉิงยังรอให้เธอช่วยเขาอยู่
และเธอก็ได้ส่งสัญญาณไปให้ปู่ของเธอแล้ว ไม่แน่เวลานี้คุณปู่อาจจะกำลังเดินทางมาก็เป็นได้
ซูฉิงลูบคอตัวเอง แล้วตกใจที่สร้อยหายไปแล้ว!
จะต้องเป็นตอนที่ต่อสู้กับปลาตัวใหญ่ แล้วไม่ทันระวังทำหายไปแล้วแน่เลย!
ซูฉิงรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที ตอนนี้แม้แต่ส่งสัญญาณของความช่วยเหลือกับคุณปู่ของเธอก็ทำไม่ได้แล้ว
หวังว่าสัญญาณของเมื่อวาน คุณปู่จะได้รับมันนะ
และในขณะที่ซูฉิงกำลังเครียดอยู่นั้น ฮ่อหยุนเฉิงก็ละเมอออกมาเสียงเบา หยุดความคิดของเธอ”น้ำ……น้ำ….”
ซูฉิงตกใจ
“ฮ่อหยุนเฉิง นายฟื้นแล้ว?” ซูฉิงก้มหน้ามองด้วยความดีใจ มองผู้ชายที่อยู่ในอ้อมกอด
เพียงแต่ว่าสิ่งที่ทำให้ซูฉิงผิดหวังก็คือ ฮ่อหยุนเฉิงยังคงสลบไม่ได้สติ เพียงแค่ละเมอก็เท่านั้น
ฮ่อหยุนเฉิง นายจะต้องไม่เป็นอะไร จะต้องไม่เป็นอะไร!
ซูฉิงแอบขอพรอยู่ในใจ แล้วหยิบเอาขวดน้ำมากรอกปากอมน้ำไว้แล้วป้อนให้กับฮ่อหยุนเฉิง
ริมฝีปากที่ประกบกันมิด ฮ่อหยุนเฉิงที่ยังไม่ได้สติ คิดว่ารู้สึกเย็นสบาย เขาคิ้วขมวดเล็กน้อยแล้วก็หายใจปกติ
เขาต้องการริมฝีปากที่เย็นสบายมากกว่าเดิม เหมือนกับว่ามันติดอยู่ในหัวของเขามาตลอด แล้วก็กระจายไปทั่วร่างของฮ่อหยุนเฉิง
ถังถัง เป็นเธอใช่มั้ย?