นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น – ตอนที่ 149 นี่ไม่ใช่รถของฮ่อหยุนเฉิงเหรอ

ฉันกลัวความมืด คุณกลัวสุนัข…
ใช่ ฮ่อหยุนเฉิงในตอนนั้นกลัวสุนัขจริงๆ
และถังถังก็กลัวความมืดเช่นกัน
มากเสียจนเมื่อฮ่อหยุนเฉิงรู้ว่าซูฉิงกลัวความมืด เขาเคยคิดว่าเธอเป็นถังถัง
แต่ภายหลังได้รับการพิสูจน์แล้วว่าซูฉิงไม่ใช่ถังถัง
ดังนั้น ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ถังรั่วอิงก็คือถังถังงั้นหรือ?
ถังรั่วอิงเหยียดมือขวาของเธอ สัมผัสใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงอย่างสั่นเทา และลูบเบาๆ “ใช่ พี่เฉิง ฉันคือถังถัง!”
อุณหภูมิที่อบอุ่นของผู้หญิงตรงหน้าเขามาโดนใบหน้าของเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เขาจับมือถังรั่วอิงอย่างใจเย็นและวางลงอย่างนุ่มนวล
ตาของถังรั่วอิงหรี่ลงและกล่าวต่อ “พี่เฉิง ฉันยังจำได้ว่าชายสามคนและผู้หญิงหนึ่งคนที่ลักพาตัวพวกเราได้ไหม ผู้ชายที่ดุร้ายที่สุดขาดฟันหน้าและพวกเขาทั้งหมดเรียกเขาว่าพี่สาม พวกเรากลัวมากที่สุด พี่ชายสามคนนี้เขาทำให้เรากลัวทุกครั้งที่เข้าไปในห้องมืดเล็ก ๆ ”
หัวใจของฮ่อหยุนเฉิงเต้นเร็วขึ้น
ถังรั่วอิงพูดถูกทั้งหมด!
เมื่อเห็นว่าใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงขยับ ถังรั่วอิงก็ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “ครั้งหนึ่งเขาเข้ามาด้วยมีดและต้องการตัดผมของฉัน พี่เฉิง คุณพยายามปกป้องฉันอย่างเต็มที่ แล้วเขาก็ฟันหน้าอกของคุณ ฉันหยิบมีดแล้วเลือดออกมาก แผลที่หน้าอกคุณยังอยู่…”
“อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นใจดีและมักจะเอาของกินมาให้พวกเรากิน มีครั้งหนึ่งเธอเอาซาลาเปาเข้ามาให้เรา พี่เฉิง คุณไม่เต็มใจที่จะกินมันและเอามันให้ฉัน คุณพูดกับฉันว่า ‘ถังถัง ฉันไม่หิว เธอกินเร็ว กินแล้วมีแรงจะหนี…’”
ดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงมืดลง
ฮ่อหยุนเฉิงเชื่อว่าเธอน่าจะเป็นถังถัง
มีเพียงเขาและถังถังเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ในตอนนั้น
ดังนั้น ถังรั่วอิงคือถังถังจริงๆ!
ถังถังที่เขาตามหามาหลายปี!
“ถังถัง เป็นคุณจริงๆ” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวด้วยเสียงต่ำอย่างไม่ต้องสงสัย
“พี่เฉิง ในที่สุดคุณจำก็ฉันได้แล้วใช่ไหม?” ถังรั่วอิงยกยิ้มอย่างมีความสุขบนใบหน้าของเธอ และยื่นมือของเธอเข้าไปในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง”ดีจังเลย! ในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณอีกครั้ง! ฉันตกลงมาจากหน้าผาในตอนนั้น ฉัน ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว!”
เมื่อกลิ่นน้ำหอมมาจากร่างกายของถังรั่วอิง ฮ่อหยุนเฉิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
กลิ่นนี้ดูเหมือนจะแตกต่างจากถังถังในความทรงจำของเขาไปหรือเปล่า?
อาจเป็นเพราะถังถังเติบโตขึ้นมาและต้องแตกต่างจากตอนที่เธอยังเป็นเด็ก
ฮ่อหยุนเฉิงผลักถังรั่วอิงออกไปเบา ๆ โดยนึกถึงอดีตด้วยอารมณ์เล็กน้อยในน้ำเสียงของเขา “ใช่ เตอนที่คุณตกลงมาจากหน้าผา ฉันได้รับการช่วยเหลือจากคนที่พ่อของฉันส่งมาเพื่อตามหาฉัน
ฉันตามหาคุณมาหลายปีแล้ว แต่ทำไมไม่เคยได้ยินเรื่องราวของคุณเลย? ตอนที่ตกจากหน้าผา เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น? ”
ถังรั่วอิงถอนหายใจอย่างแผ่วเบา “หลังจากที่ฉันตกจากภูเขา ฉันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและได้รับการช่วยเหลือจากนายพราน ในขณะนั้น อาการบาดเจ็บของฉันรุนแรงมากจนฉันถูกคนใจบุญต่างชาติพาไปออสเตรเลีย ซึ่งเขาพาฉันไปรักษาอาการบาดเจ็บและรับฉันเป็นบุตรสาวบุญธรรม
ฉันอยู่ที่ออสเตรเลียมาตลอด และหลังจากพ่อบุญธรรมของฉันเสียชีวิต ฉันก็กลับมาที่ประเทศจีนเพื่อตามหาพ่อแม่แท้ๆ ของฉัน ปรากฏว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทอดทิ้งฉัน ในตอนนั้นฉันเข้าใจผิดไปว่าพวกเขาไม่ต้องการให้ฉันจึงทิ้งฉันไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา ”
ถังรั่วอิงสะอื้นในขณะที่เธอพูด
ฮ่อหยุนเฉิงยื่นทิชชู่ให้เธอ “อย่าร้องไห้ เช็ดมันซะ”
“ขอบคุณ” ถังรั่วอิง หยิบกระดาษทิชชู่ด้วยตาสีแดงก่ำ
ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวเบา ๆ “ที่แท้คุณไปต่างประเทศนี่เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันหาคุณไปพบเลย”
“พี่เฉิง คุณกำลังตามหาฉันจริงๆ หรือ?” ถังรั่วอิงเงยหน้าขึ้นและมองที่ฮ่อหยุนเฉิงด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ
ฮ่อหยุนเฉิงพยักหน้า ริมฝีปากบางๆของเขาแยกจากกันเบา ๆ “อืม”
“ฉันก็ตามหาคุณอยู่เหมือนกัน” น้ำเสียงของถังรั่วอิงรู้สึกเสียใจเล็กน้อย “จริงๆ แล้ว ฉันมักจะเห็นคุณในข่าว แต่จนถึงวันนี้ฉันถึงได้รู้ว่าคุณเป็นพี่เฉิง”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เธอก็กล่าวเสริมว่า “พูดแล้วมันก็คือความโชคดีในโชคร้ายนะ ถ้าฉันไม่ชนรถคุณ ฉันคิดว่าเราสองคนคงยังต้องตามหากันและคิดถึงกันต่อไป”
“นั่นสิ แล้ววันนี้ทำไมสองคนนั้นถึงไล่ล่าคุณ? ทำไมคุณถึงเป็นหนี้พวกเขา?” ฮ่อหยุนเฉิงถาม
สองคนนั้นดูเหมือนพวกอันธพาล ถังถังจะเข้าไปพัวพันกับคนแบบนี้ได้อย่างไร?
ถังรั่วอิงหลับตาลงอย่างเศร้าๆ “เพราะคุณยายของฉันป่วยหนักและต้องการเงิน 1 ล้านหยวนสำหรับการผ่าตัด ฉันจึงไม่สามารถหาเงินได้มากขนาดนั้นโดยการไปบาร์ในฐานะนักร้องนอกเวลา ฉันจึงทำได้แค่ยืมเงินที่มีดอกเบี้ยเท่านั้น”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” ฮ่อหยุนเฉิงหรี่ตาลงเล็กน้อย
ถังรั่วอิงเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาที่ลึกล้ำของฮ่อหยุนเฉิงและกล่าวว่า “พี่เฉิง คุณจ่ายเงินคืนให้ฉันแล้ว และฉันจะทำงานหาเงินมาคืนคุณอย่างแน่นอน”
“ไม่ต้องหรอก” ฮ่อหยุนเฉิงส่ายหัวเบา ๆ “เงินเหล่านั้นเป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันเลย”
“จะทำแบบนั้นได้อย่างไร?” ถังรั่วอิงยืนกราน
ฮ่อหยุนเฉิงยกมือเพื่อตรวจสอบเวลา เขาคิดว่าซูฉิงยังคงรอเขาอยู่ในห้องแต่งตัว ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้น “ถังถัง หมอได้ตรวจคุณแล้ว คุณไม่เป็นไรมากแล้ว คุณพักในโรงพยาบาลให้สบายใจก่อนนะ ฉันคงต้องไปก่อน งั้นพรุ่งนี้ฉันจะติดต่อกลับมาหาคุณนะ”
ฮ่อหยุนเฉิงเพิ่งลุกขึ้นยืน จู่ๆเสียงของถังรั่วอิงดังขึ้นข้างหลังเขา “พี่เฉิง”
“เกิดอะไรขึ้น ถังถัง?” ฮ่อหยุนเฉิงหยุดและถามกลับ
ถังรั่วอิงพูดอย่างน่าสงสาร “ฉันไม่อยากอยู่ในโรงพยาบาล คุณพาฉันกลับบ้านได้ไหม?”
“บ้านคุณอยู่ที่ไหน?” ฮ่อหยุนเฉิงไม่สามารถปฏิเสธการปรากฏตัวของถังรั่วอิง
ถังรั่วอิงเม้มริมฝีปากและพูดเบา ๆ “บ้านของฉันอยู่ที่ภูเขาหมิงหยาง”
ภูเขาหมิงหยางอยู่ค่อนข้างไกล
ฮ่อหยุนเฉิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง และหลังจากคำนวณเวลาแล้ว เขาน่าจะไปรับซูฉิงทันเวลาเพื่อเข้าร่วมพิธีหมั้นในตอนกลางคืน
เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและต้องการโทรหาซูฉิง แต่พบว่าโทรศัพท์นั้นแบตหมด
“ถังถัง ขอยืมโทรศัพท์ของคุณได้ไหม?” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าวอย่างเฉยเมย
ถังรั่วอิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา “โทรศัพท์ฉันพัง ก็เลยโทรไม่ได้ แต่ส่งข้อความได้ พี่เฉิง คุณต้องการส่งให้ใคร ฉันจะส่งให้”
ฮ่อหยุนเฉิงบอกหมายเลขโทรศัพท์มือถือของซูฉิงให้ถังรั่วอิงและขอให้เธอส่งข้อความหาซูฉิง ว่าเขาอาจจะรับเธอช้าหน่อยเพราะมีเรื่องเล็กน้อย
“อืม” ถังรั่วอิงเขย่าโทรศัพท์ของเธอต่อหน้าฮ่อหยุนเฉิง
“โอเค ไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณกลับ” ฮ่อหยุนเฉิงขับรถถังถังกลับบ้าน
……
ซูฉิงและยวี๋น่าขึ้นแท็กซี่และวนรอบภูเขาหมิงหยาง
คนขับแท็กซี่พูดอย่างช่วยไม่ได้ “สองสาว คุณจะไปไหนกันแน่?”
ซูฉิงขมวดคิ้ว รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง
เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงประหลาดใจของยวี๋น่าข้างๆเธอ “ซูฉิง นั่นไม่ใช่รถของฮ่อหยุนเฉิงเหรอ?”